เมื่อก่อนฉันชอบไปตลาดในหมู่บ้าน แม่เล่าให้ฟังว่าตอนเด็กๆ ทุกครั้งที่แม่ไปตลาดเพื่อขายของเล็กๆ น้อยๆ แม่จะวางฉันไว้ในตะกร้าแล้วอุ้มไปที่ตลาด แม่จะวางมันฝรั่งหรือข้าวโพดหรืออะไรก็ตามที่พ่อปลูกไว้ในสวนไว้ที่ปลายตะกร้าใบหนึ่ง และฉันจะนั่งลงในตะกร้าใบนั้นอย่างเรียบร้อย เมื่อไปตลาด แม่จะวางของขายไว้ ในขณะที่ฉันยังคง “นั่ง” อยู่ในตะกร้า เวลาไปตลาดก็จะมีแต่คนรู้จักเท่านั้น เมื่อเห็นฉัน พวกเขาจะลูบแก้มฉันและดุฉันอย่างเอ็นดู บางคนก็จะให้ข้าวเหนียวกับฉัน บางคนก็จะให้เค้กกับฉัน
ตอนฉันอายุประมาณ 6-7 ขวบ ฉันก็ยังเดินตามแม่ไปตลาด แม่ถือของไว้ข้างหน้า ส่วนฉันวิ่งตาม แม่เคยชินกับการ “เดิน” เลยเดินเร็วมาก ฉันเลยวิ่งตามจนเหนื่อย พอไปถึงตลาด แม่เอาของมาวางขาย ฉันนั่งหายใจหอบอยู่ตรงนั้น ตอนอายุเท่านี้ แม่ขอกินทุกครั้งที่มีโอกาส แม่ยังขายอะไรไม่ได้ แต่ฉันก็ยังขอเค้กก้อนนี้ก้อนนั้นอยู่ แม่โกรธและดุฉันว่าถ้าฉันยัง “บ่น” ต่อไป คราวหน้าแม่จะให้ฉันอยู่บ้าน ฉันจึงยอมนั่งเฉยๆ ให้แม่ขายของ
ฉันนั่งอยู่หน้าทางเข้าตลาด บางครั้งก็เจอญาติๆ ที่ลูบหัวฉันและชมฉัน พร้อมทั้งให้เงินทอนฉัน ฉันจึงวิ่งไปซื้อเค้กอย่างมีความสุข เคี้ยวมันอย่างมีความสุขเหมือนช่วงเทศกาลตรุษจีน ครั้งหนึ่ง ฉันเห็นผู้หญิงคนหนึ่งขายเต้าหู้ทอดให้คนซื้อไปทำอาหาร ฉันคิดว่าเป็นเค้ก ฉันจึงรีบวิ่งไปซื้อสองชิ้น จากนั้นก็วิ่งหนีไปด้วยความตื่นตระหนก ฉันวิ่งไปสองสามก้าวแล้วหยิบเข้าปาก เต้าหู้ไม่มีรสชาติ ฉันจึงคายมันทิ้ง ฉันหันกลับไปหาผู้หญิงที่ขายเค้กและขอน้ำตาล เธอหัวเราะและบอกว่า เต้าหู้ไม่มีน้ำตาล
การไปตลาดหมู่บ้านซ้ำๆ มันน่าเบื่อ เพราะมีแต่ของเดิมๆ คนเดิมๆ ตลอดเลย เลยอยากไปตลาดประจำตำบลหรือตลาดประจำอำเภอ เมื่อก่อนแม่จะไปตลาดประจำอำเภอแค่ครั้งคราว แต่ไม่ค่อยได้ไปตลาดประจำอำเภอเพราะ...อยู่ไกล (ตลาดประจำตำบลอยู่ไกลจากตลาดประจำอำเภอประมาณ 2 กิโลเมตร)
