ນັກປະພັນໜຸ່ມ ເລກວາງແທງ: “ກຳລັງນັກປະພັນໜຸ່ມມີຂະໜາດໃຫຍ່, ແຕ່ປະເຊີນໜ້າກັບສິ່ງທ້າທາຍຫລາຍຢ່າງ”

ຕາມນັກປະພັນໜຸ່ມ Le Quang Trang ແລ້ວ, ປະຈຸບັນ, ກຳລັງຂຽນໜຸ່ມມີຂະໜາດໃຫຍ່ ແລະ ມີຄຸນນະພາບສູງ, ແຕ່ກໍ່ຍັງປະສົບກັບສິ່ງທ້າທາຍຫຼາຍຢ່າງ, ຈາກການຮັກສາເອກະລັກ, ວິທີການສ້າງຜົນງານທີ່ມີລັກສະນະຫົວຄິດປະດິດສ້າງ, ແຕ່ກໍ່ຍັງຕ້ອງຄິດ, ພ້ອມທັງຄວາມຫຍຸ້ງຍາກໃນການປະກອບອາຊີບ...

Báo Nhân dân•05/12/2025

ນັກຂ່າວ: ນັກຂຽນ ເລກວາງແທງ, ໃນວົງການວັນນະຄະດີໃນ 50 ປີຜ່ານມານັບແຕ່ປີ 1975, ຕາມຄວາມເຫັນຂອງທ່ານແລ້ວ, ບັນດານັກຂຽນໜຸ່ມໄດ້ປະກອບສ່ວນອັນໃດແດ່ ແລະ ເຂົາເຈົ້າສາມາດຕິດຕາມການປ່ຽນແປງຂອງສັງຄົມ ແລະ ຊີວິດໃນທຸກວັນນີ້?

ນັກປະພັນ ເລກວາງແທງ: ຂ້າພະເຈົ້າເຫັນວ່າ, ວັນນະຄະດີຫວຽດນາມ ພາຍຫຼັງປີ 1975, ນັ້ນແມ່ນໃນ 50 ປີຜ່ານມາ, ໄດ້ມີການພັດທະນາຢ່າງຟົດຟື້ນ, ພິເສດແມ່ນໃນ 20 ປີຜ່ານມາ, ເມື່ອເຕັກໂນໂລຢີ 4.0 ໄດ້ຮັບການພັດທະນາຢ່າງວ່ອງໄວ.

ລຸ້ນໜຸ່ມຄືເຮົາມີມໍລະດົກອັນສົມຄວນ ແລະ ມີການເຊີດຊູສິ່ງທີ່ຄົນຮຸ່ນກ່ອນໄດ້ທຳມາຫາກິນຢ່າງໜັກແໜ້ນທາງດ້ານປະເພດ, ຮູບແບບ, ສິລະປະ... ນັກປະພັນໜຸ່ມໃນຍຸກມໍ່ໆມານີ້ ເມື່ອໄດ້ດູດຊຶມເອົາເນື້ອໃນຂອງວັນນະຄະດີຕ່າງປະເທດເຂົ້າມານັບມື້ນັບມີຂະໜາດເປີດກ້ວາງ, ວຽກງານກໍ່ໃກ້ເຂົ້າມາໃນຊີວິດ ແລະ ໂດຍສະເພາະຊີວິດທີ່ວຸ້ນວາຍໃນທຸກວັນນີ້, ໄດ້ເປີດບັນຫາໃຫ້ເຈົ້າຄິດຫຼາຍ. ບໍ່ເຄີຍມີເທື່ອທີ່ແຮງຂຽນໄວໜຸ່ມມີຂະໜາດໃຫຍ່ແລະມີຄຸນນະພາບຄືໃນທຸກມື້ນີ້.

ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ນອກຈາກຂໍ້ໄດ້ປຽບເຫຼົ່ານັ້ນ, ຍັງມີສິ່ງທ້າທາຍ. ໃນເວລາທີ່ພວກເຮົາດໍາລົງຊີວິດຢູ່ໃນຈັງຫວະໄວດັ່ງກ່າວ, ແລະຖືກຄອບງໍາໂດຍເຄືອຂ່າຍສັງຄົມ, ວັນນະຄະດີເປັນປະເພດທີ່ຕ້ອງການເວລາ, ຕ້ອງການທໍາມະຊາດທີ່ສະຫງົບແລະຄາດເດົາ, ເຈົ້າມີຄວາມຕັ້ງໃຈ, ເວລາແລະການດູດຊືມພຽງພໍກັບການເຮັດວຽກຂອງເຈົ້າບໍ?

