การประกวดครูผู้เป็นที่รัก: การเดินทางแห่งความกตัญญูกตเวที

(NLDO) - มีครูบางคนที่ไม่ปรากฏตัวพร้อมชอล์กบนกระดานดำ ไม่สอนตามเสียงระฆังโรงเรียน แต่กลับสอนบทเรียนอันล้ำค่ามากมายให้กับเรา

โชคลาภในชีวิตมักจะมาเมื่อเราคาดไม่ถึงเสมอ... เช่นเดียวกับตอนที่ฉันได้พบกับคุณเหงียน ถั่นห์ มินห์ (อดีตบรรณาธิการบริหารหนังสือพิมพ์ Saigon Entrepreneur อดีตประธานกองทุนสนับสนุนพรสวรรค์เลือง วัน กาน อดีตประธานสโมสร Saigon Entrepreneur) ในช่วงบ่ายวันหนึ่งในเดือนสิงหาคมเมื่อเก้าปีก่อน

ครูไม่ยืนในชั้นเรียน

ท่ามกลางความวุ่นวายของชีวิตประจำวัน ท่ามกลางความแปลกประหลาดของเมือง เขาดูเคร่งขรึมแต่เรียบง่าย ปีนั้นฉันเพิ่งเข้ามหาวิทยาลัย

ฉันมาที่นี่ตอนที่ความฝันเล็กๆ ของฉันยังต้องแบกรับบนบ่าของพ่อแม่ สำหรับฉันในตอนนั้น การเรียนหมายถึงการมีความหวัง และมันน่ากลัวมากหากผู้คนต้องมีชีวิตอยู่โดยปราศจากความฝัน ความฝันอันแสนฟุ่มเฟือยของฉันที่จะได้เข้ามหาวิทยาลัยแทบจะหยุดลงกลางคันถ้าไม่มีอาจารย์และกองทุนสนับสนุนพรสวรรค์หลวงวันจัน ฉันรู้เรื่องกองทุนนี้จากเพื่อนคนหนึ่ง และปีที่ฉันสมัคร (2015) ก็เป็นปีแรกที่กองทุนนี้เริ่มดำเนินการเช่นกัน

นักศึกษาใหม่ที่เพิ่งมาถึงนครโฮจิมินห์และยังไม่คุ้นเคยกับสี่แยกฮังแซ็งหรือชุงโช พยายามค้นหาทางในการสมัครขอทุนการศึกษาโดยคิดว่า " ทุกสิ่งสามารถลองได้เมื่อสิ้นหวัง "

ฉันจำได้ว่าช่วงบ่ายวันนั้นที่เมืองฝนตกหนัก ถนนโล่งและน้ำท่วมขัง ฉันนั่งพิมพ์ใบสมัครที่ร้านอินเทอร์เน็ตใกล้โรงเรียนเป็นชั่วโมงๆ ถ่ายเอกสารใบแสดงผลการเรียนและใบประกาศนียบัตร... รอบการสมัครและการสัมภาษณ์อันแสนยากลำบากทำให้ฉันอยากจะยอมแพ้หลายครั้ง แต่บางทีความปรารถนาที่จะไปโรงเรียนอาจสูงเกินไป จนต้องเอาชนะความรู้สึกด้อยค่าและความกลัวที่ฝังอยู่ในตัวของเด็กสาวที่ต้องจากบ้านไปเป็นครั้งแรก เป็นระยะทางกว่า 700 กิโลเมตร

เมื่อคิดย้อนกลับไป วันเวลาเหล่านั้นคงเป็นความทรงจำที่ฉันจะไม่มีวันลืมไปตลอดชีวิต

ฉันเจอเขาครั้งแรกในการสัมภาษณ์กองทุนในบ่ายวันหนึ่งของเดือนสิงหาคม 2015 เขาใส่สูทสีดำ ส่วนฉันใส่เสื้อเชิ้ตนักเรียนมัธยมปลายสีขาวเก่าๆ ความกระอักกระอ่วนใจกับคำตอบ "ใช่" และ "ไม่" ของเขา รวมถึงรอยยิ้ม "ไม่" ที่เขาไม่รู้จะตอบยังไงทำให้ฉันประหม่า ฉันไม่เคยคิดเลยว่าคนที่มักจะถามคำถามยากที่สุดอย่างเขาจะตัดสินใจเลือกฉันในที่สุด ทั้งด้วยความประหลาดใจและความสับสน

วันพิธีมอบทุนการศึกษาเป็นวันที่สวยงาม แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง ฉันถึงกับสะอื้นและน้ำตาไหลออกมา ขณะที่ฉันกำลังกล่าวสุนทรพจน์เกี่ยวกับอนาคตของตัวเอง ฉันหันกลับไปเล็กน้อยราวกับกำลังมองหากำลังใจ คุณครูยืนอยู่ข้างหลังฉัน มองฉันอย่างเงียบๆ ด้วยความรู้สึกซาบซึ้ง

