ນັກສິລະປິນ ເລແທງຟອງ ແລະ ການເດີນທາງຂອງການນຳ Vi ແລະ Giam ຜ່ານຊາຍແດນ

ຖ້າເຈົ້າບໍ່ເຄີຍເຫັນພົງສະແດງຈັກເທື່ອ, ບໍ່ໄດ້ລົມກັບລາວ, ເຈົ້າບໍ່ສາມາດຮູ້ໄດ້ວ່າເມື່ອໃດ Vi ແລະ Giam ເຕີບໃຫຍ່ຢູ່ໃນລາວ, ບໍ່ວ່າຈະເປັນ Vi ແລະ Giam ເລືອກລາວຫຼືລາວເລືອກເພງທີ່ຫວານແລະຈິດວິນຍານ. ໜຸ່ມຄົນນີ້ທີ່ເກີດໃນຊຸມປີ 90 ບໍ່ພຽງແຕ່ມີສຽງຫວານຄືກັບນ້ຳອ້ອຍເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ຍັງເປັນນັກຫຼິ້ນໂມໂນໂຄຣດທີ່ມີຄວາມກະຕືລືລົ້ນ; ບໍ່ພຽງແຕ່ເປັນນັກສະແດງເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ຍັງເປັນຜູ້ຈັດຕັ້ງ, ນັກຂຽນບົດເພງ ແລະ ນັກແຕ່ງເນື້ອເພງທັງໝົດຂອງ Vi ແລະ Giam. ສິ່ງທີ່ໜ້າປະຫລາດໃຈກວ່ານັ້ນ, ທ່ານ ເລແທ່ງຟອງ ເປັນຫົວໜ້າຄະນະສິລະປະຂັບຮ້ອງພື້ນເມືອງ ເຫງະອານ ຂອງອົງການ UNESCO ຢູ່ຮ່າໂນ້ຍ, ເຊິ່ງເປັນອົງການຂຶ້ນກັບສະມາຄົມມໍລະດົກຫວຽດນາມ ທີ່ພວມສ້າງຄື້ນຟອງໃນເວທີ ດົນຕີ ຢູ່ພາຍໃນ ແລະ ຕ່າງປະເທດ.

ໃນໄວໜຸ່ມ, ເລແທງຟອງ ໄດ້ຮັກແພງ ແລະ ເກັ່ງໃນວົງຕະກຸນ. ພາບ: NVCC

Wallets ແລະ purses "instill" ໂຊກໃນປະຊາຊົນຈາກເດັກນ້ອຍ.

ເລແທງຟອງ, ເກີດເມື່ອປີ 1992 ຢູ່ເມືອງວິງ, ໃນຄອບຄົວສິລະປະທີ່ມີພໍ່ແມ່, ລຸງ, ປ້າລ້ວນແຕ່ແມ່ນນັກສະແດງ, ນັກຮ້ອງ, ນັກເຕັ້ນລຳ. ດ້ວຍເຫດນັ້ນ, ເມື່ອຍັງນ້ອຍ ພົງໄດ້ມີຈິດໃຈດ້ານສິລະປະຂອງຄອບຄົວດ້ວຍການຕີກີຕາ, ກອງ ແລະ ເປຍໂນ. ລາວຍັງໄດ້ຮັບການຮັດກຸມແລະການຝຶກອົບຮົມໂດຍພໍ່ແມ່ຂອງລາວໃນຕອນຕົ້ນຂອງເຄື່ອງດົນຕີຕາເວັນຕົກ.

“ເຖິງວ່າຄອບຄົວຂອງຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ສະບາຍກໍ່ຕາມ, ແຕ່ພໍ່ເຖົ້າແມ່ເຖົ້າໄດ້ໄປ ຮ່າໂນ້ຍ ເພື່ອຊື້ກີຕ້າໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າຮຽນ, ດ້ວຍຈິດໃຈນັ້ນ, ພໍ່ແມ່ຈຶ່ງເຕັມໃຈໃຊ້ເງິນເປັນຈຳນວນຫຼວງຫຼາຍ ເມື່ອທຽບໃສ່ລາຍຮັບຂອງຄອບຄົວເພື່ອຊື້ອະໄວຍະວະ, ກີຕ້າ ແລະ ເຄື່ອງດົນຕີທີ່ດີຫຼາຍ.

ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ດ້ວຍເຫດຜົນບາງຢ່າງທີ່ພົງໄດ້ບໍ່ມັກ, ເພິ່ນຈຶ່ງມັກຄົ້ນຫາ ແລະ ຟັງບັນດາເຄື່ອງດົນຕີພື້ນເມືອງຂອງຊາດ. ເມື່ອອາຍຸ 10 ປີ, ລາວໄດ້ຮຽກຮ້ອງໃຫ້ພໍ່ຂອງລາວໃຫ້ລາວຮຽນຮູ້ monochord. ທຳອິດ ພໍ່ຂອງລາວບໍ່ເຂົ້າໃຈ ແລະຄິດວ່າລູກຊາຍຂອງລາວຢາກຮູ້ຢາກເຫັນ, ແຕ່ຕໍ່ມາເມື່ອເຫັນວ່າເດັກມີຄວາມຄິດ ແລະຫູທີ່ຂ້ອນຂ້າງອ່ອນໄຫວຕໍ່ກັບນໍ້າສຽງເຫຼົ່ານັ້ນ, ລາວຈຶ່ງຕ້ອງຕາມໃຈລູກຊາຍຂອງລາວ ເຖິງແມ່ນວ່າລາວຈະຮູ້ສຶກເສຍໃຈເລັກນ້ອຍ. ໃນລະດູຮ້ອນວັນເກີດຄົບຮອບ 10 ປີ, ເຟືອງຖືກພໍ່ພາໄປຮຽນຢູ່ເຮືອນວັດທະນະທຳເດັກຫວຽດນາມ - ເຢຍລະມັນ. ຢ່າງໃດກໍ່ຕາມ, ດ້ວຍນັກຮຽນພຽງຄົນດຽວທີ່ຫຼີ້ນ monochord, ໂຮງຮຽນບໍ່ສາມາດເປີດຫ້ອງຮຽນໄດ້, ສະນັ້ນລາວຕ້ອງຕິດຕາມພໍ່ຂອງລາວກັບບ້ານດ້ວຍຫົວໃຈທີ່ຫນັກແຫນ້ນ. ດ້ວຍຄວາມຮັກຕໍ່ລູກຊາຍຂອງລາວ, ພໍ່ຂອງລາວຍັງຊອກຫາຜູ້ອື່ນທີ່ສາມາດສອນ monochord ໄດ້, ແລະໂຊກດີທີ່ນັກສິລະປິນຜູ້ຫຼິ້ນ monochord ໃຫ້ແກ່ຄະນະ Lotus ສີຂາວ Cai Luong, ຜູ້ທີ່ໄດ້ກິນເບັ້ຍບໍານານ, ຍັງຄົງຮັບເອົາລາວເປັນນັກຮຽນ. ແລະຈາກນັ້ນມາ, ເສັ້ນທາງຂອງທ່ານພົງໃນການຮຽນໜັງສືມໍລະກົດກໍເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມເບີກບານມ່ວນຊື່ນແລະຄວາມຕື່ນເຕັ້ນ.

ສຳລັບ ເລແທງຟອງ, ການຮ້ອງເພງ Vi ແລະ Giam ແມ່ນຄວາມມ່ວນຊື່ນ ແລະ ຄວາມປາດຖະໜາສະເໝີ. ພາບ: NVCC

ການສະແດງເພງພື້ນເມືອງ Nghe An ຂອງ Le Thanh Phong ແລະ Ha Quynh Nhu ຢູ່ເມືອງ Hoang Mai. ຄລິບ: NVCC

ເຖິງວ່າໄດ້ດູດດື່ມໃນວົງດົນຕີປະສານສຽງກໍ່ຕາມ, ແຕ່ທ່ານຟອງຍັງຮູ້ວ່າຕົນມີຄວາມສາມາດໃນການຮ້ອງເພງ ແລະ ຮູ້ສຶກເຖິງດົນຕີພື້ນເມືອງຢ່າງແຮງ. ຝັງສົບກັບເພງພື້ນເມືອງຜ່ານບົດເພງຂັບຮ້ອງຂອງແມ່ແລະແມ່ຕູ້ນັບແຕ່ຍັງນ້ອຍ, ພົງໄດ້ຮັກມັນໂດຍບໍ່ຮູ້ຈັກ. ລາວສາມາດຮ້ອງເພງລຳທຳເພງທີ່ຍາກລຳບາກຂອງເພງພື້ນເມືອງດ້ວຍເນື້ອເພງບູຮານດ້ວຍຄວາມຮູ້ສຶກຈິງໃຈແລະບໍລິສຸດຂອງເດັກນ້ອຍ. ບ່ອນໃດມີການສະແດງ, ລາວໄດ້ຮ້ອງເພງພື້ນເມືອງ. ເນື້ອເພງຂອງລາວມີຄວາມຫວານຊື່ນ ແລະເລິກເຊິ່ງຈົນທຸກຄົນທີ່ໄດ້ຍິນເຂົາເຈົ້າຊົມເຊີຍຄວາມອ່ອນໂຍນ ແລະຄວາມສາມາດໃນການຮູ້ສຶກເຖິງບົດເພງ vi ແລະ giam ຂອງເດັກຊາຍທີ່ມີອາຍຸພຽງແຕ່ 8-9 ປີເທົ່ານັ້ນ.

