ความทรงจำอันแสนหวานในวันเขียนหนังสือ

ทุกครั้งที่เดือนมิถุนายนมาถึง หัวใจของฉันก็เต็มไปด้วยความสุขและความตื่นเต้น เพราะเดือนมิถุนายนมีวันที่ 21 มิถุนายน ซึ่งเป็นวันนักข่าวปฏิวัติเวียดนาม ซึ่งเป็นวันที่นักข่าวหลายล้านคนนึกถึงเสมอเมื่อนึกถึง แม้ว่าฉันจะเป็นคนนอก แต่ฉันก็เขียนหนังสือมาหลายปีแล้วและมีความทรงจำอันแสนหวานมากมาย

(ภาพประกอบ: TKBT)

ฉันเริ่มเขียนตั้งแต่ยัง เรียนอยู่ ฉันส่งบทความไปที่หนังสือพิมพ์ Youth Union ในเวลานั้น บทความที่ฉันเขียนเป็นเพียงบันทึกย่อเล็กๆ น้อยๆ ที่สะท้อนถึงชีวิตประจำวันในโรงเรียน ฉันเขียนลงบนกระดาษเปล่าของนักเรียน พับให้เรียบร้อย ใส่ซองและส่งไปที่กองบรรณาธิการ จดหมายถูกส่งไป โดยไม่ได้รับการตอบรับใดๆ ฉันไม่รู้ว่าอะไรเป็นแรงบันดาลใจให้ฉัน แต่ฉันก็ไม่ยอมแพ้ ฉันยังคงเขียนและส่งต่อไป วันหนึ่ง ฉันเปิดหนังสือพิมพ์ ฉันมีความสุขมากที่ชื่อของฉันถูกตีพิมพ์ ฉันตะโกนด้วยความดีใจ วิ่งไปอวดเพื่อนๆ และครูของฉัน ความสุขนั้นยิ่งล้นหลามมากขึ้นเมื่อโรงเรียนจำฉันได้ก่อนพิธีชักธง

ไม่ถึงเดือนต่อมา ฉันได้รับใบแจ้งค่าลิขสิทธิ์จาก ไปรษณีย์ ฉันยังจำได้อย่างชัดเจนว่าบรรณาธิการจ่ายค่าลิขสิทธิ์บทความนั้นให้เจ็ดหมื่นดอง นั่นเป็นเงินก้อนแรกที่ฉันได้รับ ฉันหวงแหนบทความนั้น หวงแหนมัน และใช้มันอย่างชาญฉลาด ฉันใช้จ่ายบางส่วนกับเพื่อน และนำส่วนที่เหลือไปซื้อซองและแสตมป์เพื่อเขียนและส่งต่อไปทีละน้อย ไม่นานหลังจากนั้น บทความอีกชิ้นของฉันก็ได้ตีพิมพ์ในหนังสือพิมพ์ ความสุขยังคงเหมือนเดิมเหมือนตอนต้น ฉันได้รับจดหมายจากบรรณาธิการในบรรณาธิการ ซึ่งให้กำลังใจและแนะนำฉันว่าจะเขียนให้ดีขึ้นและเฉียบคมขึ้นได้อย่างไร ฉันรู้สึกขอบคุณมากตั้งแต่แรกเริ่ม

