การเลี้ยงดูทางอารมณ์
การเขียนตามสัญชาตญาณ - คุณเคยได้ยินเรื่องนี้ไหม? พูดง่ายๆ ก็คือ การเขียนตามสัญชาตญาณคือการใช้สัญชาตญาณในการเขียน ในการเขียนแบบดั้งเดิม ผู้เขียนจะเขียนบทความที่มีโครงสร้างล่วงหน้า จากนั้นจึงใช้เทคนิคการเขียน เลือกคำเพื่อเขียนเนื้อหาตามต้องการ
ในทางกลับกัน การเขียนตามสัญชาตญาณอาจเกิดขึ้นได้ทุกเมื่อโดยไม่ต้องมีการเตรียมตัวหรือการคำนวณ เพื่อให้สัญชาตญาณชี้นำการเขียน เราต้องมองการเขียนเป็นกระบวนการบ่มเพาะก่อน ไม่ใช่แค่ตอนที่เรานั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์หรือขยับปากกาบนหน้ากระดาษเปล่าเพื่อถ่ายทอดความคิดและความรู้สึกของเราออกมาเป็นข้อความ
เมื่อเรา "หายใจเข้า" เราก็จะได้เปิดโลกทัศน์และรับความรู้และประสบการณ์ใหม่ๆ เข้ามา ซึ่งอาจเป็นหนังสือ บทความ บทสนทนากับเพื่อน หรือแม้แต่ช่วงเวลาเงียบๆ คนเดียวก็ได้ กระบวนการนี้ถือเป็นการสะสม โดยแต่ละส่วนเล็กๆ จะส่งผลต่อภาพรวมของชีวิต
แต่การ “สูดหายใจเข้า” อย่างเดียวไม่เพียงพอ การเขียนคือวิธีที่เรา “หายใจออก” โดยเปลี่ยนสิ่งที่เราเรียนรู้ให้กลายเป็นความคิดและเรื่องราว การเขียนเป็นกระบวนการสร้างสรรค์ที่แต่ละคำและแต่ละประโยคล้วนมีส่วนหนึ่งของตัวนักเขียนอยู่ในตัว
การเขียนไม่ใช่แค่การบันทึกสิ่งที่เราเรียนรู้เท่านั้น แต่ยังเป็นการสะท้อนความคิดและจิตวิญญาณอย่างลึกซึ้งอีกด้วย นักเขียนต้องพิจารณากระบวนการทั้งหมดตั้งแต่การได้รับความรู้ ประสบการณ์ แรงบันดาลใจ ไปจนถึงการเขียนเป็นวัฏจักร เช่นเดียวกับวัฏจักรของร่างกาย
ในการเขียน คุณต้องให้เวลาตัวเองในการปรับสมดุลการหายใจ ไม่ใช่แค่หายใจเข้าหรือหายใจออกเท่านั้น แต่ต้องประสานกันทั้งสองอย่างอย่างกลมกลืน กล่าวอีกนัยหนึ่ง หากคุณต้องการเขียนอย่างลึกซึ้ง คุณต้องเจาะลึกเข้าไปในชีวิตและปล่อยให้ตัวเองเพลิดเพลินกับชีวิต
นักเขียนฮารูกิ มูราคามิ มีชื่อเสียงจากกิจวัตรประจำวันในการเขียนหนังสือ เขาตื่นนอนตอนตี 4 เขียนหนังสือ 5-6 ชั่วโมง จากนั้นใช้เวลาที่เหลือของวันไปกับการอ่าน จ็อกกิ้ง และคิด กระบวนการนี้ช่วยให้เขารักษาสมดุลระหว่างการชาร์จแบตเตอรีและการเขียนหนังสือได้ ขณะเดียวกันก็ช่วยบ่มเพาะแรงบันดาลใจและไอเดียสำหรับผลงานของเขาด้วย
การพูดคุยกับตัวเองผ่านการเขียน