ฉันเห็นว่าดวงตาของเขามีน้ำตาคลออยู่บ้าง นั่นคงเป็นครั้งแรกที่ฉันรู้ตัวว่า เขาไม่ได้เย็นชาอย่างที่เห็น

คุณครูและกองทุนสนับสนุนพรสวรรค์หลวงวันจัน คอยอยู่เคียงข้างฉันตลอดเส้นทางชีวิตมหาวิทยาลัยอันยากลำบาก ไม่ว่าจะเป็นค่าเล่าเรียน ค่าครองชีพ อุปกรณ์การเรียน ไปจนถึงโครงการพี่เลี้ยงอาชีพหรือโครงการเพื่อชุมชน... ทั้งหมดนี้ล้วนเติมสีสันมากมายให้กับชีวิตฉัน สีสันแห่งความหวัง ฉันค่อยๆ เรียนรู้ที่จะแบ่งปันโดยไม่ต้องรอให้ตัวเอง "รวย" ค่อยๆ เรียนรู้ที่จะรักตัวเอง และเข้าใจว่าทุกคนมีคุณค่าที่ต้องพัฒนาและมีส่วนร่วม

ในระหว่างการประชุมตามปกติ เขามักจะถามฉันเกี่ยวกับแผนการในอนาคตของฉัน เกี่ยวกับความยากลำบากที่ฉันเผชิญ เกี่ยวกับวิธีแก้ไขปัญหาเหล่านั้น และที่สำคัญ เขาไม่สามารถพลาดการทดสอบความรู้และทักษะที่ฉันเรียนรู้มาจากโรงเรียนได้

ท่านมักกล่าวเสมอว่า การจะประสบความสำเร็จได้นั้น จำเป็นต้องมีความซื่อสัตย์และความกตัญญูกตเวที ความซื่อสัตย์และความกตัญญูกตเวทีไม่เพียงแต่จำกัดอยู่ในชีวิตประจำวันเท่านั้น แต่ยังต้องนำมาประยุกต์ใช้ในการทำงานด้วย นั่นคือคติประจำใจของกองทุน ซึ่งยึดหลักความคิดและปรัชญาการดำเนินธุรกิจของคุณเลือง วัน แคน

สองสิ่งนี้ที่ครูบอกผม ช่วยให้ผมยึดเหนี่ยวจิตใจไว้กับแสงสว่างท่ามกลางทางแยกและสิ่งล่อใจนับไม่ถ้วนในชีวิต หลังจากเติบโตมาหลังจากความล้มเหลวมามากมาย ความสำเร็จไม่ได้อยู่ที่การมีเลขศูนย์มากขึ้น หรือเมื่อคนอื่นเคารพผม ความสำเร็จคือการเป็นคนดี มีน้ำใจ เป็นนักเรียนที่ยึดมั่นในคุณธรรมแห่งความซื่อสัตย์และความกตัญญูกตเวที ดังที่ครูสอนไว้

คุณมินห์ (ยืนตรงกลาง) และคณะกรรมการบริหารกองทุนหลวงวันกาน ในปี 2558

ไม่ว่าเขาจะอยู่ในตำแหน่งใด สำหรับผม เขาคือผู้นำทาง ผู้นำทาง และผู้มอบปีกแห่งความฝันเสมอ เขาได้นำแสงสว่างและจุดประกายความหวัง ไม่เพียงแต่สำหรับผมเท่านั้น แต่ยังรวมถึงนักเรียนอีกหลายคนทั่วประเทศหลังจากที่ได้เป็นสมาชิกกองทุนนี้ด้วย เขาเคยกล่าวไว้ว่านี่ไม่ใช่กองทุนการกุศล แต่เป็นกองทุนเพื่อสนับสนุนผู้มีความสามารถ "ดังนั้น พวกคุณทุกคนจึงเป็นคนดีเลิศและสมควรได้รับสิ่งดีๆ มากมาย ดังนั้น อย่าคิดว่าตัวเองเป็นหนี้บุญคุณหรือได้รับสิ่งตอบแทนใดๆ สิ่งที่คุณควรใส่ใจคือการพยายามเรียนให้ดีขึ้น ประสบความสำเร็จมากขึ้นในทุกๆ วัน และคู่ควรกับคำว่าพรสวรรค์"

ภาพพิธีมอบทุนการศึกษาหลวงลุงวันจัน ประจำปี 2558

ครู..!

