سیستم GPS ایالات متحده به تدریج با استقلال بیشتر کشورها از نظر فناوری، جایگزین می‌شود.

هند - شریک استراتژیک کلیدی ایالات متحده در منطقه هند و اقیانوس آرام - در تلاشی برای «خودمختاری استراتژیک»، اعلام کرد که قصد دارد سیستم ناوبری ماهواره‌ای متعلق به ایالات متحده را کنار بگذارد و آن را با NavIC، سیستمی که توسط خود دهلی نو توسعه داده شده است، جایگزین کند.

پیش از این، این کشور با موفقیت اولین ماهواره از سری پنج ماهواره‌ای نسل دوم را به مدار پرتاب کرد. هند قصد دارد هر شش ماه یک ماهواره پرتاب کند تا به پوشش پیشرفته دست یابد و شکاف فناوری و کاربران تلفن همراه در این کشور را پر کند.

سیستم ناوبری GPS ایالات متحده به طور فزاینده‌ای از محبوبیت خود خارج می‌شود.

طبق اعلام سازمان تحقیقات فضایی هند (SRO)، انتظار می‌رود ماهواره NVS-01 با باندهای فرکانسی L1، L5 و S برای سیستم ناوبری ماهواره‌ای NavIC که توسط این کشور توسعه یافته است، مورد استفاده قرار گیرد. این سیستم با دستگاه‌های دستی سازگار است و از طریق یک برنامه تلفن همراه قابل ارائه است.

پیش از این، فرکانس‌های L5 و S برای استفاده غیرنظامی در نظر گرفته نشده بودند. بنابراین، تولیدکنندگان گوشی‌های هوشمند مانند اپل، سامسونگ و شیائومی مجبور بودند سخت‌افزاری را به چیپست‌های خود اضافه کنند تا محصولاتشان با NavIC سازگار باشد، که این امر باعث افزایش قیمت محصولات و مانع از پذیرش گسترده این فناوری می‌شد.

یکی از مقامات دخیل در برنامه‌ریزی استراتژیک بلندمدت دولت هند فاش کرد: «برای دستیابی به استقلال استراتژیک، چه برای اهداف غیرنظامی و چه نظامی ، یک سیستم ناوبری بومی ضروری است. ما می‌خواهیم در فناوری‌های حیاتی خودکفا باشیم.»

نکته قابل توجه این است که برخلاف GPS که دقتی بین ۲۰ تا ۳۰ متر دارد، سیستم هندی می‌تواند در محدوده ۵ متری موقعیت‌یابی کند. این امر به این دلیل محقق شده است که NavIC شامل چهار ماهواره زمین‌ثابت است که در مدارهای بالاتر قرار دارند و در نتیجه تداخل سیگنال کمتری دارند و با دقت بالاتری روی باندهای فرکانسی L و S کار می‌کنند.

تا به امروز، چندین مدل گوشی هوشمند، از جمله آیفون، از سیستم ناوبری GLONASS از روسیه، Galileo از اروپا، QZSS از ژاپن و BeiDou از چین پشتیبانی می‌کنند.

پایه و اساس سیستم نظامی

GPS در ابتدا توسط ایالات متحده به عنوان یک سیستم نظامی توسعه داده شد. این سیستم در سال ۱۹۹۳ با ۲۴ ماهواره که پوشش جهانی را فراهم می‌کردند، به ظرفیت کامل خود رسید. امروزه، GPS دارای ۳۱ ماهواره است که هر ۱۲ ساعت یکبار در فاصله مداری ۱۱۰۰۰ مایلی به دور زمین می‌چرخند.

موقعیت‌یابی ماهواره‌ای به یک عنصر «ضروری» در جنگ‌های مدرن تبدیل شده است.

این ماهواره‌ها طوری فاصله‌گذاری شده‌اند که هر نقطه روی زمین توسط حداقل چهار ماهواره رصد می‌شود. هر ماهواره مجهز به یک ساعت اتمی با دقت یک میلیاردم ثانیه است و به طور مداوم سیگنال‌های دیجیتالی در مورد موقعیت و زمان خود در مدار ارسال می‌کند.

سیستم ناوبری ایالات متحده به طور قابل توجهی قابلیت‌های فرماندهی رزمی را در تمام سطوح جنگ بهبود بخشیده و انقلابی در ردیابی وسایل نقلیه در حال حرکت ایجاد کرده است.

تقریباً تمام سیستم‌های تسلیحاتی ایالات متحده که به داده‌های ناوبری، زمان‌بندی یا موقعیت مکانی نیاز دارند، به GPS متکی هستند. این شامل موشک‌های کروز تاماهاک، مهمات هدایت‌شونده، بمب‌های دقیق و سایر وسایل نقلیه هوایی بدون سرنشین می‌شود.

بنابراین، قطع یا اختلال در اتصال GPS حتی برای چند دقیقه می‌تواند در میدان نبرد فاجعه‌بار باشد، همانطور که در درگیری روسیه و اوکراین اتفاق افتاده و همچنان می‌افتد. دشمن می‌تواند با هدف قرار دادن ماهواره‌ها از طریق جنگ الکترونیکی، سیستم‌های دفاعی و زیرساخت‌های حیاتی را فلج کند.

یک مطالعه توسط سازمان اطلاعات مرکزی ایالات متحده (CIA) نشان می‌دهد که «دشمنان به دنبال حمله به قابلیت‌های نظامی از طریق جنگ الکترونیکی، جنگ روانی و همچنین استفاده از سلاح‌های انرژی هدایت‌شده یا پالس‌های الکترومغناطیسی خواهند بود. هدف اصلی مختل کردن جریان اطلاعات و غیرفعال کردن عملکرد سیستم‌های تسلیحاتی است.»

(به نقل از یوروآسیان تایمز)

منبع