การเรียนรู้เรื่องกลิ่น

ลูกปัดไม้กฤษณาจากฝีมือช่างในหนองซอน ภาพโดย: วิญ อันห์

วันที่ฉันกลับมาที่เกาะฟูก๊วก ( Kien Giang ) หลังจากทริปธุรกิจที่หมู่เกาะทางตะวันตกเฉียงใต้ เพื่อนของฉันก็ยืนกรานที่จะพาฉันไปเยี่ยมชมโรงงานผลิตน้ำปลา - โรงงานถัง Phung Hung

“ก็รู้อยู่หรอกว่าทำไมน้ำปลาน้ำโอถึงอร่อยเท่าฟูก๊วก แต่ในแง่ การท่องเที่ยว ที่นี่อร่อยกว่า” – คุณพูด ยากที่จะขัดใจกับวิธีการเชิญชวนของคุณ

สองสามครั้ง ผมพาแขกไปกินอาหารทะเลที่ท่าเรืออันเลือง (ตำบลดวีไห่, ดวีเซวียน) แล้วก็เดินเข้าไปในโรงงานน้ำปลาดวีไห่ที่อยู่ใกล้ๆ ด้วยความตื่นเต้น ผมเล่าให้ฟังถึงปลากะตักในเดือนมีนาคมแถวนี้ ที่สามารถผลิตน้ำปลาหยดเดียวที่อร่อยมากจน... เสียวฟัน

อัตราส่วนปลาต่อเกลือ 3:1 ดูเหมือนจะคงที่ แต่การเปลี่ยนแปลงในฝีมือของแต่ละคนจะให้รสชาติที่แตกต่างกันไป ยกตัวอย่างเช่น สูตรปลาบู่ผัดพริกไทยที่คุณยายสืบทอดมา หลานๆ ของเธอไม่มีใครสามารถตุ๋นปลาบู่ได้รสชาติเต็มที่ คุณยายมักจะพูดว่า "ต้องรู้วิธีควบคุมรสชาติ"

หมู่บ้านน้ำปลากวางนาม ภาพ: ศูนย์วัฒนธรรมทังบินห์

ลูกค้าต่างประหลาดใจเมื่อได้ยินเจ้าของโรงงานน้ำปลาสาวอธิบายเรื่องปริมาณไนโตรเจนในน้ำแรก น้ำที่สอง และน้ำถัดไป

ปริมาณโปรตีนที่ลูกค้าต้องการจะรับประทานจะขึ้นอยู่กับความพิถีพิถันของซอส รสชาติของลมทะเลและแสงแดด แล้วน้ำปลาพรีเมียมสูตรดั้งเดิมของครอบครัวจะออกสู่สายตา ชาวโลก ได้อย่างไร

กลิ่นนั้น เมื่อมือถูกกัดกร่อนด้วยอาชีพ กลิ่นนั้นคงซึมซาบลงสู่ทุกอณูของฝ่ามือ และกลายเป็นรหัสพันธุกรรมของแต่ละคนที่ยังประกอบอาชีพนี้อยู่ ฉันมีนิสัยชอบขยายรูปช่างฝีมือให้ใหญ่ที่สุดเท่าที่จะทำได้เมื่อนักข่าวส่งรูปเหล่านั้นไปที่กองบรรณาธิการ เพื่อดูเหงื่อบนลายนิ้วมือและสัมผัสถึงความยากลำบากที่พวกเขากำลังเผชิญอยู่

วันก่อนที่ชายหาด ฉันเห็นต้นบัวลอยอีกครั้ง คงผ่านมา 30 ปีแล้วตั้งแต่ครั้งสุดท้ายที่ฉันเห็นต้นนี้ ปู่เล่าให้ฉันฟังถึงวิธีการตำผลบัวลอยให้ได้ส่วนผสมเป็นผงธูป จากนั้นท่านก็ใช้แรงอย่างหนักผ่าธูป จุ่มลงในผงธูป แล้วม้วนธูป

ผงธูปสมัยปู่ของฉันยังมีชีวิตอยู่ ทำจากใบไม้และพืชต่างๆ ในสวน แต่ต่อมาก็ถูกแทนที่ด้วยผงไม้กฤษณา ปู่ของฉันบอกว่าเราต้องระมัดระวังและพิถีพิถันในการหาธูปหอมมาบูชาบรรพบุรุษและขอพรต่อสวรรค์และโลก

