บ้านเกิดของฉันเมืองก่าเมาไม่มีผลไม้ที่มีคุณค่า ทางเศรษฐกิจ และมูลค่าการส่งออกมากมายเหมือนจังหวัดอื่นๆ ในตะวันตก แต่ก็มีผลไม้ที่มีคุณค่าทางความทรงจำและจิตวิญญาณของชนบท ซึ่งคนเกิดในยุค 80 และก่อนหน้านั้นถือว่าผลไม้พิเศษ ฉันจำได้ว่าเมื่อก่อนนี้ ทุกบ่ายเราจะมารวมตัวกันเป็นกลุ่มละสามหรือห้าคนเพื่อเก็บต้นไทรและต้นอานัตโต ฉันเป็นคนขี้อาย มักจะเก็บเฉพาะกิ่งไม้ที่อยู่ใกล้ริมฝั่ง ดังนั้นฉันจึงได้ผลไม้น้อยกว่าเด็กที่เก่งในการปีนป่ายสูงและลุยน้ำในบ่อ เมื่อเราได้ "ของปล้นสงคราม" ซึ่งเป็นผลไม้สุก เราก็จะเก็บและกินทันทีระหว่างทางกลับบ้าน พร้อมกินและพูดคุยเกี่ยวกับสภาพอากาศ ผลไม้สุกเล็กน้อยจะถูก "บรรจุ" และใส่ท้องของเรา หิ้วกลับบ้านเพื่อช่วยในโถข้าว เพียงไม่กี่วันถึงจะมีรสชาติดี

ผู้ใหญ่บอกฉันว่าอย่าถือมีดเพราะกลัวบาดมือ ฉันเลยใช้ช้อนขูดเปลือกแอปเปิลน้อยหน่าให้สะอาด ผสมกับน้ำตาลและน้ำแข็งบด บางครั้งก็เติมนมวัวลงไปเล็กน้อย แล้วกินอย่างเอร็ดอร่อย ทุกครั้งที่น้องชายกินแอปเปิลน้อยหน่า แม่ของน้องชายจะดุว่าน้องชายคายเมล็ดออกหมด และเหยียบเมล็ดจนติดพื้นและกวาดยาก รสชาติที่หอมหวานเข้มข้นนี้คงฝังแน่นอยู่ในความทรงจำของทุกคนที่เคยได้ลิ้มรส "ของพิเศษ" นี้

ส่วนต้นไทร ทุกคนในครอบครัวชอบทานกันมาก ทำอาหารได้หลายอย่าง พ่อทานดิบๆ กับน้ำปลา พอสุกก็จะชวนเพื่อนมาหั่นจิ้มน้ำปลากับน้ำตาล พอสุกเกินไป แม่ก็จะต้มกับน้ำต้มบัวเปรี้ยว บางครั้งก็ใส่ปลานึ่ง กลิ่นหอมฟุ้งไปทั้งบ้าน

ก่อนจะเปลี่ยนพื้นที่เป็นสี่เหลี่ยมจัตุรัส บ้านเกือบทุกหลังในชนบทจะมีต้นมะเฟืองและมะเฟืองอยู่รอบบ้าน บ้านฉันก็เหมือนกัน ต้นมะเฟืองเปรี้ยวมาก เราจึงไม่ค่อยได้กิน เราชอบมองดูดอกมะเฟืองสีม่วงเล็กๆ ที่พันกันตามกิ่งใหญ่ๆ หลังฝนตกเพียงไม่กี่ครั้ง ดอกมะเฟืองก็บาน ลมพัดไปทั่วสนาม และเราก็เก็บกลีบมะเฟืองมาเล่นกันที่บ้าน ส่วนต้นมะเฟืองหลังบ้าน ผลมะเฟืองเริ่มฝาดลงเมื่อเราเด็ดหมด และผลมะเฟืองแต่ละผลมีรอยเล็บเต็มไปหมด ซึ่งเราต้องคอยตรวจดูทุกวัน ฉันจำได้ว่าครั้งหนึ่งที่ไปเก็บมะเฟืองที่สวนแล้วเจอรังแตน น้องสาวของฉันโดนไล่จนล้มลงไปกองกับพื้นเลยต้องกระโดดลงไปในบ่อน้ำเพื่อหนี เธอเสียใจมาหลายวันแล้ว เพราะใบหน้าของเธอบวม และไม่มีใครให้เธอเล่นบทนำในละครเรื่อง “Nguyet Ho Vuong” ซึ่งเธอใช้เวลาทั้งเดือนในการเรียนรู้เนื้อเพลงและการแสดง