เมื่อได้เข้าสู่วิชาชีพนักเขียน ฉันก็ได้รู้ว่ามันไม่ใช่เรื่องง่าย วิชาชีพนี้ต้องการจิตใจที่เฉียบแหลม การคิดสร้างสรรค์ และโดยเฉพาะอย่างยิ่งความอดทน ฉันไม่สามารถเดินตามรอยทางเดิมๆ ได้ แต่ต้องสำรวจหลายๆ มุม แม้ว่าหัวข้อจะเหมือนกัน แต่การนำไปปฏิบัติต้องไม่ซ้ำใครและแตกต่างเพื่อดึงดูดผู้อ่าน อดทนกับคำพูดทุกคำของฉัน ฉันใช้คำพูดถูกต้องหรือไม่ จะใช้คำพูดอย่างไรให้สะท้อนถึงวิธีที่เป็นกลางที่สุด แม้ว่าฉันจะรู้ว่าบทความทุกบทความที่ส่งไปยังกองบรรณาธิการ บรรณาธิการต้องอ่านและแก้ไข แต่ในฐานะนักเขียน คุณไม่สามารถประมาทกับคำพูดของคุณได้ ฉันเรียนรู้ที่จะรออย่างอดทน เรียนรู้ที่จะยอมรับความล้มเหลวเมื่อหัวข้อหรือบทความไม่ได้รับการอนุมัติ และฉันยังตระหนักอีกด้วยว่าการเขียนไม่ใช่แค่การเขียนหัวข้อร้อนแรงให้ดีเยี่ยมเท่านั้น แต่การเขียนจากสิ่งง่ายๆ ที่เข้าถึงผู้อ่านก็ถือเป็นความสำเร็จเช่นกัน

ฉันจำได้ว่าเมื่อก่อนฉันมักจะถือสมุดโน๊ตเล่มเล็กและปากกาไว้ในมือเสมอ และไม่ว่าจะไปไหนก็จะจดไอเดียและหัวข้อต่างๆ ไว้อย่างระมัดระวัง การที่ทุกคนเรียกฉันว่านักข่าวเด็กทำให้ฉัน...ภูมิใจมาก ความสุขของฉันคือบทความของฉันได้รับการตอบรับที่ดีจากทุกคน มีทั้งคำชมและคำวิจารณ์แต่ล้วนเป็นไปในทางบวก การเขียนทำให้ฉันมีเพื่อนเพิ่มขึ้น มีเพื่อนที่อยู่ห่างออกไปหลายร้อยกิโลเมตรแต่ยังติดต่อ พูดคุย และค่อยๆ พัฒนาเป็นเพื่อนสนิทกัน

ต่อมาเมื่อเข้าเรียนมหาวิทยาลัย ฉันก็เปลี่ยนเส้นทางอาชีพ ไม่ได้ทำงานเป็นนักข่าวเหมือนที่เคยใฝ่ฝันเมื่อตอนยังเด็ก ฉันคิดว่าอาชีพนักเขียนของฉันคงจะจบลงในตอนนั้น แต่ไม่เลย ความหลงใหลในการเขียนของฉันก็กลับมาอีกครั้ง ฉันเริ่มมีส่วนร่วมกับแผนกสื่อของคณะและโรงเรียนมากขึ้น และค่อยๆ ร่วมงานกับหนังสือพิมพ์ที่ฉันชอบหลายฉบับ ฉันเรียนหนักขึ้น ติดตามกระแส ค้นคว้าคำศัพท์แต่ละคำ ค้นหาหัวข้อต่างๆ อย่างอดทน และสร้างสรรค์ การเขียนทำให้ฉันมีโอกาสขยายความรู้ ได้รับข้อมูลเชิงลึกมากขึ้น และมีความเป็นกลางมากขึ้น และจากจุดนั้น ฉันก็กลายเป็นคนเข้มแข็ง รวบรวมคุณสมบัติต่างๆ ที่จะเติบโตในเส้นทางชีวิตที่เปิดกว้าง

เกือบยี่สิบปีแล้วที่ฉันหยิบปากกาขึ้นมา ไม่ว่าจะประสบความสำเร็จหรือล้มเหลวในอาชีพนักเขียน ฉันยังคงจำคำทองหกคำที่นักเขียนทุกคนถือว่าเป็น "หลักชี้นำ" ได้ นั่นคือ "ปากกาคม หัวใจบริสุทธิ์ จิตใจแจ่มใส" ฉันรู้สึกขอบคุณอย่างยิ่งสำหรับช่วงเวลาเหล่านั้น ที่ทำให้ฉันได้เติบโตเป็นเยาวชนที่สวยงามในชีวิต

ไหม ฮวง

ที่มา: https://baolongan.vn/than-thuong-ky-uc-nhung-ngay-cam-but-a197500.html