ຈຸດຫັນປ່ຽນຂອງບັນດາບົດເພງພື້ນເມືອງ Vi ແລະ Giam ແມ່ນເມື່ອໂຮງຮຽນ Phong ຖືກເລືອກເຟັ້ນຮ້ອງເພງ Solo Vi ແລະ Giam ໃນງານບຸນແດງຂອງນະຄອນ. ໃນເວລາແຂ່ງຂັນ, ໝູ່ເພື່ອນຂອງລາວພຽງແຕ່ເລືອກເພງທີ່ທັນສະໄໝ ແລະ ນິຍົມ, ພິເສດແມ່ນເພງສ.ເກົາຫຼີ. ສະນັ້ນ, ເມື່ອສະຫຼຸບການແຂ່ງຂັນ, ກຳມະການຕັດສິນ, ນັກດົນຕີ ເລຮ່ວາງ, ໄດ້ໃຫ້ຄຳປາໄສວ່າ: “ລາຍການທີ່ເຂົ້າຮ່ວມການແຂ່ງຂັນສ່ວນຫຼາຍແມ່ນບົດເພງທີ່ທັນສະໄໝຫຼາຍ, ບໍ່ຄ່ອຍໄດ້ພົບເຫັນບັນດາບົດເພງທີ່ມີເນື້ອເພງພື້ນເມືອງ ຫຼື ບົດເພງພື້ນເມືອງ, ມີພຽງໜຸ່ມຊື່ ເລແທງຟອງ ຮ້ອງເພງພື້ນເມືອງໄດ້ດີ, ອາລົມດີ, ນ້ອງໆຄວນຮຽນຮູ້ຈາກເມືອງເຟືອງ! ຄຳເວົ້າທີ່ລຽບງ່າຍຂອງນັກດົນຕີ Le Ham ໄດ້ເປັນແຮງຈູງໃຈອັນໃຫຍ່ຫຼວງຂອງພົງສາໃນຕະຫຼອດການເດີນທາງຕໍ່ມາ.

ຍ້ອນຄວາມມານະພະຍາຍາມ ແລະ ພາບພົດອັນສວຍງາມຂອງລາວໃນງານປະກວດ, ເຟືອງໄດ້ໄປຢາມນັກດົນຕີ ຊວນຮວາ (ໃນຄາວນັ້ນແມ່ນນັກດົນຕີທີ່ມີຊື່ສຽງ, ມີຕຳແໜ່ງຮອງຜູ້ອຳນວຍການຫໍວັດທະນະທຳ ຫວຽດນາມ - ເຢຍລະມັນ, ເປັນນັກດົນຕີທີ່ບຳລຸງສ້າງບັນດານັກດົນຕີໜຸ່ມທີ່ມີພອນສະຫວັນໃຫ້ກາຍເປັນນັກດົນຕີ) ເພື່ອເຊີນລາວເຂົ້າຮ່ວມກຸ່ມສິລະປະນົກສີຟ້າຂອງ ຫໍວັດທະນະທຳ. ຈາກນີ້, ຟອງສາມາດຈົ່ມຕົວເອງຢູ່ໃນທ້ອງຟ້າສິລະປະ, ດຳລົງຊີວິດໃນວັນເວລາທີ່ສວຍງາມຂອງຕົນໃນໄວເດັກ ດ້ວຍສຽງເພງພື້ນເມືອງທີ່ລຽບງ່າຍ, ພ້ອມກັບສຽງເພງທີ່ລາວຮັກ. ໃນຊຸມມື້ນັ້ນ, ເຟືອງສາມາດຮ້ອງເພງກັບບັນດານັກຮ້ອງທີ່ມີຊື່ສຽງ, ແລະ ຮ້ອງເພງໃຫ້ ປະທານ ປະເທດ ເຈີ່ນດ້າຍກວາງ ຢູ່ກອງປະຊຸມເດັກດີຂອງລຸງໂຮ່.

ໃນສະໄໝຂອງເມືອງຟອງ, ໄວໜຸ່ມ, ເຖິງວ່າມັກຮັກ ແລະ ມີສຽງຮ້ອງເພງພື້ນເມືອງເມື່ອຍັງນ້ອຍ, ແຕ່ເມື່ອເຕີບໃຫຍ່ຂຶ້ນ, ເຂົາເຈົ້າມັກເລືອກເຟັ້ນເດີນທາງທີ່ມີສີສັນກວ່າ. ແຕ່ພົງບໍ່ເປັນແບບນັ້ນ. ເມື່ອອາຍຸສູງຂຶ້ນ, ລາວກໍ່ມີຄວາມເອກອ້າງທະນົງໃຈໃນການຮ່ຳຮຽນ ແລະ ອຸທິດຕົນໃຫ້ແກ່ບັນດາບົດເພງພື້ນເມືອງຂອງບ້ານເກີດເມືອງນອນ. ເວລາໃດມີງານວາງສະແດງ, ເພິ່ນຮ້ອງເພງພື້ນເມືອງ, ບາງເທື່ອຊຳ, ບາງເທື່ອວີ, ຈີ່; ຂັບຮ້ອງແລະເນື້ອເພງພື້ນເມືອງໄດ້ຄົ້ນຄ້ວາຢ່າງລະອຽດແລະປະຕິບັດດ້ວຍສຸດໃຈແລະຄວາມຮັກຂອງຕົນ.