เมื่อแม่ไปตลาดประจำอำเภอ ฉันก็ขอไปด้วย ตอนนั้นอำเภอของฉันยังเป็นอำเภอที่ “ห่างไกล” จึงมีโครงสร้างพื้นฐานไม่ดีนัก แต่สำหรับเด็กบ้านนอกอย่างฉัน ตลาดประจำอำเภอก็แปลกเหมือนกัน ตลาดประจำอำเภอของฉันมีสะพานข้ามแม่น้ำ สะพานมีไม้กระดานหักๆ หลุดออกไป ทำให้มีรูให้เห็นน้ำในแม่น้ำที่ไหลเชี่ยว เวลาเดินข้ามรูเหล่านั้น ฉันกลัวลื่นล้มรองเท้าแตะตกแม่น้ำ ต่อมาเมื่อฉันโตขึ้นและเข้าเรียนมัธยมปลาย ฉันมักจะเดินข้ามสะพานนั้นและนึกถึงความกลัวของตัวเองในตอนนั้น มันตลกดีจริงๆ
หากเปรียบเทียบกับตลาดหมู่บ้านแล้ว ตลาดประจำอำเภอจะขายสินค้าได้มากมาย เมื่อพิจารณาจากความต้องการที่แท้จริงของคนในสมัยนั้น ชาวบ้านมักจะบอกกันว่าการไปตลาดประจำอำเภอ "คุณสามารถซื้ออะไรก็ได้" ซึ่งเป็นเรื่องจริงที่ชาวบ้านส่วนใหญ่ในสมัยนั้นยังคงยากจน เมื่อไปตลาดประจำอำเภอ พวกเขาจะซื้อเฉพาะสิ่งของจำเป็นในชีวิตประจำวันเท่านั้น ส่วนสินค้าอื่นๆ ถือเป็น "สินค้าฟุ่มเฟือย"
ฉันเดินตามแม่ตั้งแต่หัวตลาดจนสุดทาง ส่วนใหญ่จะเดินดูโน่นดูนี่เพื่อความเพลิดเพลิน แม่พาฉันไปที่ร้านที่ขายเฉาก๊วย แล้วซื้อเฉาก๊วยมาให้ฉันหนึ่งชาม เฉาก๊วยเสิร์ฟพร้อมน้ำตาลและกะทิเล็กน้อย ฉันนั่งซดจนหมดอย่างรวดเร็ว ฉันจึงคืนชามให้คนขายเฉาก๊วย แล้วเราก็เดินต่อไป บางครั้งเมื่อฉันเจอคนรู้จักเก่า แม่จะหยุดและ “คุย” สักพัก ขณะที่ฉันเดินไปรอบๆ หรือนั่งยองๆ รอ
หลังจากเดินตลาด แม่และลูกสาวไม่ได้ซื้ออะไรมีค่าเลย ยกเว้นสิ่งที่พ่อบอกไว้ ได้แก่ จอบ เคียว แหจับปลาหลายเมตร และของเล็กๆ น้อยๆ อื่นๆ และแน่นอนว่าเมื่อกลับถึงบ้าน แม่จะเลี้ยงซุปเปรี้ยวแสนอร่อยให้คนทั้งครอบครัวกิน โดยมีผักนานาชนิดและปลาน้ำจืดบางชนิดที่หาได้ที่บ้าน
ยิ่งอายุมากขึ้น ฉันก็ยิ่งไปตลาดน้อยลง (ตรงกันข้ามกับตอนที่ฉันยังเด็ก) ตอนนี้ฉันไม่ค่อยคุ้นเคยกับตลาดเท่าไร (เพราะฉันไม่ค่อยไปตลาด ไม่รู้ว่าจะซื้ออะไรไปขาย) บางครั้ง ฉันอยากสัมผัสบรรยากาศการไปตลาดตอนเด็กๆ จึงพยายามไปตลาด แต่ความรู้สึกมันแตกต่างไปโดยสิ้นเชิง แล้วในใจฉันก็นึกถึงคำพูดของนักปรัชญาโบราณที่ว่า “ทุกสิ่งทุกอย่างเปลี่ยนแปลง เราไม่อาจลงเล่นน้ำในแม่น้ำสายเดียวกันได้สองครั้ง”
ทราน นัท ฮา
แหล่งที่มา
การแสดงความคิดเห็น (0)