นักเรียนในวันน้ำท่วม

เดือนกันยายนและตุลาคมตามปฏิทินจันทรคติเป็นช่วงฤดูฝน ฝนตกอย่างต่อเนื่องทุกวัน ผู้คนมองดูฝนที่ตกลงมาอย่างยากลำบาก เพราะไม่รู้ว่าฝนจะหยุดตกเมื่อใด

ผู้คนต่างนั่งและยืนตะลึงงันขณะที่ฝนยังคงเทกระหน่ำลงมาอย่างต่อเนื่อง หลังจากค่ำคืนอันยาวนาน ฝนก็ตกลงมาปกคลุมถนนและทุ่งนาจนมิด น้ำค่อยๆ ไหลบ่าเข้ามาในลานบ้าน ค่อยๆ เอ่อล้นเข้ามา ท่วมทุกอย่างและเปียกโชกไปด้วยข้าวของเครื่องใช้ ถนนถูกปิดกั้น ตลาดถูกปิดชั่วคราว และโรงเรียนถูกทิ้งร้าง

กำลังตากหนังสือและเอกสารเปียกที่โรงเรียนมัธยมศึกษาเลวันทัม ตำบลฟูโม หลังพายุลูกที่ 13 ภาพโดย: โฮนุ

ฉันเหมือนนกน้อยที่จมอยู่กับความคิดในบ่ายวันฝนตก หัวใจหนักอึ้งไปด้วยความคิด ขาแทบอยากจะเต้นรำ แต่สุดท้ายก็ต้องนั่งคุกเข่าดูสายฝนที่โปรยปรายลงมา นักเรียนในยุคน้ำท่วมช่างน่าเศร้าเหลือเกิน! คิดถึงโรงเรียนที่มีครูและเพื่อนฝูงอยู่เคียงข้างเสมอ คิดถึงช่วงเวลาเรียนที่แสนอบอุ่นกับเพื่อนรัก คิดถึงคำเตือนจากครูทุกครั้งที่ทำผิดพลาด คิดถึงความซุกซนของเพื่อนๆ คิดถึงสนามโรงเรียนที่แดดจ้า และช่วงเวลาพักผ่อนที่แสนวุ่นวายและสนุกสนาน

ฝนหยุดตกแล้ว แต่น้ำท่วมยังคงอยู่ น้ำยังคงไม่มีทีท่าว่าจะลดลง นักเรียนในช่วงน้ำท่วมยังคงอ่านหนังสืออยู่ที่บ้าน และโทรศัพท์คุยกับเพื่อนที่อยู่ห่างไกล ในช่วงเวลาแห่งการ “กักตัว” เราตระหนักถึงคุณค่าของแต่ละวันที่โรงเรียน การได้พบปะกับครูและเพื่อนๆ

ฝนก็ค่อยๆ หยุดตก น้ำท่วมก็ค่อยๆ ลดลง นักเรียนกลับเข้าโรงเรียนอย่างมีความสุข แต่ความสุขนั้นกลับปนกับความเศร้าเล็กน้อยเมื่อเห็นว่านักเรียนบางคนขาดเรียน เมื่อได้ยินว่าญาติของใครบางคนถูกน้ำท่วมพัดหายไป เมื่อเห็นว่าครอบครัวยังคงลำบากและไม่สามารถกลับไปโรงเรียนได้

วันแรกของการกลับไปโรงเรียน ภาพความหายนะที่ปรากฏต่อหน้าต่อตาทำให้ทุกคนรู้สึกเศร้าใจ ห้องเรียนยังคงมีกลิ่นโคลน ผนังเปียกโชกไปด้วยคราบน้ำท่วม พื้นยังคงลื่น โต๊ะและเก้าอี้เปียกโชกไปด้วยโคลน บิดเบี้ยว หนังสือเรียนและแบบฝึกหัดถูกวางโชว์บนแท่นที่เปียกชื้น หน้ากระดาษยับยู่ยี่ ถ้อยคำเปื้อนเปรอะ...

ครูและนักเรียนช่วยกันทำความสะอาด มือที่ยังไม่มีประสบการณ์ของนักเรียนถือไม้กวาดและถังน้ำเพื่อช่วยครูทำความสะอาดทุกซอกทุกมุมของห้องเรียน ทุกคนเปื้อนโคลน แต่ก็ยังพยายามทำงานอย่างเต็มที่

โรงเรียนค่อยๆ กลับมาสะอาดสะอ้านและเป็นระเบียบเรียบร้อยอีกครั้ง เสียงหัวเราะของนักเรียนดังก้องไปทั่วสนามโรงเรียนอีกครั้ง ความยากลำบากเหล่านั้นเปรียบเสมือนบทเรียนเกี่ยวกับความสามัคคี ความรักระหว่างครูกับนักเรียน มิตรภาพ สิ่งที่ไม่อาจลบเลือนไปได้

หลังน้ำท่วมไม่กี่วัน นักเรียนก็เติบโตขึ้น เราเรียนรู้ที่จะซาบซึ้งกับแต่ละวันที่เราได้นั่งในห้องเรียน ถือหนังสือแห้งๆ สักเล่ม และฟังเสียงของครู เราเข้าใจว่าชีวิตนักเรียนไม่ได้มีแค่หนังสือและบทเรียนเท่านั้น แต่ยังรวมถึงความทรงจำที่ไม่มีวันลืมเลือน ซึ่งรวมถึงความทรงจำอันน่าเศร้าในช่วงฤดูน้ำท่วมนั้นด้วย

เราเชื่อมั่นว่าหลังฝนตก ท้องฟ้าจะแจ่มใส น้ำท่วมจะลดลง และพวกเราเหล่านักเรียนจะเดินหน้าแสวงหาความรู้ต่อไป แข็งแกร่งและเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น

ที่มา: https://baodaklak.vn/xa-hoi/202511/hoc-tro-ngay-lu-8332a17/