ເວັ້ນເສຍແຕ່ວ່າທ່ານເຄີຍເຫັນ Phong ສະແດງ ຫຼື ໄດ້ລົມກັບລາວ, ທ່ານກໍ່ບໍ່ສາມາດຮູ້ໄດ້ວ່າສິລະປະການຮ້ອງເພງພື້ນເມືອງ (ví ແລະ giặm) ເຕີບໃຫຍ່ຂຶ້ນໃນຕົວລາວຕັ້ງແຕ່ເມື່ອໃດ, ບໍ່ວ່າຈະເປັນເພງພື້ນເມືອງທີ່ເລືອກລາວ ຫຼື ລາວເລືອກທຳນອງທີ່ຫວານຊື່ນ ແລະ ເສົ້າສະຫຼົດໃຈເຫຼົ່ານັ້ນ. ຊາຍໜຸ່ມຄົນນີ້ຈາກລຸ້ນ 90 ບໍ່ພຽງແຕ່ມີສຽງທີ່ຫວານຊື່ນຄືກັບນ້ຳອ້ອຍເທົ່ານັ້ນ ແຕ່ຍັງເປັນຜູ້ຫຼິ້ນເຄື່ອງດົນຕີສາຍພື້ນເມືອງຂອງຫວຽດນາມທີ່ມີຄວາມກະຕືລືລົ້ນອີກດ້ວຍ; ລາວບໍ່ພຽງແຕ່ເປັນນັກສະແດງເທົ່ານັ້ນ ແຕ່ຍັງເປັນຜູ້ຈັດງານ, ຜູ້ຂຽນບົດ ແລະ ນັກແຕ່ງເນື້ອເພງສຳລັບການສະແດງຮ້ອງເພງພື້ນເມືອງທັງໝົດ. ສິ່ງທີ່ໜ້າປະຫຼາດໃຈກວ່ານັ້ນ, Lê Thanh Phong ດຳລົງຕຳແໜ່ງຫົວໜ້າກຸ່ມເພງ ແລະ ດົນຕີພື້ນເມືອງຂອງອົງການ UNESCO ຂອງແຂວງເຫງະອານ ໃນຮ່າໂນ້ຍ, ເຊິ່ງເປັນອົງການພາຍໃຕ້ສະມາຄົມມໍລະດົກຫວຽດນາມ ທີ່ກຳລັງສ້າງຄວາມຕື່ນເຕັ້ນໃນເວທີ ດົນຕີ ທັງພາຍໃນ ແລະ ຕ່າງປະເທດ.
ກະເປົາເງິນ ແລະ ກະເປົ໋າຖືຖືກຖືວ່າເປັນ "ເຄື່ອງຣາງນຳໂຊກ" ທີ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບຄົນເຮົາຕັ້ງແຕ່ຍັງນ້ອຍ.
ທ່ານ ເລ ແທ່ງ ຟອງ ເກີດໃນປີ 1992 ທີ່ເມືອງວິງ ແລະ ມາຈາກຄອບຄົວນັກສິລະປະ. ພໍ່ແມ່, ລຸງ, ແລະ ປ້າຂອງລາວລ້ວນແຕ່ເປັນນັກສະແດງດົນຕີ ແລະ ການຟ້ອນລຳ. ດັ່ງນັ້ນ, ຕັ້ງແຕ່ຍັງນ້ອຍ, ຟອງ ຈຶ່ງໄດ້ຫຼົງໄຫຼໃນຈິດໃຈສິລະປະຂອງຄອບຄົວຢ່າງເລິກເຊິ່ງ, ອ້ອມຮອບໄປດ້ວຍກີຕ້າ, ກອງ, ແລະ ເປຍໂນ. ພໍ່ແມ່ຂອງລາວຍັງໄດ້ແນະນຳ ແລະ ຝຶກຝົນລາວໃນເຄື່ອງດົນຕີຕາເວັນຕົກຕັ້ງແຕ່ຍັງນ້ອຍ.
“ເຖິງແມ່ນວ່າຄອບຄົວຂອງພວກເຮົາບໍ່ໄດ້ຮັ່ງມີປານໃດ, ແຕ່ຄົນລຸ້ນພໍ່ຕູ້ແມ່ຕູ້ຂອງຂ້ອຍໄດ້ເດີນທາງໄປ ຮ່າໂນ້ຍ ເພື່ອຊື້ກີຕ້າໃຫ້ລູກໆຂອງເຂົາເຈົ້າຮຽນ. ໂດຍປະຕິບັດຕາມປະເພນີນັ້ນ, ພໍ່ແມ່ຂອງຂ້ອຍກໍ່ເຕັມໃຈທີ່ຈະໃຊ້ເງິນຈຳນວນຫຼວງຫຼາຍ, ເຊິ່ງເກີນລາຍໄດ້ຂອງຄອບຄົວຫຼາຍ, ເພື່ອຊື້ອໍແກນ, ກີຕ້າ, ແລະແມ້ກະທັ້ງເຄື່ອງດົນຕີເຄາະທີ່ມີຄຸນນະພາບສູງ. ເຂົາເຈົ້າພຽງແຕ່ຫວັງວ່າຂ້ອຍຈະສາມາດເປັນແມ່ບົດເຄື່ອງດົນຕີເຫຼົ່ານີ້ດ້ວຍຄວາມມັກ,” Phong ເລົ່າ.
