سیستم موقعیت‌یابی GPS ایالات متحده به تدریج در حال جایگزینی با روند خودگردانی فناوری در کشورها است.

هند - شریک استراتژیک مهم ایالات متحده در منطقه هند و اقیانوس آرام - در تلاش برای دستیابی به «استقلال استراتژیک»، اعلام کرد که قصد دارد سیستم ناوبری ماهواره‌ای متعلق به ایالات متحده را کنار بگذارد و آن را با NavIC، سیستمی که توسط خود دهلی نو توسعه داده شده است، جایگزین کند.

پیش از این، این کشور با موفقیت اولین ماهواره از پنج ماهواره نسل دوم را به مدار پرتاب کرد. هند قصد دارد هر شش ماه یک ماهواره پرتاب کند تا پوشش را تکمیل کند و شکاف موجود در فناوری تلفن همراه و کاربران در این کشور را پر کند.

سیستم موقعیت‌یابی GPS آمریکا به طور فزاینده‌ای "از مد افتاده" است

طبق اعلام سازمان تحقیقات فضایی هند، انتظار می‌رود این ماهواره با کد NVS-01 و باندهای فرکانسی L1، L5 و S برای سیستم ناوبری ماهواره‌ای NavIC که توسط این کشور توسعه داده شده است، مورد استفاده قرار گیرد. این سیستم با دستگاه‌های دستی سازگار است و از طریق برنامه‌های تلفن همراه قابل ارائه می‌باشد.

پیش از این، فرکانس‌های L5 و S برای استفاده غیرنظامی در دسترس نبودند. در نتیجه، تولیدکنندگان گوشی‌های هوشمند مانند اپل، سامسونگ و شیائومی مجبور بودند سخت‌افزاری را به چیپست‌های خود اضافه کنند تا محصولاتشان با NavIC سازگار باشد، که این امر باعث افزایش قیمت محصولات آنها و مانع از پذیرش گسترده این فناوری می‌شد.

یکی از مقامات دخیل در برنامه‌ریزی استراتژیک بلندمدت دولت هند گفت: «برای استقلال استراتژیک، چه برای اهداف غیرنظامی و چه نظامی ، داشتن یک سیستم ناوبری بومی ضروری است. ما می‌خواهیم در فناوری‌های حیاتی خودکفا باشیم.»

نکته قابل توجه این است که برخلاف GPS که دقتی بین ۲۰ تا ۳۰ متر دارد، سیستم هند می‌تواند با دقت ۵ متر موقعیت‌یابی کند. دلیل این امر این است که NavIC از چهار ماهواره زمین‌ثابت در مدار بالاتر تشکیل شده است که باعث می‌شود سیگنال کمتر در معرض تداخل قرار گیرد و در باندهای L و S عمل می‌کند که دقت بالاتری دارند.

تا به امروز، چندین خط تولید گوشی‌های هوشمند، از جمله آیفون، از سیستم‌های ناوبری GLONASS روسیه، Galileo اروپا، QZSS ژاپن و BeiDou چین پشتیبانی کرده‌اند.

پایه و اساس سیستم نظامی

جی‌پی‌اس در ابتدا توسط ایالات متحده به عنوان یک سیستم نظامی توسعه داده شد. این سیستم در سال ۱۹۹۳ با ۲۴ ماهواره که پوشش جهانی را فراهم می‌کردند، به ظرفیت کامل خود رسید. امروزه، جی‌پی‌اس دارای ۳۱ ماهواره است که هر ۱۲ ساعت یکبار در مداری ۱۱۰۰۰ مایلی به دور زمین می‌چرخند.

موقعیت‌یابی ماهواره‌ای به عنصری «ضروری» در جنگ‌های مدرن تبدیل می‌شود

این ماهواره‌ها طوری فاصله‌گذاری شده‌اند که هر نقطه روی زمین حداقل برای چهار ماهواره قابل مشاهده باشد. هر ماهواره مجهز به یک ساعت اتمی با دقت یک میلیاردم ثانیه است که به طور مداوم سیگنال دیجیتالی از موقعیت و زمان خود در مدار را ارسال می‌کند.

سیستم موقعیت‌یابی ایالات متحده، قابلیت‌های فرماندهی رزمی را در تمام سطوح جنگ به طور قابل توجهی بهبود بخشیده و انقلابی در ردیابی وسایل نقلیه در حال حرکت ایجاد کرده است.

تقریباً هر پلتفرم تسلیحاتی ایالات متحده که به داده‌های ناوبری، زمان‌بندی یا موقعیت مکانی نیاز دارد، به GPS وابسته است. این شامل موشک‌های کروز تاماهاک، مهمات هدایت‌شونده، بمب‌های دقیق و سایر هواپیماهای بدون سرنشین می‌شود.

در نتیجه، قطع یا اختلال GPS حتی برای چند دقیقه می‌تواند در میدان نبرد فاجعه‌بار باشد، همانطور که در درگیری روسیه و اوکراین رخ داد. دشمنان می‌توانند با هدف قرار دادن ماهواره‌ها از طریق جنگ الکترونیکی، سیستم‌های دفاعی و زیرساخت‌های حیاتی را فلج کنند.

یک مطالعه توسط سازمان اطلاعات مرکزی ایالات متحده (سیا) نشان می‌دهد که «دشمنان به دنبال حمله به قابلیت‌های نظامی از طریق جنگ الکترونیکی، جنگ روانی و همچنین استفاده از سلاح‌های انرژی هدایت‌شده یا پالس‌های الکترومغناطیسی خواهند بود. هدف اصلی مسدود کردن جریان اطلاعات و غیرفعال کردن عملکرد سیستم‌های تسلیحاتی است.»

(به نقل از یوروآسیان تایمز)

منبع