Από χωράφια και αγροκτήματα μέχρι μαυροπίνακες - η εκστρατεία κατά του αναλφαβητισμού στο Φουκ Σον.

Το βράδυ στην περιοχή Cau Thia, το Δημοτικό Σχολείο Phuc Son (επαρχία Lao Cai) εξακολουθεί να φωτίζεται έντονα, αντηχώντας τους αργούς, ρυθμικούς ήχους ηλικιωμένων γυναικών και αγροτών που μόλις έχουν φύγει από τα χωράφια τους. «Αν θέλουμε οι άνθρωποι να πηγαίνουν σχολείο, η τάξη πρέπει να ακολουθεί τη ζωή των ανθρώπων», δήλωσε η κα Minh Diep, διευθύντρια του σχολείου.

Τα μαθήματα είναι ευέλικτα ανάλογα με την εποχή και τα έθιμα.

Το Δημοτικό Σχολείο Phuc Son βρίσκεται πλέον στην περιφέρεια Cau Thia, στην επαρχία Lao Cai - μια περιοχή με σύνθετο έδαφος και πολλά ρυάκια που διασχίζουν χωριά. Ο πληθυσμός είναι διασκορπισμένος, με το 99% να αποτελείται από εθνοτικές μειονότητες, κυρίως Ταϊλανδούς και Μουόνγκ. Τα προς το ζην εξακολουθούν να εξαρτώνται από την καλλιέργεια ρυζιού. Η ζωή παραμένει αρκετά δύσκολη. Δεδομένων αυτών των γεωγραφικών συνθηκών και των δυσκολιών που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι, η επιστροφή τους στο σχολείο, ειδικά των ηλικιωμένων, έχει γίνει ένα πολύ δύσκολο έργο.

Βασιζόμενη στην εμπειρία της στο Phuc Son, η κα Phu Minh Diep, από το Δημοτικό Σχολείο Phuc Son (Περιφέρεια Cau Thia), μοιράστηκε ότι τα προγράμματα αλφαβητισμού στις ορεινές περιοχές δεν μπορούν να ακολουθήσουν ένα άκαμπτο μοντέλο, ούτε μπορούν απλώς να επιδιώκουν στόχους. Τα μαθήματα μπορούν να είναι βιώσιμα μόνο όταν οργανώνονται με ευελιξία ανάλογα με τις εποχές, τα έθιμα και τις καθημερινές ανάγκες των ανθρώπων.

Οι περισσότεροι μαθητές ήταν μεγαλύτερης ηλικίας, με τον μεγαλύτερο σε ηλικία να είναι 56 ετών.

Σύμφωνα με την κα Minh Diep, η διατήρηση και η βελτίωση της ποιότητας των προγραμμάτων αλφαβητισμού δεν αφορά μόνο τη «διατήρηση προτύπων», αλλά, το πιο σημαντικό, την παροχή βοήθειας στους ανθρώπους για να δουν την αξία του αλφαβητισμού στη ζωή τους. Το 2023, το Δημοτικό Σχολείο Phuc Son παρείχε προληπτικά συμβουλές για το άνοιγμα της φάσης II μαθημάτων αλφαβητισμού για 40 μαθητές, ηλικίας 15 έως 60 ετών, δίνοντας προτεραιότητα στις γυναίκες, τα κορίτσια και τα άτομα με αναπηρίες. Τα στατιστικά στοιχεία δείχνουν ότι το ποσοστό αλφαβητισμού στην περιοχή έχει φτάσει σε υψηλό επίπεδο, αλλά πίσω από αυτό το αποτέλεσμα κρύβονται πολλές δυσκολίες.
Οι περισσότεροι μαθητές είναι ηλικιωμένοι, με τον μεγαλύτερο σε ηλικία να είναι 56 ετών. Κάποιοι παράτησαν το σχολείο πριν από περισσότερα από 40 χρόνια και έχουν ξεχάσει σχεδόν όλα τα γράμματά τους. Κατά τη διάρκεια της ημέρας, εξακολουθούν να εργάζονται στα χωράφια, επιστρέφοντας σπίτι αργά το βράδυ. Κατά τη διάρκεια της περιόδου συγκομιδής, ο χρόνος για μελέτη γίνεται ακόμη πιο περιορισμένος. Πολλοί αναγκάστηκαν να αναστείλουν προσωρινά τις σπουδές τους για να εργαστούν μακριά από το σπίτι. «Το πιο δύσκολο πράγμα δεν είναι η διδασκαλία της ανάγνωσης και ανάγνωσης, αλλά το πώς να βοηθήσουμε τους ανθρώπους να ξεπεράσουν την απροθυμία τους να μάθουν στην ηλικία τους», δήλωσε η κα Μινχ Ντιεπ.