ເຖິງຢ່າງໃດກໍ່ຕາມ, ດ້ວຍເຫດຜົນບາງຢ່າງ, ທ້າວ ຟອງ ບໍ່ມັກມັນ ແລະ ມັກຈະຄົ້ນຫາ ແລະ ຟັງສຽງເຄື່ອງດົນຕີພື້ນເມືອງຫວຽດນາມດ້ວຍຕົວເອງ. ຕອນອາຍຸ 10 ປີ, ລາວໄດ້ຮຽກຮ້ອງໃຫ້ພໍ່ຂອງລາວໃຫ້ລາວຮຽນຫຼິ້ນປີ້ງ. ໃນເບື້ອງຕົ້ນ, ພໍ່ຂອງລາວບໍ່ເຂົ້າໃຈ, ຄິດວ່າລູກຊາຍຂອງລາວພຽງແຕ່ຢາກຮູ້ຢາກເຫັນ, ແຕ່ຕໍ່ມາ, ເມື່ອເຫັນວ່າເດັກຊາຍມີຫູ ແລະ ຄວາມຄິດທີ່ລະອຽດອ່ອນຫຼາຍສຳລັບສຽງເຫຼົ່ານັ້ນ, ລາວຈຶ່ງຕົກລົງຢ່າງບໍ່ເຕັມໃຈ, ເຖິງແມ່ນວ່າຈະເສຍໃຈເລັກນ້ອຍ. ໃນລະດູຮ້ອນຫຼັງຈາກອາຍຸ 10 ປີ, ຟອງ ໄດ້ຖືກພໍ່ຂອງລາວພາໄປສູນວັດທະນະທຳເດັກຫວຽດນາມ-ເຢຍລະມັນ ເພື່ອລົງທະບຽນລາວເຂົ້າຮຽນໃນຫ້ອງຮຽນປີ້ງ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍ່ຕາມ, ດ້ວຍນັກຮຽນປີ້ງພຽງຄົນດຽວ, ໂຮງຮຽນບໍ່ສາມາດເປີດຫ້ອງຮຽນໄດ້, ດັ່ງນັ້ນລາວຈຶ່ງຕ້ອງກັບບ້ານດ້ວຍຫົວໃຈທີ່ໜັກໜ່ວງ. ດ້ວຍຄວາມຮັກທີ່ມີຕໍ່ລູກຊາຍຂອງລາວ, ພໍ່ຂອງລາວຍັງສືບຕໍ່ຊອກຫາຜູ້ໃດທີ່ສາມາດສອນປີ້ງໄດ້, ແລະໂຊກດີ, ນັກຫຼິ້ນປີ້ງທີ່ເກສີຍນແລ້ວຈາກວົງດົນຕີບອງເຊນຈາງກາຍເລືອງ (ລະຄອນໂອເປຣາພື້ນເມືອງຫວຽດນາມ) ໄດ້ຮັບເອົາລາວເປັນນັກຮຽນ. ຕັ້ງແຕ່ນັ້ນມາ, ການເດີນທາງຂອງຟອງກັບປີ້ງເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມສຸກ ແລະ ຄວາມກະຕືລືລົ້ນທີ່ລຸກໄໝ້.
ໃນຂະນະທີ່ລາວມັກຫຼິ້ນພິນຊິງ, ທ້າວ ພົງ ຍັງຮູ້ວ່າລາວມີຄວາມສາມາດພິເສດໃນການຮ້ອງເພງ ແລະ ຊື່ນຊົມກັບດົນຕີພື້ນເມືອງ. ລາວມັກດົນຕີພື້ນເມືອງຜ່ານເພງກ່ອມລູກ ແລະ ເພງຂອງແມ່ຕູ້ຂອງລາວຕັ້ງແຕ່ຍັງນ້ອຍ, ແລະ ລາວກໍ່ຮັກມັນໂດຍທີ່ບໍ່ຮູ້ຕົວ. ລາວສາມາດຮ້ອງເພງພື້ນເມືອງ ແລະ ບົດເພງທີ່ຍາກໆດ້ວຍເນື້ອເພງບູຮານ, ສະແດງຄວາມຮູ້ສຶກຂອງລາວດ້ວຍຄວາມບໍລິສຸດໃຈ ແລະ ຈິງໃຈທີ່ສຸດຂອງເດັກນ້ອຍ. ເມື່ອມີການສະແດງວັດທະນະທຳ, ລາວຈະຂໍຮ້ອງເພງພື້ນເມືອງ. ການຮ້ອງເພງຂອງລາວຫວານຊື່ນ ແລະ ເລິກຊຶ້ງຫຼາຍ ຈົນທຸກຄົນທີ່ໄດ້ຍິນກໍ່ປະຫຼາດໃຈກັບຄວາມລະອຽດອ່ອນ ແລະ ຄວາມສາມາດໃນການເຂົ້າໃຈບົດກະວີ ແລະ ທຳນອງຂອງເດັກຊາຍຄົນນີ້, ເຊິ່ງມີອາຍຸພຽງ 8 ຫຼື 9 ປີ.
