เด็กๆที่เพิ่งเติบโตมาด้วยความรักและความปรารถนา

พวกเราคือคนรุ่นที่ยืนอยู่บนเส้นแบ่งระหว่างสองยุคสมัย เด็กๆ ที่เพิ่งก้าวออกจากชนบทเก่าๆ ท่ามกลางกลิ่นฟางแห้งและเสียงกบร้องหลังฝนตกทุกครั้ง และพบว่าตัวเองอยู่ในโลกของจอแบนและแสงสีฟ้าเย็นตา เราแบกรับความไม่แน่นอนของผู้ที่เพิ่งจากบ้านเกิดเมืองนอนไว้ภายในตัว เท้าของเรายืนอยู่ในปัจจุบัน แต่หัวใจของเรายังคงวนเวียนอยู่ที่ไหนสักแห่งที่ไกลแสนไกล เก่าแก่เหลือเกิน

วัยเด็กในชนบท - เกมพื้นบ้านเช่นซ่อนหาหรือเล่นทราย การจับปู ปลา... กลายเป็นความทรงจำอันชัดเจนของคนรุ่นหนึ่ง

วัยเด็กของเราเปรียบเสมือนหยาดฝนสุดท้ายที่กำลังจะตาย ในเวลานั้น หากเราต้องการติดต่อกับคนไกล ไม่มีทางอื่นใดนอกจากการเขียนจดหมายด้วยลายมือ ห่ออย่างระมัดระวังในซองสีขาว ติดแสตมป์ แล้วหย่อนลงในตู้ไปรษณีย์สีเหลืองของ ที่ทำการไปรษณีย์ ประจำตำบล และรอคอยคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ

แล้วเวลาก็ผ่านไปราวกับน้ำตกที่ไหลลงมาจากหน้าผาสูงชัน ก่อนที่หมึกในจดหมายที่เขียนด้วยลายมือจะจางหาย เราต้องปรับตัวให้ชินกับแป้นพิมพ์เสียก่อน ก่อนที่เราจะคุ้นเคยกับ Yahoo Messenger ก็ปรากฏขึ้นราวกับเวทมนตร์ Facebook และ TikTok เข้ามาราวกับสายน้ำ กวาดล้างความเงียบงันทั้งหมด และบัดนี้ ปัญญาประดิษฐ์สามารถพูดแทนคุณได้ แม้กระทั่งพูดแทนความคิดที่ยังไม่ได้เอ่ยชื่อ

เช้าวันไปโรงเรียนในสมัยนั้นมีกลิ่นดินเปียกโชยหลังฝนตกทั้งคืน เราลุยแอ่งน้ำโคลน รองเท้าแตะพลาสติกของเราเปื้อนโคลน หลายคู่ยังมีรอยเชื่อมเป็นหย่อมๆ จากส้นรองเท้าที่สึกหรือสายรัดขาด กระเป๋านักเรียนพลาสติกที่สะพายอยู่บนบ่าส่งเสียงดังกราวทุกครั้งที่ก้าวเดิน เราเดินไปโรงเรียนโดยไม่มีใครมารับ เพราะถนนทุกสายในหมู่บ้านเปรียบเสมือนแผนที่ที่คุ้นเคยและฝังแน่นอยู่ในความทรงจำ

หลังเลิกเรียน โลก ของเราเปิดกว้างราวกับหนังสือผจญภัยที่ไม่มีวันจบสิ้น เด็กชายมารวมตัวกันเป็นวงกลมที่วาดไว้บนพื้น ดวงตาของพวกเขาเป็นประกายระยิบระยับด้วยวิถีโคจรของลูกแก้วที่กลิ้งไปมา

มีช่วงบ่ายในฤดูร้อนที่เราได้นอนเล่นบนพื้นหญ้า มองขึ้นไปดูว่าวกำลังบินสูงอยู่บนท้องฟ้าสีฟ้าใส ราวกับว่าอยากจะสัมผัสเมฆสีขาว

เหล่าสาวๆ ต่างโอบกอดกัน เสียงหัวเราะดังกังวานราวกับเสียงกระดิ่ง ถักผมเปียด้วยริบบิ้นสีชมพูซีดๆ ของกันและกัน บางครั้งทั้งกลุ่มก็ส่งเสียงพูดคุยกันเสียงดัง แย่งชิงผลดูออยสีเหลืองสุกแต่ละผล ใบมะขามอ่อนแต่ละใบห่อด้วยเกลือขาวเม็ดเล็กๆ รสชาติเปรี้ยวเค็มแต่ก็อร่อยอย่างประหลาด

เมื่อช่วงบ่ายค่อยๆ หมดลง เสียงแม่เรียกจากระเบียงทำให้เราห่างจากเกม

ใต้แสงตะเกียงน้ำมันที่ริบหรี่ ใบหน้าซูบผอมของแม่เผยให้เห็นร่องรอยแห่งความยากลำบากทุกประการ มือของแม่เย็บเสื้อเก่า ๆ ให้ฉันและพี่สาวอย่างชำนาญ แต่ละฝีเข็มราวกับสื่อถึงความรักอันไร้ขอบเขต พ่อนั่งอยู่ข้างวิทยุเก่า หูของท่านเอียงฟังทุกคำในรายการวิทยุอย่างตั้งใจ สายตาของท่านมองออกไปไกลราวกับถูกดึงเข้าสู่โลกแห่งเรื่องราว

