เรียงความเรื่องมาตุภูมิ

เส้นทางกลับสู่บ้านเกิดของฉันในฤดูกาลนี้สดใสและกว้างใหญ่ ข้าวเปลือกสีเขียวเข้มเรียงรายกันเป็นแถวในทุ่งนา ท่ามกลางความกว้างใหญ่นั้น หมวกทรงกรวยสีขาวเอียงไปตามลม ทอดเงาลงบนดินตะกอนของแผ่นดิน นกกระสาที่โบยบินเป็นเหมือนโน้ตดนตรีนับพันที่ผูกติดกับซิมโฟนีซึ่งฤดูร้อนได้เขียนลงบนท้องฟ้าชนบทสีเขียว ลมพัดกลิ่นข้าวอ่อนแรกของฤดูกาลมาสู่ดินแดนแห่งความคิดถึง ทำให้ฉันนึกถึงความรู้สึกคุ้นเคยมากมาย

เส้นทางกลับสู่บ้านเกิดของฉันในฤดูกาลนี้สดใสและกว้างใหญ่ ข้าวเปลือกสีเขียวเข้มเรียงรายกันเป็นแถวในทุ่งนา ท่ามกลางความกว้างใหญ่นั้น หมวกทรงกรวยสีขาวเอียงไปตามลม ทอดเงาลงบนดินตะกอนของแผ่นดิน นกกระสาที่โบยบินเป็นเหมือนโน้ตดนตรีนับพันที่ผูกติดกับซิมโฟนีซึ่งฤดูร้อนได้เขียนลงบนท้องฟ้าชนบทสีเขียว ลมพัดกลิ่นข้าวอ่อนแรกของฤดูกาลมาสู่ดินแดนแห่งความคิดถึง ทำให้ฉันนึกถึงความรู้สึกคุ้นเคยมากมาย

ความรู้สึกตื่นเต้นผุดขึ้นมาจากภายในอย่างกะทันหัน ในวันที่ฉันกลับมาที่บ้านเกิดของแม่ ทุ่งหญ้าขวางกั้นฉันไว้ หญ้าป่าปกคลุมไปทั่วราวกับความฝันในวัยเด็กของฉัน สุดถนนมีเฉลียงที่ร่มรื่นด้วยไม้ไผ่ ดอกชบาสีแดงพลิ้วไสวไปตามทางจนหวนนึกถึงความทรงจำ กลีบดอกผีเสื้อสีเหลืองลอยอยู่ในมือของผู้คนที่กำลังล้มลงหน้าประตูบ้าน พวกเขาสัญญาอย่างอ่อนน้อมว่าจะกลับมา รอยเท้าของฉันสัมผัสแสงแดดที่ทอกันอย่างแผ่วเบา หัวใจของฉันเต้นแรงเหมือนตอนที่ฉันยังเป็นเด็ก ฉันวิ่งกลับบ้านตามเสียงเรียกของแม่ที่บอกให้กินอาหารฝีมือแม่

ตรงหน้าบ้านมีเสียงนกร้องดัง แม่กำลังหว่านข้าวให้ไก่กินอย่างเอาใจใส่ ลมพัดเอื่อยๆ จากทุ่งนาในตอนเช้า หมอกจางลงอย่างช้าๆ ในสวนกล้วยหน้าบ้าน แสงแดดส่องผ่านใบไม้สีเขียวอ่อนๆ เสียงร้องของวันใหม่ดังก้องไปทั่วถนนในชนบท และเสียงนักเรียนขี่จักรยานไปโรงเรียนกันอย่างวุ่นวายในชนบท แม่ถือไม้กวาดมัดหนึ่ง โน้มตัวไปกวาดใบไม้แห้งที่ร่วงหล่นเมื่อคืนก่อน จากตรอกเล็กๆ ไปทางด้านหลังบ้าน ใต้ต้นไม้ที่เรียงรายกันภายใต้เงาของกาลเวลา

เสียงฝีเท้าของแม่นั้นช้าและเงียบสงบ ราวกับว่าแม่กำลังเดินอยู่ท่ามกลางเพลงพื้นบ้าน บางครั้งแม่ก็เข้ามาในความฝันของฉันในห้องใต้หลังคาที่มีลมพัดแรง พร้อมกับเสียงฝีเท้าของเธอ ชีวิตที่ต้องลุยผ่านทุ่งตื้นและแม่น้ำลึก ฝนตกและฟ้าแลบ ในบ้านข้าง ๆ มีคนกำลังหย่อนเชือกลงไปตักน้ำ ฝูงนกกระจอกบนหลังคาที่มุงกระเบื้องตกใจอย่างอ่อนโยน บินไปมาอย่างเงียบ ๆ ท่ามกลางควันและใบไม้ที่สงบ

