ด้ายพ่อ - ประกวดเรื่องสั้น โดย เล มินห์ โธ

เวลาพลบค่ำผ่านไปแล้ว แสงสว่างสุดท้ายไม่ได้ส่องกระทบกับสีสันสุดท้ายบนหลังคาสังกะสีเก่าๆ ของบ้านพัก อากาศอบอวลไปด้วยกลิ่นธูปหอมและความเงียบงันอันน่าปวดใจ

การสวดภาวนาเพื่อผู้วายชนม์สิ้นสุดลงแล้ว หลังจากโศกเศร้าอยู่สองวัน ทุกคนก็ได้แต่ส่งเสียงสะอื้น ฉันนั่งอยู่ตรงนั้น มึนงงอยู่ข้างโลงศพพ่อ จิตใจพยายามลืมความจริงที่ว่าพ่อไม่ได้มีชีวิตอยู่ในโลกนี้แล้ว

พ่อของฉันอาศัยอยู่ที่นี่มาตั้งแต่สมัยที่มันยังเป็นเพียงชานเมืองห่างไกล มีคนทำงานหนักคนอื่นๆ พึ่งพาอาศัยกัน ต่อมาโรงงานตัดเย็บเสื้อผ้าก็ผุดขึ้นราวกับดอกเห็ด พาผู้คนจากทั่วประเทศมาด้วย หน้าตาที่ขยันขันแข็งและใฝ่ฝันที่จะเปลี่ยนแปลงชีวิตด้วยจักรเย็บผ้าและด้าย

พ่อผมเป็นช่างตัดเสื้อมืออาชีพ แต่ผมยังจำได้ดีถึงวันที่ท่านติดป้ายไม้เล็กๆ อย่างพิถีพิถัน พร้อมข้อความเขียนด้วยลายมือแบบลวกๆ ว่า "เรียนเย็บผ้าด่วน ฟรี!" ตอนเด็กๆ ผมหัวเราะลั่นกับป้ายบ้านๆ นั่น "พ่อไม่ค่อยรู้เรื่องเย็บผ้าเลย จะไปสอนคนอื่นได้ยังไง"

พ่อแค่ยิ้มแล้วพูดว่า "พ่อรู้วิธีร้อยด้ายและเย็บผ้าเข้าจักรเย็บผ้าให้เป็นเส้นตรง แค่นี้ก็ช่วยให้คนเข้าบริษัทรู้สึกสับสนน้อยลงแล้วลูก พ่อจะได้ไม่โดนเจ้านายดุว่าหรือสงสารตัวเอง"

อาชีพ "สอนเย็บผ้า" ของพ่อผมไม่มีใครสอน แต่เกิดจากความเมตตากรุณาโดยกำเนิดของพ่อเอง พ่อเป็นช่างซ่อมจักรเย็บผ้า ใช้เวลาหลายปีซ่อมจักรเย็บผ้าให้กับช่างตัดเสื้อในหมู่บ้าน และต่อมาก็ได้เรียนรู้ทักษะนี้ด้วยตัวเองบ้างเล็กน้อย

ภาพประกอบ: AI

ครั้งหนึ่ง พ่อของฉันนำจักรเย็บผ้าเก่าที่ใครบางคนทิ้งไปแล้วกลับบ้านมาซ่อมเป็นจักรเย็บผ้าแบบปะติดปะต่อ จักรเย็บผ้าเครื่องนั้นประกอบกับฝีมือการปะติดปะต่อของพ่อ และเริ่มซ่อมแซมเสื้อผ้าเก่าๆ ให้เด็กๆ ในละแวกบ้าน ทำให้มุมหนึ่งของหอพักที่ยากจนอบอุ่นขึ้น พ่อของฉันมักจะใช้ทุนเล็กๆ น้อยๆ ของเขาช่วยเหลือผู้อื่นด้วยวิธีที่ง่ายที่สุดเสมอ

ส่วนฉัน ฉันไม่รู้อะไรเลย ฉันมองแต่การกระทำของพ่อว่าเป็นเรื่องเล็กน้อย ไร้สาระ แม้แต่จะบอกว่าโง่เขลา ฉันเติบโตขึ้น ไปโรงเรียน แล้วก็ไปทำงาน ชีวิตในเมืองที่วุ่นวายพาฉันไปไกลแสนไกล ไกลจากหอพักที่เสียงดังและป้ายโฆษณาที่ซีดจางของพ่อ

