ໂຮ່ແອງໄທ ດ້ວຍບົດເພງ “ເຂົາເຈົ້າກາຍເປັນຕົວລະຄອນຂອງຂ້ອຍ”

“ເຂົາເຈົ້າກາຍເປັນຕົວລະຄອນຂອງຂ້ອຍ” ແມ່ນບົດປະພັນຂອງນັກປະພັນ ໂຮ່ແອງໄທ ກ່ຽວກັບບັນດານັກສິລະປິນ, ຄົນເຮັດວຽກໃນຫຼາຍຂົງເຂດ, ທັງຢູ່ພາຍໃນ ແລະ ຕ່າງປະເທດ, ພິມອອກເປັນຄັ້ງທີ 2, ດ້ວຍການເພີ່ມຕື່ມຈົນຮອດປີ 2023, ໂດຍສຳນັກພິມຈຳໜ່າຍ Tre ໃນໄຕມາດທີ 1 ປີ 2024.

ຕົວລະຄອນທີ່ຜູ້ຂຽນປະກອບມີໃນການຂຽນຂອງລາວແມ່ນນັກຂຽນ, ນັກກະວີ, ນັກດົນຕີ, ນັກຮ້ອງ, ນັກແຕ້ມຮູບ, ນັກສະແດງລະຄອນແລະໂຮງຮູບເງົາ, ນັກແປ, ນັກຄົ້ນຄວ້າພຸດທະສາສະ ໜາ, ຜູ້ຈັດພິມປື້ມ, ແລະ ນັກການທູດ , ພ້ອມກັບຕົວລະຄອນຕ່າງປະເທດຫຼາຍກ່ວາ 10 ຄົນ.

ນັກປະພັນໂຮ່ແອງໄທ ແມ່ນນັກປະພັນທີ່ມີຊື່ສຽງຄົນໜຶ່ງ, ແມ່ນນັກການທູດອາຊີບ. ລາວມີປະລິນຍາເອກດ້ານວັດທະນະທໍາຕາເວັນອອກ, ເຄີຍເປັນອາຈານສອນທີ່ມະຫາວິທະຍາໄລວໍຊິງຕັນແລະມະຫາວິທະຍາໄລຕ່າງປະເທດຈໍານວນຫນຶ່ງ. ທ່ານເປັນປະທານສະມາຄົມນັກປະພັນ ຮ່າໂນ້ຍ ແຕ່ປີ 2000 – 2010. ປື້ມ 50 ຫົວຂອງນັກປະພັນ ໂຮ່ແອງໄທ ໄດ້ຮັບການພິມຈຳໜ່າຍຫລາຍປະເພດ, ປື້ມໄດ້ຮັບການແປເປັນ 10 ກວ່າພາສາ.

ການອ່ານ “ເຂົາເຈົ້າກາຍເປັນຕົວລະຄອນຂອງຂ້ອຍ” ຂອງນັກປະພັນ ໂຮ່ແອງໄທ, ຜູ້ອ່ານຈະຮູ້ໄດ້ວ່າ: ຕົວລະຄອນສ່ວນຫຼາຍທີ່ກ່າວໄວ້ໃນປຶ້ມແມ່ນຄົນທີ່ລາວຮູ້ຈັກ, ໄດ້ພົບ, ລົມກັນ, ເຮັດວຽກນຳ ແລະ ເປັນເພື່ອນທາງວັນນະຄະດີ. ແຕ່ລະບົດຂອງນັກປະພັນ ໂຮ່ແອງໄທ ກ່ຽວກັບຕົວລະຄອນໃດໜຶ່ງ ມັກຈະເປັນບົດເລື່ອງກ່ຽວກັບຕົວລະຄອນນັ້ນ, ເໝາະສົມ ແລະ ຄ່ອງແຄ້ວ ຕິດພັນກັບຊື່, ຫຍໍ້ມາຈາກບົດປະພັນ, ວຽກງານປົກກະຕິ, ເນັ້ນໃສ່ຈຸດພິເສດ, ບາງເທື່ອແມ່ນບັນດາຜົນງານດີເດັ່ນໃນຊີວິດຂອງຕົວລະຄອນ.

