ເສັ້ນດ້າຍປັກແສ່ວເກົ່າ

- ໃນທ້າຍລະດູໜາວ, ໃບຂອງຕົ້ນ crape myrtle ເກືອບທັງໝົດໄດ້ຫຼົ່ນລົງ, ເຮັດໃຫ້ກິ່ງງ່າສີເທົາເຂັ້ມຍື່ນຂຶ້ນສູ່ທ້ອງຟ້າ. ຢູ່ເທິງຂອບປ່ອງຢ້ຽມຂອງເຮືອນເສົາ, ນາງເມນັ່ງຢູ່ຄືກັບຕົ້ນໄມ້ເກົ່າ, ຍຶດຕິດກັບພື້ນໄມ້ຢ່າງແໜ້ນໜາດ້ວຍຕີນເປືອຍໆທີ່ເປືອຍເປົ່າຂອງນາງ. ຢູ່ເທິງຕັກຂອງນາງມີຜ້າສີຄາມຜືນໜຶ່ງ, ມຸມຂອງມັນຂາດ, ຂອບຖືກມັດດ້ວຍດ້າຍສີແດງທີ່ນາງໄດ້ປັ່ນເອງໃນປີກາຍ. ເຖິງແມ່ນວ່າມືຂອງນາງຈະສັ່ນ, ແຕ່ແຕ່ລະຮອຍຫຍິບກໍ່ຍັງສະໝໍ່າສະເໝີຄືກັບຕອນທີ່ນາງອາຍຸຊາວປີ. ລານ, ຫລານສາວອາຍຸສິບຫົກປີຂອງນາງ, ໄດ້ອອກມາຈາກເຮືອນ, ພວມຫາວນອນ. ຜົມຂອງນາງຖືກມັດໄວ້ຂ້າງໜຶ່ງ, ນາງໃສ່ຫູຟັງສີຂາວ, ແລະຖືໂທລະສັບຢູ່ໃນມື.

- ເຈົ້າປັກລວດລາຍເກົ່າອີກແລ້ວບໍ? ປະຈຸບັນນີ້, ພວກມັນພິມລວດລາຍທັງໝົດດ້ວຍເຄື່ອງຈັກ; ພວກມັນງາມກວ່າ ແລະ ປະຫຍັດເວລາຫຼາຍ! ຖ້າເຈົ້າປັກລວດລາຍຄືກັບຂອງຈີນ, ມັນຈະຂາຍດີກວ່າ. ໃຜຊື້ລວດລາຍເກົ່າອີກແລ້ວ, ທ່ານນາງ?

ນາງເມບໍ່ໄດ້ຕອບ, ພຽງແຕ່ອຽງຫົວຂອງນາງ, ສຽດເຂັມຜ່ານດ້າຍສີຂຽວ - ສີທີ່ນາງຕ້ອງຕົ້ມຈາກໃບສີຄາມເປັນເວລາສາມມື້ສາມຄືນ, ຈາກນັ້ນຕາກແດດເປັນເວລາສອງມື້ເພື່ອໃຫ້ໄດ້ສີຂຽວພູຄືກັບທີ່ແມ່ຂອງນາງໄດ້ສອນນາງ. ແຕ່ຜ້າພັນຄໍທີ່ນາງປັກແສ່ວບໍ່ໄດ້ຂາຍດີເພາະວ່າລວດລາຍພື້ນເມືອງມີຄວາມຊັບຊ້ອນເກີນໄປ, ແລະສີສີຄາມເບິ່ງຄືວ່າບໍ່ເໝາະສົມກັບຕະຫຼາດອີກຕໍ່ໄປ.

ລົມພັດແຮງຂຶ້ນອີກ. ເສັ້ນດ້າຍປັກແສ່ວສັ່ນຄ່ອຍໆ. ເສັ້ນດ້າຍແຕ່ລະເສັ້ນໂດດເດັ່ນຄືກັບເສັ້ນໃບໄມ້, ແຕ່ລະພັບຄ້າຍຄືກັບຮູບຮ່າງຂອງເນີນພູຊາຍແດນທີ່ບໍ່ມີຊື່ທີ່ທຸກຄົນໃນບ້ານຈື່ໄດ້. ນາງເວົ້າຢ່າງອ່ອນໂຍນ, ຄືກັບວ່າກຳລັງເວົ້າກັບເສັ້ນດ້າຍວ່າ:

- ແມ່ແບບໃໝ່ສາມາດພິມດອກໄມ້ໄດ້, ແຕ່ບໍ່ສາມາດພິມກິ່ນຫອມໄດ້.