ค่ำคืนเหล่านั้น ดูเหมือนทั้งหมู่บ้านจะสั่นไหวเป็นจังหวะเดียว เด็กๆ เบียดเสียดกันรอบทีวีขาวดำเครื่องเดียวในละแวกนั้นเพื่อดูรายการ “ดอกไม้น้อย” ดวงตาเบิกกว้างราวกับอยากซึมซับทุกภาพ

จากนั้นพวกเราก็นับถอยหลังอย่างใจจดใจจ่อจนถึงวินาทีสุดท้ายของรายการ “การเดินทางสู่ตะวันตก” มีอยู่ช่วงหนึ่ง เด็กๆ ทั้งกลุ่มนั่งเงียบกริบ จดจ่ออยู่กับการผจญภัยของซุนหงอคง ทันใดนั้นโทรทัศน์ก็ส่งเสียงแตกพร่า หน้าจอกระพริบเป็นเส้นแนวนอนและแนวตั้ง พิธีกรต้องตบข้างจอ ทุกคนกลั้นหายใจรอ เมื่อภาพกลับมาชัดเจนอีกครั้ง เสียงเชียร์ดังกึกก้องราวกับเพิ่งรอดพ้นจากอาการหัวใจวาย

เวลาเปรียบเสมือนสายน้ำที่พัดพาความเยาว์วัยและวันเวลาที่แสนช้าไป

วันหนึ่งเราตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าตัวเองอยู่ในอีกโลกหนึ่ง ที่ซึ่งทุกสิ่งเคลื่อนไหวด้วยความเร็วแสง ในมือของเรามีสมาร์ทโฟนที่มีพลังเหนือจินตนาการในนิยาย วิทยาศาสตร์ วัยเด็ก แต่ลึกๆ ในใจเรายังคงได้ยินเสียงแม่เรียกชื่อเราจากระเบียงบ้านในยามพระอาทิตย์ตกดิน

มีหลายคืนที่เมืองหลับใหลไปแล้ว เหลือเพียงแสงไฟถนนสีเหลืองส่องสว่างอยู่บนถนนที่ว่างเปล่า เราต่างรำลึกถึงช่วงบ่ายที่เราวิ่งเท้าเปล่าบนถนนดินในหมู่บ้านด้วยความอาลัย

ฉันจำกลิ่นควันไฟที่ลอยฟุ้งจากหลังคาบ้านในละแวกนั้นตอนพระอาทิตย์ตกดินได้ ฉันจำเสียงเด็กๆ เล่นและหัวเราะก้องไปทั่วลานบ้านที่ยังคงปกคลุมไปด้วยฟางได้ ทั้งหมดนี้รวมกันเป็นซิมโฟนีเรียบง่าย ซึ่งจนถึงตอนนี้ ฉันยังคงถือว่าเป็นดนตรีที่ดีที่สุดในชีวิต

เราโชคดีหรือบางทีก็โหดร้ายเกินไป ที่อาศัยอยู่ในโลกคู่ขนานสองโลกในเวลาเดียวกัน

ด้านหนึ่งคืออดีตที่ดำเนินชีวิตอย่างเชื่องช้าราวกับวงกลมซ้อนกัน เรียบง่ายแต่ลึกซึ้ง อีกด้านหนึ่งคือปัจจุบันที่เชื่อมโยงโลกเข้าด้วยกัน รวดเร็วจนล้นหลามแต่ก็เปราะบาง เลือนหายไปราวกับควัน

ระหว่างสองโลกนั้น เราเปรียบเสมือนผู้ดูแลสะพานที่แบกความทรงจำในวัยเด็กและร่องรอยของรุ่นที่ค่อยๆ เลือนหายไปไว้ในกระเป๋าเดินทาง

และเมื่อชีวิตสมัยใหม่แบกรับภาระหนักอึ้งบนบ่าเรา เมื่อข้อความดังไม่หยุด เมื่อเดดไลน์เริ่มคืบคลานเข้ามา เราหลับตาลงเพื่อค้นพบวัยเด็กของเรา ณ ที่นั้น เวลาไหลไปอย่างเชื่องช้าดุจน้ำผึ้ง ที่ซึ่งทุกช่วงเวลาเปี่ยมล้นไปด้วยอารมณ์ความรู้สึก วัยเด็กกลายเป็นยาถอนพิษจากวันเวลาที่เหนื่อยล้า กลายเป็นแสงนำทางอันเงียบงันที่นำทางเรากลับบ้านเมื่อเราจมอยู่กับชีวิต

ที่มา: https://baothainguyen.vn/van-nghe-thai-nguyen/202508/nhung-dua-tre-vua-kip-lon-len-cung-thuong-nho-4e43ad5/