ຈຸດປ່ຽນໃນການເດີນທາງຂອງ Phong ໄປສູ່ການຮ້ອງເພງພື້ນເມືອງຫວຽດນາມ (ví, giặm) ແມ່ນເວລາທີ່ໂຮງຮຽນຂອງລາວເລືອກລາວໃຫ້ສະແດງເພງ Ví, Giặm ດ່ຽວໃນການແຂ່ງຂັນດອກໄມ້ Red Phoenix ຂອງເມືອງ. ໃນຊ່ວງເວລາຂອງການແຂ່ງຂັນ, ໝູ່ເພື່ອນຂອງລາວໄດ້ເລືອກເພງທີ່ທັນສະໄໝ ແລະ ໄດ້ຮັບຄວາມນິຍົມ, ໂດຍສະເພາະແມ່ນເພງເກົາຫຼີ. ດັ່ງນັ້ນ, ໃນພິທີປິດ, ຄະນະກຳມະການ ແລະ ນັກດົນຕີ Lê Hàm ໄດ້ກ່າວຄຳປາໄສວ່າ: “ການສະແດງສ່ວນໃຫຍ່ໃນການແຂ່ງຂັນແມ່ນທຳນອງທີ່ທັນສະໄໝຫຼາຍ; ມີເພງໜ້ອຍເພງທີ່ມີອິດທິພົນພື້ນເມືອງ ຫຼື ເພງພື້ນເມືອງ. ມີພຽງແຕ່ Lê Thanh Phong ໜຸ່ມເທົ່ານັ້ນທີ່ຮ້ອງເພງພື້ນເມືອງໄດ້ຢ່າງສວຍງາມ ແລະ ສະແດງອອກຢ່າງມີສະເໜ່. ເດັກນ້ອຍ, ກະລຸນາຮຽນຮູ້ຈາກ Phong!” ຄຳເວົ້າງ່າຍໆຂອງນັກດົນຕີ Lê Hàm ເປັນແຫຼ່ງແຮງຈູງໃຈທີ່ດີສຳລັບ Phong ຕະຫຼອດການເດີນທາງຕໍ່ມາຂອງລາວ.
ຍ້ອນຄວາມພະຍາຍາມ ແລະ ພາບພົດທີ່ດີຂອງລາວໃນການແຂ່ງຂັນ, ນັກດົນຕີ Xuan Hoa (ໃນເວລານັ້ນເປັນນັກດົນຕີທີ່ມີຊື່ສຽງ ແລະ ຮອງຜູ້ອຳນວຍການສູນວັດທະນະທຳຫວຽດນາມ-ເຢຍລະມັນ, ຜູ້ທີ່ໄດ້ບຳລຸງລ້ຽງພອນສະຫວັນໜຸ່ມຫຼາຍຄົນໃຫ້ກາຍເປັນດາວດົນຕີ) ໄດ້ເຊີນລາວເຂົ້າຮ່ວມທີມສິລະປະ Blue Bird ຂອງສູນວັດທະນະທຳ. ຈາກນັ້ນ, Phong ສາມາດດຳລົງຊີວິດຢູ່ໃນໂລກຂອງສິລະປະ, ດຳລົງຊີວິດໃນໄວເດັກທີ່ສວຍງາມດ້ວຍທຳນອງທີ່ລຽບງ່າຍຂອງເພງພື້ນເມືອງ ແລະ ຊິງເຕີທີ່ລາວຮັກ. ໃນຊ່ວງເວລານັ້ນ, Phong ມີໂອກາດຮ້ອງເພງກັບນັກຮ້ອງທີ່ມີຊື່ສຽງ ແລະ ແມ່ນແຕ່ສະແດງໃຫ້ ປະທານ ເຈີ່ນດຶກເລືອງ ໃນກອງປະຊຸມແຫ່ງຊາດຂອງລູກທີ່ເປັນແບບຢ່າງຂອງລຸງໂຮ່.
ໃນລຸ້ນຂອງ Phong, ຊາວໜຸ່ມ, ແມ່ນແຕ່ຜູ້ທີ່ຮັກແລະມີພອນສະຫວັນໃນການຮ້ອງເພງພື້ນເມືອງ, ມັກຈະເລືອກເສັ້ນທາງທີ່ທັນສະໄໝກວ່າເມື່ອເປັນຜູ້ໃຫຍ່. ແຕ່ Phong ແຕກຕ່າງ. ເມື່ອລາວໃຫຍ່ຂຶ້ນ, ລາວມີຄວາມມັກແລະອຸທິດຕົນຕໍ່ເພງພື້ນເມືອງຂອງບ້ານເກີດເມືອງນອນຂອງລາວຫຼາຍຂຶ້ນ. ເມື່ອໃດກໍ່ຕາມທີ່ມີງານ, ລາວຈະຮ້ອງເພງພື້ນເມືອງ, ບາງຄັ້ງກໍ່ Xẩm, ບາງຄັ້ງກໍ່ Ví, Giặm; ລາວໄດ້ສຶກສາຢ່າງລະອຽດກ່ຽວກັບທຳນອງແລະຮູບແບບດົນຕີພື້ນເມືອງແລະສະແດງດ້ວຍຫົວໃຈແລະຄວາມຮັກທັງໝົດຂອງລາວ.