ນາງ ລານ ສັ່ນຫົວ ແລະ ຍ່າງໜີໄປ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍ່ຕາມ, ແມ່ເຖົ້າໄດ້ເອົາເຂັມໃສ່ຜ້າຄືນ ແລະ ສືບຕໍ່ປັກແສ່ວສະຖານທີ່ຕ່າງໆທີ່ບໍ່ມີຢູ່ໃນແຜນທີ່ອີກຕໍ່ໄປ ແຕ່ຍັງຄົງຢູ່ໃນມື ແລະ ໃນໃຈຂອງຊາວບ້ານ.

ຕອນແລງນັ້ນ, ຫຼັງຈາກກິນເຂົ້າແລງແລ້ວ, ນາງເມຍັງນັ່ງປັກແສ່ວຢູ່ຂ້າງເຕົາໄຟ. ຫຼັງຈາກລ້າງຈານແລ້ວ, ລານກໍ່ນັ່ງຢູ່ກົງກັນຂ້າມກັບນາງ, ໄຟທີ່ລຸກໄໝ້ລະຫວ່າງພວກເຂົາ. ລານເປີດໂທລະສັບຂອງນາງເພື່ອເບິ່ງຮູບຜ້າພັນຄໍທີ່ ທຸກ ສົ່ງມາ. ນາງໄດ້ພິກມັນ, ແລະຍິ່ງເບິ່ງຫຼາຍເທົ່າໃດ, ນາງກໍ່ຍິ່ງເຫັນວ່າມັນຄືກັນກັບທີ່ ທຸກ ເວົ້າ: ແມ້ນແຕ່, ຈະແຈ້ງ, ງາມ, ທັນສະໄໝ - ໃຜຈະບໍ່ມັກມັນ? ລານຫລຽວເບິ່ງມືຂອງນາງເມ; ແຕ່ລະຮອຍຫຍິບສັ່ນເລັກນ້ອຍ, ສີຄາມເຂັ້ມ. ນາງຄິດວ່າ, ສິ່ງນີ້ຂາຍໄດ້ແນວໃດ?

"ແມ່ຕູ້, ແມ່ຕູ້ເວົ້າຄວາມຈິງ, ເຂົ້າໃຈບໍ່?" ຫລານລັງເລໃຈ.

- ແມ່ນແລ້ວ.

- ຈະເປັນແນວໃດຖ້າພວກເຮົາປັກມັນຄືກັບຕົວຢ່າງທີ່ເຂົາເຈົ້າສັ່ງ? ເຂົາເຈົ້າຈະບໍ່ຮູ້ວ່າພວກເຮົາແມ່ນໃຜຢູ່ແລ້ວ. ພວກເຮົາພຽງແຕ່ເຮັດມັນ, ແລະຄິດໄລ່ສິ່ງຕ່າງໆອອກເມື່ອພວກເຮົາໄດ້ຮັບເງິນ.

ນາງເມ ເງີຍໜ້າຂຶ້ນ. ເປັນເທື່ອທຳອິດໃນມື້ນັ້ນ, ສາຍຕາຂອງນາງໄດ້ພົບກັບຫຼານສາວຂອງນາງໂດຍກົງ:

- ມັນບໍ່ສຳຄັນວ່າເຈົ້າຈະປັກໃຫ້ໃຜ. ແຕ່ຖ້າບໍ່ມີຄວາມແຕກຕ່າງອີກຕໍ່ໄປ, ແລ້ວເຈົ້າກຳລັງປັກໃຫ້ໃຜ?

