มีความสุขกับทุกบทเรียนวรรณคดี

(DN) - ความสุข - คำสองคำง่ายๆ แต่มีความหมายลึกซึ้ง บางคนพบความสุขจากเรื่องใหญ่ๆ บางคนพบความสุขจากช่วงเวลาเล็กๆ ในชีวิตประจำวัน สำหรับฉัน ความสุขเกิดจากการสอนในชั้นเรียน การได้เห็นนักเรียนหลงใหลในวรรณกรรม ซึ่งเป็นวิชาที่หลายคนเคยคิดว่ายากและน่าเบื่อ

ตอนที่ผมเริ่มต้นอาชีพใหม่ๆ ผมได้ยินหลายคนพูดว่า “นักเรียนสมัยนี้ไม่ชอบเรียนวรรณคดีแล้ว พวกเขาชอบเรียนแค่คณิตศาสตร์กับภาษาอังกฤษ” เข้าใจได้ไม่ยากนัก แต่ก็ยังอดสงสัยไม่ได้ว่า เป็นไปได้ไหมที่ชีวิตที่เร่งรีบในปัจจุบันนี้ ผู้คนจะลืมไปว่าวรรณคดีคือจังหวะการเต้นของหัวใจ เสียงแห่งอารมณ์ สถานที่ที่จิตวิญญาณของมนุษย์ได้รับการส่องสว่างและเติบโต และผมสัญญากับตัวเองว่า ด้วยความรักในวิชาชีพ ความรักในวรรณคดี และความทุ่มเท ผมจะช่วยให้นักเรียนค้นพบพลังนั้นอีกครั้ง

สมัยก่อน ฉันเจอสายตาที่เหม่อลอยมากมายในห้องเรียน มองเมฆลอยอยู่นอกหน้าต่างอย่างเหม่อลอย สิ่งที่ยากที่สุดคือการบ้าน เรียงความของนักเรียนหลายคนก็เหมือนกันเป๊ะ จำได้ว่าสมัยเรียนไม่มีตัวอย่างเรียงความให้ดู เพราะตอนนั้นไม่มีตำราเรียน ทั้งห้องได้รับหนังสือเรียน 5 เล่มจากทางโรงเรียน ต้องผลัดกันอ่าน เดี๋ยวนี้นักเรียนมีตัวอย่างเรียงความให้ดูและลอกเลียนแบบเยอะมาก พอได้คะแนน 2 นักเรียนหลายคนก็ประท้วงว่า "คุณครูคะ เรียงความของเพื่อนคนไหนเหมือนฉันบ้างคะ" ฉันอธิบายอย่างใจเย็นว่า "พวกเธอก็เหมือนเรียงความตัวอย่างนั่นแหละค่ะ" ทำเอาทั้งห้องหัวเราะ ฉันเตือนเบาๆ ว่า "ฉันให้คะแนน 2 เพราะเธอลอกเลียนแบบ ต่อไปนี้ จำไว้นะว่าต้องเขียนเรียงความเอง ไม่ว่าจะดีหรือแย่ ฉันจะให้คะแนนสูง วรรณกรรมต้องการความซื่อสัตย์ เขียนด้วยความรู้สึกจากหัวใจและจิตวิญญาณ"

ตั้งแต่นั้นมา ฉันก็สอนวรรณคดีด้วยวิธีที่ต่างออกไป ฉันไม่ต้องการให้นักเรียนท่องจำบันทึกที่ฉันให้หรือวิเคราะห์ตัวอย่าง ฉันมักจะเล่าเรื่องราวเล็กๆ น้อยๆ เบื้องหลังงานเขียนแต่ละชิ้นให้พวกเขาฟัง เช่น เรื่องราวเกี่ยวกับนักเขียน ชีวิต ความรู้สึก... ผ่านเรื่องราวเหล่านี้ ฉันให้นักเรียนได้สัมผัส เข้าใจ และแสดงออกถึงความคิดของตนเอง บทเรียนค่อยๆ มีชีวิตชีวามากขึ้น มีเสียงหัวเราะปนกับการถกเถียง นักเรียนบางคนที่เคยเงียบตลอดคาบเรียน ตอนนี้ยกมือขึ้นพูด นักเรียนบางคนที่เคยกลัวการเขียน ตอนนี้วิ่งเข้าไปหาครูตอนท้ายคาบเรียนเพื่อส่งงานเขียนให้ครูตรวจแก้ และตั้งแต่นั้นมา เกือบทุกคาบเรียนจะมีนักเรียนบางคนขอให้ครูตรวจแก้งานเขียนของพวกเขา ซึ่งฉันรู้สึกดีใจและดีใจกับเรื่องนี้