Le Thanh Phong ແລະ Ha Quynh Nhu ໃນບົດລະຄອນກ່ຽວກັບ Phan Boi Chau ຢູ່ເວທີທີ່ປະເທດຍີ່ປຸ່ນ. ພາບ: NVCC

ນອກຈາກຮ້ອງເພງເກັ່ງ ແລະ ມີຄວາມມັກດ້ານສິລະປະນັບແຕ່ຍັງນ້ອຍແລ້ວ, ແທງຟອງ ຍັງເກັ່ງດ້ານປະຫວັດສາດ ແລະ ຍາດໄດ້ລາງວັນທີ 3 ໃນການແຂ່ງຂັນນັກຮຽນເກັ່ງຂອງແຂວງໃນວິຊານີ້. ນີ້ກໍ່ແມ່ນເຫດຜົນທີ່ວ່າເມື່ອສະແດງລະຄອນໃຫ້ຄະນະສິລະປະຊາວງາອານ UNESCO ພາຍຫຼັງມາ, ລາວຍາມໃດກໍ່ສຸມໃສ່ບັນດາເນື້ອໃນປະຫວັດສາດ. “ອັນທີໜຶ່ງ, ເພື່ອຊ່ວຍໃຫ້ໄວໜຸ່ມ ແລະ ປະຊາຊົນໃນທົ່ວປະເທດ ເຂົ້າໃຈເຖິງບ່ອນທີ່ມີຕົ້ນກຳເນີດຂອງເພງພື້ນເມືອງ, ອັນທີສອງ, ສຶກສາອົບຮົມລຸ້ນໜຸ່ມໃຫ້ເຂົ້າໃຈຜູ້ມີຊື່ສຽງ ແລະ ສະຖານທີ່ທີ່ເຂົາເຈົ້າເຕີບໃຫຍ່ຂຶ້ນຜ່ານບັນດາບົດເພງພື້ນເມືອງ”.

ວິທີການກະຈາຍກະເປົາເງິນຂອງພົງແລະ giam

ເມື່ອເວົ້າເຖິງການສ້າງຕັ້ງຄະນະສິລະປະເພງພື້ນເມືອງຂອງ UNESCO ຂອງແຂວງ ເງ້ອານ, ໃນນັ້ນກໍ່ແມ່ນບັນຫາໂຊກດີ. “ເມື່ອໄປຮຽນຢູ່ຮ່າໂນ້ຍ, ມະຫາວິທະຍາໄລວັດທະນະທຳ, ຍ້ອນຂ້ອຍຮັກເພງພື້ນເມືອງຫຼາຍ, ຄິດຮອດບ້ານ, ຍາມໃດກໍ່ຢາກມີບ່ອນຂັບຮ້ອງເພງພື້ນບ້ານ, ສະນັ້ນ, ຂ້ອຍໄດ້ເຕົ້າໂຮມບັນດານັກຮ້ອງເພງພື້ນເມືອງ Nghe ດ້ວຍນ້ຳສຽງທີ່ສວຍງາມ, ຟ້ອນລຳທຳເພງໃຫ້ຜູ້ຊົມໄດ້ໂດຍບໍ່ເສຍຄ່າ, ການຮ້ອງເພງພື້ນເມືອງ Nghe ຢູ່ໃຈກາງນະຄອນຫຼວງ ກໍ່ເພື່ອຕອບສະໜອງຄວາມມັກຂອງຊາວ ຮ່າໂນ້ຍ. ນັກສະແດງໃນສະໂມສອນໄດ້ຖືກເຊີນໄປສະແດງຢູ່ທົ່ວທຸກແຫ່ງ ແລະຂະຫຍາຍຕົວຢ່າງໄວວາ, ຈາກສະມາຊິກພຽງແຕ່ 5-7 ຄົນ, ຊາວໜຸ່ມຫຼາຍຄົນທີ່ເປັນນັກຮ້ອງອາຊີບ ແລະ ນັກສຶກສາອະນຸລັກນິຍົມຢາກເຂົ້າຮ່ວມສະໂມສອນ, ພາຍຫຼັງ 10 ປີແຫ່ງການສ້າງຕັ້ງ, ສະໂມສອນໄດ້ພັດທະນາເປັນຄະນະສິລະປະດົນຕີພື້ນເມືອງຂອງອົງການ UNESCO Nghe, ເຊິ່ງເປັນຄະນະສິລະປະອາຊີບທີ່ມີນັກສະແດງ ແລະ ນັກສະແດງຂອງຊາວຕາເວັນຕົກກວ່າ 50 ຄົນເຂົ້າຮ່ວມ. ຫຼາຍຄົນຮູ້ສຶກຕື່ນເຕັ້ນເມື່ອໄດ້ເຫັນບົດເພງ Vi ແລະ Giam ຂັບຮ້ອງໂດຍໄວໜຸ່ມທັງໝົດດ້ວຍຄວາມກະຕືລືລົ້ນ, ໄດ້ເຮັດໃຫ້ຈິດໃຈມີອາລົມຈິດອັນຫວານຊື່ນກ່ຽວກັບບ້ານເກີດເມືອງນອນທີ່ຮັກແພງ Nghe An.

