ความคิดถึงภาคใต้ของลุงโฮผ่านบทกวี

“ภาคใต้อยู่ในใจของฉัน…” - คำพูดของลุงโฮในช่วงชีวิตของเขานั้นแสดงให้เห็นอย่างชัดเจนถึงความรักที่เขามีต่อประชาชนและทหารของภาคใต้ และประชาชนและทหารของภาคใต้ก็อุทิศความศรัทธาและความปรารถนาที่มีต่อประธานาธิบดี โฮจิมินห์ ผู้เป็นที่รักเช่นกัน กวีหลายคนได้บันทึกความรักอันศักดิ์สิทธิ์นั้นไว้และแต่งกลอนที่ซาบซึ้งกินใจ

ลุงโฮดูแลต้นมะเฟืองที่ชาวใต้มอบให้ ภาพ: Archive

เมื่อวันที่ 5 มิถุนายน 1911 ที่ท่าเรือ Nha Rong ชายหนุ่มชื่อเหงียน ตัต ทันห์ ซึ่งมีชื่อเล่นว่าวัน บา ได้สมัครเป็นผู้ช่วยในครัวบนเรือ Amiral Latouche Treville ที่ออกเดินทางจากไซง่อน โดยเริ่มต้นการเดินทางเพื่อค้นหาวิธีช่วยประเทศ การเดินทางครั้งนั้นกินเวลานานถึง 30 ปี โดยเดินทางผ่าน 4 ทวีปและเกือบ 30 ประเทศทั่วโลก เพื่อหาหนทางให้กับชาวเวียดนาม ในฤดูใบไม้ผลิของปี 1941 เขากลับมายังบ้านเกิด และภูเขาและป่าไม้ของ Pac Bo (จังหวัด Cao Bang) ก็รอต้อนรับเขาอยู่ ในปี 1946 หลังจากการประชุมที่ Fontainebleau (ตั้งแต่วันที่ 6 กรกฎาคม 1946 ถึง 10 กันยายน 1946) สิ้นสุดลงแต่ไม่ได้ผลตามที่คาดหวังไว้ ประธานาธิบดีโฮจิมินห์ได้เจรจาและลงนามข้อตกลงชั่วคราวกับตัวแทนของรัฐบาลฝรั่งเศสเมื่อวันที่ 14 กันยายน 1946 เพียงหนึ่งวันต่อมา D'Argenlieu ข้าหลวงใหญ่ฝรั่งเศสประจำเวียดนามได้ส่งโทรเลขเชิญประธานาธิบดีโฮจิมินห์ให้ไปพบที่อ่าว Cam Ranh ระหว่างทางกลับจากฝรั่งเศสเพื่อหารือเกี่ยวกับการปฏิบัติตามข้อตกลงชั่วคราว เมื่อวันที่ 18 ตุลาคม 1946 ลุงโฮเดินทางมาถึงอ่าว Cam Ranh ประวัติศาสตร์บันทึกไว้ว่าอ่าว Cam Ranh เป็นสถานที่สุดท้ายที่ลุงโฮปรากฏตัวในพื้นที่ทางใต้ ในช่วงเวลาต่อมา ลุงโฮรู้สึกคิดถึงและรักใคร่ชาวใต้เสมอมา โดยยังคงคิดว่า "ภาคใต้อยู่ในใจของฉันเสมอ..."