ນາງງຽບໄປ. ນາງຄິດເຖິງຕອນທີ່ແມ່ຂອງນາງສົ່ງຜ້າບາງມ້ວນກັບບ້ານ, ຂໍໃຫ້ນາງຂາຍຢູ່ຕະຫຼາດ, ແຕ່ແມ່ຂອງນາງປະຕິເສດ. ແມ່ຂອງນາງເຄີຍເວົ້າວ່າ:

- ຜ້າພັນຄໍເຫຼົ່ານັ້ນຖືກປັກໂດຍຄົນສຳລັບລະດູການແຕ່ງງານຂອງເຂົາເຈົ້າ. ຖ້າຂ້ອຍໃສ່ພວກມັນ, ບັນພະບຸລຸດຂອງຂ້ອຍຈະສູນຫາຍໄປ.

ລານ ກ່າວວ່າ:

- ແຕ່ປະຈຸບັນນີ້ຄົນເຮົາຊື້ແຕ່ສິ່ງທີ່ສວຍງາມເທົ່ານັ້ນ. ບໍ່ມີໃຜຖາມວ່າສິ່ງໃດຖືກຕ້ອງອີກຕໍ່ໄປ, ທ່ານນາງ.

ນາງບໍ່ໄດ້ໂຕ້ຖຽງ, ພຽງແຕ່ເວົ້າຢ່າງອ່ອນໂຍນວ່າ:

- ຕອນລາວຍັງນ້ອຍ, ທຸກເຮືອນລ້ວນແຕ່ມີຫູກທໍຜ້າ. ແຕ່ລະຕະກຸນມີວິທີການພັນດ້າຍຂອງຕົນເອງ. ເຈົ້າສາມາດບອກໄດ້ວ່າໃຜປັກແສ່ວໂດຍການເບິ່ງລວດລາຍ. ເຈົ້າສາມາດບອກໄດ້ວ່າໃຜຈະແຕ່ງງານໂດຍການເບິ່ງສີ. ດຽວນີ້, ຖ້າລາວບໍ່ຮັກສາມັນໄວ້, ເມື່ອເຈົ້າແຕ່ງງານໃນອະນາຄົດ, ໃຜຈະຮູ້ວ່າລູກໄພ້ຂອງເຈົ້າມາຈາກບ້ານໃດ?

ຄືນນັ້ນ, ຫຼານນອນບໍ່ຫຼັບ. ຄຳຖາມທີ່ລົບກວນນາງໄຫຼເຂົ້າມາໃນໃຈວ່າ: ຖ້ານາງປັກຜ້າພັນຄໍຄືກັບຕົວຢ່າງທີ່ສັ່ງຊື້, ນາງຈະຂາຍມັນ. ແຕ່ຖ້າມີຄົນຖາມວ່າມັນແມ່ນແບບຂອງໃຜ, ນາງຈະຕອບແນວໃດ?

