ความคิดถึงภาคใต้ของลุงโฮผ่านบทกวี

“ภาคใต้อยู่ในใจข้า…” - คำพูดของลุงโฮในช่วงชีวิตของท่าน แสดงให้เห็นถึงความรักใคร่อันลึกซึ้งที่ท่านมีต่อประชาชนและทหารภาคใต้อย่างชัดเจน และประชาชนและทหารภาคใต้ก็อุทิศศรัทธาและความปรารถนาอันแรงกล้าแด่ประธานาธิบดี โฮจิมินห์ ผู้เป็นที่รักยิ่ง กวีหลายท่านได้บันทึกความรักอันศักดิ์สิทธิ์นี้ไว้เป็นบทกลอนที่เปี่ยมไปด้วยอารมณ์

ลุงโฮดูแลต้นแอปเปิ้ลดาวที่ชาวใต้มอบให้ ภาพ: เก็บถาวร

วันที่ 5 มิถุนายน ค.ศ. 1911 ณ ท่าเรือนาหรง ชายหนุ่มเหงียน ตัต ถั่น หรือชื่อเล่นว่า วัน บา ได้สมัครเข้าทำงานเป็นผู้ช่วยในครัวบนเรืออามีรัล ลาตูช เทรวิลล์ ขณะกำลังออกเดินทางจากไซ่ง่อน โดยเริ่มต้นการเดินทางเพื่อค้นหาหนทางช่วยเหลือประเทศ การเดินทางนั้นกินเวลานานถึง 30 ปี ผ่าน 4 ทวีป ครอบคลุมเกือบ 30 ประเทศทั่วโลก เพื่อหาหนทางช่วยเหลือชาวเวียดนาม ในฤดูใบไม้ผลิปี ค.ศ. 1941 เขาเดินทางกลับภูมิลำเนา และภูเขาและป่าไม้ของปากโบ (จังหวัดกาวบั่ง) ก็พร้อมต้อนรับเขา ในปี ค.ศ. 1946 หลังจากการประชุมที่ฟงแตนโบล (ระหว่างวันที่ 6 กรกฎาคม ถึง 10 กันยายน ค.ศ. 1946) สิ้นสุดลง แต่ไม่ได้บรรลุผลตามที่คาดหวัง ประธานาธิบดีโฮจิมินห์ได้เจรจาและลงนามข้อตกลงชั่วคราวลงวันที่ 14 กันยายน ค.ศ. 1946 กับผู้แทนรัฐบาลฝรั่งเศส เพียงหนึ่งวันต่อมา ข้าหลวงใหญ่ฝรั่งเศสประจำเวียดนาม ดาร์ช็องลิเยอ ได้ส่งโทรเลขเชิญประธานาธิบดีโฮจิมินห์ให้มาพบที่อ่าวกามรานห์ ระหว่างเดินทางกลับจากฝรั่งเศส เพื่อหารือเกี่ยวกับการปฏิบัติตามข้อตกลงชั่วคราวดังกล่าว วันที่ 18 ตุลาคม ค.ศ. 1946 ลุงโฮเดินทางมาถึงอ่าวกามรานห์ ประวัติศาสตร์บันทึกไว้ว่าอ่าวกามรานห์เป็นสถานที่สุดท้ายที่ลุงโฮปรากฏตัวในพื้นที่ทางใต้ ในช่วงเวลาดังกล่าว ลุงโฮยังคงรู้สึกโหยหาและรักใคร่อย่างลึกซึ้งต่อชาวใต้เสมอ โดยยังคงคิดว่า "ภาคใต้อยู่ในใจผมเสมอ..."

