พ่อคนที่สองของฉัน

ฉันเรียกเขาว่า "พ่อ" ด้วยความรักพอๆ กับที่ฉันเรียกพ่อแท้ๆ ของฉัน วันแรกของการแต่งงาน ฉันเป็นลูกสะใภ้คนเล็กในครอบครัวที่มีพี่น้อง 10 คน ฉันเต็มไปด้วยความวิตกกังวล จึงลังเลใจก่อนที่จะเริ่มต้นความสัมพันธ์ใหม่ เพราะกลัวว่าตัวเองจะไม่มีทักษะเพียงพอที่จะเข้ากับครอบครัวใหญ่นั้นได้ แม่ยายเสียชีวิตก่อนวัยอันควร บ้านไม่มีมือแม่คอยช่วย แต่แล้วพ่อของฉันซึ่งเป็นพ่อตาที่เงียบขรึมและอดทนก็กลายมาเป็นสายใยที่เชื่อมโยงและให้กำลังใจทางจิตวิญญาณอันอบอุ่นที่ช่วยให้ฉันค่อยๆ ปรับตัวและคุ้นเคยกับครอบครัวมากขึ้น

พ่อของฉันมีความรู้สึกพิเศษต่อฉัน บางทีอาจเป็นเพราะฉันเป็นลูกสะใภ้คนเล็กที่กลับบ้านโดยไม่มีแม่ พ่อเป็นทั้งพ่อและแม่และเป็นเพื่อน พ่อเล่าให้ฉันฟังทุกอย่าง ทั้งความสุข ความเศร้า และความกังวลของตัวเขาเอง จากการสนทนาเล็กๆ น้อยๆ ระยะห่างระหว่างสะใภ้กับพ่อสามีก็ค่อยๆ หายไป บางทีคนนอกคิดว่าฉันเป็นลูกสาวคนเล็กของพ่อ

พ่อของฉันไม่เคยเข้มงวดกับฉัน แม้ว่าฉันจะซุ่มซ่ามในครัวก็ตาม ตอนแรกอาหารที่ฉันทำไม่ถูกใจฉันเลย แต่พ่อฉันก็ยังกินหมดและชมว่าอร่อยเหมือนกับให้กำลังใจฉันเงียบๆ จากมื้ออาหาร ฉันรู้ว่าพ่อชอบปลาและซุปชนิดใด จากนั้นฉันก็เรียนรู้และทำอาหารได้ดีขึ้นทุกวัน

พ่อเรียกฉันว่า “เบบี้” ซึ่งเป็นชื่อที่เขาใช้เพียงคนเดียว ทุกครั้งที่ฉันไปทริปธุรกิจ พ่อมักจะถามสามีฉันว่า “อีกกี่วันลูกจะกลับมา” ไม่ว่าฉันจะกลับบ้านเร็วหรือช้าแค่ไหนพ่อของฉันก็มักจะรอให้ฉันกลับบ้านก่อนกินข้าวเสมอ ครั้งหนึ่งฉันกลับบ้านช้าเกือบสองชั่วโมง เมื่อฉันเข้าไปในบ้าน ฉันเห็นคุณพ่อกำลังนั่งอยู่ใกล้ถาดอาหารพร้อมกับยิ้มอย่างอ่อนโยน มื้ออาหารวันนั้นมีเพียงพ่อและลูกสาวแต่ก็อบอุ่นมาก เหมือนกับวันที่ลูกสาวแต่งงานและกลับบ้านมาทานอาหารกับพ่อแม่ของเธอ