ຝົນຕົກມາເປັນເວລາໜຶ່ງອາທິດເຕັມ, ດິນໃນໝູ່ບ້ານກໍ່ອ່ອນລົງຄືກັບເຊື້ອລາທີ່ປຽກຊຸ່ມ. ລານ ໄດ້ໃຊ້ໂອກາດນີ້ເພື່ອເຮັດຄວາມສະອາດຫ້ອງใต้หลังคา, ບ່ອນທີ່ນາງ ມາຍ ຍັງເກັບເຄື່ອງຂອງທີ່ຍັງບໍ່ໄດ້ຂາຍໄວ້. ຢູ່ແຈຫ້ອງ, ລະຫວ່າງກອງຜ້າເກົ່າໆ ແລະ ກອບປັກແສ່ວທີ່ແຕກ, ລານ ໄດ້ເຫັນຜ້າທີ່ມ້ວນແລ້ວ, ມັດດ້ວຍເຊືອກ, ໂດຍບໍ່ມີປ້າຍ ຫຼື ຊື່. ນາງໄດ້ເກັບມັນຂຶ້ນ; ຝຸ່ນປິວໄປ, ແລະກິ່ນຂອງສີຄາມປະສົມກັບຄວັນໃນເຮືອນຄົວ ແລະ ສິ່ງທີ່ແປກປະຫຼາດຫຼາຍ, ເກືອບຄືກັບກິ່ນຂອງຕົ້ນໄມ້ທີ່ເນົ່າເປື່ອຍຊ້າໆ. ລານ ກາງມັນອອກ. ໃນແຕ່ລະດ້ານຂອງຜ້າບໍ່ແມ່ນດອກໄມ້ປັກແສ່ວ, ແຕ່ເປັນສັນຍາລັກ, ແຕ່ລະລວດລາຍມີບັນທຶກທີ່ຂຽນດ້ວຍມືດ້ວຍໝຶກສີດຳທີ່ຈາງລົງ: ປີກສາມປີກທາງຂວາງ - ຄອບຄົວ ລາມ; ຮູບນົກຕາມແນວນອນ - ຄົນເຄວ່າງ; ມຸມໂຄ້ງ - ຄອບຄົວ ໂກ. ນາງໄດ້ພິກຜ່ານຊິ້ນສ່ວນທີ່ເຫຼືອ ແລະ ຮູ້ວ່າແຕ່ລະຊິ້ນສ່ວນເປັນຕົວແທນຂອງເຊື້ອສາຍຄອບຄົວ, ເປັນສັນຍາລັກ. ລວດລາຍສຸດທ້າຍມີຄຳຈາງວ່າ: ບໍ່ມີໃຜຈື່ວິທີການປັກແສ່ວມັນອີກຕໍ່ໄປ. ມັນເຮັດໃຫ້ລານ ເວົ້າບໍ່ອອກ.

ຕອນແລງນັ້ນ, ນາງໄດ້ເອົາມ້ວນຜ້າມາລົງຊັ້ນລຸ່ມ. ນາງເມໄດ້ເບິ່ງມັນ, ການປັກແສ່ວຂອງນາງຢຸດລົງ, ຕາຂອງນາງບໍ່ໄດ້ເປີດກວ້າງ, ແຕ່ສາຍຕາຂອງນາງສ່ອງແສງດ້ວຍຄວາມສະຫວ່າງທີ່ຜິດປົກກະຕິ:

- ການທີ່ຄອບຄົວລານຍັງຈື່ວິທີແກ້ຜ້າຜືນນີ້ໄວ້ໄດ້ ໝາຍຄວາມວ່າຄອບຄົວນີ້ຍັງຮັກສາຮາກເຫງົ້າຂອງຕົນໄວ້.

ລານຖາມວ່າ:

ເປັນຫຍັງເຈົ້າບໍ່ເຄີຍບອກຂ້ອຍ?

ນາງຍິ້ມ:

- ເພາະວ່າແມ່ຕູ້ຂອງຂ້ອຍເຄີຍເວົ້າວ່າ, "ເຈົ້າເວົ້າວ່າລວດລາຍເຫຼົ່ານັ້ນລ້າສະໄໝແລ້ວ." ລວດລາຍປັກແສ່ວແຕ່ລະອັນໃນປຶ້ມຫົວນັ້ນບໍ່ແມ່ນເພື່ອຂາຍ, ແຕ່ສຳລັບປັກໃສ່ຊຸດແຕ່ງງານ, ເພື່ອວ່າເມື່ອລາວອອກຈາກບ້ານ, ເມື່ອເບິ່ງຂອບຊຸດຂອງລາວ, ທຸກຄົນຈະຮູ້ວ່າລາວມາຈາກບ້ານໃດ ແລະ ນາມສະກຸນຂອງລາວແມ່ນຫຍັງ.

ນາງ ລານ ໄດ້ເກັບມ້ວນຜ້າຂຶ້ນອີກຄັ້ງ, ແລະ ເປັນເທື່ອທຳອິດທີ່ນາງຮູ້ສຶກວ່າມືຂອງນາງສັ່ນບໍ່ແມ່ນຍ້ອນວ່າມັນຍາກ, ແຕ່ຍ້ອນນາງຢ້ານເຮັດຜິດພາດ. ຢູ່ທາງນອກ, ຝົນໄດ້ຢຸດຕົກ, ແຕ່ລົມໜາວໄດ້ພັດກັບຄືນມາ. ຍິງສາວຄົນນັ້ນນັ່ງຢູ່ຂ້າງເຕົາໄຟ, ຖືກອບປັກແສ່ວ, ເອົາດ້າຍສີ, ຄ່ອຍໆແທງມັນໃສ່ແຄມຜ້າ, ແລະ ເວົ້າຄ່ອຍໆວ່າ:

