ผู้เขียน "คดีหม่างู" มีผลงานสร้างสรรค์มากขึ้นหลังจากไปทัศนศึกษากับศิลปินในนครโฮจิมินห์

Tác giả — นักเขียนและศิลปินของสมาคมละครนครโฮจิมินห์ถ่ายรูปเป็นที่ระลึกที่สวนสาธารณะเบนนิงเกียว ข้างรูปปั้นประธานาธิบดี โฮจิมินห์

การเดินทางอันสร้างสรรค์ของศิลปินและนักเขียนแห่งสมาคมละครนครโฮจิมินห์ในดงทาป- กานเทอ สิ้นสุดลงแล้วหลังจากใช้เวลา 5 วันในการเยี่ยมชมที่อยู่สีแดงและสถานที่สำคัญที่มีชื่อเสียงหลายแห่ง

วัสดุที่สร้างจากปราชญ์

การเดินทางของคณะผู้แทนไปยังอนุสรณ์สถานของนายเหงียน ซิญ ซัก อนุสรณ์สถานของนักเรียนที่เรียนดีที่สุด บุย ฮู เหงีย และม็อก ควน เหงียน ตรอง เควียน ซึ่งเป็นบุคคลสำคัญที่ทิ้งมรดกทางจิตวิญญาณและสุนทรียศาสตร์อันล้ำลึกไว้ให้กับดินแดนเตยโด

ท่ามกลางบรรยากาศอันเคร่งขรึม คณะผู้จัดงานได้ใช้เวลาสงบนิ่งสักครู่ อ่านเอกสาร พิจารณาเอกสาร ฟังเรื่องราวที่สืบทอดกันมาหลายชั่วอายุคน เกี่ยวกับบุคลิกภาพอันกล้าหาญ จิตวิญญาณแห่งความกล้าหาญ และศรัทธาในผู้คน ณ ขณะนั้น นักเขียนหลายท่านได้จดบันทึกเรื่องราวต่างๆ ลงในสมุดบันทึกของตน ไม่ว่าจะเป็นบทสนทนาเกี่ยวกับ "จิตวิญญาณแห่งคนชอบธรรม" เรื่องราวเกี่ยวกับ "ความงามอันเรียบง่ายแต่คลาสสิก" ของภาพวาดทางภาคใต้ เรื่องราวเกี่ยวกับ "ความซื่อสัตย์" ในวิถีแห่งการเป็นผู้มีอำนาจ และคำว่า "ความรัก" ในวิถีแห่งการเป็นมนุษย์ กระแสความคิดเหล่านี้จะไหลซึมเข้าสู่โครงสร้างตัวละครอย่างเงียบเชียบ กลายเป็นความขัดแย้งทางศีลธรรม กลายเป็นปมโศกนาฏกรรมและการแสดงอันน่าทึ่งบนเวที

สื่อสร้างสรรค์จากวัฒนธรรมภาคใต้

ก่อนเดินทางออกจากด่งทับไปยังเมืองเกิ่นเทอ คณะนักเขียนและศิลปินจากสมาคมละครนครโฮจิมินห์ได้เยี่ยมชมพื้นที่ ท่องเที่ยว เชิงวัฒนธรรมฟุงนาม (Phuong Nam Cultural Tourism Area) ในเมืองหล่าปโว (Lap Vo) พื้นที่ท่องเที่ยวแห่งนี้เปิดให้บริการในปี พ.ศ. 2560 และยังคงได้รับความนิยมอย่างต่อเนื่อง บนพื้นที่ 17 เฮกตาร์ วิทยาเขตแห่งนี้แบ่งออกเป็น 5 ประเภทหลัก ได้แก่ นัมฟองลิญตู (Nam Phuong Linh Tu), พิพิธภัณฑ์ตระกูลดัง (Dang Clan Museum), พิพิธภัณฑ์นามโบ (Nam Bo), นัมฟองลิญตู (Nam Phuong Linh Tu) ของตระกูลดัง (Dang Clan) และระเบียงทางเดินที่เป็นสัญลักษณ์ของ 5 ทวีป สถานที่แห่งนี้ได้รับการยกย่องให้เป็นบันทึกประวัติศาสตร์ของเวียดนามถึงสองฉบับ