ນອກຈາກເປັນນັກຮ້ອງທີ່ມີພອນສະຫວັນທາງດ້ານສິລະປະຕັ້ງແຕ່ຍັງນ້ອຍແລ້ວ, ທ້າວ ແທງຟອງ ຍັງມີຜົນງານດີເດັ່ນໃນດ້ານປະຫວັດສາດ, ໄດ້ຮັບລາງວັນທີສາມໃນການແຂ່ງຂັນປະຫວັດສາດລະດັບແຂວງສຳລັບນັກຮຽນທີ່ມີພອນສະຫວັນ. ນີ້ແມ່ນເຫດຜົນທີ່ວ່າ, ເມື່ອສະແດງໃຫ້ຄະນະສິລະປະເພງພື້ນເມືອງເຫງະອານ ຂອງອົງການ UNESCO, ລາວມັກເນັ້ນໜັກເຖິງອົງປະກອບທາງປະຫວັດສາດສະເໝີ. “ໜຶ່ງ, ເພື່ອຊ່ວຍໃຫ້ຊາວໜຸ່ມ ແລະ ປະຊາຊົນທົ່ວປະເທດເຂົ້າໃຈຕົ້ນກຳເນີດຂອງເພງພື້ນເມືອງ. ສອງ, ເພື່ອສຶກສາອົບຮົມຄົນລຸ້ນໜຸ່ມກ່ຽວກັບບຸກຄົນທີ່ມີຊື່ສຽງ ແລະ ສະຖານທີ່ທີ່ພວກເຂົາເຕີບໃຫຍ່ຂຶ້ນ, ໂດຍໄດ້ຮັບແຮງບັນດານໃຈຈາກເພງພື້ນເມືອງຂອງເຫງະອານ,” ທ້າວ ແທງຟອງ ອະທິບາຍ.
ວິທີທີ່ Phong ເຜີຍແຜ່ຂໍ້ມູນກ່ຽວກັບກະເປົາເງິນ ແລະ ກະເປົ໋າເງິນ.
ເມື່ອກ່າວອີກຄັ້ງກ່ຽວກັບການສ້າງຕັ້ງຄະນະສິລະປະເພງພື້ນເມືອງເຫງະອານຂອງອົງການ UNESCO, ທ່ານ Phong ເຊື່ອວ່າມັນຍັງເປັນເລື່ອງບັງເອີນທີ່ໂຊກດີອີກດ້ວຍ. “ຕອນຂ້ອຍມາຮ່າໂນ້ຍເພື່ອຮຽນຢູ່ມະຫາວິທະຍາໄລວັດທະນະທຳ, ຄວາມຮັກໃນດົນຕີພື້ນເມືອງ ແລະ ຄວາມຄິດຮອດບ້ານເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍຢາກມີພື້ນທີ່ຮ້ອງເພງຢູ່ສະເໝີ. ສະນັ້ນ, ຂ້ອຍຈຶ່ງໄດ້ລວບລວມນັກຮ້ອງໜຸ່ມທີ່ເຄີຍສະແດງເພງພື້ນເມືອງເຫງະອານ ແລະ ມີສຽງ ແລະ ຮູບລັກສະນະທີ່ສວຍງາມເພື່ອຈັດການສະແດງຟຣີສຳລັບຜູ້ຊົມ. ການຮ້ອງເພງພື້ນເມືອງເຫງະອານໃນໃຈກາງນະຄອນຫຼວງກໍ່ເປັນວິທີໜຶ່ງເພື່ອຕອບສະໜອງຄວາມມັກຂອງຂ້ອຍ. ແຕ່ເຖິງແມ່ນວ່າຂ້ອຍກໍ່ບໍ່ໄດ້ຄາດຫວັງວ່າສະໂມສອນທີ່ຂ້ອຍສ້າງຕັ້ງຂຶ້ນຈະມີຊື່ສຽງໄປທົ່ວຮ່າໂນ້ຍຢ່າງໄວວາ. ນັກສະແດງໃນສະໂມສອນໄດ້ຖືກເຊີນໃຫ້ສະແດງຢູ່ທົ່ວທຸກແຫ່ງ ແລະ ເຕີບໃຫຍ່ຂຶ້ນຢ່າງໄວວາ, ຈາກສະມາຊິກພຽງແຕ່ 5-7 ຄົນ ຈົນເຖິງນັກຮ້ອງໜຸ່ມມືອາຊີບ ແລະ ນັກສຶກສາດົນຕີຫຼາຍຄົນທີ່ຕ້ອງການເຂົ້າຮ່ວມສະໂມສອນ. ຫຼັງຈາກສ້າງຕັ້ງ 10 ປີ, ສະໂມສອນໄດ້ພັດທະນາໄປສູ່ກຸ່ມສິລະປະເພງພື້ນເມືອງເຫງະອານທີ່ໄດ້ຮັບການຮັບຮອງຈາກ UNESCO, ເຊິ່ງເປັນກຸ່ມສິລະປະມືອາຊີບທີ່ມີນັກສິລະປິນ ແລະ ນັກສະແດງຫຼາຍກວ່າ 50 ຄົນ. ແທງຟອງ ກ່າວວ່າ ການສະແດງຂອງຄະນະຢູ່ໜອງເຫງະອານໄດ້ດຶງດູດຜູ້ຊົມຫຼາຍຮ້ອຍຄົນ, ຫຼາຍຄົນໃນນັ້ນຮູ້ສຶກປະທັບໃຈກັບທຳນອງຂອງເພງພື້ນເມືອງ.” ເພງເຫຼົ່ານີ້, ຮ້ອງດ້ວຍຄວາມກະຕືລືລົ້ນໂດຍໄວໜຸ່ມ, ເຮັດໃຫ້ຮູ້ສຶກຫວານຊື່ນໃນໃຈຂອງພວກເຂົາກ່ຽວກັບບ້ານເກີດເມືອງນອນທີ່ຮັກຂອງພວກເຂົາເງະອານ.