ຄະນະສິລະປະເພງພື້ນເມືອງ Nghe An ຂອງ UNESCO ໄດ້ຮັບຂອງຂວັນທີ່ອົບອຸ່ນຈາກຜູ້ຊົມຢູ່ ຍີ່ປຸ່ນ. ພາບ: NVCC

ຕາມທ່ານຟອງແລ້ວ, ເພື່ອໃຫ້ຊາວໜຸ່ມຮ້ອງເພງ Vi ແລະ Giam ແລະຮັກແພງ, ພວກຂ້າພະເຈົ້າຕ້ອງເຂົ້າໃກ້ເຂົາເຈົ້າດ້ວຍຄວາມສະໜິດສະໜົມ ແລະ ເໝາະສົມ. ເມື່ອຊາວໜຸ່ມຮັກແພງ Vi ແລະ Giam, ນັ້ນແມ່ນຈຸດເວລາທີ່ພວກຂ້າພະເຈົ້າເຜີຍແຜ່ ແລະ ສົ່ງເສີມຄຸນຄ່າມໍລະດົກຢ່າງສຳເລັດຜົນທີ່ສຸດ. ຈາກທີ່ນີ້, ຫຼາຍລາຍການ, ບົດລະຄອນຂອງຄະນະໄດ້ຮັບການຕອບຮັບຢ່າງກະຕືລືລົ້ນ, ມີການເຄື່ອນໄຫວຢ່າງກ້ວາງຂວາງ, ໄດ້ຮັບການຮັກແພງ, ຊົມເຊີຍຈາກຫຼາຍອົງການຈັດຕັ້ງທາງດ້ານການເມືອງ-ສັງຄົມຢູ່ພາຍໃນ ແລະ ຕ່າງປະເທດ.