ไม่เพียงแต่การเรียนรู้ในชั้นเรียนเท่านั้น ฉันยังประยุกต์ใช้วิธีการเรียนรู้แบบเชิงประสบการณ์กับนักเรียนอีกด้วย ฉันจำได้ว่าปีหนึ่ง โรงเรียนตั้งอยู่ใกล้กับทุ่งนาข้าวสุก ฉันพานักเรียนไปสังเกตการณ์ระหว่างเรียนการเขียนบรรยาย นักเรียนมีความสุข ตื่นเต้น และหลงใหลราวกับได้สัมผัสสิ่งสวยงามบนทุ่งนาข้าวสุกสีทองอร่าม ฉันอยากให้พวกเขาเข้าใจว่าความงามของบ้านเกิดและประเทศชาติไม่ได้มีเพียงภาพหรือเรียงความ บทกวี เพลงพื้นบ้าน... แต่มีอยู่รอบตัวเรา ในทุกหยาดเหงื่อ ทุกเสียงหัวเราะ และทุกจังหวะของชีวิต ฉันเปิดโอกาสให้นักเรียนได้สัมผัสสถานที่ทางประวัติศาสตร์ในเขต บิ่ญเฟื้อก เก่า เช่น ภูเขาบารา น้ำตกหมายเลข 4... เพื่อให้พวกเขาได้เขียนเรียงความอธิบายสถานที่ท่องเที่ยวในท้องถิ่น

การเดินทางเต็มไปด้วยความตื่นเต้น ความสุข และความรักระหว่างครู นักเรียน และเพื่อนฝูงที่ใกล้ชิดกันมากขึ้น การได้สัมผัสความงามของธรรมชาติผ่านสายตาและหู ช่วยให้นักเรียนรักบ้านเกิดเมืองนอนมากขึ้น และงานเขียนของพวกเขาก็เปี่ยมไปด้วยอารมณ์ความรู้สึก ในช่วงเวลาเหล่านี้เองที่ฉันรู้สึกอบอุ่นหัวใจอีกครั้ง ฉันเข้าใจว่าความสุขของครูไม่ได้มาจากคำชมเชย แต่มาจากการเปลี่ยนแปลงในตัวนักเรียน จากแววตาที่เปี่ยมด้วยความรัก จากหัวใจที่เปี่ยมไปด้วยความงาม ความดีงาม และความจริงของชีวิต เมื่อฉันได้พบกับอดีตนักเรียนคนหนึ่ง ฉันสารภาพว่า "ขอบคุณสำหรับพวกคุณ ฉันรักวรรณกรรมมากขึ้น ฉันเข้าใจว่าการเรียนวรรณกรรมคือการเรียนรู้การใช้ชีวิต เรียนรู้ที่จะรัก และฉันก็เปลี่ยนมาสอบวิชาเอกวรรณกรรม ซึ่งตรงข้ามกับแผนเดิมของฉัน" คำพูดนั้นทำให้ฉันซาบซึ้งจนพูดไม่ออก หัวใจเปี่ยมไปด้วยความสุข เพราะฉันรู้ว่าฉันได้มีส่วนเล็กๆ น้อยๆ ในการปลูกฝังความรักในวรรณกรรมและความงามให้กับนักเรียน

แล้วมีบางครั้งที่ฉันได้รับข่าวว่านักเรียนของฉันได้รับรางวัลในการแข่งขันวรรณกรรมระดับจังหวัด ถึงแม้ฉันจะไม่เคยเตรียมตัวสำหรับการแข่งขันวรรณกรรมมาก่อน แต่พวกเขาทุกคนก็ส่งข้อความและโทรมาบอกว่า “ขอบคุณสำหรับกำลังใจที่ทำให้ฉันมั่นใจที่จะสอบ” ฉันรู้สึกมีความสุขมาก มันเหมือนของขวัญล้ำค่า ฉันรู้ว่าฉันได้ทำสิ่งที่ครูทุกคนหวังไว้ นั่นคือการหว่านเมล็ดพันธุ์แห่งความรักลงในหัวใจของเด็กๆ

ความสุขสำหรับฉัน บางครั้งอาจไม่ใช่สิ่งสูงส่ง แต่เป็นเพียงการได้เห็นนักเรียนเติบโตขึ้น เห็นพวกเขารู้จักใช้ชีวิตอย่างมีเมตตา รู้จักรัก และรู้จักที่จะซาบซึ้งกับความงดงามของชีวิต ความสุขคือช่วงบ่ายแก่ๆ หลังสอนเสร็จ ฉันใช้เวลาอ่านทุกหน้าที่นักเรียนเขียน มองเห็นภาพสะท้อนของตัวเองในตัวพวกเขา บุคคลที่หว่านถ้อยคำด้วยศรัทธาและความรักในวิชาชีพ ความรักในวรรณกรรม

ฉันค้นพบความสุขของตัวเองในบทเรียนวรรณกรรมแต่ละบท ความสุขที่ได้อยู่ท่ามกลางจิตวิญญาณอันเยาว์วัย ความสุขที่จุดประกายความปรารถนา เมื่อเห็นนักเรียนรักความงาม รักชีวิตนี้เฉกเช่นที่ฉันรักการสอน รักวรรณกรรม ความสุขนั้นเรียบง่ายแต่ลึกซึ้ง เงียบสงบแต่ยั่งยืนดุจเปลวเพลิงเล็กๆ ที่ยังคงลุกโชนอยู่ในหัวใจของผู้ที่หว่านถ้อยคำ

ง็อก ดุง

ที่มา: https://baodongnai.com.vn/van-hoa/chao-nhe-yeu-thuong/202510/hanh-phuc-voi-tung-tiet-day-van-8a7208f/