ແຕ່ນອກຈາກນັ້ນ, ຍັງມີບັນຫາທີ່ວຽກງານຂອງພວກເຮົາຍັງກ່ຽວຂ້ອງຖ້າຫາກວ່າມີໄລຍະການຖອຍຫລັງແລະງຽບ. ເຫຼົ່ານີ້ແມ່ນບັນຫາທີ່ປະເຊີນຫນ້າກັບວັນນະຄະດີຫນຸ່ມໃນມື້ນີ້.

ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ຂ້າພະເຈົ້າຄິດວ່າ, ດ້ວຍທ່າອ່ຽງທົ່ວໄປຂອງຍຸກສະໄໝ ແລະ ຄວາມກ້າວໜ້າຂອງວັນນະຄະດີຊາວໜຸ່ມຢູ່ປະເທດເຮົາ, ຍັງຄົງເຊື່ອໝັ້ນວ່າລຸ້ນໜຸ່ມຈະສືບຕໍ່ສືບທອດບັນດາຜົນງານໃນເມື່ອກ່ອນ ແລະ ມີຄວາມກ້າວໜ້າ. ໂດຍສະເພາະໃນຍຸກແຫ່ງການພັດທະນາປະເທດຊາດ, ຫວ່າງມໍ່ໆມານີ້ ໄດ້ຕັ້ງບັນຫາໃໝ່ຫຼາຍຢ່າງໃຫ້ທ່ານໄດ້ມີເວລາຮັບຟັງ ແລະ ທົບທວນຄືນວຽກງານຂອງຕົນ.

ນັກຂ່າວ: ປະຈຸບັນ, ນອກຈາກສິ່ງທ້າທາຍທີ່ເຈົ້າຫາກໍກ່າວມານັ້ນ, ນັກຂຽນໄວໜຸ່ມກຳລັງປະເຊີນກັບຄວາມຫຍຸ້ງຍາກອັນໃດ ແລະ ເຂົາເຈົ້າຈະເອົາຊະນະເຂົາເຈົ້າໄດ້ແນວໃດເພື່ອຜະລິດຜົນງານທີ່ຝາກໄວ້ເປັນຈຸດໝາຍສ່ວນຕົວ ຫຼື ສ້າງຄວາມປະທັບໃຈໃຫ້ກັບຜູ້ອ່ານ?

ນັກຂຽນ ເລກວາງແທງ: ນັກປະພັນໜຸ່ມໃນປະຈຸບັນໃນປະຈຸບັນມີຄວາມຫຍຸ້ງຍາກຫຼາຍຢ່າງ. ກ່ອນອື່ນໝົດແມ່ນບັນຫາການຮັກສາເອກະລັກ. ເອກະລັກຂອງຊາດຂອງພວກເຮົາມີຄວາມອຸດົມສົມບູນ ແລະ ຫຼາກຫຼາຍ, ອົດທົນຜ່ານສິ່ງທ້າທາຍ, ແລະ ປະເຊີນກັບຄວາມຜັນຜວນ ແລະ ການປ່ຽນແປງຂອງເວລາ. ຢ່າງໃດກໍ່ຕາມ, ວິທີການຮັກສາເອກະລັກໃນຂະນະທີ່ເຂົ້າເຖິງລົດຊາດຂອງຕະຫຼາດແລະຕອບສະຫນອງຄວາມຕ້ອງການຂອງຜູ້ອ່ານກໍ່ແມ່ນຄວາມຫຍຸ້ງຍາກສໍາລັບນັກຂຽນຫນຸ່ມ.