นั่นอาจเป็นวลีที่ฉันใช้บ่อยที่สุดเมื่อฉันต้องการให้ครูปลอบใจฉัน เมื่อฉันรู้สึกเจ็บคอและพูดได้เพียงไม่กี่พยางค์ที่เรียบง่ายและขมขื่น

ตอนขึ้นปีสาม ฉันตั้งใจจะเลื่อนการเรียนออกไปเพราะปัญหาครอบครัว คุณครูมาหา ถามถึงอนาคต แล้วก็เงียบไปครู่หนึ่ง น้ำตาแห่งความเศร้าไหลรินออกมาไม่หยุด ทั้งๆ ที่ไม่อยากให้เป็นแบบนั้น คุณครูยื่นกระดาษทิชชู่กับช็อกโกแลตที่ซื้อระหว่างเดินทางไปทำงานต่างประเทศให้ฉัน พร้อมกับพูดอย่างอ่อนโยนว่า "ฉันทำให้เธอร้องไห้" ทันใดนั้น ฉันก็รู้สึกใกล้ชิดกับคุณครูอย่างประหลาด

หลังจากเรียนจบ พ่อของฉันก็เสียชีวิตกะทันหันกลางทะเล ระหว่างการเดินทางอันยาวนาน ไซ่ง่อนพร่ามัวในดวงตาของฉัน ก่อนจะค่อยๆ เลือนหายไป ตอนนั้นดึกมากแล้ว ไม่มีรถยนต์ ไม่มียานพาหนะใดๆ ฉันนั่งร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่บนชานชาลารถไฟ เรียกครู มีเวลาแค่พูดว่า "ครู!" สองครั้ง แล้วก็ร้องไห้โฮออกมา

ครูเงียบฟังเสียงสะอื้นของฉัน น้ำเสียงของเขาอบอุ่นราวกับไม่ได้พูดอะไรมากนัก ขณะที่เขาคิดหาวิธีช่วยฉันแก้ปัญหาตรงหน้า นั่นคือการจองตั๋ว เขาทำให้ฉันเข้าใจว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ฉันก็ต้องรักษาเหตุผลเอาไว้

"ใจเย็นๆ..." - คุณครูพูด ทันใดนั้นฉันก็รู้สึกมีเรี่ยวแรงเพิ่มขึ้นอย่างน่าอัศจรรย์ โชคดีที่ยังมีคุณครูอยู่

เป็นเรื่องแปลกที่แม้ว่าเขาจะไม่เคยสอนในสภาพแวดล้อมที่เป็นทางการ แต่เด็กนักเรียนในกองทุนทุกคนกลับเรียกเขาด้วยความรักว่า "ครู"

เขาให้ปีกฉันโบยบินผ่านมหาวิทยาลัยไปได้ หลังจากเรียนจบ เขาก็จุดประกายศรัทธาของฉันขึ้นมาอีกครั้ง เพื่อไม่ให้ฉันยอมแพ้หลังจากล้มเหลวมาหลายครั้ง ไม่ใช่แค่ฉันเท่านั้น แต่รวมถึงนักศึกษาคนอื่นๆ ในกองทุนที่มีโอกาสได้ร่วมงานกับเขาด้วย

จนถึงตอนนี้ เขายังคงจริงจังเหมือนวันแรกที่เราเจอกัน ฉันแทบไม่เคยเห็นเขาพูดเล่น แต่ภาพลักษณ์ของเขาไม่เคยแปลกสำหรับฉันเลย บางทีนั่นอาจเป็นเหตุผลว่าทำไมทุกครั้งที่ฉันประสบความสำเร็จ ฉันมักจะอยากอวดเขาเสมอ บางครั้งก็เป็นบทความที่เพิ่งตีพิมพ์ บางครั้งก็เป็นรางวัลที่เพิ่งได้รับ... บางวันเขาส่งข้อความมาว่า " ถ่ายรูปชัดๆ ให้ฉันอ่านหน่อย " บางครั้งมันก็เรียบง่ายแต่เต็มไปด้วยอารมณ์ " ฉันภูมิใจในตัวเธอมาก " ทุกครั้งแบบนั้น หางตาฉันก็แสบไปหมด...

ไม่ว่ากี่ปีผ่านไป บางคนก็ผ่านไป บางคนฉันก็ไม่เคยจำได้เลยในยามที่ชีวิตเร่งรีบ แต่ภาพของครูยังคงประทับอยู่ในใจฉัน เหมือนของที่ระลึกสมัยเรียนที่ฉันยังเรียนอยู่ เป็นสิ่งที่ฉันจะหวงแหนตลอดไป

ขอบคุณคุณครูที่รักของฉัน!

ที่มา: https://nld.com.vn/cuoc-thi-nguoi-thay-kinh-yeu-hanh-trinh-hieu-nghia-196241031123832138.htm