ແມ່ຕູ້, ກະລຸນາສອນຂ້ອຍວິທີປັກແສ່ວເລີ່ມຈາກລວດລາຍສຸດທ້າຍ. ຂ້ອຍຢາກຮັກສາສິ່ງທີ່ເຄື່ອງພິມບໍ່ສາມາດລອກລຽນໄດ້.

ໃນທ້າຍເດືອນ, ລົມພັດແຮງ ແລະ ແຫ້ງແລ້ງ, ແລະ ບ້ານ Nặm Cát ກໍ່ງຽບສະຫງັດຄືກັບຄອກເກົ່າທີ່ຕັ້ງຢູ່ໃນພູຜາ. ໃນມື້ນັ້ນ, ຄະນະຜູ້ແທນຈາກພະແນກວັດທະນະທຳໄດ້ມາສຳຫຼວດຮູບແບບການປັກແສ່ວບູຮານໃນເຂດຊາຍແດນ. ລົດເຈັດບ່ອນນັ່ງໄດ້ຈອດຢູ່ໃນເດີ່ນບ້ານ. ຜູ້ຄົນກ້າວອອກມາໂດຍໃສ່ເສື້ອສີຂາວ, ຖືກ້ອງຖ່າຍຮູບໃຫຍ່ ແລະ ກະເປົ໋າເອກະສານສີດຳເຫຼື້ອມ. ທຸກຄົນເວົ້າດ້ວຍສຳນຽງທີ່ບໍ່ຄຸ້ນເຄີຍຂອງຄົນຈາກທົ່ງພຽງ. ບ້ານບໍ່ມີງານລ້ຽງຕ້ອນຮັບທີ່ຟຸ່ມເຟືອຍ. ມີພຽງນາງ Mẩy ນັ່ງຢູ່ໃນເຮືອນຄົວ, ຍັງຖືຜ້າເຊັດໜ້າ, ຕາຂອງນາງແນມລົງ. Lành ພາພວກເຂົາເຂົ້າໄປຂ້າງໃນ. ເຈົ້າໜ້າທີ່ຍິງໜຸ່ມຄົນໜຶ່ງໄດ້ຍ່າງເຂົ້າມາຫາ ແລະ ມອບຮູບພາບຕ່າງໆ:

- ທ່ານຜູ້ຍິງ, ທ່ານຮູ້ຈັກຮູບແບບນີ້ບໍ່? ພວກເຮົາກຳລັງຊອກຫາຮູບແບບຕານົກຟີນິກທີ່ເຄີຍປະກົດຢູ່ໃນຊຸດແຕ່ງງານໃນຊຸມຊົນຊົນເຜົ່າສ່ວນນ້ອຍຂອງພວກເຮົາ.

ນາງເມໄດ້ເງີຍໜ້າຂຶ້ນເບິ່ງ, ບໍ່ໄດ້ເບິ່ງຮູບ, ແຕ່ໄດ້ດຶງປອກໝອນເກົ່າອອກມາຈາກກະຕ່າ. ຜ້ານັ້ນຈືດໆເປັນສີເທົາ, ມີຮູບຕານົກປັກຢູ່ແຈດ້ວຍດ້າຍຍ້ອມດ້ວຍໃບໄມ້ປ່າ. ທຸກຄົນໃນກຸ່ມໄດ້ມາເຕົ້າໂຮມກັນອ້ອມຮອບ. ຜູ້ຊາຍທີ່ມີອາຍຸສູງສຸດໄດ້ຮ້ອງຂຶ້ນວ່າ:

ແມ່ນແລ້ວ! ຮູບແບບການອອກແບບນີ້ເຄີຍຖືກບັນທຶກໄວ້ໃນປຶ້ມແຕ້ມຮູບ, ແຕ່ສຳເນົາຕົ້ນສະບັບໄດ້ສູນຫາຍໄປແລ້ວ. ເຈົ້າຈັດການມັນໄວ້ໄດ້ແນວໃດ?

