(QBĐT) - ปีนี้หลังตรุษจีน จะมีช่วงเวลาอันยาวนานของแสงแดดที่ทำให้ผู้คนลืมความหนาวเย็นที่ยังคงหลงเหลืออยู่ในฤดูหนาว ท้องฟ้าดูสูงขึ้น ขณะที่ความคิดถึงวันเก่าๆ ค่อยๆ เลือนหายไปตามกาลเวลา เดือนมีนาคมมีสิ่งที่ยิ่งใหญ่ เพราะสภาพอากาศตั้งแต่ฤดูใบไม้ผลิถึงต้นฤดูร้อนนั้นแปลกประหลาดมาก เพียงแค่รู้จักเรียกชื่อดอกไม้อย่างเงียบๆ ก็เพียงพอที่จะทำให้รู้สึกอบอุ่นและเปี่ยมไปด้วยความรักแล้ว
ทุกครั้งที่เดือนมีนาคมมาถึง ฉันก็จะนึกถึงคุณยาย และนึกถึงความทรงจำที่คุณยายกับหลานสาวทำกล้วยดองกินเองทุกวันเพื่อบรรเทาความหิวโหย ตอนนั้น หลังจากเดือนแรกผ่านไป แทบทุกบ้านในละแวกบ้านฉันก็ไม่มีข้าวกิน กล้วยดอง มันสำปะหลัง และมันเทศที่ผสมข้าวสารได้หล่อเลี้ยงคนหลายรุ่นให้เติบโตเป็นผู้ใหญ่ ทุกครั้งที่นึกย้อนกลับไป ฉันอยากจะร้องไห้เมื่อเห็นคุณยายนอนอยู่ในสวนพร้อมกับไม้ค้ำไหล่อันหนักอึ้ง ยืมข้าวจากคนอื่นเมื่อถึงฤดูแล้ง
ก้าวย่างก้าวที่โซเซท่ามกลางสายฝน เสื้อเปื้อนน้ำหวานตอนดองกล้วย ตราตรึงอยู่ในใจ บางครั้งฉันก็สะดุ้งโหยง อยากย้อนเวลากลับไปใช้ชีวิตในยามยากลำบาก แต่แล้วเมื่อตระหนักได้ว่า มือของฉันสัมผัสได้เพียงท้องฟ้าแห่งวัยเด็กและความทรงจำอันเลือนราง... ชีวิตไหลไปข้างหน้า อดีตผ่านไป มีเพียงปัจจุบันที่เปี่ยมล้นไปด้วยน้ำตา เมื่อเดือนมีนาคมมาถึง
วันนั้นหลังเทศกาลเต๊ด หมู่บ้านของฉันเกิดความอดอยาก ครอบครัวของฉันมีพี่น้องหลายคน คุณยายจึงแบ่งอาหารให้พวกเราอย่างเท่าเทียมกัน แล้วนั่งมองพวกเรากิน คุณยายกลั้นน้ำตาไว้เงียบๆ ด้วยความสุขที่ทุกคนในครอบครัวกินกันราวกับหนอนไหมกินตะกร้าไม้ไผ่ สมัยนั้นเด็กๆ รู้จักแค่จับตะเกียบและช้อน ไม่ต้องให้ใครป้อน แค่ก้มหน้ากินอย่างมีความสุขและอร่อย...