ຂົນກະເປົາເງິນ ແລະເງິນຂ້າມຊາຍແດນ

ປີ 2017, ຄະນະສິລະປະເພງພື້ນເມືອງ Nghe An ຂອງ UNESCO ໄດ້ເຂົ້າຮ່ວມສະມາຄົມມໍລະດົກວັດທະນະທຳ ຫວຽດນາມ ຢ່າງເປັນທາງການ, ພາຍໃຕ້ການຊີ້ນຳ ແລະ ແນະນຳໂດຍກົງຂອງນັກດົນຕີ Ho Huu Thoi. ນັບແຕ່ນັ້ນມາ, ກອງປະຊຸມໄດ້ມີບັນດາບົດລະຄອນ ແລະ ການສະແດງທີ່ມີຄຸນນະພາບທີ່ດຶງດູດຜູ້ຊົມເປັນຈຳນວນຫຼວງຫຼາຍໃນແຕ່ລະປີ. ນີ້ແມ່ນບັນດາບົດລະຄອນ “ລະດູໃບໄມ້ປົ່ງຜ່ານເຂດ Vi ແລະ Giam” ປີ 2017, “ແມ່ນ້ຳລຳເຊຖືເພງພື້ນບ້ານ” ໃນປີ 2019. ນອກຈາກນັ້ນ, ເປັນຄັ້ງທຳອິດ, ຄະນະໄດ້ຮັບກຽດຖືກເຊີນຈາກກະຊວງວັດທະນະທຳ, ກິລາ ແລະ ທ່ອງທ່ຽວ ແລະ ກະຊວງການຕ່າງປະເທດ ໄປສະແດງໃນງານມະຫາກຳດົນຕີໂລກ ຢູ່ Uzbekistan 2017, ງານແຟຊັນ ແລະ ວັດທະນະທຳແມ່ນ້ຳຂອງ ຢູ້ນານ. ປີ 2019, ແລະໄດ້ຮັບຄວາມປະຫລາດໃຈ, ຊົມເຊີຍ ແລະຍ້ອງຍໍຈາກໝູ່ເພື່ອນຈາກປະເທດອື່ນໆ. “ເມື່ອນຳບັນດາບົດເພງພື້ນເມືອງໄປຕ່າງປະເທດ, ຍາມໃດກໍ່ຖືເອົາອາລົມຈິດຂັບຮ້ອງກ່ຽວກັບບ້ານເກີດເມືອງນອນ ດ້ວຍນ້ຳໃຈ ແລະ ຈິດໃຈຂອງຊາວແຂວງ ເຫງະອານ, ແຕ່ລະລາຍການສະແດງ, ແຕ່ລະບົດເພງລ້ວນແຕ່ໄດ້ຮັບການປະດິດແຕ່ງຢ່າງພິລະອາດຫານ ແລະ ມີຄວາມເອກອ້າງທະນົງໃຈຂອງພວກຂ້າພະເຈົ້າ. ຈາກນັ້ນ ທ່ານ ຟຸ່ງ ເລົ່າຄືນວ່າ, ເມື່ອສະແດງລາຍການແຟຊັນ ແລະ ວັດທະນະທຳ ແມ່ນ້ຳຂອງ, ທ່ານໄດ້ຕັດຕໍ່ດົນຕີຢ່າງພິຖີພິຖັນໃຫ້ແກ່ລາຍການສະແດງແຟຊັ່ນ Ao Dai ຂອງ ຫວຽດນາມ. ເມື່ອບັນດາຕົວແບບຍ່າງໃນການສະແດງອ່າວໄດ, ທ່ານຟອງຍັງໄດ້ຮ້ອງເພງ “ດອກໄມ້ສີ່ດອກ” ດ້ວຍຄວາມຫວານຊື່ນທີ່ສຸດ. ຫລາຍຄົນທີ່ມີຄວາມສຸກໃນບ່ອນນັ້ນກໍຮູ້ສຶກເຖິງນໍ້າຕາ. ພາຍຫຼັງລາຍການສະແດງຈົບລົງ, ປະຊາຊົນແຂວງ ເຫງະອານ ຫຼາຍຄົນມາຫາເພິ່ນ, ຈັບມືກອດອັນອົບອຸ່ນ, ນ້ຳຕາໄຫຼລົງໃບໜ້າ, ຄືກັບວ່າໄດ້ພົບພໍ້ກັບຄອບຄົວ, ຍາດຕິພີ່ນ້ອງ, ຄືກັບວ່າໄດ້ກັບຄືນບ້ານເກີດເມືອງນອນ.

ງານວາງສະແດງທີ່ມີດົນຕີ ao Dai ແລະ Vi Giam ທີ່ດຳເນີນຢູ່ປະເທດຍີ່ປຸ່ນ, ຊີ້ນຳໂດຍ Le Thanh Phong. ພາບ: NVCC

ເລື່ອງການໄປສະແດງຢູ່ຕ່າງປະເທດ, ໂດຍສະເພາະແມ່ນຮັກສາ ແລະ ຮັກສາໄວ້ຢ່າງສົມກຽດ, ແມ່ນເວລາທີ່ຕົນໄປປະຕິບັດງານຢູ່ຝລັ່ງ ກັບຄະນະຜູ້ແທນ ຫວຽດນາມ ດ້ວຍລາຍການ “Vi Giam Tinh Que”. ເມື່ອໄປຮອດສະຖານທີ່ລະນຶກປະທານ ໂຮ່ຈີມິນ ແລະ ໄດ້ເຫັນຮູບປັ້ນຂອງເພິ່ນ, ນ້ຳຕາຂອງເພິ່ນຍັງບໍ່ທັນໄຫຼ. “ຄືນນັ້ນ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮ້ອງເພງ “Vi Giam Tinh Que” ດ້ວຍເນື້ອເພງຂອງ An Ninh ແລະ Hoang Vinh, ຕາຂອງຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ມົວດ້ວຍນ້ຳຕາ, ແປກປະຫຼາດ, ຢູ່ຫໍປະຊຸມ, ປະທານສະມາຄົມມິດຕະພາບ ຫວຽດນາມ - ຝະລັ່ງ ກໍ່ຖືກເລື່ອນ, ຂຶ້ນໄປເທິງເວທີເພື່ອມອບຊໍ່ດອກໄມ້ໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າ ແລະ ຈັບມືວ່າແມ່ນເພງຂອງປະທານ ໂຮ່ຈີມິນ ດົນນານມາແລ້ວ!!!