ຕາມທ່ານ Phong, ເພື່ອເຮັດໃຫ້ໄວໜຸ່ມຮັກ ແລະ ຊື່ນຊົມກັບສິລະປະການຮ້ອງເພງພື້ນເມືອງ, ພວກເຮົາຈຳເປັນຕ້ອງເຂົ້າຫາພວກເຂົາດ້ວຍວິທີທີ່ເປັນມິດ ແລະ ເໝາະສົມ. ເມື່ອໄວໜຸ່ມຮັກການຮ້ອງເພງພື້ນເມືອງ, ນັ້ນແມ່ນເວລາທີ່ພວກເຮົາສາມາດເຜີຍແຜ່ ແລະ ສົ່ງເສີມຄຸນຄ່າຂອງມໍລະດົກນີ້ໄດ້ຢ່າງປະສົບຜົນສຳເລັດທີ່ສຸດ. ຈາກນັ້ນ, ຫຼາຍລາຍການ ແລະ ການສະແດງຂອງຄະນະໄດ້ຮັບການສະໜັບສະໜູນຢ່າງກະຕືລືລົ້ນ, ຂອບເຂດກິດຈະກຳຂອງພວກເຂົາກວ້າງຂວາງ, ແລະ ພວກເຂົາໄດ້ຮັບຄວາມຮັກ ແລະ ຄວາມຊົມເຊີຍຈາກອົງການຈັດຕັ້ງທາງສັງຄົມ-ການເມືອງຫຼາຍແຫ່ງທັງພາຍໃນ ແລະ ຕ່າງປະເທດ.
ນຳເອົາກະເປົາເງິນຂ້າມຊາຍແດນ.
ໃນປີ 2017, ຄະນະສິລະປະເພງພື້ນເມືອງແຂວງເຫງະອານ ຂອງອົງການ UNESCO ໄດ້ເຂົ້າຮ່ວມສະມາຄົມມໍລະດົກວັດທະນະທຳຫວຽດນາມຢ່າງເປັນທາງການ, ພາຍໃຕ້ການຊີ້ນຳ ແລະ ຄຳແນະນຳໂດຍກົງຂອງນັກດົນຕີ ໂຮ່ຫືວທໍ້ຍ. ນັບຕັ້ງແຕ່ນັ້ນມາ, ຄະນະສິລະປະເພງພື້ນເມືອງໄດ້ສະແດງທີ່ມີຄຸນນະພາບສູງ ເຊິ່ງດຶງດູດຜູ້ຊົມເປັນຈຳນວນຫຼວງຫຼາຍໃນແຕ່ລະປີ. ລະຄອນເຫຼົ່ານີ້ລວມມີລະຄອນເລື່ອງ "ລະດູໃບໄມ້ປົ່ງໃນດິນແດນແຫ່ງເພງພື້ນເມືອງ" ໃນປີ 2017 ແລະ "ແມ່ນ້ຳທີ່ນຳເອົາເພງພື້ນເມືອງ" ໃນປີ 2019. ນອກຈາກນັ້ນ, ເປັນຄັ້ງທຳອິດທີ່ຄະນະສິລະປະເພງພື້ນເມືອງໄດ້ຮັບກຽດໄດ້ຮັບການເຊີນຈາກກະຊວງວັດທະນະທຳ, ກິລາ ແລະ ທ່ອງທ່ຽວ ແລະ ກະຊວງການຕ່າງປະເທດໃຫ້ສະແດງໃນງານມະໂຫລານດົນຕີໂລກທີ່ອຸສເບກິສະຖານໃນປີ 2017 ແລະ ງານມະໂຫລານດົນຕີ, ແຟຊັ່ນ ແລະ ວັດທະນະທຳແມ່ນ້ຳຂອງທີ່ແຂວງຢຸນນານ (ຈີນ) ໃນປີ 2019, ໂດຍໄດ້ຮັບການຕົບມື ແລະ ຄຳຍ້ອງຍໍຢ່າງບໍ່ຄາດຄິດຈາກບັນດານັກສະແດງໃນປະເທດເຈົ້າພາບ. "ເມື່ອພວກເຮົານຳເອົາເພງພື້ນເມືອງໄປສູ່ປະເທດອື່ນໆ, ພວກເຮົາກໍ່ມີແນວຄິດຮ້ອງເພງກ່ຽວກັບບ້ານເກີດເມືອງນອນຂອງພວກເຮົາດ້ວຍຫົວໃຈ ແລະ ຈິດວິນຍານຂອງປະຊາຊົນແຂວງເຫງະອານ. ແຕ່ລະການສະແດງ, ແຕ່ລະເພງລ້ວນແຕ່ໄດ້ຮັບການປະດິດແຕ່ງ ແລະ ຮັກສາຢ່າງລະອຽດລະອໍ. ດັ່ງນັ້ນ, ມັນຈຶ່ງເຂົ້າເຖິງປະຊາຊົນດ້ວຍຄວາມກະຕືລືລົ້ນຢ່າງຍິ່ງ, ສຳຜັດຫົວໃຈຂອງພວກເຂົາ." ຫຼັງຈາກນັ້ນ, ຟອງໄດ້ເລົ່າເຖິງວິທີທີ່, ເມື່ອສະແດງຢູ່ໃນງານມະຫະກຳແຟຊັ່ນ ແລະ ວັດທະນະທຳແມ່ນ້ຳຂອງ, ລາວໄດ້ຕັດຕໍ່ດົນຕີຢ່າງລະອຽດສຳລັບງານສະແດງແຟຊັ່ນອ່າວຫຍາບຂອງຫວຽດນາມ. ໃນຂະນະທີ່ນາງແບບຍ່າງຜ່ານເວທີໃນຊຸດອ່າວຫຍາບຂອງເຂົາເຈົ້າ, ຟອງຈະ "ຮ້ອງເພງສີ່ສ່ວນ," ທີ່ຫວານຊື່ນ ແລະ ໜ້າສົນໃຈ. ຜູ້ຊົມຫຼາຍຄົນຮູ້ສຶກປະທັບໃຈຈົນນ້ຳຕາໄຫຼ. ຫຼັງຈາກການສະແດງສິ້ນສຸດລົງ, ຫຼາຍຄົນຈາກແຂວງເຫງະອານໄດ້ມາຫາລາວ, ຈັບມືລາວ ແລະ ກອດລາວຢ່າງອົບອຸ່ນ, ນ້ຳຕາຂອງເຂົາເຈົ້າໄຫຼອອກມາ, ຄືກັບວ່າພວກເຂົາກຳລັງພົບກັບຄອບຄົວ ແລະ ຄົນທີ່ເຂົາເຈົ້າຮັກ, ຄືກັບວ່າພວກເຂົາໄດ້ກັບບ້ານ.
ເລື່ອງລາວການສະແດງຢູ່ຕ່າງປະເທດ, ໂດຍສະເພາະແມ່ນສິ່ງທີ່ Phong ຮັກແພງຄືສົມບັດ, ແມ່ນຕອນທີ່ລາວໄດ້ສະແດງຢູ່ປະເທດຝຣັ່ງກັບຄະນະຜູ້ແທນທາງການທູດຫວຽດນາມໃນລາຍການ "Vi Giam Tinh Que" (ເພງຮັກບ້ານເກີດເມືອງນອນ). ເມື່ອລາວມາຮອດອະນຸສອນສະຖານໂຮ່ຈິມິນ ແລະ ໄດ້ເຫັນຮູບແຕ້ມຂອງປະທານໂຮ່ຈິມິນ, ນ້ຳຕາຂອງລາວກໍ່ໄຫຼອອກມາ. "ຄືນນັ້ນ, ຂ້ອຍໄດ້ຮ້ອງເພງ 'Vi Giam Tinh Que', ພ້ອມດ້ວຍເນື້ອເພງທີ່ແຕ່ງໂດຍລຸງອານນິງ ແລະ ຮວ່າງວິງ, ແລະ ຕາຂອງຂ້ອຍກໍ່ມົວໄປດ້ວຍນ້ຳຕາ. ສິ່ງທີ່ໜ້າປະຫລາດໃຈແມ່ນປະທານສະມາຄົມມິດຕະພາບຫວຽດນາມ-ຝຣັ່ງທີ່ຢູ່ໃນຜູ້ຊົມກໍ່ຮູ້ສຶກປະທັບໃຈເຊັ່ນກັນ. ລາວໄດ້ຂຶ້ນມາເທິງເວທີເພື່ອມອບຊໍ່ດອກໄມ້ໃຫ້ຂ້ອຍ, ຈັບມືຂ້ອຍເປັນເວລາດົນນານ, ແລະ ເວົ້າວ່າ, 'ເພງຈາກບ້ານເກີດເມືອງນອນຂອງປະທານໂຮ່ຈິມິນແມ່ນດີເລີດແທ້ໆ!!!'"