เสียงรองเท้าแตะเสียดสีกันข้างนอกประตูขัดจังหวะความคิดของฉัน ผู้หญิงคนหนึ่งที่อายุมากกว่าฉันมาก ผอมบาง สวมเครื่องแบบคนงานที่ฝุ่นจับ เดินเข้ามาอย่างอายๆ เธอดูเหนื่อยล้าหลังจากทำงานล่วงเวลามาทั้งวัน ใบหน้าของเธอดูแปลกไปมาก ฉันไม่เคยเห็นเธอมาก่อน

เธอจุดธูปให้พ่อฉันอย่างเงียบๆ ตาแดงก่ำ จากนั้นเธอก็หันมาหาฉัน เสียงของเธอยังคงไม่ชัด ดูเหมือนจะพูดภาษากิงไม่ค่อยคล่องนัก: "ลุงไห่เคยเป็นทั้งครูและผู้มีพระคุณของฉัน"

“คุณครูคะ?” ฉันไม่ค่อยเข้าใจนัก

สิบกว่าปีก่อน ผมลงมาจากหมู่บ้านเพื่อหางานทำ ผมไม่รู้อะไรเลย พอเข้าบริษัทก็มีคนมาด่าผมตลอด ผมแทบร้องไห้ อยากลาออกจากงานแล้วกลับบ้านเกิด โชคดีที่มีคนแนะนำให้ผมไปบ้านลุงไห่ เขาสอนผมทีละขั้นตอนวิธีจับกรรไกรและวิธีกดคันเร่งเพื่อให้จักรเย็บผ้าทำงานได้อย่างราบรื่น ต้องขอบคุณที่เขาสอนฟรีๆ ผมจึงสามารถทำงานนี้ต่อไปได้และได้ส่งเสียค่าเล่าเรียนให้ลูกสองคน

ทันใดนั้น สายตาของเธอก็หยุดอยู่ที่มุมบ้าน ที่ซึ่งจักรเย็บผ้าเก่าของพ่อตั้งตระหง่านเงียบงันในความมืด มันเหมือนกับทหารผ่านศึกที่เสร็จสิ้นภารกิจแล้ว และบัดนี้เหลือเพียงการยืนเฝ้ามองความทรงจำอันเลือนรางที่พ่อทิ้งไว้อย่างเงียบงัน

ฉันเงียบไปครู่หนึ่ง ทันใดนั้นความรู้สึกที่ไม่อาจบรรยายได้ก็ผุดขึ้นมาในหัวใจ มันไม่ใช่ความโศกเศร้าในตอนแรก แต่เป็นความรู้สึกโศกเศร้าปนกับความชื่นชมเงียบๆ ที่ฉันไม่ได้รับรู้มานานหลายปี พ่อที่ฉันเคยคิดว่าเป็นคนธรรมดา กลับกลายเป็นครูผู้ใจดีในความทรงจำของคนแปลกหน้า การกระทำเล็กๆ น้อยๆ ของเขาช่วยให้แม่คนหนึ่งได้อยู่ในต่างแดน เลี้ยงดูลูกๆ และสานฝันของหมู่บ้านอย่างแท้จริง

ความคิดหนึ่งแล่นผ่านจิตใจของฉันอย่างฉับพลันและรุนแรงเหมือนกระแสไฟฟ้า

มันกระตุ้นให้ฉันทำบางสิ่งบางอย่าง

ฉันเดินเข้าไปใกล้เธอ เสียงแหบพร่าด้วยอารมณ์ "พี่สาว ช่วยสอนฉันหน่อย... วิธีใช้จักรเย็บผ้านี้หน่อยได้ไหม เริ่มจากร้อยด้ายก่อน เหมือนที่พ่อฉันสอนเธอ"

ดวงตาของเธอเบิกกว้าง จากความสับสนกลายเป็นความสะเทือนใจ ใต้แสงสีเหลืองจากแท่นบูชา ฉันเห็นรอยยิ้มอบอุ่นปรากฏบนใบหน้าที่เหนื่อยล้าของเธอ เธอพยักหน้ารับอย่างไม่ลังเล

"ตกลง".