โดยไม่มีคำอธิบายใดๆ ฉันเชื่อเพียงว่าฉันสืบเชื้อสายจาม ซึ่งยืนยันได้จากบทเพลงเจียวชีโตของปู่ทวด และบทกวีถวายที่ดินที่สืบทอดมาจากผู้อาวุโสในตระกูล “ชูหงุง หม่านเนือง/ผู้บาดเจ็บจากโลยหลาก/คนป่าเถื่อนตลาดจาม/ดวงวิญญาณทั้งหมด/จงร่วมใจกันเพื่อสะท้อนเสียง”

ตอนนั้นผมยังเด็ก ยังไม่ได้อ่านหนังสือของนักวิจัยโฮ จุง ตู เลย เขาได้อธิบายมากมายเกี่ยวกับร่องรอยของชาวจามในชีวิตของชาวเวียดนามโดยทั่วไป และอาชีพของชาวเวียดนามโดยเฉพาะ สิ่งเหล่านี้ทำให้ผมเชื่อว่ารากเหง้าของผมอยู่ที่นี่ ในดินแดนแห่งนี้ ไม่ใช่มาจากการอพยพของชาวเวียดนามเพื่อไปเปิดดินแดนทางใต้

ธูปหอมจากไม้ธูปหอมที่นำมาถวายแด่แผ่นดินและเทพเจ้า

ฉันจำได้ว่าครั้งหนึ่งเมื่อประมาณ 7 ปีที่แล้ว ขณะที่ฉันนั่งฟังเสียงพิณและจิบชาไม้กฤษณาที่แหล่งท่องเที่ยวฟาร์มฮว่างตรัม (ตำบลเดียนโถ อำเภอเดียนคานห์ จังหวัดคานห์ฮวา) ฉันได้ยินเสียงเพื่อนร่วมงานดีดลิ้นและถอนหายใจเบาๆ

ท่านกล่าวว่า ประเทศของเรามีชื่อเสียงด้านไม้กฤษณามาตั้งแต่สมัยพระเจ้าเล แถ่ง ตง ทรงสถาปนาจังหวัดกว๋างนาม ผลิตภัณฑ์ไม้กฤษณาถูกส่งทางเรือพาณิชย์ไปยังอินเดียและญี่ปุ่น แต่ปัจจุบัน วิธีการผลิตไม้กฤษณาที่นี่ยังห่างไกลจากความเป็นจริงมาก

ที่ฟาร์มฮวงจรัม พิพิธภัณฑ์ไม้กฤษณาแห่งนี้จัดแสดงตั้งแต่กระบวนการผลิตไม้กฤษณา ผลิตภัณฑ์จากไม้กฤษณา ไปจนถึงกึ๋นนาม ทั้งหมดนี้ล้วนจัดแสดงอยู่ในพิพิธภัณฑ์ไม้กฤษณา เพื่อช่วยให้ผู้เข้าชมได้เห็นภาพชัดเจนยิ่งขึ้น ตั้งแต่เรื่องราวการตามหาไม้กฤษณา ไปจนถึงชีวิตอื่นๆ ของไม้กฤษณาในโลกมนุษย์ ทั้งตำนานของไม้กฤษณาและตำนานที่เล่าขานถึงความศักดิ์สิทธิ์ของนางเทียนยานาที่ติดตามเหล่าผู้แสวงหาไม้กฤษณา...

สิ่งอำนวยความสะดวกสำหรับการแปรรูปและการผลิตผลิตภัณฑ์ไม้กฤษณาในหนองซอนหรือเตี่ยนเฟือก ซึ่งถือเป็นศูนย์กลางไม้กฤษณาของกวางนาม ไม่เพียงพอที่จะทำให้หมู่บ้านหัตถกรรมแห่งนี้มีชื่อเสียง

จะแตกต่างจากหมู่บ้านกฤษณาอื่นๆ ใน Khanh Hoa, Hue หรือ Nghe An ได้อย่างไร? มีผลิตภัณฑ์จากกฤษณามากมาย ทั้งดอกกฤษณา ชิ้นส่วนกฤษณา ธูปกฤษณา น้ำมันหอมระเหย เครื่องประดับ และอื่นๆ อีกมากมาย แต่จะแยกแยะกฤษณาจาก Quang ได้อย่างไร?

ขณะจิบชากฤษณาพลางนึกถึงฝีมือของช่างฝีมือที่จรุงเฟือกที่กำลังปั้นต้นบอนไซกฤษณา เส้นใบสีเขียวและหนังด้านหยาบกร้าน ณ ต้นน้ำธูโบนที่ไหลลงสู่ทะเล ไม่ว่าอย่างไร พวกเขาก็ยังคงดูแลกลิ่นหอมนั้น...

ที่มา: https://baoquangnam.vn/quan-xuyen-mot-mui-huong-3140482.html