คิดถึงฟองญา...

QTO - ถ้ำฟองญาเป็นที่รู้จักในฐานะ "ถ้ำมหัศจรรย์แห่งแรก" กลายเป็นแรงบันดาลใจให้กับศิลปินและนักเขียน ผลงานกวี ดนตรี และจิตรกรรมมากมายถือกำเนิดขึ้น ยกย่องความงามอันน่าอัศจรรย์และยิ่งใหญ่ที่ธรรมชาติมอบให้ถ้ำแห่งนี้ หนึ่งในบทกวีที่ดีเกี่ยวกับถ้ำฟองญาคือบทกวี "ลาก่อนฟองญา" ของกวี ถั่น ตราก เหงียน วัน (สมาคมนักเขียนนครโฮจิมินห์) สมาชิกชมรมกวีเวียดนาม บทกวีนี้ถูกประพันธ์เป็นเพลง "ฟองญา สิ่งมหัศจรรย์แห่งแรก" ของนักดนตรี เล ดึ๊ก จิ (สมาคมนักดนตรีเวียดนาม จังหวัดกว๋างจิ) ซึ่งได้รับความชื่นชมอย่างสูงจากผู้เชี่ยวชาญและได้รับการตอบรับอย่างดีจากผู้รักบทกวีและดนตรี

กวี ถั่น ตราก เหงียน วัน เล่าว่า: ระหว่างการเดินทางไปถ้ำฟองญา ฉันรู้สึกประทับใจกับความงามอันดุร้ายและมหัศจรรย์ของธรรมชาติที่นี่ ความรู้สึกนั้นยิ่งลึกซึ้งยิ่งขึ้นหลังจากบังเอิญได้พบกับนักเล่นพิณหญิงจาก กว๋างบิ่ญ (อดีต) ที่เมืองเว้ และฉันก็ได้ประพันธ์บทกวี “ลาก่อนฟองญา” เป็นของขวัญพิเศษให้แก่ผืนแผ่นดินและผู้คนที่นี่

สิ่งที่น่าประหลาดใจอย่างยิ่งคือผู้เขียนพรรณนาถึงฟองญาว่า “เที่ยงคืนพระจันทร์ตกดินเหนือแม่น้ำ” บางทีในบรรยากาศอันแสนวิเศษและโรแมนติกเช่นนี้ จิตวิญญาณของมนุษย์อาจเปิดรับอารมณ์ที่ลึกซึ้งที่สุดได้อย่างง่ายดาย บทกวีเริ่มต้นด้วยการแยกทาง โดยที่คนที่จากไปไม่ใช่ใครอื่นนอกจากผู้เขียน ช่วงเวลาอันค้างคานั้นถูกสรุปไว้อย่างสมบูรณ์ในบทกวีสองบทที่กระตุ้นอารมณ์: “คนที่จากไป คิดถึง จมดิ่งสู่ความโหยหา/บทกวีที่ถูกทิ้งไว้เบื้องหลังล่องลอยไปตลอดกาล”

การผสมผสานระหว่างบทกวีและดนตรีทำให้มีบทเพลงดีๆ เกี่ยวกับ การท่องเที่ยว ในจังหวัดกวางตรีเผยแพร่สู่สาธารณะ - ภาพโดย: Nh.V

หากบทแรกเปิดพื้นที่มหัศจรรย์ยามค่ำคืน ในบทที่สอง ผู้เขียนจะพาผู้อ่านเข้าสู่ โลก แห่งเทพนิยายอันมหัศจรรย์ “ถ้ำนางฟ้าอยู่บนฟ้า/ฉันเดินตามและรีบคว้าเส้นไหมที่พันกันยุ่งเหยิง/มองเธอด้วยผมสีฝัน/ยักษ์มองเธอ แสร้งทำเป็นไม่รู้จักเธอ…”

ในบทกวีนี้ ผู้เขียนได้รำลึกถึงความประทับใจอันลึกซึ้งในการเดินทางสำรวจถ้ำฟองญา ความงามอันน่าอัศจรรย์ของถ้ำเตียนถูกถ่ายทอดออกมาราวกับบทกวีในดินแดนแห่งเทพนิยาย ทำให้ตัวละครในบทกวีรู้สึกราวกับหลงอยู่ในโลกเหนือจริง เบื้องหน้าความงามอันท่วมท้นนั้น ตัวละคร “ฉัน” ทั้งหลงใหลและเสียใจ อยากจะ “คว้าเอาไว้” แต่ “เส้นไหมพันกันยุ่งเหยิง” ชื่อของถ้ำ ชื่อของหิน และหินงอกหินย้อยของถ้ำฟองญาและถ้ำเตียนเซิน ล้วนถูกถ่ายทอดออกมาอย่างแจ่มชัด นั่นคือ “หญิงสาวผมฝัน” ทั้งๆ ที่ “ยักษ์แสร้งทำเป็นไม่รู้จัก”...