ฉันรู้ว่าฉันคงไม่มีวันเป็นช่างตัดเสื้อที่ดีได้ แต่ฉันรู้ว่าพรุ่งนี้ ป้ายเก่าๆ ของพ่อจะถูกแขวนไว้อีกครั้ง เส้นด้ายแห่งความเมตตาที่มองไม่เห็น บัดนี้ ฉันจะเป็นคนสานต่อ เพื่อให้เสียงจักรเย็บผ้าดังก้องไปทั่วถนนเช่าเล็กๆ แห่งนี้ เพื่อความอบอุ่นแก่ผู้มาเยือน และเพื่อให้เรื่องราวของพ่อ บุรุษผู้เรียบง่ายคนหนึ่ง ไม่มีวันจบสิ้น

การประกวดเขียน เพื่อชีวิตที่ดีครั้งที่ 5 จัดขึ้นเพื่อส่งเสริมให้ผู้คนเขียนเกี่ยวกับการกระทำอันดีงามที่ช่วยเหลือบุคคลหรือชุมชน ในปีนี้ การประกวดมุ่งเน้นไปที่การยกย่องบุคคลหรือกลุ่มบุคคลที่ทำความดี มอบความหวังให้แก่ผู้ที่ตกอยู่ในสถานการณ์ที่ยากลำบาก

จุดเด่นอยู่ที่รางวัลประเภทสิ่งแวดล้อมใหม่ ซึ่งยกย่องผลงานที่สร้างแรงบันดาลใจและส่งเสริมให้เกิดการรณรงค์เพื่อสิ่งแวดล้อมที่สะอาดและเป็นมิตรกับสิ่งแวดล้อม คณะกรรมการจัดงานหวังเป็นอย่างยิ่งว่าจะช่วยสร้างความตระหนักรู้ของสาธารณชนในการปกป้องโลกเพื่อคนรุ่นต่อไป

การแข่งขันมีหมวดหมู่และโครงสร้างรางวัลที่หลากหลาย รวมถึง:

หมวดหมู่บทความ: วารสารศาสตร์ รายงานข่าว บันทึกย่อ หรือเรื่องสั้น ไม่เกิน 1,600 คำสำหรับบทความ และ 2,500 คำสำหรับเรื่องสั้น

บทความ, รายงาน, บันทึก:

- รางวัลที่ 1 จำนวน 1 รางวัล: 30,000,000 VND

- รางวัลรองชนะเลิศอันดับ 2 จำนวน 2 รางวัล: 15,000,000 VND

- รางวัลที่ 3 จำนวน 3 รางวัล: 10,000,000 VND

- รางวัลปลอบใจ 5 รางวัล: 3,000,000 VND

เรื่องสั้น:

- รางวัลที่ 1 จำนวน 1 รางวัล: 30,000,000 VND

- รางวัลรองชนะเลิศอันดับที่ 1: 20,000,000 VND

- รางวัลที่ 3 จำนวน 2 รางวัล: 10,000,000 VND

- รางวัลปลอบใจ 4 รางวัล: 5,000,000 VND

ประเภทภาพ: ส่งชุดภาพอย่างน้อย 5 ภาพที่เกี่ยวข้องกับกิจกรรมอาสาสมัครหรือการอนุรักษ์สิ่งแวดล้อม พร้อมชื่อชุดภาพและคำอธิบายสั้นๆ

- รางวัลที่ 1 จำนวน 1 รางวัล: 10,000,000 VND

- รางวัลรองชนะเลิศอันดับที่ 1: 5,000,000 VND

- รางวัลที่ 3 จำนวน 1 รางวัล: 3,000,000 VND

- รางวัลปลอบใจ 5 รางวัล: 2,000,000 VND

รางวัลยอดนิยม: 5,000,000 VND

รางวัลเรียงความยอดเยี่ยมในหัวข้อสิ่งแวดล้อม: 5,000,000 ดอง

รางวัลเกียรติยศตัวละคร: 30,000,000 ดอง

กำหนดส่งผลงานคือวันที่ 16 ตุลาคม 2568 ผลงานจะได้รับการประเมินผ่านรอบคัดเลือกและรอบตัดสิน โดยมีคณะกรรมการผู้ทรงคุณวุฒิเข้าร่วม คณะกรรมการจัดงานจะประกาศรายชื่อผู้ชนะในหน้า "Beautiful Life" ดูรายละเอียดกติกาเพิ่มเติมได้ที่ thanhnien.vn

คณะกรรมการจัดการประกวด ชีวิตสวยงาม

ที่มา: https://thanhnien.vn/soi-chi-cua-ba-truyen-ngan-du-thi-cua-le-minh-tho-185251003111918287.htm