ມີຕົວລະຄອນທີ່ຜູ້ຂຽນຂຽນກ່ຽວກັບຄວາມເຄົາລົບເປັນພິເສດຄື: “ຈາກຄຳເວົ້າຂອງມະຫາມຸດ”, ຂຽນກ່ຽວກັບນັກການທູດ ຫວູຊວນແອງ; “ລຸງຕ່າວຮ່ວາຍ - ສະຫງົບດັ່ງນ້ຳ”, ຂຽນກ່ຽວກັບນັກຂຽນ ໂຕ ຮ່ວາຍ…

ເລື່ອງຂຽນກ່ຽວກັບຕົວລະຄອນ, ໂຮອານໄທມີລັກສະນະການຂຽນທີ່ຄ່ອງແຄ້ວ, ເກືອບໃກ້ກັບລັກສະນະຕົວຈິງຂອງບຸກຄົນ. ອ່ານບົດຄວາມ: “ຫງວຽນທິມິງໄທ - ແລ່ນໄປມາເໝືອນປາສົດ”, ຜູ້ອ່ານນຶກພາບກັບອາຈານສອນມະຫາວິທະຍາໄລຄົນໜຶ່ງທີ່ມັກເວົ້າລົມ, ມັກໄປຫ້ອງບັນຍາຍ, ມັກປະກົດຕົວຢູ່ຕໍ່ໜ້າຝູງຊົນ, ມັກປະກົດຕົວໃນລາຍການໂທລະພາບ, ລົມກັນກັບຄົນຕໍ່ໜ້າໃນສະຖານະການເຄັ່ງຕຶງ.

ການອ່ານ “ຊວນຝຸງ-ທຽວນູ 93”: ປະຕິເສດທີ່ຈະສູນເສຍພາບພົດຂອງຕົນ”, ຜູ້ອ່ານສາມາດຮັບຮູ້ໄດ້ງ່າຍໆວ່າ: ແມ່ເຖົ້າຜູ້ໜຶ່ງທີ່ຫ້າວຫັນຕະຫຼອດຊີວິດດ້ວຍວຽກທີ່ຫຼາກຫຼາຍ, ລວມທັງເວລາເປັນນັກຂ່າວສົງຄາມ, ຜູ້ກຳກັບຮູບເງົາສາລະຄະດີ, ແລະ ຕໍ່ມາເປັນເຈົ້າຂອງຫໍສິລະປະ, ເມື່ອອາຍຸ 93 ປີ, ຍັງໄດ້ຮັບການຍອມຮັບຈາກຄົນລຸ້ນຫຼັງວ່າ “ລຸ້ນໜຸ່ມທີ່ເຕັມໄປດ້ວຍພະລັງອາລົມ”.

ໂດຍໃຫ້ຫົວຂໍ້ຂອງບົດຂຽນໃນປຶ້ມ, ນັກຂຽນ ໂຮ່ແອງໄທ ກໍ່ສ້າງຄວາມປະທັບໃຈທີ່ສຸດກ່ຽວກັບຕົວລະຄອນໃນໃຈຜູ້ອ່ານ.

ຄ່ອຍໆເປີດແຕ່ລະໜ້າຂອງ “ເຂົາເຈົ້າກາຍເປັນຕົວລະຄອນຂອງຂ້ອຍ”, ຜູ້ອ່ານຈະເຫັນຄວາມເລິກຊຶ້ງຂອງໂຮອານໄທ ເມື່ອເບິ່ງຕົວລະຄອນໃນບົດປະພັນຂອງລາວ. ຜູ້ຂຽນເບິ່ງຄືວ່າກະຊິບແລະສ້າງຄວາມເຊື່ອຫມັ້ນຕໍ່ຜູ້ອ່ານຄວາມຮູ້ສຶກຂອງລາວກ່ຽວກັບຕົວລະຄອນ, ເຊິ່ງແມ່ນຄວາມຈິງກັບສິ່ງທີ່ຕົວລະຄອນເຫຼົ່ານັ້ນສະແດງອອກໃນຊີວິດຈິງ, ພ້ອມກັບສິ່ງທີ່ສວຍງາມທີ່ວຽກງານຫຼືກິດຈະກໍາຂອງພວກເຂົານໍາມາສູ່ຊີວິດ.