พิพิธภัณฑ์ดินแดนภาคใต้จัดแสดงเอกสารหายากจำนวนมากเกี่ยวกับการขุดคลองหล่าป๋อ-ซาเด็คโดยชาวฝรั่งเศสในช่วงต้นศตวรรษที่ 20 พร้อมทั้งโบราณวัตถุอันทรงคุณค่าเกี่ยวกับกลุ่มชาติพันธุ์ 54 กลุ่มของเวียดนาม เหรียญโบราณจากสมัยก่อตั้งประเทศ และกลองที่ใหญ่ที่สุดในเวียดนาม

นอกจากนี้ยังมีโบราณวัตถุล้ำค่าอื่นๆ อีกมากมายที่กอบกู้มาจากเรือสินค้าที่จมลงในทะเลทางตอนใต้ในช่วงศตวรรษที่ 15 ถึง 18 จัดแสดงอยู่ด้วย รวมถึงเครื่องมือทำการเกษตรและประมงจากบรรพบุรุษของเราในสมัยที่พวกเขาเปิดดินแดนแห่งนี้เป็นครั้งแรก สถานที่แห่งนี้เป็นจุดแวะพักอันสร้างแรงบันดาลใจ เชื่อมโยงอดีตเข้ากับปัจจุบัน นำเสนอรายละเอียดทางประวัติศาสตร์และวัฒนธรรมมากมายที่สามารถนำมาผสมผสานเข้ากับองค์ประกอบบนเวที

วัสดุสร้างสรรค์จากตลาดน้ำไกราง

เมื่อหมอกยังคงปกคลุมแม่น้ำ กลุ่มคนเหล่านั้นก็มาถึงท่าเรือ ตามเรือประมงไปยังตลาดน้ำไฉ่รัง บนผืนน้ำอันกว้างใหญ่ เสียงเครื่องยนต์ เสียงพ่อค้าแม่ค้า และเสียงพูดคุยหัวเราะ ผสมผสานกับกลิ่นหอมของสับปะรด ทุเรียน และวุ้นเส้นที่อบอวลอยู่บนเรือ ต้น "เบโอ" แต่ละต้นประดับประดาด้วยผล เป็นสัญลักษณ์ของชนบทแต่มีเอกลักษณ์เฉพาะตัว สะท้อนถึงสุนทรียศาสตร์แบบพื้นบ้านที่มีชีวิตชีวา

สำหรับศิลปินละครเวที นี่คือชั้นเรียนด้านจังหวะ ในสายตาของผู้เขียน ไช่หรงดูเหมือนเป็น "เวทีการแสดงด้นสด" ที่ใหญ่ที่สุดบนท้องฟ้าเปิด ที่ซึ่งเผยให้เห็นถึงบุคลิกของชาวใต้ เสรีนิยม ตรงไปตรงมา มีอัธยาศัยไมตรี และยุติธรรม

การผสมผสานระหว่างขนบธรรมเนียมประเพณีและความทันสมัย ระหว่างจังหวะชีวิตพ่อค้าและจังหวะการขยายตัวของเมือง ก่อให้เกิดคำถามทางศิลปะว่า เวทีจะสามารถบอกเล่าเรื่องราวในปัจจุบันได้อย่างไร ในขณะที่ยังคงรักษาจิตวิญญาณของภูมิภาคแม่น้ำเอาไว้ มีภาพร่างมากมายผุดขึ้นมา ซึ่งนักเขียนบทละคร Dang Minh บอกว่าเขามีความคิดที่จะแต่งบทละคร "Lotus Soul" และหลังจากการเดินทางครั้งนี้ เขาจะดัดแปลงบทละครจากบทพูดเป็นอุปรากรที่ปฏิรูปใหม่