ຫວ່າງມໍ່ໆມານີ້, ໃນຂອບເຂດໂຄງການວັນຫວຽດນາມຢູ່ຍີ່ປຸ່ນ, ໂດຍໄດ້ຮັບຄຳເຊີນຂອງກະຊວງການຕ່າງປະເທດ, ຄະນະຂອງທ່ານພົງໄດ້ດຳເນີນລາຍການສະແດງທີ່ພິເສດຢູ່ມະຫາວິທະຍາໄລການແພດ Kyushu, ແຂວງ Fukuoka. ລາຍການນີ້ໂດຍກະຊວງການຕ່າງປະເທດຫວຽດນາມ ຈັດຕັ້ງ ເນື່ອງໃນໂອກາດສະເຫຼີມສະຫຼອງ 50 ປີແຫ່ງວັນສ້າງຕັ້ງການພົວພັນທາງການທູດ ຫວຽດນາມ - ຍີ່ປຸ່ນ (1973-2023). ຜ່ານການເຄື່ອນໄຫວບັນດາມໍລະດົກວັດທະນະທຳບໍ່ມີຮູບຮ່າງຂອງຫວຽດນາມ, ລາຍການໄດ້ນຳເອົາເລື່ອງລາວກ່ຽວກັບມິດຕະພາບຫວຽດນາມ - ຍີ່ປຸ່ນ, ພ້ອມທັງແນະນຳໃຫ້ປະຊາຄົມຊາວຍີ່ປຸ່ນຮູ້ຄວາມງາມທີ່ເປັນເອກະລັກສະເພາະຂອງ 3 ພາກພື້ນຂອງຫວຽດນາມ.

Le Thanh Phong ແລະ Ha Quynh Nhu ໄດ້ດຳເນີນລາຍການສະແດງ “ນ້ຳຫອມ ແລະ ຄວາມງາມຂອງ ຫວຽດນາມ” ຢູ່ ຍີ່ປຸ່ນ. ພາບ: NVCC

ດ້ວຍບັນດາການສະແດງຢ່າງເປັນມືອາຊີບ ແລະ ວິທີການ, ງານວາງສະແດງໄດ້ນຳມາເຊິ່ງຄວາມຊົມເຊີຍໃຫ້ແກ່ຕາແສງ. ຜ່ານນັ້ນ, ໂຄງການໄດ້ຮັບຜົນສຳເລັດໃນການເຊີດຊູວັດທະນະທຳ, ປະເທດຊາດ ແລະ ຊາວຫວຽດນາມ ດ້ວຍບັນດາຄວາມງາມແບບດັ້ງເດີມຄື: ການຮ້ອງເພງເຫ້ວ, ຟ້ອນຈາມ, ເພງຊາວວີ ແລະ ບັນດາບົດເພງພື້ນເມືອງ Giam ຫຼືບັນດາລາຍການສະແດງ Ao Dai ບູຮານ.

ເພື່ອຍ້ອງຍໍສາຍພົວພັນມິດຕະພາບທີ່ເປັນມູນເຊື້ອອັນດີງາມລະຫວ່າງຫວຽດນາມ ແລະ ຍີ່ປຸ່ນ, “ນ້ຳຫອມຫວຽດນາມ” ໄດ້ສະເຫຼີມສະຫຼອງບັນດາເລື່ອງປະຫວັດສາດທີ່ມີຊື່ສຽງຄື: ເລື່ອງຄວາມຮັກຂອງເຈົ້າຍິງຫງອກຮ່ວາ ແລະ ນັກຄ້າ Araki Sorato ຫຼື ມິດຕະພາບລະຫວ່າງນັກສຶກສາຮັກຊາດ Phan Boi Chau ກັບທ່ານໝໍ Asaba Sakitaro. ໃນລາຍການນີ້, ພົງໄດ້ຮັບມອບໝາຍໃຫ້ຮັບຜິດຊອບການຂຽນບົດ ແລະ ຊີ້ນຳ. ທ່ານຍັງແມ່ນຜູ້ສະແດງບົດບາດຂອງນັກສຶກສາຮັກຊາດ ຟານບິ່ງເຈົາ ໃນບົດລະຄອນດົນຕີສັ້ນກ່ຽວກັບມິດຕະພາບອັນດີງາມລະຫວ່າງທ່ານຟານກັບທ່ານໝໍ Asaba Sakitaro.