ໃນບົດຂຽນ “ລຸງ To Hoai – ສະຫງົບຄືນ້ຳ”, ໂຮ່ແອງໄທ ໄດ້ຂຽນກ່ຽວກັບຕົວຢ່າງຂອງນັກຂຽນ To Hoai ໃນວຽກງານຂອງຕົນວ່າ: “To Hoai ເຊື່ອວ່າຮາກຖານຂອງອາຊີບວັນນະຄະດີແມ່ນພາສາ… ຂຽນຊີວະປະຫວັດສາດ, ບົດບັນທຶກ, ຄວາມຊົງຈຳ, ຄວາມຊົງຈຳກ່ຽວກັບເລື່ອງເກົ່າຮ່າໂນ້ຍ, To Hoai ພຽງແຕ່ຂຽນກ່ຽວກັບສິ່ງທີ່ລາວຄິດຮູ້ເທົ່ານັ້ນ. ເຂົ້າໃຈສິ່ງທີ່ປະຕິບັດໄດ້ຢ່າງແຈ່ມແຈ້ງ… ເຖິງຮ່ວາອາດເປັນຕົວຢ່າງຂອງການດຳລົງຊີວິດທີ່ຍືນຍາວ ພຽງແຕ່ຢູ່ຢ່າງສະຫງົບສຸກຕໍ່ໜ້າທຸກສິ່ງ, ບໍ່ໂກດແຄ້ນ, ບໍ່ພະຍາຍາມ, ບໍ່ສ້າງຄວາມຫຍຸ້ງຍາກໃຫ້ກັບຕົນເອງ ໂດຍເວົ້າວ່າ “ພະຍາຍາມ, ພະຍາຍາມ…”.

ນັ້ນແມ່ນກໍລະນີຂອງ To Hoai. ສ່ວນທ່ານ ໂດ໋ອານ ໄທ, ນັກປະພັນ ໂຮ່ແອງໄທ ໄດ້ຂຽນບົດວ່າ: “ດວານຈີ່ - ຕະຫຼອດໄປກັບດິນແດນປ່າໄມ້ພາກໃຕ້”: “ຄົນລຸ້ນທີ່ເກີດໃນລະຫວ່າງປີ 1950 – 1980 ຢູ່ພາກເໜືອ, ມີໜ້ອຍຄົນທີ່ບໍ່ເຄີຍອ່ານ “ດິນແດນປ່າໄມ້ພາກໃຕ້” ຢ່າງນ້ອຍໜຶ່ງເທື່ອ. ເລືອດອອກເພື່ອໂຮມປະເທດຄືນໃໝ່, ສາມາດໄປທີ່ນັ້ນ, ເຫັນປະຊາຊົນພາກໃຕ້”; “ຫຼາຍຄົນຂຽນໄດ້ດີກ່ຽວກັບພາກໃຕ້, ແຕ່ວ່າ ດ່າວຊວນມີສຽງທີ່ເປັນເອກະລັກ…”.

ແຕກຕ່າງຈາກວິທີການຂຽນຂອງນັກປະພັນສອງຄົນລຸ້ນກ່ອນ, ເມື່ອຂຽນກ່ຽວກັບຮອງສາດສະດາຈານ, ໝໍ, ນັກວິຈານໂຮງລະຄອນ ຫງວຽນທິມິງໄທ, ເຊິ່ງຂຶ້ນກັບລຸ້ນເພື່ອນ, ໂຮ່ແອງໄທ ໄດ້ໃຊ້ວິທີການສະແດງອອກທີ່ແຕກຕ່າງກັນຢ່າງສິ້ນເຊີງ, ວິທີການສະແດງອອກທີ່ອາດແທດເໝາະກັບວິຖີຊີວິດ ແລະ ຄຳເວົ້າຂອງ ຫງວຽນທິແມ້ງໄທ ໃນຊີວິດຈິງຄື: “ເວົ້າກົງ, ເວົ້າອັນໂຫດຫ້ຽມ, ເມື່ອເຈົ້າບໍ່ຢາກໄດ້.

