แขนข้างเดียว ขาข้างเดียว ขายลอตเตอรี่ตามลูกเรียนมหาวิทยาลัย

ท่ามกลางความเร่งรีบและวุ่นวายของนครโฮจิมินห์ มีหญิงคนหนึ่งเดินกะเผลกขาข้างหนึ่งต้องใช้ไม้ค้ำยันไม้ อีกมือหนึ่งถือกองสลากกินแบ่งไว้แน่นเพื่อเสนอขายให้กับลูกค้า มารดาผู้พิการวัย 49 ปีผู้นี้ออกจากบ้านเกิดที่จังหวัดกว๋างหงาย เพื่อเดินทางไปนครโฮจิมินห์เพื่อขายสลากกินแบ่งตามลูกชายที่เดินทางไปเรียนต่อมหาวิทยาลัย

ตามเด็กเข้าไปในห้องบรรยาย

ในเดือนกันยายน พ.ศ. 2565 เมื่อลูกสาวของเธอชื่อ Tran Thi Thanh Ngan ได้เข้าเรียนที่มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์และป่าไม้นครโฮจิมินห์ คุณเหงียน ถิ โข (จากแขวงกว๋างฟู จังหวัด กว๋างหงาย ) เก็บกระเป๋าและย้ายมาอยู่ที่นครโฮจิมินห์พร้อมกับลูกน้อยของเธอ ด้วยความที่ไม่มีญาติพี่น้อง ไม่มีงานที่มั่นคง มีเพียงแขนและขาข้างเดียว ผู้เป็นแม่ยังคงมุ่งมั่นกับความคิดที่ว่า "ลูกของฉันต้องไปโรงเรียน ฉันอยู่ไม่ได้ ฉันต้องตามไปดูแลลูก..."

แม่และลูกสาวเช่าห้องขนาดเพียง 12 ตารางเมตรบนถนนลินห์จุง (แขวงลินห์ซวน นครโฮจิมินห์) ทุกเช้าลูกสาวจะเข้าประตูมหาวิทยาลัย ส่วนแม่จะไปขายลอตเตอรี่ที่ "ประตูแห่งชีวิต" เพื่อสนับสนุนการศึกษาของลูก ทุกวันเธอเดินเท้าเป็นระยะทางหลายสิบกิโลเมตร บางวันแดดร้อนจัด เธอกลับเข้าห้องตอนสี่ทุ่ม ตัวสั่นด้วยความเหนื่อยล้าแต่ยังคงมองโลกในแง่ดีว่า "ลูกของฉันได้รับการศึกษาที่ดีแล้ว ฉันผ่านความยากลำบากมาได้"

ที่บ้านเกิดของเธอในเมืองกวางงาย นางโคเริ่มหายใจไม่ออกเมื่อเล่าถึงการเดินทางกับลูกชายไปมหาวิทยาลัย

ภาพโดย: PHAM ANH

ฉันเพิ่งได้พบกับคุณนายโคอีกครั้งในช่วงบ่ายปลายฤดูใบไม้ร่วงที่บ้านของเธอบนถนนฮวงฮวาถัม ในเมืองกวางงาย เมื่อเธอกลับมาบ้านเกิดสองสามวันเพื่อไปเยี่ยมหลุมศพแม่และนำสิ่งของบางอย่างไปโฮจิมินห์ซิตี้ เมื่อสามปีก่อนเธอดูสุขภาพดี แต่ตอนนี้สุขภาพของเธอทรุดโทรมลงจากการเดินด้วยไม้ค้ำยันไปทั่วถนนในโฮจิมินห์ซิตี้ เธอมีโรคประจำตัวมากมาย เช่น หมอนรองกระดูกเคลื่อนทับเส้นประสาท เส้นเลือดขอด ความดันโลหิตสูง... แต่ตราบใดที่เธอยังขายลอตเตอรี่ได้ เธอก็ยังคงพยายามอย่างเต็มที่ “ถ้าฉันหยุดงานสักสองสามวัน ฉันจะต้องจ่ายค่าค่าเช่า ค่าอาหาร และค่าเล่าเรียนของลูกๆ ช้า พวกเราจน!” คุณนายโคเปิดเผย