“ເມື່ອຂຽນບົດເລື່ອງກ່ຽວກັບນາຍຟານ, ຂ້າພະເຈົ້າຕ້ອງພິຈາລະນາທຸກທ່າທາງ, ທຸກໆສຽງເວົ້າ ແລະ ສຽງຮ້ອງ ເພື່ອໃຫ້ມີຄວາມສວຍງາມ, ອ່ອນນ້ອມ ແລະ ຄ້າຍຄືກັນທີ່ສຸດ, ບໍ່ວ່າຮູບແບບໃດ, ນັກສະແດງຕ້ອງສະແດງອາລົມຈິດຂອງບຸກຄົນທີ່ມີຊື່ສຽງຂອງແຂວງ ເຫງ້ອານ, ຄືນ້ຳໃຈຮັກຊາດ, ນ້ຳໃຈຂອງນັກປາດ ແລະ ຄວາມຈົງຮັກພັກດີ.” ເຟືອງເຊື່ອໝັ້ນວ່າ, Vi ແລະ Giam ໄດ້ເຕີບໃຫຍ່ຂຶ້ນໃນລັກສະນະຂອງຊາວ Nghe An ແລະ ໄດ້ກາຍເປັນຈິດໃຈຂອງຊາວ Nghe An, ດັ່ງນັ້ນບໍ່ວ່າຈະໄປບ່ອນໃດ, ເຮັດອັນໃດກໍຕາມ, ຊາວ Nghe An ຍັງຄົງໄດ້ຮັບການຮັບຮູ້ຢ່າງງ່າຍດາຍ ຍ້ອນບັນດາລັກສະນະຜ່ານບົດ Vi ແລະ Giam ຂອງບ້ານເກີດເມືອງນອນ.

ນອກຈາກນັ້ນ, ໃນເວລາຂຽນບົດສະແດງອາວໄດ, ເຈົ້າຊີວິດຮຸ່ງໄດ້ສະແດງຄວາມສະຫຼາດສ່ອງໃສກ່ຽວກັບສະພາບທີ່ເຈົ້າຍິງຫງອກໂຮ່ຍນຸ່ງຊຸດປະຈຳຊາດອາວໄດເພື່ອຕິດຕາມສາມີກັບຄືນປະເທດ. ທ່ານຍັງໄດ້ຄົ້ນຄ້ວາຢ່າງລະອຽດວ່າ, ເຈົ້າຍິງແມ່ນຄົນຫວຽດນາມຄົນທຳອິດທີ່ນຳອາວໄດໄປຕ່າງປະເທດ. ສະນັ້ນ, ພາບທີ່ເຈົ້າຍິງນຸ່ງຊຸດອາວໄດພື້ນເມືອງແລະຍ່າງອອກມາ, ສຽງເພງສີ່ດອກຈຶ່ງຮ້ອງເພງຫວານຊື່ນ, ດູດດື່ມ, ດູດດື່ມໃນຈິດໃຈຂອງຜູ້ຄົນ. ທ່ານເຟືອງກ່າວວ່າ: “ການຈັດວາງ Vi ແລະ Giam ດ້ວຍບັນດາຕົວເລກປະຫວັດສາດແມ່ນບ່ອນທີ່ຂ້າພະເຈົ້າສາມາດສ້າງໄດ້ຢ່າງເສລີ, ເພາະວ່າ Vi ແລະ Giam ແມ່ນວັດທະນະທຳ ແລະ ຊາວເມືອງ Nghe An ທີ່ມີມາເປັນເວລາຫຼາຍຮ້ອຍປີ.”

ຈາກຜົນສຳເລັດອັນໂດດເດັ່ນຂອງໂຄງການ “ນ້ຳຫອມ ແລະ ຄວາມງາມຂອງຫວຽດນາມ” ຢູ່ ຍີ່ປຸ່ນ, ທ່ານນາງ Phong ໄດ້ຮັກສາຫລາຍແຜນການໃນອະນາຄົດ. ໄວໜຸ່ມແຂວງ Nghe An ປາດຖະໜາວ່າ ບັນດາບົດເພງພື້ນເມືອງຂອງ UNESCO ຂອງ Nghe An ຈະພັດທະນາເປັນສູນກາງທີ່ບໍ່ພຽງແຕ່ພັດທະນາຢູ່ Vi ແລະ Giam ເທົ່ານັ້ນ ຫາກຍັງມີດົນຕີພື້ນເມືອງທົ່ວໄປອີກດ້ວຍ. “ບົດເພງພື້ນເມືອງ Vi ແລະ Giam ແມ່ນຈິດວິນຍານຂອງວົງດົນຕີ, ຂອງບັນດານັກສິລະປິນທີ່ຮັກ Vi ແລະ Giam, ສະນັ້ນ ເພື່ອໃຫ້ Vi ແລະ Giam ຄົງຕົວ ແລະ ບິນໄປໄກ, ພວກເຮົາຕ້ອງຊອກຫາບ່ອນສະ ແດງໃໝ່ ແລະ ເຜີຍແຜ່ໃຫ້ໄວໜຸ່ມໄດ້ເຂົ້າໃຈ ແລະ ຮັກແພງ, ແລະ ພັດທະນາຄະນະໃຫ້ກາຍເປັນສູນກາງແມ່ນວິທີທາງໃຫ້ບັນດາບົດເພງພື້ນເມືອງໄດ້ບິນໄປ”.

ທີ່ມາ