ດ້ວຍລັກສະນະອື່ນ, ນັກການທູດ Vu Xuan Ang, ເຊິ່ງເຄີຍເປັນເອກອັກຄະລັດຖະທູດວິສາມັນຜູ້ມີອໍານາດເຕັມຫວຽດນາມ ປະຈໍາ ອິນເດຍ, ໃນເວລານັ້ນ, ທ່ານ Ho Anh Thai, ພະນັກງານການທູດໄດ້ຮັບທຶນການສຶກສາຢູ່ອິນເດຍ. ຫຼັງຈາກຮຽນ, ລາວໄດ້ຮັບການຍອມຮັບຈາກສະຖານທູດແລະເຮັດວຽກເປັນເລຂາທິການຂອງເອກອັກຄະລັດຖະທູດ. Ho Anh Thai ຂຽນກ່ຽວກັບນັກການທູດ Vu Xuan Ang ໃນບົດຄວາມ: "ຈາກຄໍາເວົ້າຂອງ Mahatma": "ພຣະອົງໄດ້ສອນຂ້າພະເຈົ້າດ້ວຍຕົວຢ່າງຂອງເອກອັກຄະລັດຖະທູດໃນອາຍຸຫົກສິບປີ. ລາວເປັນຄູສອນຂອງຂ້າພະເຈົ້າໂດຍຜ່ານບົດຮຽນໂດຍກົງໃນກິດຈະກໍາການທູດ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮຽນຮູ້ໂດຍຜ່ານການສັງເກດການ, ຜ່ານຫຼັກຖານສະແດງຕົວຈິງເພື່ອເກັບກໍາປະສົບການ. ລາວເປັນຄູສອນຂອງຂ້າພະເຈົ້າໃນວິທີການຈັດການກັບສະຖານະການອັນຕະລາຍ.

ພິເສດ, ໃນລາຍການ “ເຂົາເຈົ້າກາຍເປັນຕົວລະຄອນຂອງຂ້າພະເຈົ້າ”, ໂຮ່ແອງໄທ ໄດ້ອຸທິດ 8 ໜ້າໃຫ້ບົດຂຽນກ່ຽວກັບນັກ ປະພັນບິ່ງທ້ວນ : “ຫງວຽນງອກທ້ວນ - ໂລກຂອງເຈົ້າຊາຍນ້ອຍ”. ບົດຂຽນໄດ້ຖືກຂຽນໂດຍຜູ້ຂຽນໃນປີ 2002, ແລະໃນປີ 2023, ຜູ້ຂຽນໄດ້ອ່ານມັນຄືນໃຫມ່.

ນັກປະພັນ ໂຮ່ແອງໄທ ໄດ້ເປີດບົດຂຽນໂດຍແນະນຳນັກປະພັນ ຫງວຽນຫງອກທ້ວນ ດ້ວຍບັນດາລາງວັນວັນນະຄະດີຂອງຕົນຄື: “ ຫງວຽນງອກທ້ວນ ໄດ້ຮັບລາງວັນບົດຂຽນໃຫ້ເດັກນ້ອຍ 3 ຄັ້ງຕິດຕໍ່ກັນ, ໃນປີ 2000, ລາງວັນທີ 3 ດ້ວຍບົດປະພັນເລື່ອງສັ້ນ “ແຜ່ແມງມຸມ”; ປີ 2002, ລາງວັນ “ເປີດປ່ອງຢ້ຽມດ້ວຍຕາ 20A”, ປີ 2002. ບົດຂຽນຍັງໄດ້ຮຽນຮູ້ວ່າ: ປີ 2004, ນັກປະພັນ ຫງວຽນຫງອກທ້ວນ ຍັງໄດ້ຮັບລາງວັນທີ 1 ໃຫ້ແກ່ວຽກງານ “ຢູ່ເທິງພູສູງ, ເທວະດາລ້ຽງ” (ຈັດຕັ້ງໂດຍສຳນັກພິມຈ່າງນິງ ແລະ ໜັງສືພິມຫວຽດນາມ).

