เด็กๆที่เพิ่งเติบโตมาด้วยความรักและความปรารถนา

พวกเราคือคนรุ่นที่ยืนอยู่บนเส้นแบ่งระหว่างสองยุคสมัย เด็กๆ ที่เพิ่งก้าวออกจากชนบทเก่าๆ ท่ามกลางกลิ่นฟางแห้งและเสียงกบร้องหลังฝนตกทุกครั้ง และพบว่าตัวเองอยู่ในโลกของจอแบนและแสงสีฟ้าเย็นตา เราแบกรับความไม่แน่นอนของผู้ที่เพิ่งจากบ้านเกิดเมืองนอนไว้ภายในตัว เท้าของเรายืนอยู่ในปัจจุบัน แต่หัวใจของเรายังคงวนเวียนอยู่ที่ไหนสักแห่งที่ไกลแสนไกล เก่าแก่เหลือเกิน

วัยเด็กในชนบท - เกมพื้นบ้านเช่นซ่อนหาหรือเล่นทราย การจับปู ปลา... กลายเป็นความทรงจำอันชัดเจนของคนรุ่นหนึ่ง

วัยเด็กของเราเปรียบเสมือนหยาดฝนสุดท้ายที่กำลังจะตาย ในเวลานั้น หากเราต้องการติดต่อกับคนไกล ไม่มีทางอื่นใดนอกจากการเขียนจดหมายด้วยลายมือ ห่ออย่างระมัดระวังในซองสีขาว ติดแสตมป์ แล้วหย่อนลงในตู้ไปรษณีย์สีเหลืองของ ที่ทำการไปรษณีย์ ประจำตำบล และรอคอยคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ

แล้วเวลาก็ผ่านไปราวกับน้ำตกที่ไหลลงมาจากหน้าผาสูงชัน ก่อนที่หมึกในจดหมายที่เขียนด้วยลายมือจะจางหาย เราต้องปรับตัวให้ชินกับแป้นพิมพ์เสียก่อน ก่อนที่เราจะคุ้นเคยกับ Yahoo Messenger ก็ปรากฏขึ้นราวกับเวทมนตร์ Facebook และ TikTok เข้ามาราวกับสายน้ำ กวาดล้างความเงียบงันทั้งหมด และบัดนี้ ปัญญาประดิษฐ์สามารถพูดแทนคุณได้ แม้กระทั่งพูดแทนความคิดที่ยังไม่ได้เอ่ยชื่อ

เช้าวันไปโรงเรียนในสมัยนั้นมีกลิ่นดินเปียกโชยหลังฝนตกทั้งคืน เราลุยแอ่งน้ำโคลน รองเท้าแตะพลาสติกของเราเปื้อนโคลน หลายคู่ยังมีรอยเชื่อมเป็นหย่อมๆ จากส้นรองเท้าที่สึกหรือสายรัดขาด กระเป๋านักเรียนพลาสติกที่สะพายอยู่บนบ่าส่งเสียงดังกราวทุกครั้งที่ก้าวเดิน เราเดินไปโรงเรียนโดยไม่มีใครมารับ เพราะถนนทุกสายในหมู่บ้านเปรียบเสมือนแผนที่คุ้นตาที่ฝังแน่นอยู่ในความทรงจำ

หลังเลิกเรียน โลก ของเราเปิดกว้างราวกับหนังสือผจญภัยที่ไม่มีวันจบสิ้น เด็กชายมารวมตัวกันเป็นวงกลมที่วาดไว้บนพื้น ดวงตาของพวกเขาเป็นประกายระยิบระยับด้วยวิถีของลูกแก้วที่กลิ้งไปมา

มีช่วงบ่ายในฤดูร้อนที่เราได้นอนเล่นบนพื้นหญ้า มองขึ้นไปดูว่าวกำลังบินสูงอยู่บนท้องฟ้าสีฟ้าใส ราวกับว่าอยากจะสัมผัสเมฆสีขาว

เด็กสาวกลุ่มหนึ่งมารวมตัวกัน เสียงหัวเราะดังกังวานราวกับเสียงระฆัง ถักผมเปียด้วยริบบิ้นสีชมพูซีดจางให้กันและกัน บางครั้งทั้งกลุ่มก็พูดคุยและโต้เถียงกัน แย่งชิงผลดูออยสีเหลืองสุกแต่ละผล ใบมะขามอ่อนแต่ละใบห่อด้วยเกลือขาวเม็ดเล็กๆ รสชาติเปรี้ยวเค็มแต่ก็อร่อยอย่างประหลาด

เมื่อช่วงบ่ายค่อยๆ หมดลง เสียงแม่เรียกจากระเบียงทำให้เราห่างจากเกม

ใต้แสงตะเกียงน้ำมันที่ริบหรี่ ใบหน้าผอมบางของแม่เผยให้เห็นร่องรอยแห่งความยากลำบาก มืออันชำนาญของแม่เย็บเสื้อผ้าเก่าๆ ให้ฉันกับพี่สาว แต่ละฝีเข็มราวกับสื่อถึงความรักอันไร้ขอบเขต พ่อนั่งอยู่ข้างวิทยุเก่า หูของท่านเอียงฟังทุกคำในรายการวิทยุอย่างตั้งใจ สายตาที่ทอดไกลออกไปราวกับกำลังจดจ่ออยู่กับโลกของเรื่องราว