บ้านเกิดอันเรียบง่ายของแม่มีเตียงไม้ไผ่และบ่อน้ำเก่าๆ เมื่อกลับมาที่ระเบียงบ้านของยาย ฉันนั่งบนเตียงไม้ไผ่ที่ผุกร่อนมานานหลายปี และพบว่าตัวเองหวนนึกถึงคืนฤดูร้อนที่ระยิบระยับไปด้วยดวงดาวที่ตกลงมา เมื่อเห็นเงาของยายที่เงียบงันขณะรับประทานอาหารเย็น ฉันก็คิดถึงภาพของเขาที่จากไปในดินแดนแห่งหมอกมาหลายสิบปีอย่างเงียบๆ

ฉันเดินช้าๆ ไปเก็บดอกมะเฟืองที่ร่วงหล่นอยู่หลังบ้าน มองภาพสะท้อนของตัวเองบนผิวน้ำบ่อน้ำที่พลิ้วไหวไปตามแสงแดดสีทอง จิตใจของฉันดูเหมือนจะถูกชะล้างความกังวลทั้งหมดออกไป ความทรงจำไหลกลับมาอย่างแผ่วเบาเหมือนน้ำเย็น ก่อนที่ดวงตาของฉันจะปรากฏร่างของแม่ที่กำลังสระผมให้ยายอย่างอ่อนโยนในไอหมอกที่ไม่มีที่สิ้นสุด

คุณย่าเดินตามเขาไปยังสถานที่ห่างไกล ฉันไม่รู้เลยว่ามือที่เธอจับมือไว้ก่อนออกจากหมู่บ้านในวันนั้นจะเป็นมือสุดท้ายของเธอ มุมหนึ่งของหมู่บ้านที่ฉันจากคุณย่าไปนั้นเต็มไปด้วยน้ำตา ลมพัดผ่านแถวต้นไม้ที่ยืนนิ่งและเศร้าโศก บ้านเงียบสงบ เปลญวนเงียบสงัดข้างหน้าต่างที่ปิดอยู่

กลิ่นหอมของน้ำมันหอมระเหยยังคงอบอวลอยู่ในใจของผู้ที่ยังอยู่ เตียงไม้ไผ่เก่าๆ สึกหรอ บันไดบ่อน้ำด้านหลังบ้านเต็มไปด้วยดอกมะเฟืองสีม่วงที่กำลังร่วงหล่นลงมาอย่างเจ็บปวด แม่นั่งมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างเงียบๆ ในบ้านของยายเป็นเวลานาน เป็นเพราะหัวใจของเธอเจ็บปวดกับเธอ เช่นเดียวกับเมื่อฉันอยู่ห่างไกลในเมือง หัวใจของฉันเองก็เจ็บปวดกับเธอเช่นกันหรือไม่ บางทีเด็กทุกคนที่อยู่ห่างไกลจากแม่ในโลกนี้ ไม่ว่าผมของพวกเขาจะเป็นสีเขียวในฤดูใบไม้ผลิหรือเป็นสีเงิน ต่างก็มีความปรารถนาถึงแม่อย่างไม่หยุดยั้ง

บ้านเกิดของแม่ไม่มีชื่อเดิมอีกต่อไป แต่ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น บ้านเกิดก็ยังคงเป็นบ้านเกิดที่มีความรักทั้งเนื้อทั้งตัว บ้านเกิดก็ยังคงเป็นบ้านเกิดที่มีเงาของแม่ที่อดทนไม่เคยหยุดคิดถึงลูกๆ ที่เดินไปมาในทุกทิศทุกทาง ด้วยความรักลึกซึ้งในทุกร่องไถ ก้อนดิน ใบหญ้า ในเรื่องราวมากมายที่ยายเคยเล่าให้ฟังทุกค่ำคืน ด้วยตะกอนดินที่ไหลซึมลึกเข้าไปในนาข้าวทุกแห่ง แม่น้ำทุกสายที่ทำให้ดินตกตะกอน ด้วยจังหวะการเต้นของหัวใจที่ไม่เคยหมดไปจากแหล่งมนุษยชาติที่ภักดี ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ก็ยังคงอยู่ครบถ้วน หอมกลิ่นความรักของมนุษย์...

ทราน วาน เทียน

ที่มา: https://baovinhlong.com.vn/van-hoa-giai-tri/tac-gia-tac-pham/202506/tan-van-que-me-5180a33/