ໂຮ່ແອງໄທ ຂຽນກ່ຽວກັບຄວາມຮູ້ສຶກຂອງລາວເມື່ອອ່ານບົດເລື່ອງ “ເປີດປ່ອງຢ້ຽມໃນຂະນະທີ່ປິດຕາ” ວ່າ: “ຮູບແບບການຂຽນແມ່ນງາມ ແລະຊັດເຈນ, ຜູ້ອ່ານສາມາດເຫັນຄວາມປາຖະໜາໃນໄວເດັກຂອງຕົນເອງຢູ່ໃນນັ້ນ, ສຽງເວົ້າແມ່ນເດັກນ້ອຍແທ້ໆ, ບໍ່ທຳທ່າເວົ້າສະດຸດຄືນັກຂຽນເລື່ອງເດັກນ້ອຍສ່ວນໃຫຍ່ເຮັດໄດ້ງ່າຍ... ຫຼັງຈາກສ້າງໂລກທີ່ໜ້າເຊື່ອຖືໃຫ້ເດັກນ້ອຍແລ້ວ, ຜູ້ຂຽນໄດ້ສ້າງຄວາມຊຳນິຊຳນານໃຫ້ແກ່ເດັກນ້ອຍ”. ໃນປີ 2008, "ເປີດປ່ອງຢ້ຽມໃນຂະນະທີ່ປິດຕາຂອງເຈົ້າ" ສືບຕໍ່ໄດ້ຮັບລາງວັນ Peter Pan ຂອງສະໂມສອນປື້ມເດັກນ້ອຍຂອງຊູແອັດ. ການອ່ານບົດເລື່ອງ “ຫງວຽນຫງອກທ້ວນ – ໂລກຂອງເຈົ້າຊາຍນ້ອຍ” ຂອງນັກປະພັນ ໂຮ່ແອງໄທ, ຜູ້ອ່ານສາມາດຮູ້ສຶກປິຕິຍິນດີຂຶ້ນໃນໃຈ. ຍ້ອນວ່າ, ຊາວບິ່ງທ້ວນມີຜູ້ມີພອນສະຫວັນ, ມີຊື່ສຽງໃນທົ່ວປະເທດໃນຫຼາຍຂົງເຂດ. ແລະ ຫວັງວ່າໃນຕໍ່ໜ້າຈະມີບັນດາຜົນງານອັນດີເດັ່ນຂອງບຸກຄົນທີ່ດີເດັ່ນ. ພ້ອມກັບບົດຄວາມຫຼາຍຢ່າງກ່ຽວກັບຕົວລະຄອນອື່ນໆໃນປຶ້ມ.

ປຶ້ມ “ເຂົາເຈົ້າກາຍເປັນຕົວລະຄອນຂອງຂ້ອຍ” ຂອງນັກຂຽນ ໂຮ່ແອງໄທ ນຳເອົາຫຼາຍສິ່ງທີ່ເປັນປະໂຫຍດມາໃຫ້ຜູ້ອ່ານ. ຜູ້ຂຽນຫນັງສືໄດ້ໃຫ້ຂໍ້ມູນຫຼາຍຢ່າງແກ່ຜູ້ອ່ານກ່ຽວກັບປະຊາຊົນໃນຫຼາຍໆດ້ານ. ນັກຂຽນໄດ້ນໍາພາຜູ້ອ່ານໂດຍຜ່ານຄວາມເຂົ້າໃຈ, ຄວາມຮູ້ສຶກຂອງລາວແລະຢູ່ທີ່ນີ້ແລະບ່ອນນັ້ນຄວາມກັງວົນຂອງລາວກ່ຽວກັບຄົນແລະຊີວິດ. ຂ້າພະເຈົ້າຫວັງວ່ານັກຂຽນຈະສືບຕໍ່ແນະນໍາວຽກງານໃຫມ່ຂອງລາວໃຫ້ຜູ້ອ່ານໃນອະນາຄົດອັນໃກ້ນີ້.

ທີ່ມາ