ບໍ່ດົນມານີ້, ໃນຖານະເປັນສ່ວນໜຶ່ງຂອງໂຄງການວັນຫວຽດນາມຢູ່ຍີ່ປຸ່ນ, ຕາມຄຳເຊີນຂອງກະຊວງການຕ່າງປະເທດ, ຄະນະຜູ້ແທນຂອງທ່ານ Phong ໄດ້ສະແດງການສະແດງທີ່ໜ້າປະທັບໃຈຢູ່ມະຫາວິທະຍາໄລແພດສາດ Kyushu ໃນແຂວງ Fukuoka. ໂຄງການນີ້ໄດ້ຮັບການຈັດຕັ້ງໂດຍກະຊວງການຕ່າງປະເທດຫວຽດນາມເພື່ອສະເຫຼີມສະຫຼອງວັນຄົບຮອບ 50 ປີຂອງການພົວພັນທາງການທູດລະຫວ່າງຫວຽດນາມ ແລະ ຍີ່ປຸ່ນ (1973-2023). ຜ່ານການສະແດງທີ່ສະແດງໃຫ້ເຫັນມໍລະດົກວັດທະນະທຳທີ່ບໍ່ມີຕົວຕົນຂອງຫວຽດນາມໃນຮູບແບບຕ່າງໆ, ໂຄງການດັ່ງກ່າວໄດ້ຖ່າຍທອດເລື່ອງລາວກ່ຽວກັບມິດຕະພາບຫວຽດນາມ-ຍີ່ປຸ່ນ ແລະ ແນະນຳຄວາມງາມທີ່ເປັນເອກະລັກຂອງສາມພາກພື້ນຂອງຫວຽດນາມໃຫ້ແກ່ປະຊາຊົນຍີ່ປຸ່ນ.
ດ້ວຍການສະແດງທີ່ເປັນມືອາຊີບ ແລະ ມີການຈັດຕັ້ງທີ່ດີ, ລາຍການໄດ້ສົ່ງມອບ "ງານລ້ຽງ" ທາງດ້ານສິລະປະທີ່ໜ້າຕື່ນຕາຕື່ນໃຈ. ຜ່ານສິ່ງນີ້, ລາຍການໄດ້ສົ່ງເສີມວັດທະນະທໍາ, ປະເທດ ແລະ ປະຊາຊົນຫວຽດນາມຢ່າງສໍາເລັດຜົນ, ໂດຍສະແດງໃຫ້ເຫັນຄວາມງາມແບບດັ້ງເດີມເຊັ່ນ: ເພງພື້ນເມືອງເຫວ້, ຟ້ອນຈຳ, ເພງພື້ນເມືອງວີ່ຢຳ, ແລະ ການສະແດງແຟຊັ່ນອ່າວຫຍ້າຍດ້າຍແບບດັ້ງເດີມ.
ເພື່ອສະເຫຼີມສະຫຼອງມິດຕະພາບທີ່ຍືນຍົງລະຫວ່າງຫວຽດນາມ ແລະ ຍີ່ປຸ່ນ, ລາຍການ "ລົດຊາດຫວຽດນາມ" ໄດ້ລວມເອົາເລື່ອງລາວປະຫວັດສາດທີ່ມີຊື່ສຽງຢ່າງຄ່ອງແຄ້ວ ເຊັ່ນ ເລື່ອງຄວາມຮັກຂອງເຈົ້າຍິງຫງອກຮວາ ແລະ ພໍ່ຄ້າອາຣາກິ ໂຊຣາໂຕ, ຫຼື ມິດຕະພາບລະຫວ່າງນັກວິຊາການຮັກຊາດ ຟານໂບ້ຍເຈົາ ແລະ ທ່ານໝໍອາຊາບາ ຊາກິຕາໂຣ. ໃນລາຍການນີ້, ຟົງ ໄດ້ຮັບມອບໝາຍໃຫ້ຮັບຜິດຊອບໃນການຂຽນບົດ ແລະ ກຳກັບ. ລາວຍັງໄດ້ສະແດງເປັນນັກວິຊາການຮັກຊາດ ຟານໂບ້ຍເຈົາ ໃນລະຄອນດົນຕີສັ້ນທີ່ສະແດງໃຫ້ເຫັນມິດຕະພາບທີ່ສວຍງາມລະຫວ່າງ ຟານໂບ້ຍເຈົາ ແລະ ທ່ານໝໍອາຊາບາ ຊາກິຕາໂຣ.
“ເມື່ອຂຽນບົດລະຄອນກ່ຽວກັບທ່ານຟານ, ຂ້ອຍຕ້ອງພິຈາລະນາຢ່າງລະອຽດກ່ຽວກັບທຸກໆທ່າທາງ, ທຸກໆຄວາມແຕກຕ່າງໃນການເວົ້າ ແລະ ສຽງຮ້ອງຂອງລາວເພື່ອເຮັດໃຫ້ມັນສວຍງາມ, ລະອຽດອ່ອນ ແລະ ເປັນຈິງເທົ່າທີ່ຈະເປັນໄປໄດ້. ບໍ່ວ່າມັນຈະມີລັກສະນະແບບໃດ, ນັກສະແດງຕ້ອງສະແດງໃນລັກສະນະທີ່ສະແດງເຖິງຈິດໃຈຂອງບຸກຄົນທີ່ມີຊື່ສຽງຈາກແຂວງເຫງະອານ, ເຊິ່ງແມ່ນຄວາມຮັກຊາດ, ຈິດໃຈທີ່ກ້າຫານຂອງນັກວິຊາການ, ແລະ ຄວາມຈົງຮັກພັກດີທີ່ບໍ່ສັ່ນຄອນ.” ຟົງເຊື່ອວ່າເພງພື້ນເມືອງ ແລະ ບົດເພງບັນລາດຝັງເລິກຢູ່ໃນລັກສະນະຂອງປະຊາຊົນແຂວງເຫງະອານ ແລະ ພວກມັນສະທ້ອນເຖິງຈິດໃຈຂອງແຂວງເຫງະອານ; ດັ່ງນັ້ນ, ບໍ່ວ່າພວກເຂົາຈະໄປໃສ ແລະ ເຮັດຫຍັງກໍຕາມ, ຜູ້ຄົນຈາກແຂວງເຫງະອານສາມາດຮັບຮູ້ໄດ້ງ່າຍຍ້ອນລັກສະນະທີ່ສະແດງອອກຜ່ານເພງພື້ນເມືອງ ແລະ ບົດເພງບັນລາດຂອງບ້ານເກີດເມືອງນອນຂອງເຂົາເຈົ້າ.
