ທ່ານ Tran Anh Hung: “ຫາຍໃຈຫາຍໃຈເມື່ອອອກຈາກຫວຽດນາມ”

ນະຄອນ ໂຮ່ຈີມິນ, ທ່ານ ເຈີ່ນແອງຮົ່ງ, ຜູ້ກຳກັບດີເດັ່ນຂອງງານມະໂຫລານຮູບເງົາ Cannes ປີ 2023 ດ້ວຍຜົນງານ “The Pot-au-Feu” - ປຽບທຽບຄວາມຮັກຂອງລາວຕໍ່ຫວຽດນາມ ເຖິງລົມຫາຍໃຈຂອງລາວ.

ພາຍຫຼັງ 9 ເດືອນແຫ່ງການສະແດງ The Pot-au-Feu (ຊື່ຫວຽດນາມ: Muon vi nhan gian, ຊື່ພາສາອັງກິດ: The Taste of Things ) ຢູ່ຕ່າງປະເທດ, ຜູ້ອຳນວຍການຝລັ່ງກຳເນີດຂອງຫວຽດນາມ ໄດ້ເລືອກເອົາຫວຽດນາມ ເປັນບ່ອນຢຸດງານຄັ້ງສຸດທ້າຍ. ກັບຄືນປະເທດໃນຄັ້ງນີ້, ລາວໄດ້ແບ່ງປັນເປັນຄັ້ງທຳອິດກ່ຽວກັບທັດສະນະຂອງລາວກ່ຽວກັບການສ້າງຮູບເງົາ ແລະຄວາມຮັກແພງຂອງລາວຕໍ່ບ້ານເກີດເມືອງນອນ.

- ນັບຕັ້ງແຕ່ການ premiere ຂອງ "Eternité" ໃນປີ 2016, ມັນເປັນເວລາ 8 ປີທີ່ທ່ານໄດ້ປ່ອຍອອກມາໃນວຽກງານຢູ່ຫວຽດນາມ. ເຈົ້າຮູ້ສຶກແນວໃດ?

- ທຸກໆຄັ້ງທີ່ຂ້ອຍກັບຄືນປະເທດເພື່ອສະແດງຮູບເງົາໃຫ້ພີ່ນ້ອງຮ່ວມຊາດ, ຂ້ອຍດີໃຈຫຼາຍ. ໂອກາດເຊັ່ນນີ້ເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍຄິດເຖິງຊີວິດຂອງຂ້ອຍໃນຖານະນັກສ້າງຮູບເງົາ. ການສະແດງຂອງ The Pot-au-Feu ໃນ Cannes ປີທີ່ຜ່ານມາແມ່ນຄວາມຮູ້ສຶກສໍາລັບຂ້ອຍ. ເມື່ອ 30 ປີກ່ອນ, ຂ້ອຍໄດ້ຢືນຢູ່ເມືອງ Cannes ດ້ວຍ ກິ່ນຫອມຂອງໝາກຫຸ່ງຂຽວ, ເປັນຄັ້ງທຳອິດທີ່ຂ້ອຍໄດ້ຍິນພາສາຫວຽດໃນໂຮງໜັງ Cannes, ອາລົມໃນຄາວນັ້ນຮຸນແຮງຫຼາຍ ຈົນຂ້ອຍຮູ້ສຶກຄືກັບບັນພະບຸລຸດຂອງຂ້ອຍມາຢູ່ຂ້າງຂ້ອຍ ເພື່ອເຕືອນຂ້ອຍເຖິງຄວາມໝາຍຂອງຊ່ວງເວລານັ້ນ. 30 ປີຕໍ່ມາ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ສ້າງຮູບເງົາກ່ຽວກັບປະເທດຝຣັ່ງທັງຫມົດ. ມັນເປັນຂະບວນການທີ່ຍາວນານ, ມີຫຼາຍສິ່ງທ້າທາຍ.

ຖ້າຂ້ອຍສາມາດເວົ້າຫຍັງກັບຜູ້ຊົມ, ຂ້ອຍພຽງແຕ່ຢາກໃຫ້ພວກເຂົາມາແລະມ່ວນຊື່ນກັບວຽກງານ. ເມື່ອຂ້ອຍສ້າງຮູບເງົາ, ຂ້ອຍຖືວ່າມັນເປັນຂອງຂວັນສໍາລັບທຸກຄົນ. ຂ້າພະເຈົ້າຫວັງວ່າຈໍານວນເງິນທີ່ຜູ້ຊົມໃຊ້ເວລາເພື່ອເບິ່ງຮູບເງົາຈະບໍ່ໄດ້ປຽບທຽບກັບສິ່ງທີ່ເຮັດວຽກໄດ້. ເຊັ່ນດຽວກັບຄວາມຮູ້ສຶກທີ່ຂ້ອຍມີເມື່ອຂ້ອຍໄປຮ້ານຂາຍປຶ້ມ ແລະຊື້ປຶ້ມຫົວໜຶ່ງຈາກສະຕະວັດທີ 17-19, ຈໍານວນເງິນທີ່ຂ້ອຍໃຊ້ເພື່ອຊື້ປຶ້ມນັ້ນບໍ່ຄຸ້ມຄ່າຫຼາຍ. ສະນັ້ນ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເອົາໃຈໃສ່ໃນການສ້າງຮູບເງົາ ແລະ ມອບຂອງຂວັນໃຫ້ຜູ້ຊົມ. ແນ່ນອນ, ຜູ້ຊົມກໍ່ມີສິດທີ່ຈະປະຕິເສດການຮັບເອົາຂອງຂວັນ (ຫົວເລາະ).

ຕົວຢ່າງຮູບເງົາ 'ລົດຊາດຂອງສິ່ງຕ່າງໆ' — Trailer "The Pot-au-Feu" ວາງຈຳໜ່າຍພາຍໃນປະເທດໃນວັນທີ 22 ມີນາ. ວີດີໂອ : *Gaumont*

- ອັນໃດເປັນແຮງບັນດານໃຈໃຫ້ທ່ານສ້າງຮູບເງົາກ່ຽວກັບຄວາມຮັກ ແລະ ອາຫານ ?

- ຂ້າພະເຈົ້າຄິດວ່າມີສອງສິ່ງທີ່ສໍາຄັນທີ່ມີຜົນກະທົບຫຼາຍດ້ານໃນຊີວິດຂອງແຕ່ລະຄົນ: ອາຫານແລະຄວາມຮັກ. ໃນເວລາທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ອ່ານນະວະນິຍາຍ The Life and Passion of Dodin-Bouffant, Gourmet (1924), ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ພົບເຫັນໃນສອງສາມຫນ້າ, ຕົວອັກສອນເວົ້າໄດ້ດີຫຼາຍກ່ຽວກັບອາຫານ, ສະນັ້ນຂ້າພະເຈົ້າຕັດສິນໃຈເຮັດຫົວຂໍ້ນີ້.

ຮູບເງົາເລື່ອງນີ້ໄດ້ທ້າທາຍສອງຢ່າງສໍາລັບຂ້ອຍ. ຮູບເງົາແມ່ນເລີ່ມຕົ້ນດ້ວຍເລື່ອງທີ່ເນັ້ນໃສ່ອາຫານ, ແຕ່ຄວາມຈິງແລ້ວ, ຍິ່ງເບິ່ງຫຼາຍກໍ່ຍິ່ງລືມໄປ ແລະ ຍິ່ງເບິ່ງເລື່ອງຄວາມຮັກ. ນອກຈາກນັ້ນ, ຄວາມຮັກໃນຮູບເງົາແມ່ນຂອງຜົວແລະເມຍ - ເກືອບບໍ່ມີຂໍ້ຂັດແຍ່ງທີ່ສໍາຄັນ, ບໍ່ມີລະຄອນ. ດັ່ງນັ້ນ, ຜູ້ກໍາກັບຕ້ອງດຸ່ນດ່ຽງເນື້ອໃນຕົ້ນຕໍແລະ scenes ອາຫານ.

- ເບື້ອງຫຼັງຂອງຮູບເງົາເລື່ອງໃດທີ່ເຈົ້າສົນໃຈທີ່ສຸດ?

- ໂຄງການ Pot-au-Feu ມີຕົ້ນກຳເນີດຂຶ້ນເມື່ອ 20 ປີກ່ອນ, ເມື່ອຂ້ອຍຢາກສ້າງຮູບເງົາກ່ຽວກັບສິລະປະ, ດ້ວຍຫົວຂໍ້ການເຮັດອາຫານ. ມັນບໍ່ແມ່ນຈົນກ່ວາຕໍ່ມາຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ພົບກັບດາວຝຣັ່ງ Juliette Binoche, ຜູ້ທີ່ສະແດງຄວາມປາຖະຫນາທີ່ຈະຮ່ວມມືກັບຂ້ອຍ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮັບຮູ້ວ່າ Juliette ແມ່ນເຫມາະສົມສໍາລັບບົດບາດຂອງ Eugenie ໃນຮູບເງົາເພາະວ່ານາງຍັງເປັນແມ່ຍິງທີ່ເຂັ້ມແຂງ, ເອກະລາດແລະບໍ່ເສຍຄ່າ. ເມື່ອຂ້ອຍມີ Juliette, ຂ້ອຍຄິດທັນທີກ່ຽວກັບລັກສະນະຂອງຜູ້ຊາຍທີ່ຈະສະແດງໂດຍ Benoit Magimel, ອະດີດຜົວຂອງ Juliette. ດາລາທັງສອງມີການຢ່າຮ້າງທີ່ບໍ່ເປັນກັນເອງເມື່ອ 21 ປີກ່ອນ, ແລະໃນຊຸມປີນັ້ນ, ເຂົາເຈົ້າບໍ່ໄດ້ຮ່ວມງານກັນອີກຕໍ່ໄປ. ຜູ້ຊົມທີ່ຮັກໃນຮູບເງົາອາດຈະລໍຖ້າມື້ທີ່ເຂົາເຈົ້າປະກົດຕົວຮ່ວມກັນອີກຄັ້ງໃນງານ.

ໃນເວລາທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ກ່າວເຖິງ Juliette ວ່າຂ້າພະເຈົ້າຈະຂໍໃຫ້ Benoit ຫລິ້ນກັບນາງ, ນາງສົມມຸດວ່າອະດີດຜົວຂອງນາງຈະບໍ່ເຫັນດີນໍາ. ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ຫຼັງຈາກອ່ານ script, Benoit ຍອມຮັບບົດບາດ. ພວກເຂົາເຈົ້າໄດ້ມີການເຕົ້າໂຮມກັນທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່.

- ຈາກ "ກິ່ນຫອມຂອງໝາກຫຸ່ງຂຽວ" ເຖິງ "ໝໍ້ອ່າວເຟວ" - ຮູບເງົາທີ່ເຕັມໄປດ້ວຍວັດທະນະທຳ ແລະ ຜູ້ຄົນຂອງຝຣັ່ງ, ເຈົ້າຮັກສາ "ຄຸນນະພາບຫວຽດນາມ" ຂອງເຈົ້າໄດ້ແນວໃດ?

- "ຄຸນະພາບຫວຽດນາມ" ແມ່ນສິ່ງທີ່ທໍາມະຊາດ permeates ຂ້າພະເຈົ້າ, ໃນຊີວິດແລະຮູບເງົາ. ເມື່ອຂ້ອຍສ້າງວຽກ, ຄຸນນະພາບຂອງຂ້ອຍສະແດງອອກຕາມທໍາມະຊາດ, ຂ້ອຍບໍ່ຈໍາເປັນຕ້ອງພະຍາຍາມເອົາມັນ. ໃນຮູບເງົາທີ່ບໍ່ມີຫຍັງກ່ຽວຂ້ອງກັບຫວຽດນາມຄື The Pot-au-Feu , ຂ້າພະເຈົ້າຍັງຄິດວ່າຕົນເອງມີອິດທິພົນຈາກວັດທະນະທຳ ແລະ ປະຊາຊົນບ້ານເກີດເມືອງນອນ. ຕົວຢ່າງ, ຮູບເງົາ ໝໍ່ອືງເຟືອງ ໄດ້ຮັບການຕີລາຄາຢ່າງບໍ່ຢຸດຢັ້ງຈາກວຽກງານວັນນະຄະດີ “Thuong nho muoi thap” ຂອງ ວູບັ່ງ, ກ່ຽວກັບຄວາມຮູ້ສຶກຂອງເວລາ, ສີ່ລະດູ ແລະ ເລື່ອງເຮັດອາຫານ. ຫຼືເມື່ອພັນລະນາເຖິງຊີວິດປະຈຳວັນ, ໃນສາກການປອກເປືອກຕີນໄກ່ເພື່ອກະກຽມສະຫຼັດ, ປົກກະຕິຢູ່ປະເທດຝຣັ່ງ, ຄົນເຮົາຈູດມັນກ່ອນແລ້ວປອກເປືອກໜັງ, ແຕ່ຂ້າພະເຈົ້າຢາກສະແດງອອກເຖິງພາບທີ່ຄົນຫວຽດນາມມັກເຮັດ.

ທ່ານ Tran Anh Hung ເວົ້າເຖິງການປັບປຸງວຽກງານ 'Thuong nho muoi ສິບສອງ' ແລະໂຄງການຕໍ່ໄປ. ວີດີໂອ: ຄອງເຄັງ — ທ່ານ Tran Anh Hung ເປີດເຜີຍໂຄງການຕໍ່ໄປ. ວີດີໂອ: *ຄອງເຄັງ*

ປະຈຸບັນ, ຂ້າພະເຈົ້າພວມດຳເນີນບັນດາໂຄງການຮູບເງົາກັບລູກເຮືອ, ເນື້ອໃນແມ່ນກ່ຽວກັບຊີວິດຢູ່ ຫວຽດນາມ. ຂ້ອຍຂຽນບົດກັບນັກຂຽນຍິງ. ໃນຮູບເງົາເລື່ອງນີ້, ຈະບໍ່ມີຜູ້ຊາຍ, ມີພຽງແຕ່ກຸ່ມແມ່ຍິງອອກໄປ, ເດືອນລະຄັ້ງ, ເຂົາເຈົ້າເລືອກທີ່ຈະໄປສະຖານທີ່ຮ່ວມກັນ. ບ່ອນທີ່ເຂົາເຈົ້າໄປກໍຕ້ອງມີເຮືອນຄົວ, ເພື່ອໃຫ້ເຂົາເຈົ້າໄປຕະຫຼາດພ້ອມກັນ, ແຕ່ລະຄົນກໍ່ແຕ່ງກິນ. ໃນລະຫວ່າງອາຫານ, ພວກເຂົາເວົ້າກ່ຽວກັບຊີວິດ, ຜູ້ຊາຍ, ຄວາມຮັກ.

- ເມື່ອ Tran Anh Hung ຍາດໄດ້ລາງວັນຜູ້ກຳກັບດີເດັ່ນໃນງານມະໂຫລານຮູບເງົາ Cannes, ຫຼາຍຄົນເວົ້າວ່າ ຮູ້ສຶກພາກພູມໃຈ ເພາະນີ້ເປັນຄັ້ງທຳອິດທີ່ຜູ້ກຳກັບ ຫວຽດນາມ ໄດ້ຮັບລາງວັນຮູບເງົາດີເດັ່ນ ລະດັບໂລກ , ແຕ່ຫຼາຍຄົນກໍ່ຄິດວ່າ ຕົວຈິງແລ້ວ ລາວແມ່ນຕົວແທນຂອງໂຮງໜັງຝຣັ່ງ. ແລະເຈົ້າ, ເຈົ້າຄິດວ່າເຈົ້າເປັນຂອງວັດທະນະທໍາອັນໃດ?

- ຂ້ອຍຮັກຄວາມງາມແລະຄວາມສົມບູນແບບຂອງທັງສອງວັດທະນະທໍາ. ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ມີເວລາທີ່ຂ້ອຍຮູ້ສຶກຄືກັບວ່າຂ້ອຍນັ່ງຢູ່ລະຫວ່າງເກົ້າອີ້ສອງໂຕໃນເວລາດຽວກັນ. ສະນັ້ນ, ທຸກໆຄັ້ງທີ່ຂ້ອຍຄິດເຖິງວ່າຂ້ອຍເປັນຄົນຫວຽດນາມ ຫຼື ຝຣັ່ງ, ມັນແມ່ນການຕໍ່ສູ້ຂອງຂ້ອຍ.

- ເຈົ້າເອົາຊະນະຄວາມຮູ້ສຶກຂອງ "ລະຫວ່າງສອງເກົ້າອີ້" ໄດ້ແນວໃດ?

- ມີເລື່ອງຕະຫລົກໃນຊີວິດປະຈໍາວັນຂອງຂ້ອຍເຊັ່ນນີ້. ຂ້າພະເຈົ້າມັກຈະຮຽນແບບພັນລະຍາຂອງຂ້າພະເຈົ້າ — Yen Khe ໃນການເຮັດສິ່ງນີ້ແລະນັ້ນ. ເມື່ອ Yen Khe ຝຶກ Yoga, ຂ້າພະເຈົ້າຍັງໄດ້ຝຶກ. ຄັ້ງທໍາອິດທີ່ຂ້ອຍຝຶກ, Yen Khe ສອນຂ້ອຍວິທີການຫາຍໃຈທາງດັງຂອງຂ້ອຍ. ຫຼັງຈາກນັ້ນ, Yen Khe ຝຶກກິກກົ້ງ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຝຶກລົມຫາຍໃຈເຂົ້າທາງດັງ ແລະ ອອກທາງປາກ. ເມື່ອບໍ່ດົນມານີ້, ຂ້ອຍເລີ່ມຮຽນລອຍນໍ້າ, ເຂົາເຈົ້າສອນໃຫ້ຂ້ອຍຫາຍໃຈເຂົ້າທາງປາກ ແລະ ອອກທາງດັງຂອງຂ້ອຍ. ທັງສອງວິທີແມ່ນມີຄວາມຫຍຸ້ງຍາກແລະຂ້ອຍຕ້ອງປະຕິບັດ. ຂ້າພະເຈົ້າຕິດພັນກັບເລື່ອງຮຽນລົມຫາຍໃຈໃນອະດີດ, ເມື່ອອອກຈາກຫວຽດນາມ ໄປດຳລົງຊີວິດຢູ່ຝະລັ່ງ, ມີເວລາທີ່ຂ້າພະເຈົ້າຄິດວ່າ “ຫາຍໃຈບໍ່ໄດ້”, ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າຕ້ອງພະຍາຍາມຜ່ານຜ່າຄວາມຮູ້ສຶກຍາກລຳບາກຂອງການຫາຍໃຈນັ້ນ.

ເຖິງວ່າຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ອາໄສຢູ່ປະເທດຝຣັ່ງເປັນເວລາຫຼາຍປີ, ແຕ່ຂ້າພະເຈົ້າຍັງມີສະຕິຮັກສາພາສາຫວຽດ. ຫຼາຍຄົນມັກຖາມຂ້ອຍວ່າເປັນຫຍັງຂ້ອຍຍັງສາມາດເວົ້າພາສາຫວຽດນາມໄດ້ດີ. ໃນຄວາມເປັນຈິງ, ມັນເປັນທໍາມະຊາດ, ຂ້ອຍບໍ່ພະຍາຍາມຍາກເລີຍ. ຂ້າພະເຈົ້າສະເຫມີໄປມັກການເວົ້າແລະສະແດງອອກຕົນເອງເພື່ອໃຫ້ຄົນເຂົ້າໃຈຂ້າພະເຈົ້າໂດຍຜ່ານພາສາຫວຽດນາມ. ຂ້າພະເຈົ້າຍັງຄົງຮັກສານິຍົມອ່ານຫນັງສືພິມຫວຽດນາມ, ເຖິງແມ່ນວ່າຂ້າພະເຈົ້າອ່ານຂ້ອນຂ້າງຊ້າ.

ທ່ານ Tran Anh Hung ໄດ້ໂອ້ລົມກ່ຽວກັບ “ການນັ່ງຢູ່ລະຫວ່າງສອງຕັ່ງ” ຂອງ 2 ວັດທະນະທຳ ຫວຽດນາມ ແລະ ຝລັ່ງ. ວີດີໂອ: ຄອງເຄັງ — ທ່ານ Tran Anh Hung ໄດ້ໂອ້ລົມກ່ຽວກັບປະສົບການທີ່ຕົນໄດ້ດູດດື່ມ 2 ວັດທະນະທຳ, ຫວຽດນາມ ແລະ ຝລັ່ງ. ວີດີໂອ: *ຄອງເຄັງ*

- ເວົ້າເຖິງພັນລະຍາຂອງເຈົ້າ, ເຈົ້າຄິດວ່າ Yen Khe ມີບົດບາດອັນໃດໃນອາຊີບແລະຊີວິດຂອງເຈົ້າ?

- ຢູ່ບ້ານເຢນເຄເປັນເຈົ້າຂອງເຮືອນຄົວ, ພໍ່ຄົວຂອງຂ້າພະເຈົ້າ. ໃນຊຸດ, ນາງຍັງເປັນເຈົ້າຂອງ. ເມື່ອຖ່າຍຮູບ, Yen Khe ນັ່ງຢູ່ຄຽງຂ້າງຂ້ອຍສະເໝີ, ເບິ່ງຈໍກັບຂ້ອຍ, ແລະ ປຶກສາຫາລືກ່ຽວກັບສິ່ງທີ່ຈຳເປັນ. ເມື່ອຂ້າພະເຈົ້າເອີ້ນວ່າ "ຕັດ", Yen Khe ຈະແລ່ນເຂົ້າໄປໃນການສັງເກດການ, ບາງຄັ້ງການປ່ຽນແປງນີ້ຫຼືວ່າໃນ scene ໄດ້. Yen Khe ຮັບຜິດຊອບກ່ຽວກັບຄວາມງາມຂອງຮູບເງົາຂອງຂ້ອຍ. ຄວາມຮູ້ສຶກທີ່ສວຍງາມທັງຫມົດທີ່ຜູ້ຊົມເຫັນໃນວຽກງານຂອງຂ້ອຍແມ່ນຂອບໃຈນາງ.

ທ່ານ Tran Anh Hung ກ່າວຄຳເຫັນກ່ຽວກັບການໜູນຊ່ວຍຂອງພັນລະຍາໃນໂຄງການ “ລົດຊາດ”. ວີດີໂອ: ຄອງເຄັງ — ທ່ານ Tran Anh Hung ກ່າວຄຳເຫັນກ່ຽວກັບການໜູນຊ່ວຍຂອງພັນລະຍາ - Tran Nu Yen Khe - ໃນໂຄງການ “The Pot-au-Feu”. ວີດີໂອ: *ຄອງເຄັງ*

Tran Anh Hung, ອາຍຸ 62 ປີ, ໄດ້ຕັ້ງຖິ່ນຖານຢູ່ປະເທດຝຣັ່ງພາຍຫຼັງປີ 1975, ສາຂາວິຊາປັດຊະຍາຢູ່ມະຫາວິທະຍາໄລແຫ່ງໜຶ່ງ. ຫຼັງຈາກໄດ້ເບິ່ງຮູບເງົາຂອງ Robert Bresson ໂດຍບັງເອີນ A Man Escaped (1956), ລາວຕັດສິນໃຈເຮັດອາຊີບສິລະປະ, ສຶກສາຢູ່ໃນໂຮງຮຽນຮູບເງົາທີ່ມີຊື່ສຽງ École Louis-Lumière. ເມື່ອສ້າງຜົນງານຄັ້ງທຳອິດຂອງຕົນ, ຜູ້ກຳກັບໄດ້ດຳເນີນບັນດາຫົວເລື່ອງທີ່ມີຄວາມໝາຍພາສາຫວຽດນາມຢ່າງເລິກເຊິ່ງ, ເຊັ່ນ: ຮູບເງົາສັ້ນ ຜູ້ຍິງໜຸ່ມຂອງນາມຊົ້ງ ( La Femme Mariée de Nam Xuong ), ດັດແປງຈາກ The Legend of the Condor Heroes. ໃນປີ 1993, ຮູບເງົາຄັ້ງທໍາອິດຂອງລາວ, The Scent of Green Papaya - ທີ່ຕັ້ງຢູ່ໃນ Saigon ໃນຊຸມປີ 1950 - ໄດ້ຮັບລາງວັນ Caméra d'Or ໃນງານບຸນຮູບເງົາ Cannes ແລະໄດ້ຮັບການແຕ່ງຕັ້ງໃຫ້ເຂົ້າຊິງລາງວັນ Oscar ໃນປະເພດຂອງຮູບເງົາສາກົນທີ່ດີທີ່ສຸດ.

ໃນປຶ້ມ France and Indochina: ຜູ້ຕາງໜ້າວັດທະນະທຳ (2005), Carrie Tarr, ອາຈານສອນວິຊາຮູບເງົາຢູ່ມະຫາວິທະຍາໄລ Kingston, ອັງກິດ ໃຫ້ຄຳເຫັນວ່າ, ບັນດາຮູບເງົາຂອງ Tran Anh Hung ໃຫ້ຜູ້ຊົມມີທັດສະນະທີ່ແຕກຕ່າງກັນກ່ຽວກັບ ຫວຽດນາມ, ລົບລ້າງພາບພົດຂອງປະເທດທຸກຍາກ, ຖອຍຫຼັງໃນຮູບເງົາອາເມລິກາ ແລະ ຝລັ່ງ.

ເຮັດ ໂດຍ Cinnamon

ແຫຼ່ງທີ່ມາ