นักเรียนประจำพิเศษประจำหมู่บ้านคอนกตุ

ทุกเช้าวันจันทร์ นักเรียน 42 คนจากหมู่บ้านกอนกตูจะนำสัมภาระมาส่งที่โรงเรียนมัธยมดักรวง นอกจากกระเป๋านักเรียนแล้ว พวกเขายังต้องนำเสื้อผ้า ข้าวสาร หน่อไม้ ฯลฯ มาด้วย ซึ่งเพียงพอสำหรับการเรียน 6 วัน

นายดวน วัน ทวาย ผู้อำนวยการโรงเรียนมัธยมศึกษาดั๊กรวง เปิดเผยว่า ในปี พ.ศ. 2563 สะพานแขวนข้ามแม่น้ำดั๊ กบลา ที่เชื่อมระหว่างหมู่บ้านกอนกตูกับใจกลางเมืองดั๊กรวงถูกน้ำท่วมพัดหายไป นับแต่นั้นมา นักเรียนในหมู่บ้านกอนกตูต้องอ้อมไปโรงเรียนเป็นระยะทางกว่า 14 กิโลเมตร ในช่วงแรกผู้ปกครองต้องเดินทางไปส่งบุตรหลานทุกวันซึ่งเป็นเรื่องยากลำบาก ด้วยความตระหนักดีว่าการเดินทางไกลจะส่งผลกระทบต่อคุณภาพการศึกษาและจำนวนนักเรียน ทางโรงเรียนจึงได้จัดการประชุมผู้ปกครองและเสนอแผนให้นักเรียนกลุ่มนี้รับประทานอาหารและพักอยู่ที่โรงเรียนเพื่ออำนวยความสะดวกในการเรียน

Học sinh 'bán trú' đặc biệt của làng Kon Ktủ - Ảnh 1. — ในช่วงต้นสัปดาห์ นักเรียนในหมู่บ้านคอนกตูจะนำข้าวและอาหารมาโรงเรียน

ด้วยกระบวนการระดมพล โรงเรียนได้โน้มน้าวผู้ปกครองทุกคนให้ส่งบุตรหลานมาพักอาศัยที่ศูนย์การศึกษาประจำเขต และมอบหมายให้ผู้ปกครองมาดูแลบุตรหลานทุกสัปดาห์ เนื่องจากโรงเรียนไม่ได้จัดเตรียมอาหารและที่พักให้นักเรียน โรงเรียนจึงต้องขอยืมสิ่งอำนวยความสะดวกจากศูนย์ การศึกษา ต่อเนื่องของเขต เพื่อให้นักเรียนมีที่พักในช่วงแรก ไม่กี่เดือนต่อมา เขตการศึกษาได้จัดสรรงบประมาณส่วนหนึ่งของโรงเรียนเพื่อสร้างหอพักสำหรับนักเรียน นับแต่นั้นมา กลุ่มนักเรียนกลุ่มนี้ก็ย้ายมาพักอาศัยที่โรงเรียน และผู้ปกครองไม่ต้องมาดูแลบุตรหลานอีกต่อไป แต่ปล่อยให้โรงเรียนเป็นผู้ดูแลทั้งหมด

ในช่วงแรก เมื่อนักเรียนยังเรียนอยู่ ผู้ปกครองจะบริจาคเงินเท่าที่ตนเองมี เมื่อเห็นนักเรียนมีอาหารน้อย ครูของโรงเรียนจึงนำเงินเดือนส่วนหนึ่งมาสนับสนุนนักเรียน หลังจากนั้น ครูก็โพสต์อาหารของนักเรียนลงโซเชียลมีเดียเพื่อขอความช่วยเหลือ

ด้วยสถานการณ์ดังกล่าว โครงการ "หนูน้อยเอม" ของกลุ่มอาสาสมัครเนียมติน จึงได้สนับสนุนอาหารให้แก่นักเรียนในหมู่บ้านกอนกตู ด้วยงบประมาณ 17,000 ดอง/วัน/เด็ก นับจากนี้เป็นต้นไป คุณภาพของอาหารสำหรับเด็กๆ จะได้รับการรับประกัน

Học sinh 'bán trú' đặc biệt của làng Kon Ktủ
- Ảnh 2. — ครูดาต สอนนักเรียนหมู่บ้านคอนคตูร์ทำอาหาร

ในฐานะผู้ดูแลและจัดการนักเรียนประจำหมู่บ้านกอนกตูโดยตรง คุณเหงียน วัน ดัต (ครูสอนประวัติศาสตร์) กล่าวว่า ในตอนแรก การต้อนรับนักเรียนให้มารับประทานอาหารและพักอาศัยที่โรงเรียนต้องเผชิญกับความยากลำบากมากมาย ขณะเดียวกัน นักเรียนเป็นชนกลุ่มน้อยที่ไม่คุ้นเคยกับสภาพแวดล้อมโดยรวม กิจกรรมประจำวัน สุขอนามัยส่วนบุคคล และยังไม่มีการรับประกันความสะอาดในที่พักอาศัย ครูยังต้องเสียเงินซื้อแปรงสีฟัน ผ้าเช็ดตัว สบู่ ฯลฯ ให้กับนักเรียนอีกด้วย

ลิงค์ที่มา