สลากกินแบ่งรัฐบาลและความฝันสู่มหาวิทยาลัยของเด็กๆ

อายุ 15 ปีเป็นช่วงเวลาสำคัญยิ่งสำหรับนางโค วันนั้น ขณะที่หนูน้อยโคกำลังขายของอยู่บนรถไฟใกล้สถานีรถไฟกวางงาย เธอถูกรถไฟชนและลากไปเป็นระยะทางหลายสิบเมตร โชคดีที่เธอรอดชีวิตมาได้ แต่สูญเสียแขนและขาไปข้างหนึ่ง ความฝันที่จะได้เรียนหนังสือของเธอจึงจบลงตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา หนูน้อยโคไม่ยอมแพ้โชคชะตา เธอจึงเรียนรู้ที่จะอยู่คนเดียว เร่ร่อนไปทั่วเพื่อหาเลี้ยงชีพด้วยการขายลอตเตอรี่ พร้อมกับบอกตัวเองว่า "คนเรามีสองแขนสองขา แต่ก็ยังคงทุกข์ทรมาน ฉันมีแค่แขนและขาเดียว ถ้าไม่ทำงาน ฉันจะอยู่ได้อย่างไร"

หลายปีผ่านไป ตอนนี้ลูกคือศรัทธาทั้งหมดของเธอ เป็นเหตุผลที่ทำให้เธอตื่นนอนทุกเช้า งันเติบโตมาในความยากจน แต่ไม่เคยได้ยินแม่บ่นเรื่องความยากจนหรือความยากลำบาก เธอเรียนหนัก เชื่อฟัง และเป็นนักเรียนที่ดีมาตลอดช่วงมัธยมปลาย เมื่อสอบเข้ามหาวิทยาลัยผ่าน งันมีความสุข แต่แม่ร้องไห้ “หนูมีความสุข แต่ก็กลัวด้วย หนูจะเอาเงินที่ไหนมาจ่ายค่าเล่าเรียน 4 ปี” คุณนายโคกล่าว ลูกสาวกอดแม่ “ไม่ต้องห่วงแม่ หนูจะขอยืมเงินมาเลี้ยงตัวเองและทำงานพาร์ทไทม์ แค่อยู่ข้างๆ หนูก็พอ” ดังนั้นแม่ผู้พิการจึงออกเดินทางอีกครั้ง เริ่มต้นการเดินทางครั้งใหม่ ไม่ได้ไล่ตามรถไฟ แต่ตระเวนไปตามถนนทุกสายในนครโฮจิมินห์พร้อมกับลอตเตอรี่มากมาย เพื่อสานฝันของลูกที่จะได้เข้ามหาวิทยาลัย

ทุกวัน คุณนายโคขายลอตเตอรี่และมีรายได้ประมาณ 100,000 - 150,000 ดอง ฟังดูเล็กน้อย แต่มันคือผลลัพธ์จากการทำงานหนักตลอดทั้งวัน หาเลี้ยงชีพด้วยขาข้างเดียวและแขนข้างเดียว บางคนซื้อลอตเตอรี่ให้เธอ บางคนแลกลอตเตอรี่เก่า บางคนแสร้งทำเป็นช่วยเหลือ แล้วก็แอบขโมยลอตเตอรี่ไปเป็นสิบๆ ใบ... "เวลาเห็นผู้ชายขี่มอเตอร์ไซค์ใส่เสื้อแขนยาว ฉันจะระวังตัวมาก พวกเขาแลกลอตเตอรี่แล้วก็วิ่งหนีไป ฉันทำได้แค่ร้องไห้ ลืมเลขทะเบียนรถ" เธอเล่าอย่างเศร้าๆ

ตอนนี้นครโฮจิมินห์กำลังเข้าสู่ฤดูฝน เธอขยับตัวได้ไม่มากนัก ลอตเตอรี่เปียก เธอจึงต้องใช้ข้อความเพื่อขายออนไลน์ให้คนรู้จัก วันหนึ่งขณะที่ฝนตกหนัก เธอนั่งอยู่ใต้ระเบียง กอดกองลอตเตอรี่เปียกๆ น้ำตาปนกับสายฝน เธอกลัวว่าจะมีเงินไม่พอเลี้ยงลูก

คุณนายโคและลูกสาวของเธอ ตรัน ถิ ทันห์ งาน เข้าใจดีว่าปาฏิหาริย์ไม่ได้อยู่ไกล แต่เกิดจากความพยายามในแต่ละวันของแม่และลูกสาว

ภาพโดย: Pham Anh

ศรัทธาอันแรงกล้า

ตลอดคืนในห้องเช่า คุณนายโคนอนหันหน้าเข้ากำแพง คลุมศีรษะด้วยผ้าห่มเพื่อให้ลูกเรียนหนังสือ นักศึกษาชั้นปีที่สี่รู้ว่าแม่นอนไม่หลับเพราะผ้าห่มสั่นอยู่ตลอดเวลา บางทีอาจเป็นเพราะเธอสงสารลูกที่ไม่เก่งเท่าเพื่อนๆ

