ทานอาหารเย็นพร้อมเสียงหัวเราะของแม่

ยามบ่าย แสงแดดสาดส่องสีทองอร่ามบนหลังคากระเบื้องเก่า ส่องลอดผ่านม่านที่เลือนหายไปตามกาลเวลา ควันไฟจากอาหารเย็นลอยฟุ้งออกมาจากครัวเล็กๆ ผสมกับกลิ่นปลาตุ๋น ซุปเปรี้ยว และกลิ่นหอมหวานของข้าวใหม่ ภาพนั้น กลิ่นนั้น เสียงนั้น ดูเหมือนจะเรียบง่าย แต่มันคือความสุขที่แท้จริงของชีวิต

ตอนเด็กๆ มื้อเย็นเป็นช่วงเวลาที่ทุกคนในครอบครัวจะมารวมตัวกันเสมอ แม่นั่งอยู่ตรงกลาง ถือตะเกียบไม้ไผ่ที่มืดมนไปด้วยควันจากครัว หยิบอาหารให้พ่อ พร้อมกับบอกให้ฉันกินให้หมด ทุกครั้งที่ฉันมัวแต่เล่าเรื่องโรงเรียน แม่ก็จะยิ้มให้ รอยยิ้มอ่อนโยนดุจสายลมแม่น้ำที่พัดผ่านต้นหมากหลังบ้าน ตอนนั้นฉันยังไม่เข้าใจความหมายของเสียงหัวเราะนั้นอย่างถ่องแท้ มันคือความสงบสุขของผู้หญิงคนหนึ่งที่ผ่านความยากลำบากมามากมาย แต่ยังคงมีหัวใจที่สงบสุข

พอโตขึ้นก็ไปโรงเรียน ทำงานไกลบ้าน ห้องครัวเล็กๆ สมัยนั้นก็ค่อยๆ กลายเป็นความทรงจำ บ่ายๆ หลังเลิกงาน กลางถนนที่พลุกพล่าน บางครั้งฉันก็รู้สึกใจสั่นขึ้นมาทันที เพราะได้กลิ่นปลาตุ๋นจากร้านอาหาร...

วันที่ฉันกลับมาบ้านเกิด ฉันเห็นว่าแม่ผอมลงมาก ผมสีดำของแม่กลายเป็นสีเงิน แต่รูปร่างยังคงกระฉับกระเฉงอยู่หน้าเตาผิง “บ่ายนี้แม่กลับมานะ แม่จะทำซุปเปรี้ยวๆ ให้ท้องอุ่นๆ หน่อย!” เสียงของเธอยังคงดังเช่นเคย ฉันทำได้เพียงพยักหน้า จู่ๆ ก็รู้สึกแสบจมูก แม่ยังคงยิ้มอยู่ รอยยิ้มที่ทำให้ครัวสดใส ราวกับว่าเวลาไม่เคยผ่านไปเลย

อาหารถูกเสิร์ฟ ไม่มีอะไรพิเศษ แค่ซุปหนึ่งถ้วย ผักต้มหนึ่งจาน ปลาตุ๋นหอมหนึ่งหม้อ แต่ทำไมอาหารมื้อนั้นถึงอร่อยนักล่ะ? พ่อนั่งเล่าเรื่องในหมู่บ้านให้ฟัง ฉันพูดติดตลกไปสองสามเรื่อง แม่ก็หัวเราะ เสียงหัวเราะของแม่ทำให้ฉันนึกถึงวัยเด็ก คิดถึงฤดูฝนที่ฉันนั่งขดตัวอยู่ข้างครัว ฟังแม่เล่านิทาน... มื้ออาหารจบลงเมื่อพระอาทิตย์ตกดินที่ลานบ้าน แม่ยังคงนั่งอยู่ตรงนั้น เฝ้ามองฉันล้างจานอย่างเงียบๆ ดวงตาของแม่อ่อนโยนดุจสายลมยามบ่ายในชนบท ฉันเพิ่งตระหนักได้ว่า ตลอดหลายปีที่ผ่านมาที่ห่างไกลจากบ้าน ฉันแสวงหาสิ่งที่เรียกว่าความสุข ทั้งในเรื่องงาน ความสำเร็จ และสิ่งดีๆ แต่สุดท้ายแล้ว ความสุขก็อยู่ที่นี่ ในครัวเล็กๆ ท่ามกลางหมอกควัน และรอยยิ้มของแม่ในทุกๆ บ่าย

ฉันเข้าใจว่าสำหรับแม่ ความสุขไม่ได้อยู่ที่วัตถุหรือความหรูหรา แต่อยู่ที่การมีลูกๆ อยู่ด้วยกันอย่างสงบสุข ส่วนฉัน ความสุขคือการได้นั่งข้างแม่ ฟังเสียงหัวเราะของท่านระหว่างมื้ออาหาร และรู้สึกว่าหัวใจหยุดเต้นไปกับความวุ่นวายของชีวิต

คืนนั้น ก่อนเข้านอน ฉันได้ยินเสียงแม่ร้องเพลงกล่อมเบาๆ ในครัว เพลงกล่อมเด็กจากอดีต กลิ่นจางๆ ราวกับควันข้าว แทรกซึมอยู่ในความทรงจำทุกอณู ฉันยิ้ม เพราะรู้ว่าไม่ว่าจะไปที่ไหน ไม่ว่าจะอายุเท่าไหร่ ฉันก็จะยังเป็นเด็กน้อยในครัวที่ได้ยินเสียงหัวเราะของแม่เสมอ

เหงียน แทงห์

ที่มา: https://baodongnai.com.vn/van-hoa/chao-nhe-yeu-thuong/202510/bua-com-chieu-co-tieng-cuoi-cua-me-5af0681/