ไม่มีรสชาติใดที่จะเทียบเท่ากับอาหารที่ปรุงเองที่บ้านได้

ตอนเด็กๆ ฉันไม่เข้าใจว่าความสุขคืออะไร สำหรับฉัน ความสุขง่ายๆ คือการได้วิ่งเล่นกับเพื่อนๆ ในละแวกบ้าน เล่นเกมเด็กๆ จนกระทั่งได้ยินเสียงแม่เรียกจากในครัวว่า "หนูน้อย กลับบ้านมากินข้าวเย็น!" จากนั้นทุกคนก็แยกย้ายกันกลับบ้าน ส่วนฉันก็รีบกลับบ้าน เพราะกลัวว่าแม่จะรอนานเกินไป

บนโต๊ะอาหารมีหม้อซุปร้อนๆ จานปลาตุ๋นหอมกลิ่นน้ำปลา บางครั้งก็ดุเบาๆ จากแม่ที่มัวแต่เล่นจนลืมกิน แต่เบื้องหลังการดุนั้นกลับมีสายตาอ่อนโยน มือที่คอยหยิบอาหารอร่อยๆ มาให้ มื้ออาหารวันนั้นไม่ได้หรูหรา แค่อาหารบ้านๆ แต่มันก็มากพอที่ทำให้ฉันจำได้จนถึงทุกวันนี้

พอโตขึ้นหน่อย ทุกบ่ายหลังเลิกเรียน ฉันก็เริ่มชินกับกลิ่นหอมๆ ของข้าวสวยที่ลอยมาจากครัวเล็กๆ แม่เป็นห่วงสุขภาพเสมอ บอกให้ฉันกินอาหารที่มีประโยชน์ให้เพียงพอ มีแรงเรียนหนังสือ บางวันสอบก็เครียด แม่ตื่นเช้ามาทำโจ๊กร้อนๆ สักชามให้กิน แล้วเอามาวางบนโต๊ะ ตอนนั้นฉันยังไม่รู้เลยว่านั่นคือความสุข คิดไปเองว่าเป็นหน้าที่ของแม่ พออยู่ไกลบ้าน ฉันถึงได้เข้าใจว่า ความสุขบางครั้งก็แค่มีคนรอกินข้าว คือการที่แม่คอยดูแลเวลาทำอาหารให้ทุกคนในครอบครัว

ห้องครัวของฉันไม่ได้ใหญ่มาก แค่พอมีโต๊ะกินข้าวเล็กๆ กับตู้ไม้เก่าๆ สักตู้ แต่ในพื้นที่นั้น ความรักของแม่มีให้เสมอ ทุกเช้าตรู่ แม่จะตื่นแต่เช้าเพื่อเตรียมอาหารให้ทุกคนในครอบครัว ทุกบ่าย เมื่อเสียงกระเทียมตำกับเขียงดังก้องไปทั่วบ้าน กลิ่นอายของการรวมญาติพี่น้องก็อบอวลไปด้วย แม่ไม่เคยบ่นว่าเหนื่อย แต่กลับยิ้มเมื่อเห็นทุกคนเพลิดเพลินกับมื้ออาหาร ปรากฏว่าความสุขของแม่นั้นเรียบง่ายเหลือเกิน เมื่อเห็นทุกคนในครอบครัวมารวมตัวกันที่โต๊ะอาหาร

ฉันจำไม่ได้ว่าแม่ทำอาหารไปกี่อย่าง บางครั้งก็เป็นซุปผักรวมธรรมดาๆ บางครั้งก็เป็นปลาผัดพริก เวลาว่างแม่ก็ทำแกงถั่วเขียว ข้าวเหนียวฟัก หรือ บั๋นดึ๊ก บั๋นข่อย... อาหารที่แม่ทำเป็นสมบัติล้ำค่าแห่งความทรงจำ แค่นึกถึงก็ทำให้ใจฉันสงบแล้ว

ตอนโตฉันต้องจากบ้านเกิดไปเรียนและทำงาน วันไหนที่ห่างไกลบ้าน ฉันมักจะเดินเล่นไปตามถนน ลิ้มรสอาหารอร่อยนานาชนิด แต่น่าแปลกที่แม้จะปรุงแต่งอย่างประณีตบรรจงเพียงใด รสชาติเหล่านั้นกลับไม่อบอุ่นหัวใจเท่าอาหารที่แม่ทำ บางวันฉันเหนื่อยล้า อยากจะได้ยินเสียงแม่เรียกจากในครัวว่า "กลับบ้านมากินข้าวเย็นเถอะ ลูก..." แล้วฉันก็ตระหนักได้ว่า ความปรารถนานี้กลับกลายเป็นความสุขที่เรียบง่ายที่สุดที่คนไกลบ้านอย่างฉันใฝ่ฝันมาตลอด...

บางครั้งความสุขไม่ได้อยู่ที่ความสำเร็จอันยิ่งใหญ่ สิ่งของหรูหรา หรืองานเลี้ยงอันหรูหรา ความสุขที่แท้จริงอยู่ที่ช่วงเวลาธรรมดาๆ ที่เรามักลืมเลือนไป เช่น อาหารร้อนๆ เสียงโทรศัพท์ที่แสนอบอุ่น หรือรอยยิ้มที่อ่อนโยน อาหารที่แม่ทำไม่ใช่แค่อาหาร แต่คือการตกผลึกของความรัก ความเสียสละ และความปรารถนาที่อยากให้ลูกๆ มีสุขภาพแข็งแรงและมีความสุข

ทุกครั้งที่ฉันกลับบ้านเกิด ก้าวเข้าไปในครัวที่คุ้นเคย เห็นแม่นั่งหลังค่อมอยู่ข้างหม้อข้าว ฉันรู้สึกปวดใจอย่างบอกไม่ถูก ฉันรู้ว่าสักวันหนึ่งแม่จะแก่ชราและอ่อนแอ มือของแม่จะไม่คล่องแคล่วเหมือนเคย และจานอาหารก็อาจไม่อร่อยเหมือนแต่ก่อน แต่นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมอาหารทุกมื้อที่แม่ทำจึงยิ่งมีค่ามากขึ้นไปอีก ฉันจึงรู้จักที่จะทะนุถนอมและเก็บมันไว้ในความทรงจำ ราวกับว่ามันเป็นส่วนหนึ่งแห่งความสุขที่ไม่อาจทดแทนได้

ฉันตระหนักว่าความสุขของฉัน และบางทีความสุขของใครหลายคนก็อยู่ไม่ไกล แต่ความสุขนั้นอยู่ที่อาหารที่ฉันทำเอง อาหารที่แม่ฉันทำ ข้าวเหนียวหนึ่งเมล็ด ปลาตุ๋นหนึ่งชิ้น เสียงหัวเราะทั้งหมด ล้วนผสมผสานกัน ก่อเกิดเป็นความอบอุ่นและความสุขที่ไม่มีอะไรเทียบได้

กาน้ำชา

ที่มา: https://baodongnai.com.vn/van-hoa/202510/khong-huong-vi-nao-sanh-bang-bua-com-que-me-nau-0c71c0f/