ชีวิตที่ต้องซ่อมแซมตาข่ายเพื่อเลี้ยงลูก

ชีวิตกลางทะเลนั้นเปราะบาง ท่ามกลางพายุและคลื่นลม มีทั้งช่วงเวลาแห่งความสำเร็จและความล้มเหลว บางครั้งทะเลก็คลื่นแรง พ่อของฉันกลับบ้านมือเปล่า แม่ของฉันดูแลงานบ้าน ดูแลคุณยาย และเลี้ยงดูลูกๆ ด้วยตัวเอง ค่าใช้จ่ายในบ้านทั้งหมด แม่ต้องพึ่งพาอวนที่เธอคอยซ่อมแซมอย่างเงียบๆ ทั้งเช้าและเย็น

ในความทรงจำวัยเด็กของฉัน ภาพที่ชัดเจนที่สุดคือภาพแม่ของฉันที่ออกไปซ่อมอวนแต่เช้าและกลับดึกทุกวัน ทุกวันแม่จะตื่นนอนตอนไก่ขันเพื่อเตรียมอาหารเช้าให้คุณยายและพี่น้องของฉันก่อนที่จะรีบไปเอาอวน ในวันที่เรือเข้ามา อวนมักจะขาดและผุพัง แม่จึงทำงานจนมืดค่ำ บางครั้งกลับบ้านตอนเที่ยงคืน เธอจำไม่ได้ว่าทำงานเป็นชาวประมงมากี่ปีแล้ว สิ่งที่ฉันรู้ก็คือ จากวันที่ต้องซ่อมอวนอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ฝ่าฟันทะเลอันโหดร้ายมามากมาย แม่และพ่อของฉันได้เก็บเงินเพื่อสร้างบ้านหลังเล็กๆ ขึ้นมา และเลี้ยงดูฉันและพี่น้องให้เรียนหนังสืออย่างขยันขันแข็ง

งานซ่อมตาข่ายไม่ใช่เรื่องยาก แต่ต้องใช้ความพิถีพิถันและความอดทน และที่สำคัญที่สุดคือต้องนั่งเพ่งมองตาข่ายที่หักหรือเป็นรูทั้งวันเพื่อปะ มีหลายคืนที่แม่กลับมาจากซ่อมตาข่ายแล้วบอกว่าปวดหลัง สมัยเด็ก ๆ ผมไม่รู้อะไรเลย พอแม่ขอให้ผมนวดหลังให้ ผมก็นวดแบบขอไปที แล้ววิ่งไปเล่นทรายหน้าบ้านกับเพื่อนๆ พอตกกลางคืนคลื่นเริ่มสงบลง ผมถึงได้กังวลว่าจะกลับบ้าน ปล่อยให้แม่ต้องทนทุกข์ทรมานกับความเจ็บปวดเพียงลำพัง ตอนนี้ผมทำงานไกล ทุกครั้งที่ได้ยินว่าลมเปลี่ยนทิศ แม่ก็ปวด ผมอยากวิ่งกลับบ้านไปซื้อน้ำมันร้อน ๆ มาทาตัว แล้วนั่งนวดแขนขาให้แม่ แต่ก็ทำไม่ได้ หลายครั้งที่โทรกลับบ้าน แม่บอกว่าวันนี้ปวดหนักกว่าเดิม หัวใจเต้นแรงจนแทบระเบิด...

ครั้งหนึ่งฉันได้ไปชมนิทรรศการภาพถ่ายเกี่ยวกับทะเลและหมู่เกาะในบ้านเกิดของฉัน มีภาพที่สวยงามของฉากการซ่อมอวน ท่ามกลางอวนสีฟ้านับร้อยที่ลอยอยู่ราวกับคลื่นซัดฝั่ง ผู้หญิงคนหนึ่งนั่งทอผ้าอย่างพิถีพิถันด้วยมืออันอ่อนนุ่มของเธอ ทุกคนต่างชื่นชมภาพนี้ที่ถ่ายทอดความงดงามของแรงงานชายฝั่ง สำหรับฉัน ภาพนี้นำพาความรู้สึกมากมายกลับมา ฉันเห็นแม่ของฉันในภาพนั้น และฉันก็นึกถึงแม่ วันที่ท่านใช้เวลาอย่างไม่รู้จบในการซ่อมอวนรับจ้าง เก็บเงินทุกบาททุกสตางค์เพื่อดูแลครอบครัว ฉันรู้สึกสงสารชีวิตที่ยากลำบากของแม่ ทันใดนั้นดวงตาของฉันก็ปวดแสบปวดร้อน

หมู่บ้านของฉันพึ่งพาทะเลมาหลายชั่วอายุคน ผู้ชายออกทะเล ผู้หญิงอยู่บ้านซ่อมอวนและเลี้ยงดูลูก แม่ของฉันก็เช่นกัน ค่ำคืนที่รอคอยสามีลอยเคว้งอยู่กลางทะเล ได้ยินข่าวพายุเข้า หัวใจของเธอก็เจ็บปวด ในฤดูทะเลที่ "หิวโหย" ความกังวลก็ยิ่งหนักอึ้งขึ้นบนมือที่เหนื่อยล้าของแม่ในการซ่อมอวน ท่ามกลางความสุขและความทุกข์ แม่ของฉันยังคงอดทนซ่อมแซม ส่งคำอธิษฐานไปยังอวนทุกอวน ขอให้สามีของเธอแล่นเรือได้อย่างปลอดภัย และขอให้ลูกๆ ของเธอได้เรียนหนังสืออย่างถูกต้อง

ครั้งหนึ่งฉันถามแม่ว่าทำไมแม่ถึงยังทำงานซ่อมอวนอยู่ แม่ตอบสั้นๆ ว่าก็เพื่อให้เรือแล่นต่อไปได้ทัน แต่ฉันรู้ว่าเพื่อให้ลุง ป้า น้า อา และพี่ชายออกทะเลได้อย่างสบายใจ ความรู้สึกของภรรยาและแม่ๆ ที่นั่งทออวนรออยู่คงหนักหนาสาหัสน่าดู...

ลิงค์ที่มา