ເພື່ອຜ່ານຜ່າຄວາມຫຍຸ້ງຍາກນີ້, ນັກຂຽນໜຸ່ມຕ້ອງຄົ້ນຄ້ວາ, ຄົ້ນຄ້ວາ, ດຳລົງຊີວິດຢ່າງເຕັມທີ່ດ້ວຍຕົວຕົນ ແລະ ວຽກງານຂອງຕົນ. ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ຄໍາວ່າ "ເຂົ້າຈີ່ແລະມັນເບີບໍ່ແມ່ນເລື່ອງຕະຫລົກສໍາລັບນັກກະວີ" ຍັງຄົງຫລອກລວງນັກຂຽນຈົນເຖິງປະຈຸບັນ. ໃນປະເທດຕ່າງປະເທດ, ການປົກປ້ອງລິຂະສິດສໍາລັບຜູ້ຂຽນແມ່ນຂ້ອນຂ້າງດີ. ແຕ່ຢູ່ຫວຽດນາມທຸກມື້ນີ້, ແລວທາງດ້ານກົດໝາຍຍັງມີຂໍ້ຈຳກັດ. ດັ່ງນັ້ນ, ຜູ້ຂຽນສ່ວນໃຫຍ່ບໍ່ສາມາດດໍາລົງຊີວິດຢ່າງເຕັມທີ່ຈາກລິຂະສິດຂອງພວກເຂົາ, ນັ້ນແມ່ນ, ດໍາລົງຊີວິດຢ່າງເຕັມທີ່ກັບອາຊີບຂອງພວກເຂົາ. ສ່ວນໃຫຍ່ເຈົ້າຕ້ອງອາໄສວຽກຂ້າງຄຽງ. ສະນັ້ນ, ເຖິງວ່າມີຄຸນນະພາບ ແລະ ມີຄວາມຕັ້ງໃຈ, ແຕ່ການມີແຮງຈູງໃຈທີ່ສອດຄ່ອງໃນການເຮັດອາຊີບຂອງເຈົ້າຢ່າງສຸດຫົວໃຈແມ່ນຄວາມຫຍຸ້ງຍາກສຳລັບນັກຂຽນໜຸ່ມຫຼາຍຄົນ.

ນັກຂ່າວ: ດຽວນີ້ນັກຂຽນໜຸ່ມຄວນເຮັດແນວໃດເພື່ອຫຼຸດພົ້ນຈາກຄວາມຫຍຸ້ງຍາກເຫຼົ່ານັ້ນ?

ນັກປະພັນ ເລກວາງແທງ: ຂ້າພະເຈົ້າຄິດວ່າ, ໃນອາຊີບໃດໜຶ່ງ, ໃນນັ້ນມີວັນນະຄະດີ, ພວກເຮົາຕ້ອງມີວິຊາສະເພາະ. ນັກຂຽນໄວຫນຸ່ມຄວນເລືອກເສັ້ນທາງ, ພື້ນທີ່ຈຸດສຸມ, ຄວາມເຂັ້ມແຂງຂອງເຂົາເຈົ້າທີ່ຈະປະຕິບັດຕາມຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງ. ພຽງແຕ່ຫຼັງຈາກນັ້ນພວກເຮົາຈະມີເວລາແລະພະລັງງານພຽງພໍທີ່ຈະສຸມໃສ່, ຂຸດລົງເລິກ, ຜະລິດຜົນດີແລະຈາກນັ້ນເອົາຊະນະຜູ້ອ່ານແລະໄດ້ຮັບຕໍາແຫນ່ງ.

ຕົວຢ່າງ, ນາງ ຫງວຽນງອກທູ, ຍັງຄົງສືບທອດບັນດາເລື່ອງເລົ່າກ່ຽວກັບບັນດາບົດປະພັນຢູ່ເຂດຕາເວັນຕົກສ່ຽງໃຕ້ ແລະ ຍຶດໝັ້ນກັບບັນດາບົດປະພັນໜຶ່ງ, ດ້ວຍເຫດນັ້ນຈຶ່ງໄດ້ມີຖານະບົດບາດໃນວັນນະຄະດີຕາເວັນຕົກສ່ຽງໃຕ້, ເປັນບ່ອນຢືນຢູ່ຕະຫຼອດໄລຍະ. ການຖືເອົາຫຼາຍບັນຫາ ໂດຍສະເພາະໄວໜຸ່ມ ຄືກັບການຢືນຢູ່ກາງນ້ຳ ໂດຍບໍ່ເລືອກເສັ້ນທາງ, ຜ່ານປະສົບການຫຼາຍເກີນໄປ ແລະເສຍເວລາຫຼາຍ ແທນທີ່ຈະມຸ່ງເນັ້ນໃສ່ “ດິນແດນ” ຫັນເປັນ “ດິນແດນ” ຂອງຕົນເອງ. ນັ້ນກໍ່ເປັນບັນຫາໃຫຍ່ສຳລັບນັກຂຽນໜຸ່ມ.

ນັກຂ່າວ: ສໍາລັບນັກຂຽນຫນຸ່ມ, ລາງວັນວັນນະຄະດີແມ່ນເປັນກໍາລັງໃຈແລະການສະຫນັບສະຫນູນ, ແຕ່ພວກເຂົາເຄີຍກາຍເປັນຄວາມກົດດັນສໍາລັບພວກເຂົາທີ່ຈະເອົາຊະນະ?

