ฝนตกปรอยๆ

สายฝนปรอยๆ มักจะทำให้ฉันนึกถึงความรู้สึกในช่วงวันสุดท้ายของปีเสมอ ท่ามกลางความหนาวเหน็บ มือของฉันบวมเป่งจากอาการน้ำแข็งกัด แต่แม่ของฉันยังคงเดินเท้าเปล่าอยู่ในทุ่งนาที่แห้งแตกร้าว ตอซังที่แห้งกรังบาดเท้าจนเลือดออก มันน่าเศร้าเหลือเกินที่คิดถึงเรื่องนี้!

ฝนตกปรอยๆ

ฝนก็ยังคงตกหนักขึ้นเรื่อยๆ ปกคลุมถนน บนตึกสูง ใต้ต้นไม้... (ภาพประกอบจากอินเตอร์เน็ต)

ฝนยังคงตกอย่างต่อเนื่อง หยดลงมาจากกันสาดเก่าๆ ของร้านกาแฟเล็กๆ ปลายถนนที่คุ้นเคย ฉันเห็นกันสาดถูกกัดเซาะจนเป็นร่องเล็กๆ ราวกับจะบอกเล่าเรื่องราวของกาลเวลา ราวกับพิสูจน์ว่า ทุกสิ่งจะกลายเป็นความว่างเปล่า กลายเป็นความคิดถึง กลายเป็นความทรงจำ...

บางทีอาจเหลือเพียงวิญญาณ ความรักยังคงอยู่ ความเศร้าและความสุขจะตามมาดำรงอยู่ต่อไป

... ฝนที่ตกหนักขึ้นเรื่อยๆ ปกคลุมถนน ตึกสูงระฟ้า ใต้ต้นไม้ ก่อนจะกลืนไปกับกระแสผู้คนที่วิ่งพล่านไปมาราวกับหมอกขาวที่ปกคลุม ฝนทำให้นกกระจอกในรังขี้เกียจ ไม่ยอมกระโดดโลดเต้นและร้องเจื้อยแจ้วเหมือนเคย บางทีพวกมันอาจจะกำลังให้ความอบอุ่นแก่ลูกๆ และทำให้สามีภรรยาอบอุ่นด้วยความเศร้าโศกจากฝนฤดูหนาวก็ได้!

ฉันจำได้ว่าตอนอยู่บ้าน ทุกครั้งที่ฟ้าโปรยฝนลงมาสักสองสามหยด ฝนก็ไม่ได้เปียกเสื้อผ้าฉันเลย ตกใส่หมู่บ้านเล็กๆ แบบนี้ ท่ามกลางความหนาวเหน็บสีม่วงปลายปี แม่ฉันเคยเรียกมันว่าฝนปรอย ฝนปรอยจะค่อยๆ ควบแน่นเป็นหยดลงบนใบไม้ ฝนปรอยจะรวมตัวกันบนกระเบื้องหลังคา รอคอยกันและกัน หยดลงมาเหมือนหยดกาแฟที่ค่อยเป็นค่อยไป ฝนปรอยพาเอากลิ่นของเสียงสะอื้นแผ่วเบา ผสมกับความเหงาจางๆ... ฉันอธิบายความรู้สึกนั้นไม่ได้ มันชัดเจนมากตอนฉันอายุหกเจ็ดขวบ แต่ตอนนี้ความเศร้านั้นกลับเพิ่มมากขึ้น ชัดเจนขึ้นทุกครั้งที่ฉันจดจ่ออยู่กับการเดินทางของวัยเยาว์ และทันใดนั้นก็หยุดลงและสะดุ้งเมื่อเจอฝนปรอยกลางถนนในฤดูหนาว

ฝนตกปรอยๆ

อารมณ์ต่างๆ ไหลรินลงมาตามนิ้วมือผอมๆ ของฉันอย่างช้าๆ ฉันจมดิ่งสู่ความหนาวเย็นของฤดูหนาว... (ภาพประกอบจากอินเตอร์เน็ต)

ถนนตอนนี้ก็ปรอยปรอยเช่นกัน บางทีนั่นอาจเป็นสาเหตุที่ทำให้ตัวอักษรเหล่านี้ปรากฏขึ้นอย่างตั้งใจใต้แป้นพิมพ์ของแล็ปท็อปที่ไม่สดใหม่แล้ว อารมณ์เปรียบเสมือนแหล่งน้ำที่ค่อยๆ ไหลรินลงมาตามนิ้วมือผอมบางของฉัน ฉันจมอยู่ในความหนาวเย็นของฤดูหนาว ความหนาวเย็นนั้นประกอบกับฝนที่โปรยปรายทำให้ทุกสิ่งพลันไหลย้อนกลับ มันคือความเศร้าโศกอ้างว้างของคนที่อยู่ห่างไกลบ้าน โอบกอดความฝันมากมายถึงดินแดนอันไกลโพ้น ทันใดนั้นก็ได้พบกับยามบ่ายอันแสนกว้างใหญ่และชาของปีที่แสนจะน่าเบื่อหน่าย เมืองนี้ช่างกว้างใหญ่ กว้างใหญ่ราวกับเส้นผมของหญิงสาวผู้โดดเดี่ยววัยสามสิบกว่าที่กำลังหวนคิดถึงอดีต