กวีโตฮู พรรณนาถึงความรู้สึกอันศักดิ์สิทธิ์และสูงส่งของลุงโฮว่า “ลุงคิดถึงภาคใต้เหมือนคิดถึงบ้าน/ภาคใต้คิดถึงลุงเหมือนคิดถึงพ่อ” บทกวีนี้สรุปความรู้สึกของลุงโฮที่มีต่อประชาชนและทหารภาคใต้ และประชาชนและทหารภาคใต้ที่มีต่อลุงโฮ ไม่เพียงแต่เป็นความรู้สึกเรียบง่ายของผู้นำที่มีต่อประชาชนเท่านั้น แต่ยังเป็นความรู้สึกของครอบครัวที่ใกล้ชิดกันอีกด้วย นอกจากนี้ กวีเหงียนซวนซานห์ กวีชาวใต้ยังได้บันทึกความคิดถึงอันลึกซึ้งและไม่มีวันสิ้นสุดของลุงโฮที่มีต่อ ภาคใต้ ไว้ด้วยว่า “ทุกค่ำคืนลุงฝันถึงปิตุภูมิ/ทุกวันคิดถึงแม่น้ำโขง/หัวใจโบยบินสู่ป่าชายเลน/ต้นบั๊กดังเกิดใหม่ในศตวรรษนี้… ” กวีก๊วกตัน ในบทกวี “ต้นแอปเปิลดาวในสวนลุงโฮ” มีมุมมองที่แตกต่างออกไป จากการกระทำอันเรียบง่ายของลุงโฮในการดูแลต้นแอปเปิ้ลดาวที่ชาวใต้มอบให้ กวีได้แสดงความรักอันยิ่งใหญ่ที่เขามีต่อภาคใต้ให้ทุกคนเห็น: "สิบห้าปี... ทุกเช้าและเย็น/ลุงโฮดูแลและทะนุถนอมกิ่งก้านทุกกิ่ง/ต้นไม้ก็แข็งแรงขึ้น ใบไม้ก็เขียวขจีขึ้น/เช่นเดียวกับภาคใต้ที่เติบโตและเบ่งบาน..."

เพื่อสนองความรักของลุงโฮ ประชาชนและทหารภาคใต้ต่างหันมาหาท่านด้วยความปรารถนาและความปรารถนา ดังที่กวีโต่หวู่เคยเขียนไว้ว่า "ภาคใต้กำลังชนะ ฝันถึงวันเทศกาล/ต้อนรับลุงโฮมาเยือน เห็นลุงโฮยิ้ม!" ในปี พ.ศ. 2488 กวีเบาดิงซางจากสามเหลี่ยมปากแม่น้ำโขง ได้ประพันธ์บทกวีสรรเสริญลุงโฮไว้ว่า "ดอกบัวที่งดงามที่สุดในทับเหมย/เวียดนามงดงามที่สุดเมื่อเอ่ยถึงลุงโฮ " กวีถั่นไห่ได้ถ่ายทอดความรู้สึกอันลึกซึ้งที่มีต่อลุงโฮไว้ในบทกวี "คิดถึงลุงโฮ " ว่า "ลุง แม้เราจะอยู่ไกลจากขุนเขา/ภาพของท่านยังคงอยู่ในใจเรา/ศัตรูต้องการตัดขาดประเทศ/แต่ภาคใต้ยังคงหันมาหาลุงโฮ..."

กวีชาวใต้ที่เติบโตมาในช่วงสงครามต่อต้านอเมริกา กวี Vien Phuong ได้แสดงความรู้สึกจริงใจและค้างคาใจของเด็กชาวใต้ที่มีต่อลุงโฮเมื่อไปเยี่ยม สุสานของเขา เมื่อ พ.ศ. 2519 ว่า "พรุ่งนี้เมื่อฉันกลับไปทางใต้ ดวงตาของฉันคงจะเต็มไปด้วยน้ำตา ฉันอยากเป็นนกที่ร้องเพลงรอบๆ สุสานลุงโฮ ฉันอยากเป็นดอกไม้ที่ส่งกลิ่นหอมไปทั่วทุกหนทุกแห่ง ฉันอยากเป็นต้นไผ่ที่ซื่อสัตย์ไปทั่วทุกหนทุกแห่ง..."

ภาคใต้เป็นฝ่ายแรกและฝ่ายสุดท้าย เปรียบเสมือนป้อมปราการแห่งบ้านเกิดเมืองนอน เปี่ยมด้วยผู้คนที่เรียบง่าย เปี่ยมด้วยความรักใคร่ และเปี่ยมความหมาย อุทิศความรู้สึกทั้งหมดแด่ลุงโฮ เรื่องราวอันงดงามมากมายเกี่ยวกับคำพูดและการกระทำของลุงโฮที่มีต่อประชาชนและทหารของภาคใต้ยังคงสืบทอดต่อกันมา กวีผู้เปี่ยมด้วยพรสวรรค์และความรู้สึก ได้ถ่ายทอดความรู้สึกอันศักดิ์สิทธิ์นั้นออกมา เพื่อวันนี้และวันพรุ่งนี้ เราจะได้สัมผัสถึงความรู้สึกของลุงโฮที่มีต่อภาคใต้ ภาคใต้ที่มีต่อลุงโฮ ผ่านภาพศิลปะและถ้อยคำที่เปี่ยมอารมณ์เสมอ

เกียง ดินห์

ลิงค์ที่มา