ນັກຂຽນ Le Quang Trang: ຂ້າພະເຈົ້າຄິດວ່າມີທັງສອງ. ລາງວັນແມ່ນທັງແຫຼ່ງແຮງຈູງໃຈ ແລະຄວາມກົດດັນ. ເນື່ອງຈາກວ່າໃນເວລາທີ່ໄວຫນຸ່ມຂຽນ, ສິ່ງທໍາອິດທີ່ພວກເຂົາຕ້ອງການແມ່ນການຮັບຮູ້ທີ່ຈະຮູ້ວ່າພວກເຂົາຢືນຢູ່ບ່ອນໃດເພື່ອພັດທະນາ.

ລາງວັນຍັງເປັນວິທີທີ່ໃຫ້ພວກເຮົາສ້າງການຮັບຮູ້ແລະໃຫ້ນັກຂຽນຫນຸ່ມຮູ້ວ່າພວກເຂົາຢືນຢູ່ບ່ອນໃດແລະສິ່ງທີ່ພວກເຂົາຕ້ອງພະຍາຍາມຫຼາຍກວ່າເກົ່າ. ແນວໃດກໍ່ຕາມ, ຖ້າໄວໜຸ່ມບໍ່ຕື່ນຕົວກັບລາງວັນ, ເຂົາເຈົ້າຈະຕົກເຂົ້າສູ່ຮອບວຽນໄດ້ງ່າຍ, ມີຄວາມຫຍຸ້ງຍາກໃນການພັດທະນາຕໍ່ໄປ ແລະ ເອົາຊະນະເງົາຂອງລາງວັນ, ແລະ ຍາກທີ່ຈະຂຽນໄດ້ດີກວ່າ.

ສຳ ລັບຂ້ອຍ, ຫຼັງຈາກໄດ້ຮັບລາງວັນບາງຢ່າງ, ມັນ ໝາຍ ຄວາມວ່າຂ້ອຍໄດ້ສິ້ນສຸດການເດີນທາງຂອງ "ການເກີດລູກ", ແລະພາລະກິດຂອງຂ້ອຍສໍາລັບວຽກງານນັ້ນ. ຂ້ອຍຈະເຂົ້າໄປໃນການເດີນທາງຂອງ "ການຄິດ" ວຽກອື່ນ.

ນັກປະພັນ ເລກວາງແທງ ກ່າວຄຳເຫັນທີ່ກອງປະຊຸມວ່າ: “50 ປີແຫ່ງວັນວັນນະຄະດີຫວຽດນາມ ແຕ່ປີ 1975: ທັດສະນະຂອງນັກຂຽນໜຸ່ມ”.

ນັກຂ່າວ: ມີສຽງວັນນະຄະດີບໍ່ຫຼາຍປານໃດທີ່ເປັນລັກສະນະຂອງພາກພື້ນຕ່າງໆໃນປັດຈຸບັນ, ໂດຍສະເພາະສຽງຫນຸ່ມ. ໃນຖານະເປັນນັກຂຽນໜຸ່ມ, ທ່ານຫວັງວ່າຈະມີຫຍັງແດ່ໃນການປ່ຽນແປງກົນໄກ ແລະ ນະໂຍບາຍສະໜັບສະໜູນການພັດທະນາສຽງວັນນະຄະດີທີ່ເປັນລັກສະນະຂອງພາກພື້ນ?

ນັກປະພັນ ເລກວາງແທງ: ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເກີດ ແລະ ເຕີບໃຫຍ່ຢູ່ແຂວງ ອານຢາງ, ເຂດຊາຍແດນ ຫວຽດນາມ - ກຳປູເຈຍ. ບ້ານເກີດຂອງຂ້າພະເຈົ້າມີ 4 ຊົນເຜົ່າຄື: ກຽນ, ຈ່າມ, ຮວ່າ ແລະ ຂະແມ, ຂ້າພະເຈົ້າສາມາດໄດ້ຍິນທັງກຽນ ແລະ ຂະແມ. ສະນັ້ນ, ຂ້າພະເຈົ້າເຫັນວ່າຈຸດວັດທະນະທຳຂອງແຕ່ລະຊົນເຜົ່າທີ່ສວຍງາມ, ອຸດົມສົມບູນແລະຫຼາກຫຼາຍຊະນິດ. ບໍ່ພຽງແຕ່ມີຄວາມໝາຍໃນການຮັກສາຮີດຄອງປະເພນີຂອງຊາດເທົ່ານັ້ນ, ເອກະລັກວັດທະນະທຳ ແລະ ພາສາຂອງແຕ່ລະຊົນເຜົ່າຍັງມີຫຼາຍປັດໄຈວັດທະນະທຳ, ການເມືອງ , ເສດຖະກິດ...

ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ຈາກທັດສະນະຂອງພາກພື້ນຕາເວັນຕົກສຽງໃຕ້, ມັນເບິ່ງຄືວ່າສຽງເຫຼົ່ານີ້ຢູ່ໃນວັນນະຄະດີຍັງບາງຫຼາຍ. ສະເພາະວັນນະຄະດີຊົນເຜົ່າຂະແມ, ວັນນະຄະດີຊົນເຜົ່າຈ່າງແລະວັນນະຄະດີຈີນບໍ່ມີຫຼາຍປານໃດ. ມີຫຼາຍເຫດຜົນ, ແຕ່ເຫດຜົນຕົ້ນຕໍແມ່ນການຂາດການລົງທຶນທີ່ເປັນລະບົບແລະການຂາດກົນໄກສະຫນັບສະຫນູນສະເພາະ. ຜູ້ສ້າງຊົນເຜົ່າຈະຊອກຫາບ່ອນໃດສໍາລັບວຽກງານຂອງພວກເຂົາ? ຖ້າຫາກບໍ່ມີຮ້ານຂາຍເຄື່ອງ ແລະ ສະຖານທີ່ຮັບເອົາຜົນງານຂອງຕົນ, ເຂົາເຈົ້າບໍ່ສາມາດສ້າງເປັນເວລາດົນນານ, ດັ່ງນັ້ນຈະບໍ່ມີການສືບຕໍ່, ບໍ່ມີຄັງສົມບັດທີ່ຈະຮັກສາໄວ້, ແລະ ຄົນລຸ້ນຫຼັງຈະບໍ່ສືບຕໍ່ຂຽນ.

ຕົວຢ່າງຄືຊາວຂະເໝນຢູ່ ອານຢາງ . ໃນເມື່ອກ່ອນມີຄົນຂຽນກ່ຽວກັບວັນນະຄະດີຂະແມຫຼາຍຄົນ, ດັ່ງນັ້ນຄົນລຸ້ນຕໍ່ໄປຈຶ່ງມີຜົນງານໃຫ້ອ່ານ, ແລະມີຕໍ່ເນື່ອງ. ແຕ່ຢູ່ແຂວງ ອານຢາງ ປະຈຸບັນ, ຈຳນວນນັກຂຽນຊາວຂະແມມີໜ້ອຍຫຼາຍ, ພຽງແຕ່ປະມານ 1 ຫຼື 2 ຄົນ. ຖ້າບໍ່ມີຄົນເຫຼົ່ານັ້ນອີກ, ສາຍການສ້າງວັນນະຄະດີຂະແມຈະຖືກຂັດຂວາງ.

ສະນັ້ນ, ຂ້າພະເຈົ້າຄິດວ່າກົນໄກແມ່ນຈຳເປັນສຳລັບນັກປະພັນຊົນເຜົ່າ, ໂດຍສະເພາະແມ່ນນັກປະພັນໜຸ່ມ. ນອກຈາກໂຄງການພັດທະນາ ເສດຖະກິດ , ວັດທະນະທຳ, ສັງຄົມໃຫ້ບັນດາເຂດຊົນເຜົ່າສ່ວນໜ້ອຍແລ້ວ, ຍັງມີຄວາມຕ້ອງການໃຫ້ມີບັນດາໂຄງການພັດທະນາວິຊາສະເພາະດ້ານວັນນະຄະດີ, ສິລະປະຕື່ມອີກ. ນອກຈາກການອະນຸລັກຮັກສາ ແລະ ຫໍພິພິທະພັນນັກສິລະປະການແລ້ວ, ນັກສິລະປິນຍັງຄວນມີກົນໄກເພື່ອສາມາດດຳລົງຊີວິດ ແລະ ປະດິດສ້າງດ້ວຍອາຊີບຂອງຕົນ, ເພື່ອໃຫ້ເຂົາເຈົ້າມີແຮງຈູງໃຈ “ຕິດພັນ” ແລະ ຮັກສາເອກະລັກຂອງຊົນເຜົ່າຕົນ. ທັງນີ້ຍັງປະກອບສ່ວນສ້າງຮູບພາບທີ່ຫຼາກຫຼາຍໃຫ້ແກ່ວັນນະຄະດີຂອງປະເທດ.

ນັກຂ່າວ: ຂອບໃຈນັກຂຽນ Le Quang Trang.

NHA ANH (ສະແດງ)

ທີ່ມາ: https://nhandan.vn/nha-van-tre-le-quang-trang-luc-luong-cay-but-tre-dong-nhung-gap-nhieu-thach-thuc-post928287.html