เพราะรักแม่มาก สองปีแรกหลังเลิกเรียน งานจึงไปติวหนังสือ ทำงานเป็นพนักงานเสิร์ฟในร้านกาแฟ แล้วก็ไปขายลอตเตอรี่กับแม่ ด้วยเงินที่มีอยู่น้อยนิด เธอจึงนำเงินกลับบ้านไปซื้อข้าวและทำอาหาร พอขึ้นปีสามและสี่ หลักสูตรก็หนักหนาสาหัส งานก็ไม่มีเวลาทำงานพิเศษอีกต่อไป ภาระ ทางเศรษฐกิจ ก็ตกอยู่ที่แม่ วันหนึ่ง คุณนายโคเป็นลมกลางถนน ผู้คนต้องจอดรถให้เธอได้พักผ่อน พอตื่นขึ้นก็เดินต่อไป เพราะถ้าไม่ขายลอตเตอรี่ เธอจะหาเงินที่ไหนมาจ่ายค่าเล่าเรียนให้ลูกๆ...

เมื่อพูดถึงลูกสาว คุณนายโคก็กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ “เธอทำงานหนักมาก แต่ไม่เคยบ่นเลย เธอพูดเสมอว่า ‘แม่จะพยายามเรียนหนังสือเพื่อจะได้ดูแลลูกในอนาคต’” แต่ความเงียบนั้นกลับหล่อเลี้ยงจิตใจอันแน่วแน่ในตัวงาน บัดนี้ นักเรียนคนนี้ไม่เพียงแต่พยายามเรียนหนังสือเท่านั้น แต่ยังกลายเป็นความภาคภูมิใจของแม่อีกด้วย ทุกครั้งที่ได้ยินลูกสาวเล่าว่าเรียนได้คะแนนดี คุณนายโคก็หัวเราะร่าเหมือนเด็กๆ ตราบใดที่เธอเรียนหนังสือ แม่ก็มีความสุข

ทุกครั้งที่ไฟถนนเปิด ผู้คนจะเห็นคุณนายโคเดินกะเผลกกลับไปยังห้องเช่า เสื้อเปียกโชกไปด้วยเหงื่อ งานเปิดประตู ช่วยแม่เข้าไป แล้วทั้งสองก็กินอาหารง่ายๆ ร่วมกัน ขณะที่ลูกชายกำลังเรียนหนังสือ เธอห่มผ้าห่มอย่างเงียบๆ น้ำตาไหลอาบแก้ม วันหนึ่ง ความเจ็บปวดถาโถมเข้าใส่เธอ เธอจึงนอนลง คุณนายโคฝันว่าจะมีนางฟ้ามาช่วยลูกชายเรียนจบมหาวิทยาลัย 4 ปี แต่เธอก็เข้าใจว่าปาฏิหาริย์ที่แท้จริงอยู่ไม่ไกล หากแต่อยู่ที่ความพยายามของแม่ลูก...

คุณนายโคห์พักอยู่ที่บ้านเกิดเพียงไม่กี่วันก่อนจะรีบกลับโฮจิมินห์ซิตี้ เธอเล่าให้ฉันฟังว่าบ้านเกิดของเธอสงบสุข แต่เธออยู่ได้ไม่นาน เพราะยังมีลูกๆ และความฝันของเธอรออยู่ที่โฮจิมินห์ซิตี้ แสงอาทิตย์ปลายฤดูใบไม้ร่วงของกวางงายสาดแสงสีทองอร่ามลงบนตรอกเล็กๆ ที่แม่ผู้พิการของเธอกลับมาพักหนึ่งระหว่างการเดินทางอันแสนยากลำบาก ตรอกนี้กว้างขวางและร่มรื่นด้วยต้นไม้เขียวขจี แต่ชีวิตของคุณนายโคห์ยังคงเต็มไปด้วยบาดแผลจากโชคชะตา อย่างไรก็ตาม ดวงตาของเธอยังคงเปล่งประกายด้วยแสงแห่งศรัทธาอันเจิดจ้า ขณะที่เธอพาลูกๆ ไปมหาวิทยาลัย

สี่ปีแห่งการเรียนมหาวิทยาลัยกำลังจะสิ้นสุดลง ความฝันของเด็กน้อยกำลังจะเป็นจริง ในขณะเดียวกัน แม่ก็ยังคงใช้ไม้ค้ำยันขายลอตเตอรี่บนถนนที่พลุกพล่านทุกวัน ทุกย่างก้าวของเธอเปรียบเสมือนอิฐแห่งความรักของแม่ ที่พร้อมจะช่วยเหลือลูกน้อยให้ผ่านพ้นความยากลำบาก

ที่มา: https://thanhnien.vn/1-tay-1-chan-ban-ve-so-theo-con-vao-dh-185251014190322569.htm