ນາງເວົ້າຢ່າງອ່ອນໂຍນວ່າ:

- ແມ່ຂອງຂ້ອຍໄດ້ຝາກອັນນີ້ໄວ້ໃຫ້ຂ້ອຍ. ນາງໄດ້ແນະນຳວ່າຮູບແບບນີ້ຄວນຈະຖືກປັກແສ່ວສຳລັບລູກສາວທີ່ແຕ່ງງານແລະຍ້າຍໄປຢູ່ໄກເທົ່ານັ້ນ.

ລານຢືນຢູ່ໃກ້ໆ, ສັງເກດເຫັນເປັນເທື່ອທຳອິດວ່າຜູ້ຄົນເບິ່ງນາງດ້ວຍຄວາມຊົມເຊີຍດັ່ງກ່າວ. ມັນບໍ່ແມ່ນຍ້ອນການດຳເນີນທຸລະກິດຂອງນາງ ຫຼື ຍ້ອນວ່ານາງໄດ້ປະຕິບັດຄຳສັ່ງຢ່າງຖືກຕ້ອງ, ແຕ່ຍ້ອນວ່ານາງມີບາງສິ່ງບາງຢ່າງທີ່ບໍ່ມີໃຜມີ. ເຈົ້າໜ້າທີ່ໜຸ່ມຄົນໜຶ່ງໄດ້ຂໍຖ່າຍຮູບ. ລານບອກນາງໃຫ້ນາງປັກແສ່ວມັນເປັນຕົວຢ່າງສຳລັບການສ້ອມແປງຄືນໃໝ່. ນາງໄດ້ງຶກຫົວແລະເວົ້າຕື່ມວ່າ:

- ຮູບແບບສາມາດຖ່າຍຮູບໄດ້, ແຕ່ຊ່າງປັກແສ່ວຕ້ອງສາມາດໄດ້ຍິນສຽງດ້າຍທີ່ຜ່ານຜິວໜັງຂອງເຂົາເຈົ້າ. ຖ້າພວກເຂົາບໍ່ສາມາດໄດ້ຍິນມັນ, ຮອຍຫຍິບແມ່ນບໍ່ຖືກຕ້ອງ. ຖ້າພວກມັນບໍ່ຖືກຕ້ອງ, ຕົ້ນໄມ້, ດອກໄມ້, ແລະນົກຈະບໍ່ຢູ່ລອດ.

ນັ້ນແມ່ນສິ່ງທີ່ນາງເວົ້າ, ແຕ່ Lành ບໍ່ເຂົ້າໃຈຢ່າງເຕັມສ່ວນ, ແລະບາງທີອາດແມ່ນແຕ່ຄົນທີ່ມີຄວາມສຳພັນກໍ່ບໍ່ເຂົ້າໃຈມັນເຊັ່ນກັນ.

ຕອນບ່າຍມື້ນັ້ນ, ທຸກຄົນໃນກຸ່ມໄດ້ອອກຈາກບ້ານພ້ອມກັບຮູບຜ້າພັນຄໍ. ໃນຂະນະດຽວກັນ, ນາງເມຍັງນັ່ງຢູ່ໃນຄວາມມືດມົວ, ຜ້າທໍຂອງນາງອຽງ, ເສັ້ນດ້າຍສີຄາມວາງຢູ່ເທິງຫົວເຂົ່າຂອງນາງ. ລານໄດ້ເອົາໂທລະສັບຂອງນາງອອກມາແລະລຶບໂຟນເດີ "ຮູບແບບທີ່ນິຍົມ". ຈາກນັ້ນ, ນາງໄດ້ເປີດມ້ວນຜ້າເກົ່າ, ເອົາຮູບແບບຕານົກອອກ, ແລະເລີ່ມປັກແສ່ວອີກຄັ້ງ.

ຫຼັງຈາກທີມງານສຳຫຼວດມາຮອດ, ບໍ່ມີພິທີຍ້ອງຍໍ, ບໍ່ມີໃຜຖືກລົງໃນໜັງສືພິມ, ມີແຕ່ການຮ້ອງຂໍທີ່ສົ່ງໄປຫາບ້ານ, ໂດຍສະເໜີໃຫ້ຮັກສາຮູບແບບບາງຢ່າງພ້ອມກັບຮູບຖ່າຍຜ້າພັນຄໍຂອງນາງເມ. ນາງ ລານ ບໍ່ໄດ້ກ່າວເຖິງມັນອີກ. ນາງໄດ້ຢືມກອບໄມ້ເກົ່າຂອງນາງເມ ແລະ ວາງມັນໄວ້ເທິງຊັ້ນຕາກ. ທຸກໆຕອນບ່າຍ, ນາງໄດ້ເອີ້ນເດັກນ້ອຍໃນບ້ານ, ທັງໝົດແມ່ນເດັກຍິງ, ບາງຄົນກໍ່ບໍ່ຮູ້ວິທີຖືເຂັມ, ໃຫ້ມານັ່ງຮຽນ. ໃນເບື້ອງຕົ້ນ, ມີພຽງແຕ່ສາມຄົນ, ແຕ່ຫຼັງຈາກໜຶ່ງເດືອນ, ມີແປດຄົນ. ນາງບໍ່ໄດ້ສອນຮູບແບບການປັກແສ່ວ, ພຽງແຕ່ວິທີການສອດເຂັມຜ່ານຜ້າໂດຍບໍ່ພາດຈັງຫວະ. ເດັກນ້ອຍແຕ່ລະຄົນໄດ້ຮັບເສັ້ນດ້າຍສີຄາມ ແລະ ຖາມວ່າ: "ມີໃຜໃນຄອບຄົວຂອງເຈົ້າປັກແສ່ວບໍ? ເຈົ້າຈື່ໄດ້ບໍວ່າແມ່ຕູ້ຂອງເຈົ້າເກັບຮູບແບບຜ້າພັນຄໍໄວ້ໃສ?" ບາງຄົນຈື່ບໍ່ໄດ້, ບາງຄົນແລ່ນກັບບ້ານໄປຖາມແມ່ຕູ້ຂອງເຂົາເຈົ້າ, ແລະມື້ຕໍ່ມາໄດ້ເອົາຮູບແບບໝອນທີ່ມີຂອບຂາດກັບຄືນມາ. ບາງຄົນນັ່ງຟັງຕະຫຼອດຕອນບ່າຍ, ບໍ່ໄດ້ປັກແສ່ວຫຍັງເລີຍ, ພຽງແຕ່ເວົ້າຊ້ຳຊື່ຂອງຄອບຄົວທີ່ປັກໃສ່ເສື້ອຜ້າເກົ່າຢ່າງງຽບໆ. ນາງເມນັ່ງຢູ່ໃນເຮືອນ, ເບິ່ງ, ໂດຍບໍ່ໄດ້ແຊກແຊງ.

ໃນຕອນທ້າຍຂອງປີ, ໝອກໜາຫຼາຍຈົນເຈົ້າບໍ່ສາມາດເຫັນຮອຍຕີນຂອງຄົນທີ່ຜ່ານໄປມາໃນສວນໄດ້. ນາງເມນັ່ງຢູ່ໃນເຮືອນຄົວ, ສອດເຂັມໃສ່ຜ້າເປັນຄັ້ງສຸດທ້າຍ. ດ້າຍເກົ່າ, ເຂັມກໍ່ຂາດ. ນາງໄດ້ຢຸດຮອຍຖັກສຸດທ້າຍຢູ່ແຄມຂອງຜ້າ, ໂດຍບໍ່ໄດ້ມັດ ຫຼື ຕັດ. ນາງເວົ້າກັບຕົວເອງວ່າ:

- ເພື່ອໃຫ້ຄົນລຸ້ນຫຼັງສາມາດສືບຕໍ່ມໍລະດົກໄດ້!

ແຫຼ່ງຂໍ້ມູນ: https://baolangson.vn/soi-chi-theu-cu-truyen-ngan-5065829.html