คืนนั้น ทั้งหมู่บ้านดูเหมือนจะสั่นสะเทือนไปด้วยจังหวะหัวใจที่เต้นระรัว เด็กๆ เบียดเสียดกันอยู่ที่ทีวีขาวดำเพียงเครื่องเดียวในละแวกนั้นเพื่อดูรายการ “Little Flowers” ​​ดวงตาเบิกกว้างราวกับอยากซึมซับทุกภาพ

จากนั้นพวกเราก็นับถอยหลังอย่างใจจดใจจ่อจนถึงวินาทีสุดท้ายของรายการ “การเดินทางสู่ตะวันตก” มีอยู่ช่วงหนึ่ง เด็กๆ ทั้งกลุ่มนั่งเงียบกริบ จดจ่ออยู่กับการผจญภัยของซุนหงอคง ทันใดนั้นโทรทัศน์ก็ส่งเสียงแตก หน้าจอฉายเป็นเส้นแนวนอนและแนวตั้ง พิธีกรต้องตบข้างจอ ทุกคนกลั้นหายใจรอ เมื่อภาพกลับมาชัดเจนอีกครั้ง เสียงเชียร์ดังกึกก้องราวกับเพิ่งรอดพ้นจากอาการหัวใจวาย

เวลาเปรียบเสมือนสายน้ำที่พัดพาทั้งวัยเด็กและวันเวลาที่แสนช้าไป

วันหนึ่งเราตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าตัวเองอยู่ในสถานที่ที่แตกต่างออกไป ที่ซึ่งทุกสิ่งทุกอย่างเคลื่อนไหวด้วยความเร็วแสง ในมือของเรามีสมาร์ทโฟนที่มีพลังเหนือจินตนาการนิยาย วิทยาศาสตร์ ในวัยเด็ก แต่ที่ไหนสักแห่งในใจ เรายังคงได้ยินเสียงแม่เรียกชื่อเราจากระเบียงบ้าน ขณะที่พระอาทิตย์ตกดิน

มีหลายคืนที่เมืองหลับใหลและมีเพียงแสงไฟถนนสีเหลืองที่ส่องอยู่บนถนนที่ว่างเปล่า เรามักจะนึกถึงช่วงบ่ายที่เราวิ่งเท้าเปล่าบนถนนดินในหมู่บ้าน

ฉันจำกลิ่นควันไฟที่ลอยขึ้นจากหลังคาบ้านในละแวกนั้นได้เมื่อพระอาทิตย์ตกดิน ฉันจำเสียงเด็กๆ เล่นและหัวเราะก้องไปทั่วลานบ้านที่ยังคงปกคลุมไปด้วยฟาง ทั้งหมดนี้รวมกันเป็นซิมโฟนีเรียบง่าย ซึ่งจนถึงตอนนี้ ฉันยังคงรู้สึกว่าเป็นดนตรีที่ดีที่สุดในชีวิต

เราโชคดีหรืออาจโหดร้ายก็ได้ ที่อาศัยอยู่ในโลกคู่ขนานสองโลกในเวลาเดียวกัน

ด้านหนึ่งคืออดีตที่ดำเนินชีวิตอย่างเชื่องช้าราวกับวงกลมซ้อนกัน เรียบง่ายแต่ลึกซึ้ง อีกด้านหนึ่งคือปัจจุบันที่เชื่อมโยงโลกเข้าด้วยกัน รวดเร็วอย่างล้นหลามแต่ก็เปราะบาง เลือนหายไปราวกับควัน

ระหว่างสองโลกนั้น เราเปรียบเสมือนผู้ดูแลสะพานที่แบกความทรงจำในวัยเด็กและร่องรอยของรุ่นที่ค่อยๆ เลือนหายไปไว้ในกระเป๋าเดินทาง

และเมื่อชีวิตสมัยใหม่แบกรับภาระหนักอึ้งบนบ่าของเรา เมื่อข้อความมากมายไม่หยุดหย่อน เมื่อเดดไลน์เริ่มทับถมกัน เราหลับตาลงเพื่อค้นพบวัยเด็กของเรา ณ ที่นั้น เวลาไหลเอื่อยเฉื่อยดุจน้ำผึ้ง ที่ซึ่งทุกช่วงเวลาเปี่ยมล้นไปด้วยอารมณ์ วัยเด็กกลายเป็นยาถอนพิษจากวันเวลาที่เหนื่อยล้า กลายเป็นประภาคารอันเงียบงันที่นำทางเรากลับบ้านเมื่อเราหลงทางในชีวิต

ที่มา: https://baothainguyen.vn/van-nghe-thai-nguyen/202508/nhung-dua-tre-vua-kip-lon-len-cung-thuong-nho-4e43ad5/