 |
ทุกครั้งที่ฉันกลับไปบ้านคุณตาคุณยาย มองออกไปเห็นสวน ฉันยังคงนึกภาพร่างเล็กผอมบางกำลังปลูกผักแต่ละแถวอย่างพิถีพิถันท่ามกลางสายฝนปรอยเย็นยะเยือก สวมหมวกเก่าๆ สีซีดจาง ฉันเดินเข้าไปในครัวเก่าๆ หยิบชามเก่าๆ ออกมายืนดูอยู่ตรงนั้น ข้าวแต่ละชามผสมมันสำปะหลังและกล้วยดองปรากฏชัด ราวกับว่าคุณยายกำลังมองเข้ามาจากสวน ยิ้มอย่างอ่อนโยน หางตามีรอยตีนกา เสียงทุ้มนุ่มอบอุ่นท่ามกลางเที่ยงวันในเดือนมีนาคม
ฉันตกตะลึง กลืนความทรงจำลงคออย่างรวดเร็ว ฝันถึงการได้ตั๋วกลับคืนสู่วัยเด็ก แม้รู้ว่ากาลเวลาผ่านไปอย่างสงบสุขและไม่เคยรอคอยใคร อีกด้านหนึ่งของสวน เสียงเด็กๆ พูดคุยกันอย่างแผ่วเบาขณะเรียนหนังสือ ความคิดต่างๆ ค่อยๆ เลือนหายไป ลึกซึ้งขึ้น และฉันก็ตระหนักว่าฉันต้องผ่อนคลายท่ามกลางชีวิตที่ไหลลื่น เพื่อปล่อยให้ความวุ่นวายได้สลายไป และมองเห็นความสุขที่ผ่านไปในแต่ละวัน
เช่นเดียวกับคุณยาย แม่ล้างผัก หญ้า และกล้วยริมแม่น้ำเกียนซางทุกวัน ท่ามกลางแสงแดดยามบ่ายที่สาดส่องลงบนผืนน้ำสีน้ำเงินเข้ม ดวงตาของแม่เป็นประกายด้วยสีแดงของดอกเหม่งบนกิ่งไม้ริมแม่น้ำที่ผ่านบ้านเรา ในอดีตและปัจจุบัน ต้นเหม่งยังคงประทับอยู่ในใจฉันราวกับรอยแดง เหม่งพาแม่มาหาปู่ด้วยทำนองเพลงพื้นบ้านที่ไพเราะ และเหม่งพาพ่อมาหาแม่ริมแม่น้ำสายนี้
ตอนที่คุณยายยังมีชีวิตอยู่ คุณยายเล่าให้ฉันฟังว่า “กล้วยดองไข่เป็ดเป็นผลงานของบรรพบุรุษชาวเลถวี และดอกเหม่งที่แม่น้ำสายนี้เปรียบเสมือนผ้าไหมยกดอก พยายามรักษาไว้” ฉันเงยหน้ามองต้นเหม่งที่ปลายตรอก เห็นสีเขียวอ่อนที่กระซิบกับผืนดินราวกับเล่าเรื่องเก่า บางทีอาจถึงเวลาที่ครอบครัวของฉันจะฟื้นฟูต้นกล้วยหลังฤดูร้อน และทำให้ต้นเหม่งที่มีอยู่เดิมสวยงามยิ่งขึ้น ต้นไม้สองสายพันธุ์นี้มีพลังชีวิตที่แปลกประหลาด ช่วยให้ผู้คนมีชีวิตที่แจ่มใสและเปี่ยมด้วยความเมตตา
ฉันไม่ได้กินกล้วยดองมานานแล้ว และแม่ก็ไม่เคยลงไปตักน้ำ ล้างผัก และหั่นกล้วยที่แม่น้ำอีกแล้ว แต่เดือนมีนาคมนี้ ท่ามกลางเสียงเจื้อยแจ้วของนกที่กระโดดจากกิ่งหนึ่งไปอีกกิ่งหนึ่งท่ามกลางอากาศอบอุ่นและแดดจ้า ฉันได้กลิ่นความทรงจำที่ส่องประกายระยิบระยับ กลิ่นดินที่ผุพัง กลิ่นอับชื้นของเสื้อผ้านักเรียนที่เปียกโชก และกลิ่นหอมอุ่นๆ ของกล้วยที่ลอยอบอวลอยู่บนปลายลิ้น หัวใจของฉันเต็มไปด้วยความตื่นเต้นและกระวนกระวาย โอ้ เดือนมีนาคม!
โงเมาติญ
แหล่งที่มา
การแสดงความคิดเห็น (0)