Από την αρχή, το σχολείο αναγνώρισε ότι η διατήρηση του αριθμού των μαθητών θα ήταν δύσκολη αν η τάξη δεν προσαρμοζόταν στον ρυθμό της ζωής του χωριού. Οι προσπάθειες προσέγγισης υλοποιήθηκαν μέσω της προσέγγισης «από πόρτα σε πόρτα, μιλήστε σε κάθε άτομο», με τη συνεργασία των τοπικών αρχών, της Ένωσης Γυναικών και της Ένωσης Νέων. Η επικοινωνία δεν περιλάμβανε απλώς συνθήματα, αλλά συνδεόταν με πολύ συγκεκριμένα οφέλη στην καθημερινή ζωή.

Η εξάσκηση σε παραδοσιακούς χορούς, όπως το τέντωμα του λαιμού, το μπαμπού στύλος χορού, η κατασκευή παραδοσιακών μπαλών και το παιχνίδι βόλεϊ για ψυχαγωγικούς σκοπούς, βοηθά τους μαθητές να αισθάνονται συνδεδεμένοι με την τάξη.

Δεδομένων των τοπικών χαρακτηριστικών, η οργάνωση των μαθημάτων απαιτεί πάντα ευελιξία. «Μελετούμε προσεκτικά τα έθιμα και τις παραδόσεις για να οργανώσουμε κατάλληλα τις ώρες των μαθημάτων. Κατά τη διάρκεια της εκτός σεζόν, τα μαθήματα μπορούν να πραγματοποιούνται το βράδυ ή κατά τη διάρκεια της ημέρας. Κατά τη διάρκεια των περιόδων αιχμής, τα μαθήματα πραγματοποιούνται το μεσημέρι. Οι αργίες, τα φεστιβάλ και οι εκδηλώσεις της κοινότητας ακυρώνονται, επιτρέποντας στους μαθητές να μελετούν ενώ συμμετέχουν σε δραστηριότητες του χωριού», δήλωσε η κα Diep.

Επιπλέον, οι εκπαιδευτικοί που επιλέγονται για τα μαθήματα είναι όσοι κατανοούν τα έθιμα και την ψυχολογία των τοπικών κατοίκων, πολλοί από τους οποίους είναι δίγλωσσοι. Στη διδασκαλία, χωρίζουν ευέλικτα τους μαθητές σε ομάδες ανάλογα με το επίπεδό τους και ενσωματώνουν εθνοτικές γλώσσες όταν είναι απαραίτητο. Εκτός από το κύριο πρόγραμμα σπουδών, το σχολείο συγκεντρώνει επίσης πρόσθετο περιεχόμενο κατάλληλο για κάθε ομάδα. Οι μαθητές που έχουν ξεχάσει πώς να διαβάζουν και να γράφουν για πολλά χρόνια λαμβάνουν ξεχωριστή διδασκαλία.

Κάθε μήνα, η τάξη διοργανώνει μια ομαδική δραστηριότητα όπου οι μαθητές μπορούν να διαβάσουν βιβλία και εφημερίδες, να ενισχύσουν τις γνώσεις τους και να μοιραστούν εμπειρίες σχετικά με την ανάπτυξη της οικονομίας της οικογένειάς τους. Πέρα από την απλή εκμάθηση ανάγνωσης και γραφής, το μάθημα γραμματισμού χρησιμεύει επίσης ως ένας οικείος χώρος για πολιτιστικές δραστηριότητες. Κατά τη διάρκεια των διαλειμμάτων, οι μαθητές εξασκούνται σε παραδοσιακούς χορούς όπως τέντωμα λαιμού, χορό στύλου από μπαμπού, κατασκευή παραδοσιακών μπαλών και παιχνίδι βόλεϊ.

Χάρη σε αυτές τις ευέλικτες προσεγγίσεις, το μάθημα γραμματισμού όχι μόνο πέτυχε τους στόχους του, αλλά προσέλκυσε και περισσότερους μαθητές. Μέχρι το τέλος του μαθήματος, ο αριθμός των μαθητών είχε αυξηθεί σε 45, οι οποίοι ολοκλήρωσαν όλοι με επιτυχία το πρόγραμμα.

Ακόμα και σε μεγάλη ηλικία, μπορεί κανείς να μάθει να διαβάζει και να γράφει.

Μιλώντας σε δημοσιογράφους, η κα Minh Diep είπε ότι το πιο δύσκολο πράγμα κατά το άνοιγμα μαθημάτων γραμματισμού είναι να πειστούν οι ηλικιωμένοι να επιστρέψουν στο σχολείο. «Στο μάθημα γραμματισμού μας, η μεγαλύτερη σε ηλικία μαθήτρια είναι 56 ετών. Αρχικά, ήταν πολύ δύσκολο να τις πείσουμε, επειδή οι γυναίκες δίσταζαν να πάνε σχολείο, φοβούμενες ότι δεν θα μπορούσαν να συμβαδίσουν», αφηγήθηκε η κα Diep.