“The Parisian” (ชื่อเดิม: A Moveable Feast) เป็นบันทึกความทรงจำของเออร์เนสต์ เฮมิงเวย์ เกี่ยวกับช่วงหลายปีที่เขาอาศัยและทำงานในปารีสในช่วงทศวรรษปี 1920 ช่วงเวลาดังกล่าวถือเป็นช่วงเวลาสำคัญในอาชีพนักเขียนของเฮมิงเวย์ เมื่อเขาได้พบและเป็นเพื่อนกับนักเขียนและศิลปินชื่อดังหลายคน เช่น เอฟ. สก็อตต์ ฟิตซ์เจอรัลด์ เกอร์ทรูด สไตน์ และเอซรา พาวด์
นอกจากจะกล่าวถึงรายละเอียดเกี่ยวกับนิสัยการเขียนของเขาแล้ว เฮมิงเวย์ยังเน้นย้ำถึงความสำคัญของการใช้ชีวิตและประสบการณ์ชีวิตเพื่อให้เขียนได้อย่างจริงใจและลึกซึ้ง เขาใช้เวลาสังเกตและบันทึกรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ ในชีวิตประจำวันบ่อยครั้ง ตั้งแต่บทสนทนาในร้านกาแฟไปจนถึงฉากบนท้องถนนในปารีส ประสบการณ์เหล่านี้กลายมาเป็นแรงบันดาลใจที่ไม่มีที่สิ้นสุดสำหรับผลงานของเขา
หนังสือเล่มนี้ยังกล่าวถึงความยากลำบากและความท้าทายที่เฮมิงเวย์ต้องเผชิญในกระบวนการเขียนของเขา ตั้งแต่การหาแรงบันดาลใจไปจนถึงการรับมือกับแรงกดดันจากภายนอก อย่างไรก็ตาม เขาพยายามอย่างต่อเนื่องและทำงานอย่างหนักเพื่อพัฒนาทักษะการเขียนของเขา เฮมิงเวย์เชื่อว่าการรักษากิจวัตรการเขียนเป็นประจำและการสร้างสมดุลระหว่างการ "สูดหายใจเข้า" และ "หายใจออก" คือกุญแจสำคัญในการสร้างสรรค์ผลงานที่ยอดเยี่ยม
ในฐานะผู้ปฏิบัติและครูสอนการเขียนตามสัญชาตญาณ ฉันไม่เคยเรียกสิ่งนี้ว่าเป็นการบำบัดรักษา แม้ว่านักเรียนบางคนจะบอกฉันว่าพวกเขาพบการบำบัดรักษาผ่านการปฏิบัตินี้ก็ตาม บางคนค้นพบความรักในการวาดภาพและการถ่ายภาพอีกครั้ง บางคนได้ยอมรับเสียงภายในของตนเอง บางคนร้องไห้เมื่อได้สัมผัสกับความทรงจำอันเจ็บปวด และระเบิดความยินดีเมื่อต้องเผชิญกับห้องมืดที่ถูกปิดตายอย่างกล้าหาญ บางคนมีความมั่นใจมากขึ้น ไม่ต้องกลัวอีกต่อไปว่าสิ่งที่พวกเขาเขียนจะทำให้คนอื่นไม่พอใจ ที่สำคัญที่สุด พวกเขาสามารถเชื่อมโยงกับอดีต ปัจจุบัน และอนาคตของตนเองได้
การรักษานั้นเข้าใจได้ง่ายๆ ว่าคือการที่ผู้คนเผชิญ ยอมรับ และเอาชนะความตกใจทางจิตใจหรือเหตุการณ์ในชีวิต โดยไม่ปล่อยให้ตัวเองได้รับผลกระทบหรือถูกหลอกหลอนจากบาดแผลทางจิตใจมากเกินไป ในการเดินทาง เพื่อสำรวจ ดินแดนแห่งจิตวิญญาณผ่านการเขียน บาดแผลเก่าๆ จะค่อยๆ หายเป็นปกติ
เริ่มต้นด้วยการเรียนรู้วิธีดูแลจิตวิญญาณของคุณอย่างเหมาะสม การเดินทางสู่การเชื่อมโยงกับตัวเองผ่าน "การเขียนเหมือนการหายใจ" เป็นวิธีการรักษาที่ได้ผลที่สุด
ที่มา: https://baoquangnam.vn/viet-nhu-la-hit-tho-3157839.html
การแสดงความคิดเห็น (0)