ผลไม้ชนบทมักจะทำให้เกิดความทรงจำอันสงบสุขของแต่ละคนเสมอ

โดยไม่คาดคิด ต้นไม้ป่าพื้นบ้านอย่าง น้อยหน่า โกงกาง มะเฟือง ฝรั่ง... ต่างก็มีส่วนประกอบที่เป็นประโยชน์ต่อสุขภาพ ส่วนประกอบในส่วนต่างๆ ของน้อยหน่าช่วยเสริมสร้างสุขภาพ ลดปัญหาสายตา และช่วยทำให้ร่างกายเย็นลง... ผลโกงกางมีฤทธิ์ต้านการอักเสบและบรรเทาอาการปวด ส่วนใบโกงกางช่วยรักษาอาการปัสสาวะคั่งและห้ามเลือด มะเฟืองช่วยย่อยอาหาร ป้องกันโรคหัวใจและหลอดเลือด ดีต่อการมองเห็นและควบคุมน้ำตาลในเลือด ฝรั่งดีต่อผู้ที่เป็นโรคความดันโลหิตสูง ช่วยลดอาการไอ หวัด และบำรุงผิวพรรณให้สวยงาม... อาจเป็นเพราะเรากินผลไม้ชนิดนี้มากตอนเด็กๆ จึงมีแรงพอที่จะอยู่กลางแดด อาบน้ำฝน เล่นน้ำในแม่น้ำ สระน้ำได้ทั้งวัน... แต่ก็ยังแข็งแรงและอ่อนแอ

ทุกครั้งที่ผมไปเที่ยวทำงาน ผมไม่อยากออกจากบ้านไปไหนเลยที่มีต้นไม้พวกนี้ ความรู้สึกคิดถึงบ้านกลับมาอีกครั้งในชนบทที่ยากจนแต่เรียบง่ายและสงบสุข ที่ซึ่งขนมของเด็กๆ เป็นเพียงผลไม้ป่าหรือผลไม้ที่ปลูกเองแต่ก็ยังอร่อย ตอนนี้ที่ตลาดกลางเมือง เป็นครั้งคราวจะมีคนจากชนบทมาขายแอปเปิลน้อยหน่า ฝรั่ง โกงกาง มะเฟือง… หลายคนแวะซื้อของเหล่านี้ แสดงความสนใจราวกับว่ากำลังผ่อนคลายความทรงจำอันสวยงามของพวกเขา ผมหยุดชื่นชมพวกมันแล้วนำกลับบ้านเพื่อแนะนำให้ลูกๆ ที่บ้านรู้จัก นี่คืออาหารจานโปรดของแม่เมื่อตอนที่เธอยังเล็ก แม้ว่ามันจะไม่มีค่าเท่าผลไม้ในปัจจุบัน แต่มันก็เป็นส่วนหนึ่งของวัยเด็กของฉัน เด็กๆ หยิบมันขึ้นมาแล้ววางลงโดยไม่รู้จักวิธีกิน

หลายสิบปีผ่านไป ตอนนี้เมื่อเราพบเพื่อนเก่า เราคุยกันแต่เรื่องปีนต้นไม้ ลุยบ่อน้ำเพื่อเก็บผลไม้ และตอนบ่ายเราก็พาพวกเขาไปกินข้าว เล่นกระโดดเชือก ซ่อนหา ขว้างก้อนหิน... เมื่อสังคมพัฒนา ผลไม้จากชนบทอาจค่อยๆ ถูกลืมเลือนไป แต่ผลไม้เหล่านั้นจะเป็นสินค้าพิเศษของบ้านเกิดเสมอ โดยอยู่ในความทรงจำอันสงบสุขและสวยงามของแต่ละคน

ความฝันอันธรรมดา

ที่มา: https://baocamau.vn/dac-san-trai-que-a1719.html