ฉันคิดถึงเหลือเกิน คิดถึงความรู้สึกในบ่ายวันสุดท้ายของปี คิดถึงกี่ครั้งแล้วที่ฉันยืนอยู่หน้าบ้าน รอเสียงฝีเท้าแม่กลับบ้าน ผมของเธอเปียกฝน ละอองฝนราวกับละอองฝุ่นที่ทำให้ผมหงอกขึ้นเรื่อยๆ ละอองฝนราวกับละอองฝุ่นที่กัดกินซอกซอยเล็กๆ ในวัยเด็กของฉัน บางครั้งฉันรู้ว่าอดีตได้ผ่านไปแล้วและไม่อาจหวนกลับคืนมาได้ แต่บางครั้งฉันก็เพียงเชื้อเชิญให้ตัวเองหวนคืนสู่ความทรงจำนั้น เพื่อดูว่าจิตวิญญาณของฉันยังมีที่พึ่งพิง ทันใดนั้นฉันก็รู้สึกอิ่มเอมใจ รู้สึกว่าได้ผ่านพ้นความทรงจำอันสงบสุขเช่นนั้น และต้นกำเนิดจะอยู่ที่นี่ตลอดไป ที่ซึ่งหัวใจที่สั่นไหวยังคงอยู่และดำรงอยู่

ฝนตกปรอยๆ

ความเศร้าที่แม่มอบให้ฉันช่างสงบสุขจนไม่กล้าแตะต้องมันอย่างลึกซึ้ง เพราะกลัวจะร้องไห้ กลัวจะรู้สึกผิดกับฝนปรอยๆ ที่อ่อนโยนและชวนคิดถึง... (ภาพ: หนังสือพิมพ์ กวางงาย )

บ้านคุณยายอยู่ห่างจากบ้านฉันแค่ทุ่งเดียวเท่านั้น สมัยนั้นเส้นทางเดียวที่เชื่อมระหว่างหมู่บ้านของฉันกับหลักจิญห์คือถนนลูกรังเล็กๆ คดเคี้ยว แม่ขี่จักรยานไม่เป็น ดังนั้นถนนเล็กๆ เส้นนี้จึงเป็นทางลัดที่สั้นที่สุดสำหรับแม่ที่จะกลับบ้านเกิด หลายครั้งที่ฉันวิ่งไปจนถึงสะพานกงที่ทางเข้าหมู่บ้าน ยืนรอแม่ท่ามกลางสายฝนปรอยๆ ร่างผอมบางของแม่กลมกลืนไปกับสายฝนที่ตกหนักขึ้นเรื่อยๆ เบื้องหน้าคือทุ่งนาสีขาวกว้างใหญ่ที่เริ่มโปรยปราย ถนนเล็กๆ ที่เชื่อมระหว่างบ้านเกิดสองหลังที่อยู่ห่างไกล และหลังคาบ้านวันชีที่มืดมิดและซ่อนเร้น ร่างของแม่อยู่ไกลลิบราวกับจุดเล็กๆ ที่ปรากฏขึ้นในระยะไกล ฉันกล้าลองเสื้อตัวใหม่และกางเกงสวยๆ ในบ่ายวันที่สามสิบ ความยากจนในบ้านแม่ช่างสงบสุข ความเศร้าโศกที่แม่มอบให้ฉันช่างสงบสุขจนฉันไม่กล้าที่จะแตะต้องมันอย่างลึกซึ้งเพราะกลัวจะร้องไห้ กลัวจะรู้สึกผิดกับฝนปรอยๆ ที่อ่อนโยนและชวนคิดถึง...

ฝั่งตรงข้ามถนน พ่อค้าแม่ค้าริมถนนในชุดป้องกันยังคงถือตะกร้าผลไม้ ส้ม ฝรั่ง เกรปฟรุต... อย่างขยันขันแข็ง ดูเหมือนว่าจะดึกแล้ว แต่ตะกร้าก็ยังเต็มอยู่

ถนนพลุกพล่านไปด้วยยานพาหนะ มีใบหน้าที่คุ้นเคยและแปลกประหลาดปะปนอยู่ในสายฝน ฝนเหมือนอนุภาคฝุ่นที่เทเข้าตาฉันในช่วงบ่ายแก่ๆ ของเมือง

เล หนี่

แหล่งที่มา