นักเขียนบทละคร ดึ๊ก เหี่ยน ผู้เป็นบิดาแห่งผลงานเรื่อง “The Ancestor’s Altar of a Actress” กล่าวว่า เขาสร้างซีรีส์เรื่อง “The Wharf Chronicles” ขึ้นมาเพื่อเขียนบทละครสั้นชุดหนึ่งเกี่ยวกับชะตากรรมของพ่อค้าแม่ค้าตลอดสามชั่วอายุคน ตั้งแต่เรือ แพ ไปจนถึงคนงาน โดยเล่าถึงการเปลี่ยนแปลงของอาชีพและค่านิยมของครอบครัว

นักเขียนหนุ่ม Duy Linh กล่าวว่าเขากำลังคิดบทเพลงพื้นบ้านร่วมสมัยโดยผสมผสานกลิ่นอายของดนตรีพื้นบ้านและเพลงพื้นบ้านของเมืองกานเทอเข้ากับการเรียบเรียงแบบเรียบง่าย เพื่อสร้างพื้นที่ทางวัฒนธรรมให้ลูกศิษย์ของเขาได้แสดงในอนาคตอันใกล้นี้

วัสดุสร้างสรรค์ทำให้การเดินทางมีคุณค่า

การทัศนศึกษาครั้งนี้ไม่ได้เป็นเพียงการ "ไปดู" เท่านั้น แต่ยังเป็นการ "ฟัง" อีกด้วย นั่นคือการฟังเสียงน้ำ เรือ ผู้คน และเสียงสะท้อนของบรรพบุรุษ สำหรับการสร้างสรรค์ฉากเวที นี่เป็นวิธีเสริมสร้างประสบการณ์ชีวิต วิเคราะห์รายละเอียด และขยายจินตนาการ สำหรับศิลปินการแสดง นี่เป็นโอกาสที่จะพัฒนาจังหวะการพูด การแสดง และน้ำเสียงแบบชาวใต้ ที่สำคัญยิ่งกว่านั้น การเดินทางครั้งนี้แสดงให้เห็นถึงพลังของเครือข่ายโรงละครท้องถิ่น ซึ่งโรงละครเตยโด (ปัจจุบันคือศูนย์วัฒนธรรมและศิลปะเกิ่นเทอ) เป็นศูนย์กลางที่เปี่ยมไปด้วยประสบการณ์ของผู้ชมในชุมชน ความสัมพันธ์ระหว่างนครโฮจิมินห์และเกิ่นเทอไม่ได้มีเพียงภูมิศาสตร์ของแม่น้ำเท่านั้น แต่ยังรวมถึงกระแสของอาชีพต่างๆ เช่น การแลกเปลี่ยนบทละคร การแบ่งปันเวที การทัวร์ในช่วงฤดูน้ำหลาก และการเปิดชั้นเรียนสอนนักแสดงรุ่นเยาว์

เมื่อกลับมาถึงนครโฮจิมินห์ สมุดบันทึกเล่มหนึ่งซึ่งบรรจุอยู่ในกระเป๋าเดินทางของศิลปินและนักเขียน 20 คน กำลังหนาขึ้นเรื่อยๆ ราวกับถูก “เติมพลัง” ด้วยตะกอนแห่งความทรงจำ กานโธได้มอบกระจกเงาให้กลุ่มนักเขียน เพื่อให้พวกเขาตระหนักว่านักเขียนบนเวทีแต่ละคนต้องกลับมาพร้อมกับวัสดุสร้างสรรค์มากมาย เพื่อบอกเล่าเรื่องราวที่เต็มไปด้วยความรักที่มีต่อผืนแผ่นดินและผู้คนในโลกตะวันตก

ภาพบางส่วนของกลุ่มนักเขียนและศิลปินจากนครโฮจิมินห์ระหว่างการทัศนศึกษาเชิงสร้างสรรค์: