Mevrouw Thu overhandigde de brief en vertelde: "Ik heb deze brief net gevonden in de stapel documenten van mijn vader. Ik stuur hem naar u." Ik belde om met dichter Tran Dang Khoa te praten. Hij riep uit aan de telefoon en zei emotioneel: "Zo waardevol. Die brief is heel bijzonder voor mij. Niet vanwege de brief die ik schreef, maar omdat de ontvanger – meneer Nhu – de eerste verslaggever in het land was die bij mij thuis kwam, met mij praatte, een artikel schreef waarin hij mij aan het publiek voorstelde en het publiceerde in de krant van het Volksleger."

Dichter Tran Dang Khoa. Illustratiefoto: nhavanhanoi.vn

Tot nu toe kan dichter Tran Dang Khoa zich bijna de hele brief en het gedicht "Het dorp in het seizoen" herinneren die hij naar oom Nhu stuurde toen het gedicht net was geschreven maar nog niet in de krant was gepubliceerd. Dat verbaast mij enorm hoe goed de dichter zich kan herinneren.

Tran Dang Khoa zat destijds pas in de derde klas van een dorpsschool in het dorp Truc Tri, gemeente Quoc Tuan, district Nam Sach, provincie Hai Duong (oud). Zijn gedichten werden al in de kranten gepubliceerd toen hij nog maar in de tweede klas zat. Bijzonder is dat de eerste gedichten van deze jonge dichter over soldaten gingen. Volgens Tran Dang Khoa verbleven soldaten die naar het slagveld marcheerden vaak in zijn dorp, in zijn huis. De eerste mensen die naar zijn gedichten luisterden, waren ook soldaten.

De eerste journalist die Tran Dang Khoa ontmoette, was meneer Phan Huynh, eveneens verslaggever voor de krant van het Volksleger. Maar de eerste journalist die over Tran Dang Khoa schreef en Khoa aan lezers van de krant van het Volksleger voorstelde, was meneer Ngoc Nhu. Dat artikel ging niet rechtstreeks over Tran Dang Khoa, maar over de strijd van het leger en de bevolking op Route 5, de strategische weg die de haven van Hai Phong met Hanoi verbindt en door Khoa's geboortestad loopt; inclusief de twee bruggen Lai Vu en Phu Luong, die het doelwit waren van het Amerikaanse bombardement. Journalist Ngoc Nhu schreef: "En vooral in de rook en het vuur van de vijandelijke bommen klonk de eenvoudige en heldere poëzie van een jongen in de tweede klas op. Dat was ook de stem die het geluid van de bommen in dit land overstemde. Dat was de kleine dichter Tran Dang Khoa." In het artikel wijdde de auteur slechts die paar regels aan Khoa, die hij voor altijd zou herinneren.

Ter nagedachtenis aan Tran Dang Khoa was journalist Ngoc Nhu een magere maar zeer behendige en vrolijke soldaat. Hij keerde rond mei rond het middaguur terug in de hete zon. Hij reed op een oude Phoenix-fiets. Hij had een rugzak achterop de fiets gebonden. Hij had een zak rijst over zijn schouder geslingerd. Zijn moeder zei tegen Khoa dat hij naar de tuin moest gaan om Malabar-spinazie en amarant te plukken, waarna ze zich haastte naar het veld om krabben te vangen. De maaltijd bestond alleen uit krabbensoep met gemengde groenten en een paar gebakken eieren. Toen hij vertrok, vulde oom Nhu een kom rijst en liet die bij zijn familie achter. Khoa's moeder weigerde het aan te nemen. Er was geen gebrek aan rijst op het platteland. Maar hij stond erop de rijst achter te laten, omdat hij vond dat de rijst te zwaar was en zijn schouders liet hangen. Toen vertrok hij. Khoa had zelfs tijd om hem het gedicht "Granaatappelbloem" voor te lezen dat hij net had geschreven: "Ik plantte een groene granaatappelboom/ De granaatappel hoorde het geluid van de schoffel en zijn takken stonden vol bloemen." Oom Nhu zei: "Als je zo schrijft, zullen lezers je gemakkelijk verkeerd begrijpen. De granaatappelboom hoort niet de roep van de koekoek, maar het geluid van een sjouwer. Hoe kan een granaatappelboom bloeien als hij net geplant is?" Khoa corrigeerde onmiddellijk: "De koekoek is nog niet gestopt met roepen, maar de takken zitten vol bloemen."

Oom Nhu's opmerkingen leken Khoa aan te sporen gedichten over de soldaten te schrijven. Elk nieuw gedicht dat hij schreef, kopieerde Khoa en stuurde het naar oom Nhu. Vervolgens schreef hij brieven aan Khoa, waarin hij commentaar gaf en zijn mening gaf. Het gedicht "Roze Snoep, Groene Snoep", over de keer dat de kinderen de soldaten van de luchtafweergeschut-eenheid bezochten tijdens de Tet-vakantie, werd door oom Nhu geprezen met een verrassend einde: "De artillerie stond erbij te kijken / Het leek alsof ze ook roze snoep, groene snoep wilden."

Tran Dang Khoa zei dat hij slechts een paar dagen na zijn terugkeer een brief van oom Nhu ontving. In de brief beloofde oom Nhu boeken en speelgoed te kopen "voor de kleine Khoa". Maar voordat hij de brief kon versturen, stierf oom Nhu!

Tijdens een speciale missie naar het zuidelijke slagveld dat jaar stuurde de krant van het Volksleger drie verslaggevers: Nguyen Duc Toai, Nguyen Ngoc Nhu en Le Dinh Du. Tijdens de slag aan de zuidelijke oever van de Ben Hai-rivier (Gio Linh, Quang Tri ) op ​​de middag van 21 januari 1968 offerden journalisten Nguyen Ngoc Nhu en Le Dinh Du heldhaftig hun leven op zeer jonge leeftijd, waarbij ze veel onafgemaakte plannen achterlieten.

Tran Dang Khoa vertelde me, met een stem vol emotie: "Ik wil graag de krant van het Volksleger bedanken, niet alleen voor het introduceren, aanmoedigen en ondersteunen van mijn werk als dichter, maar ook voor het feit dat ik de soldaten die als journalist werken, zoals de heer Phan Huynh en de heer Ngoc Nhu, heb mogen ontmoeten en leren kennen."

    Bron: https://www.qdnd.vn/van-hoa/doi-song/phong-vien-dau-tien-viet-ve-than-dong-tho-tran-dang-khoa-867238