Σύμφωνα με την ίδια, χάρη στον στενό συντονισμό μεταξύ του σχολείου, των τοπικών αρχών και των οργανισμών, ιδίως του Συλλόγου Γυναικών, οι γυναίκες προσεγγίστηκαν από πόρτα σε πόρτα. Ο τρόπος που μιλούσαν δεν βασιζόταν σε συνθήματα, αλλά ήταν πολύ προσγειωμένος.

Οι προσπάθειες προσέγγισης πραγματοποιήθηκαν με την προσέγγιση «πόρτα-πόρτα, πρόσωπο με πρόσωπο», σε συντονισμό με τις τοπικές αρχές.

«Λέμε ότι ακόμη και σε μεγαλύτερη ηλικία, είναι ακόμα δυνατό να μάθει κανείς να διαβάζει και να γράφει, να αποκτήσει γνώσεις τεχνικών και επιστημών που εφαρμόζονται στην καθημερινή ζωή, την οικονομική ανάπτυξη και την ανατροφή παιδιών και εγγονιών. Και το πιο σημαντικό, οι μητέρες και οι γιαγιάδες θα αποτελέσουν το καλό παράδειγμα για τα παιδιά και τα εγγόνια τους», είπε.

Το σχολείο και ο Σύλλογος Γυναικών επισκέπτονται επίσης τακτικά τις τάξεις, μοιράζοντας, ενθαρρύνοντας και παρακινώντας τους μαθητές κάθε εβδομάδα, τονίζοντας τη σημασία του να δίνουν το καλό παράδειγμα, να παρακολουθούν τακτικά τα μαθήματα και να ολοκληρώνουν το πρόγραμμα, ώστε τα παιδιά και τα εγγόνια τους να μπορούν να ακολουθήσουν το παράδειγμά τους.

Αναπολώντας αξέχαστες στιγμές, η κα Diep μοιράστηκε την ιστορία της κας Lo Thi Suy, 56 ετών. Προηγουμένως, δίσταζε να πάει σε εστιατόρια επειδή δεν μπορούσε να διαβάσει τους καταλόγους και έπρεπε να παραγγείλει ό,τι παρήγγειλαν οι άλλοι. Αφού έμαθε να διαβάζει και να υπολογίζει τις τιμές, επέλεγε η ίδια τα πιάτα της και διαχειριζόταν την οικογενειακή της επιχείρηση. Η οικογένειά της μάλιστα διοργάνωσε ένα μικρό πάρτι για να γιορτάσει την επιτυχία της.

Η κα Minh Diep μοιράστηκε τις εμπειρίες της στο Εργαστήριο για την Ανταλλαγή και την Αναγνώριση Προηγμένων Μοντέλων στην Εξάλειψη του Γραμματισμού για τις Εθνικές Μειονότητες.

«Πολλοί άλλοι μαθητές είχαν επίσης εγκαταλείψει το σχολείο για δεκαετίες, ξεχνώντας πώς να διαβάζουν και να γράφουν, αλλά χάρη στην υπομονή και την αφοσίωση των δασκάλων, μέχρι το τέλος της χρονιάς είχαν μάθει να διαβάζουν και να γράφουν και είχαν ολοκληρώσει το πρόγραμμα. Οι δάσκαλοί μας διδάσκουν όλη μέρα, απόγευμα και βράδυ, μερικές φορές 7-8 μαθήματα την ημέρα, αλλά με αποφασιστικότητα, έχουν βοηθήσει τους μαθητές να ξεπεράσουν τα εμπόδια της ηλικίας και της γνώσης», μοιράστηκε η κα Diep.

Από εκείνη τη μικρή τάξη, ο γραμματισμός ανοίγει αθόρυβα νέες πόρτες για τους κατοίκους των ορεινών περιοχών Phuc Son—όχι με φανφάρα ή επίδειξη, αλλά με αρκετή ανθεκτικότητα ώστε να παραμείνουν σε κάθε σπίτι και σε κάθε χωριό. «Δεν σκεφτόμαστε τα επιτεύγματα ή τους στόχους, αλλά πώς να διασφαλίσουμε ότι οι χωρικοί δεν θα εγκαταλείψουν το σχολείο, ώστε να βλέπουν την εκμάθηση της ανάγνωσης και της γραφής ως κάτι για το οποίο αναλαμβάνουν οι ίδιοι την ευθύνη», δήλωσε η κα Minh Diep.

Για την κα Phu Minh Diep και τους δασκάλους του Δημοτικού Σχολείου Phuc Son, το μάθημα γραμματισμού δεν αφορά μόνο τη διδασκαλία της ανάγνωσης και της γραφής, αλλά και το άνοιγμα μιας μικρής πόρτας – όπου οι ηλικιωμένοι μπορούν να κρατήσουν με σιγουριά ένα στυλό για πρώτη φορά, να διαβάσουν μια γραμμή κειμένου και να αλλάξουν σταδιακά τη ζωή τους ξεκινώντας από πολύ απλά πράγματα.

vov.vn

Πηγή: https://baolaocai.vn/tu-nuong-ray-den-bang-den-hanh-trinh-xoa-mu-chu-o-phuc-son-post888893.html