ນອກຈາກນັ້ນ, ເມື່ອຂຽນບົດສະແດງອ່າວຫຍາບ, ຟ້ອນໄດ້ລວມເອົາສາກທີ່ເຈົ້າຍິງຫງອກຮວາໃສ່ຊຸດປະຈຳຊາດອ່າວຫຍາບ ໃນຂະນະທີ່ນາງກັບບ້ານເກີດເມືອງນອນກັບຜົວຂອງນາງຢ່າງຄ່ອງແຄ້ວ. ລາວຍັງໄດ້ຄົ້ນຄວ້າຢ່າງລະອຽດວ່າເຈົ້າຍິງເປັນຄົນຫວຽດນາມຄົນທຳອິດທີ່ໃສ່ອ່າວຫຍາບຢູ່ຕ່າງປະເທດ. ດັ່ງນັ້ນ, ສາກທີ່ເຈົ້າຍິງນຸ່ງຊຸດອ່າວຫຍາບແບບດັ້ງເດີມ ແລະ ການຟ້ອນສີ່ດອກທີ່ຫວານຊື່ນ, ເສົ້າສະຫຼົດໃຈ, ແລະ ໜ້າສົນໃຈຈຶ່ງດັງກ້ອງຢ່າງສວຍງາມ. ຟ້ອນກ່າວວ່າ: "ການຈັດວາງເພງພື້ນເມືອງ ແລະ ທຳນອງເພງເຂົ້າໃນການສະແດງ, ໂດຍລວມເອົາບຸກຄົນທາງປະຫວັດສາດ, ຊ່ວຍໃຫ້ຂ້ອຍສາມາດສະແດງຄວາມຄິດສ້າງສັນຂອງຂ້ອຍໄດ້ຢ່າງເສລີ, ເພາະວ່າເພງພື້ນເມືອງ ແລະ ທຳນອງເພງແມ່ນວັດທະນະທຳ ແລະ ຜູ້ຄົນຂອງແຂວງເຫງະອານທີ່ມີມາເປັນເວລາຫຼາຍຮ້ອຍປີ."
ຫຼັງຈາກປະສົບຜົນສຳເລັດຢ່າງງົດງາມຂອງໂຄງການ "ລົດຊາດຫວຽດນາມ" ໃນປະເທດຍີ່ປຸ່ນ, ທ້າວ Phong ມີແຜນການຫຼາຍຢ່າງສຳລັບອະນາຄົດ. ຊາຍໜຸ່ມຄົນນີ້ຈາກແຂວງເຫງະອານຫວັງວ່າຄະນະສິລະປະເພງພື້ນເມືອງເຫງະອານຂອງອົງການ UNESCO ຈະພັດທະນາໄປສູ່ສູນກາງທີ່ເຂັ້ມແຂງບໍ່ພຽງແຕ່ໃນສິລະປະເພງພື້ນເມືອງ "vi" ແລະ "giam" ເທົ່ານັ້ນ ແຕ່ຍັງໃນດົນຕີພື້ນເມືອງໂດຍທົ່ວໄປ. ເພງພື້ນເມືອງ "vi" ແລະ "giam" ແມ່ນຈິດວິນຍານຂອງກຸ່ມ, ຂອງນັກສິລະປິນທີ່ຮັກພວກມັນ. ດັ່ງນັ້ນ, ເພື່ອໃຫ້ເພງ "vi" ແລະ "giam" ຍືນຍົງ ແລະ ແຜ່ຂະຫຍາຍໄປຕື່ມອີກ, ພວກເຮົາຈຳເປັນຕ້ອງຊອກຫາພື້ນທີ່ສະແດງໃໝ່ໆ ແລະ ເຜີຍແຜ່ພວກມັນຢ່າງກວ້າງຂວາງກວ່າເກົ່າ ເພື່ອໃຫ້ຊາວໜຸ່ມເຂົ້າໃຈ ແລະ ຮັກພວກມັນ. ແລະ ການພັດທະນາຄະນະສິລະປະເພງພື້ນເມືອງໃຫ້ເປັນສູນກາງແມ່ນວິທີທີ່ຈະໃຫ້ປີກດົນຕີພື້ນເມືອງ,” ລາວແບ່ງປັນ.
ແຫຼ່ງຂໍ້ມູນ
(0)