เมื่อเวลาผ่านไป พ่อก็อายุมากขึ้นเรื่อยๆ และอายุก็ค่อยๆ ทำให้พ่อสับสนมากขึ้น เมื่อพ่อของฉันอายุได้ 82 ปี เขาป่วยเป็นโรคพาร์กินสัน พ่อลืมไปว่ากินข้าวแล้วและลืมว่าเก็บเงินไว้ที่ไหน ฉันเรียนรู้วิธีดูแลพ่อของฉัน เรียนรู้ที่จะรักชายชราที่กำลังอ่อนแอลงเรื่อยๆ วันหนึ่งเพื่อนบ้านโทรมาบอกว่าพ่อของฉันกำลังถือไม้กวาดกวาดพื้นไปทั่วบริเวณจนสุดหมู่บ้านตอนเที่ยงของกลางฤดูร้อน คราวหนึ่งพ่อเปิดเตาแก๊สเพื่อหุงข้าว เพียงเพราะ "กลัวว่าเบจะหิวเมื่อกลับมาจากทำงาน" ประโยคนั้นทำเอาฉันสะอื้นเลยทีเดียว พ่อไม่พูดคำรักแต่ก็แสดงความรักต่อลูกอย่างเงียบ ๆ ด้วยการกระทำเพียงเล็กน้อย

ในไม่ช้าพ่อของฉันก็เดินเองไม่ได้อีกต่อไปและต้องถูกจำกัดอยู่ในสถานที่ของเขา และฉันก็อยู่กับพ่อเสมอ ฉันให้อาหารพ่อ เล่านิทานให้พ่อฟังเพื่อทำให้พ่อหัวเราะ อาบน้ำและเช็ดตัวให้พ่อด้วยความอ่อนโยนและสำนึกบุญคุณ พ่อยังเรียกฉันว่า “ที่รัก” เหมือนเคย

วันหนึ่งในฤดูหนาว พ่อก็เสียชีวิตหลังจากงีบหลับอย่างสงบ ใบหน้าของพ่อมีสีชมพูและสงบราวกับว่าเขาไม่เคยเจ็บป่วยมาก่อน แม้ว่าพ่อของฉันจะไม่อยู่แล้ว แต่ความรัก ความคุ้มครอง และรอยยิ้มอันอ่อนโยนของท่านจะคงอยู่ตลอดไปในทุกมื้ออาหาร ในความทรงจำวัยเด็กของลูกๆ หลานๆ และในใจลึกๆ ของลูกสะใภ้คนเล็กซึ่งโชคดีที่มีพ่อตาที่ยอดเยี่ยม!

สวัสดีความรัก ซีซั่น 4 ธีม "พ่อ" เปิดตัวอย่างเป็นทางการในวันที่ 27 ธันวาคม 2567 บนสื่อสิ่งพิมพ์ 4 ประเภทและโครงสร้างพื้นฐานดิจิทัลของวิทยุ-โทรทัศน์และหนังสือพิมพ์ บิ่ญเฟื้อก (BPTV) สัญญาว่าจะนำคุณค่ามหัศจรรย์ของความรักอันศักดิ์สิทธิ์และสูงส่งของพ่อมาสู่ประชาชน
กรุณาส่งเรื่องราวสุดซึ้งเกี่ยวกับพ่อของคุณมาที่ BPTV โดยการเขียนบทความ เขียนความรู้สึก บทกวี เรียงความ วิดีโอ คลิป เพลง (พร้อมบันทึกเสียง) ... ทางอีเมล chaonheyeuthuongbptv@gmail.com สำนักงานเลขานุการบรรณาธิการ สถานีวิทยุโทรทัศน์และหนังสือพิมพ์บิ่ญเฟื้อก เลขที่ 228 Tran Hung Dao เขต Tan Phu เมือง Dong Xoai จังหวัดบิ่ญเฟื้อก หมายเลขโทรศัพท์ 0271.3870403 กำหนดส่งผลงานคือวันที่ 30 สิงหาคม 2568
บทความคุณภาพจะได้รับการตีพิมพ์ จ่ายค่าลิขสิทธิ์ และได้รับรางวัลพิเศษ 1 รางวัล และรางวัลยอดเยี่ยมอีก 10 รางวัลเมื่อจบหัวข้อ
เรามาเขียนเรื่องของพ่อต่อกับ “Hello Love” ซีซั่น 4 กันเถอะ เพื่อให้เรื่องราวของพ่อได้แพร่หลายไปสัมผัสหัวใจของทุกๆ คน!

ที่มา: https://baobinhphuoc.com.vn/news/19/172526/งัวอิชา-ธูไห่-กวา-ทอย