กวี To Huu เขียนถึงความรู้สึกอันศักดิ์สิทธิ์และสูงส่งของลุงโฮว่า “ลุงคิดถึงภาคใต้เหมือนคิดถึงบ้าน/ภาคใต้คิดถึงลุงเหมือนคิดถึงพ่อ” บทกวีนี้สรุปความรู้สึกของลุงโฮที่มีต่อประชาชนและทหารภาคใต้ และประชาชนและทหารภาคใต้ที่มีต่อลุงโฮ ไม่เพียงแต่เป็นความรู้สึกที่เรียบง่ายของผู้นำที่มีต่อประชาชนเท่านั้น แต่ยังเป็นความรู้สึกของครอบครัวที่ใกล้ชิดกันอีกด้วย นอกจากนี้ กวี Nguyen Xuan Sanh ยังบันทึกความคิดถึงอันลึกซึ้งและไม่เคยหยุดยั้งของลุงโฮที่มีต่อภาคใต้ไว้ด้วย โดยในบทกวี The South เขาได้เขียนข้อความที่แสดงความรู้สึกที่แท้จริงของเขาไว้ว่า “ลุงฝันถึงปิตุภูมิทุกคืน/คิดถึงแม่น้ำโขงทุกวัน/หัวใจของเขาบินไปยังบริเวณคลองป่าชายเลน/ต้น Bach Dang เติบโตในศตวรรษนี้… ” กวี Quoc Tan ในบทกวี The Star Apple Tree in Uncle Ho’s Garden มีมุมมองที่แตกต่างออกไป จากการกระทำอันเรียบง่ายของลุงโฮในการดูแลต้นมะเฟืองที่ชาวใต้มอบให้ กวีได้แสดงความรักอันยิ่งใหญ่ที่เขามีต่อภาคใต้ให้ทุกคนได้รู้: "สิบห้าปี... ทุกเช้าและเย็น/ลุงโฮดูแลและทะนุถนอมทุกกิ่ง/ต้นไม้เติบโตแข็งแกร่งขึ้น ใบไม้ก็เขียวขจีขึ้น/เหมือนกับภาคใต้ที่เติบโตและเบ่งบาน..."

เพื่อตอบสนองความรักของลุงโฮ ประชาชนและทหารของภาคใต้ก็หันมาหาเขาด้วยความปรารถนาและความปรารถนา ดังเช่นที่กวี To Huu เคยเขียนไว้ว่า "ภาคใต้กำลังชนะ ฝันถึงวันเทศกาล/ต้อนรับลุงโฮให้มาเยือน เห็นลุงโฮยิ้ม!" ในปี 1945 กวี Bao Dinh Giang จากสามเหลี่ยมปากแม่น้ำโขงได้เขียนบทกวีสรรเสริญลุงโฮว่า "ดอกบัวที่สวยที่สุดใน Thap Muoi/เวียดนามนั้นงดงามที่สุดเมื่อเอ่ยถึงลุงโฮ " กวี Thanh Hai แสดงความรู้สึกลึกซึ้งที่มีต่อลุงโฮในบทกวี I Miss Uncle Ho ว่า "ลุง แม้ว่าเราจะอยู่ห่างไกลจากภูเขา/ภาพของคุณยังคงอยู่ในใจของเรา/ศัตรูต้องการตัดขาดประเทศ/แต่ภาคใต้ยังคงหันมาหาลุงโฮ..."

กวีชาวใต้ที่เติบโตมาในช่วงสงครามต่อต้านอเมริกา กวี Vien Phuong อดไม่ได้ที่จะแสดงความจริงใจและความรู้สึกที่ยังค้างคาใจของเด็กชาวใต้ที่มีต่อลุงโฮเมื่อ ไปเยี่ยมสุสานของเขา ว่า "พรุ่งนี้เมื่อฉันกลับไปทางใต้ ดวงตาของฉันคงจะเต็มไปด้วยน้ำตา/ฉันอยากเป็นนกที่ร้องเพลงรอบๆ สุสานของลุงโฮ/ฉันอยากเป็นดอกไม้ที่ส่งกลิ่นหอมไปทั่ว/ฉันอยากเป็นต้นไผ่ที่ซื่อสัตย์ไปทั่วทุกหนแห่ง..."

ภาคใต้เป็นประเทศแรกและประเทศสุดท้าย บ้านเกิดเมืองนอนของผู้คนเรียบง่าย เปี่ยมด้วยความรักและความหมายซึ่งทุ่มเทความรู้สึกทั้งหมดให้กับลุงโฮ เรื่องราวที่สวยงามมากมายเกี่ยวกับคำพูดและการกระทำของลุงโฮที่มีต่อประชาชนและทหารของภาคใต้ยังคงได้รับการถ่ายทอดต่อกันมา กวีผู้มากด้วยพรสวรรค์และความรู้สึกได้ถ่ายทอดความรู้สึกอันศักดิ์สิทธิ์นั้นออกมา เพื่อว่าวันนี้และวันพรุ่งนี้ เราจะสามารถสัมผัสถึงความรู้สึกของลุงโฮที่มีต่อภาคใต้ ภาคใต้ที่มีต่อลุงโฮได้เสมอผ่านภาพศิลปะและถ้อยคำที่สื่อถึงอารมณ์

เกียงดิญห์

ลิงค์ที่มา