ชาวบ้านต่างได้รับกลิ่นหอมของต้นยูคาลิปตัส

รถบัสไปส่งผู้โดยสารที่ปลายหมู่บ้าน ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากบ้าน พอดีให้ฉันลากกระเป๋าเดินทางข้ามถนนลูกรังเก่าๆ ถนนเส้นนั้นเคยขรุขระและเต็มไปด้วยหิน ฝุ่นฟุ้งกระจายเหมือนควันท่ามกลางแสงแดด และฝนเทลงมาท่วมข้อเท้า

ภาพประกอบ (AI)

ฉันกลับบ้านในช่วงบ่ายอันแสนช้า

รถบัสจอดส่งผู้โดยสารที่ต้นหมู่บ้าน ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากบ้าน พอดีให้ฉันลากกระเป๋าเดินทางข้ามถนนลูกรังเก่าๆ ถนนเส้นนั้นเคยขรุขระและเต็มไปด้วยหิน ฝุ่นจะฟุ้งกระจายเหมือนควันเมื่อแดดออก และโคลนจะจมลงถึงข้อเท้าเมื่อฝนตก แต่ฉันก็ชอบมันนะ ไม่ใช่ถนน แต่มันคือความรู้สึกที่ได้เดินใต้ต้นยูคาลิปตัสเขียวขจีสองข้างทาง ลมพัดผ่านใบไม้ และได้ยินเสียงใครบางคนร้องเพลงเบาๆ

ตอนเด็กๆ ทุกบ่ายหลังเลิกเรียน ฉันจะถอดรองเท้า ถือไว้ในมือ แล้วเดินเท้าเปล่าบนถนนลูกรังนั้น พื้นดินอุ่นและนุ่มราวกับเนื้อหนังมนุษย์ ความรู้สึกที่แม้แต่เงินก็ซื้อคืนไม่ได้ในตอนนี้ ใต้ร่มเงาของต้นยูคาลิปตัส ฉันเคยวิ่งเหยาะๆ ราวกับสายลม ล้มลงและถลอกเข่า นั่งลงบนพื้นเพียงเพื่อมองขึ้นไปบนยอดไม้สูงใหญ่ พลางสงสัยว่ามีนกนอนหลับอยู่ตรงนั้นหรือไม่

เวลาผ่านไปราวกับควันจากครัว ฉันเติบโตขึ้น ไปโรงเรียนไกลแสนไกล แล้วก็ใช้ชีวิตอยู่ในเมือง คิดว่าเป็นแค่ช่วงเวลาสั้นๆ แต่กลับกลายเป็นช่วงเวลาอันยาวนาน ชีวิตเริ่มเต็มไปด้วยผู้คนบนรถบัส การประชุมอันยาวนาน และวันที่ลืมกินอะไรไปเสียแล้ว ลมในเมืองไม่เหมือนในชนบท ลมพัดราวกับเสียงหอบหายใจ ไม่มีกลิ่นดินหรือเสียงใบไม้

ฉันไม่รู้ว่าเริ่มรู้สึกกลัวเมืองตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่ใช่ผู้คนหรือทิวทัศน์ หากแต่เป็นความว่างเปล่าที่คืบคลานเข้ามาทุกวัน มีคนเป็นล้านๆ คน แต่กลับรู้สึกโดดเดี่ยวได้ง่ายๆ ห้องเช่าสะอาด แอร์เย็นฉ่ำ แต่กลางคืนกลับเงียบสงัดราวกับขวดเหล้า ไม่มีเสียงไก่ขัน ไม่มีเสียงรองเท้าแตะเดินขวักไขว่ในซอย ไม่มีเสียงใครเรียกเด็กๆ ให้กลับมากินข้าวเย็นที่บ้าน

เมืองนี้ทำให้ฉันลืมเสียงน้ำค้างที่โปรยปราย ฉันลืมทักทายคนแปลกหน้าทุกครั้งที่เจอพวกเขาข้างนอก สิ่งเหล่านี้ดูเล็กน้อย แต่เมื่อหายไป หัวใจของผู้คนก็คลายลงเหมือนเสื้อที่ขาดวิ่น

ไม่กี่ปีต่อมา ชุมชนได้สร้างถนนลาดยาง ถนนตรง รถวิ่งได้ราบรื่น และมีไฟเหลืองเปิดทุกคืน แต่ต้นยูคาลิปตัสก็ค่อยๆ ถูกตัดลง เหตุผลที่ให้ไว้คือรากไม้ที่แผ่ขยายลงมาบนถนน ทำให้เป็นอันตรายต่อยานพาหนะ ฉันเถียงไม่ได้ ฉันนั่งมองต้นไม้ล้มลงราวกับเป็นส่วนหนึ่งของความทรงจำที่ถูกถอนรากถอนโคน ไม่มีใครถามว่ายังมีใครอยากเก็บมันไว้ไหม

คราวนี้ฉันเดินกลับไปตามทางเดิม ดินหายไป ต้นไม้หายไป เหลือเพียงตอไม้แห้งๆ ไม่กี่ต้นอยู่ใต้พื้นยางมะตอย ดำขลับราวกับรอยแผลแห้งๆ ลมก็เปลี่ยนไป ไม่มีกลิ่นใบไม้แห้งๆ อีกต่อไป ไม่มีเสียงกรอบแกรบที่คุ้นเคยอีกต่อไป ทุกอย่างเงียบสงบอย่างประหลาด ไม่ใช่ความเงียบสงบ หากแต่เป็นความว่างเปล่า

ฉันหยุดอยู่ตรงที่ที่จำได้ว่าเคยนั่งอยู่ มีรากยูคาลิปตัสโผล่ขึ้นมาเหมือนเก้าอี้ ตอนนี้รากหายไปแล้ว แต่ฉันยังคงนั่งอยู่บนทางเท้า จ้องมองไปยังพื้นที่ว่างเบื้องหน้า ฉันจินตนาการถึงภาพเด็กเท้าสกปรก ถือถุงผ้า และหัวใจที่เต็มไปด้วยความคิดที่ไร้ชื่อ

มีสถานที่บางแห่งที่เมื่อเปลี่ยนไปแล้ว ไม่เพียงแต่จะสูญเสียทัศนียภาพอันงดงามไปเท่านั้น แต่ยังสูญเสียความทรงจำอันงดงามไปบางส่วนอีกด้วย ฉันคิดถึงสายลมยามบ่ายที่พัดผ่านต้นไม้ คิดถึงเสียงที่ราวกับมีใครกำลังเรียกอะไรบางอย่างที่อ่อนโยน คิดถึงกลิ่นดินชื้นๆ หลังฝนตกยามบ่าย และคิดถึงร่างเล็กๆ ของฉันที่นั่งเหม่อลอยอย่างไร้จุดหมายในตอนที่กำลังจะออกจากบ้านเกิดไปโรงเรียน

ระหว่างทางกลับบ้าน ฉันเก็บใบยูคาลิปตัสแห้งที่ทิ้งไว้ริมฝั่งขึ้นมา ใบเล็กโค้งงอเหมือนเรือ ฉันเก็บมันไว้ในกระเป๋า ไม่ใช่เพื่อเก็บไว้ แต่เพื่อเตือนตัวเองว่าบางครั้งใบเดียวก็เพียงพอที่จะยึดเกาะเส้นทางที่หลงทางไว้ได้

ยูคาลิปตัส

ที่มา: https://baolongan.vn/nguoi-que-tham-mui-khuynh-diep-a198978.html