ผู้เขียนได้เติมชีวิตชีวาลงในหินอย่างชำนาญ ทำให้ถ้ำแห่งนี้กลายเป็นวังแห่งตำนานและความรัก โดยที่ขอบเขตระหว่างมนุษย์กับธรรมชาติ ระหว่างความจริงกับจินตนาการแทบจะลบเลือนไป

บทกวีที่ว่า “ถ้วยแห่งกิเลสตัณหาถูกระบายออกด้วยราตรีอันมืดมิด/ลมฤดูใบไม้ร่วงอันเป็นมงคลก็แอบย้อนกลับมา/คลื่นฟองญาซัดทุกทิศทุกทาง/รีบคว้าคำสาบานที่จะมอบให้คุณไว้” เป็นบทกวีที่มีอารมณ์ความรู้สึกสูงสุดของผู้แต่งก่อนถึงช่วงเวลาแห่งการจากลากับฟองญา ซึ่งเป็นพื้นที่ธรรมชาติที่ทั้งจริงและฝันกลางวัน

ทันทีที่ความเงียบสงบของราตรีกาล ก็มีเสียงเคลื่อนไหวอันน่าประหลาดใจของ “ลมฤดูใบไม้ร่วง” สิ่งที่น่าสนใจคือผู้เขียนใช้คำซ้ำซ้อนว่า “rạo hồng” เพื่อสื่อถึงความตื่นเต้นและความวุ่นวาย ลมนั้นไม่ได้พัดแรงนัก หากแต่ “หวนกลับมาอย่างเงียบเชียบ” แผ่วเบาและละเอียดอ่อนราวกับเกรงกลัวว่าจะรบกวนพื้นที่ส่วนตัวของผู้อื่น ณ ที่แห่งนั้น คำสาบานไม่ได้ถูกกล่าวออกมา แต่กลับ “รับ” เพราะคำสาบานนั้นเกิดจากความมึนเมาของ “ถ้วยอันทรงพลัง” เคียงคู่กับ “ลมฤดูใบไม้ร่วงrạo hồng”… กลายเป็นสิ่งล้ำค่าที่สุดที่ “มอบให้” มันคือผลึกแห่งความปรารถนาอันแรงกล้าและจริงใจที่สุด

“สิ่งมหัศจรรย์แรกของ Phong Nha” ได้รับการแปลเป็นภาษาอังกฤษด้วยความหวังที่จะส่งเสริมการท่องเที่ยว - ภาพโดย: Nh.V

บทสุดท้ายยังคงเติมเต็มภาพธรรมชาติด้วยภาพของแม่น้ำเซิน: “แม่น้ำเซินยังคงอยู่ชั่วนิรันดร์/เสียงร้องของกว๋างนามพลิ้วไหวด้วยความโศกเศร้าอยู่เสมอ” นี่คือการเล่นคำอันละเอียดอ่อนของผู้เขียน แม่น้ำเซินเป็นชื่อเฉพาะของแม่น้ำที่มีน้ำสีเขียวในฤดูแล้งและตะกอนสีแดงเมื่อถึงฤดูฝน คำว่า “นิ่ง” มีความหมายเชิงสัญลักษณ์ แสดงถึงความภักดี ความลึกซึ้ง และไม่เลือนหายไปตามกาลเวลา ความงามของฟองญาและ “เสียงร้องของกว๋างนาม” มักจะ “เศร้าและพลิ้วไหว” เสมอ กลายเป็นรอยประทับที่ลบไม่ออกในใจของกวี บทสุดท้ายแบ่งออกเป็นสามบรรทัด ราวกับโน้ตที่ยังคงค้างอยู่ ผลักดันอารมณ์ของกวีไปสู่จุดสุดยอดและคำตอบของทุกสิ่ง: “รอยยิ้มของคุณแผ่กระจายไปในแม่น้ำลึก/ฉันจะเก็บมันขึ้นมาหลังจากร้อยปี/ยังคงเป็นสีแห่งความปรารถนา…”

กวี ถั่น ทราก เหงียน วัน (Thanh Trac Nguyen Van Tao) มีชื่อจริงว่า เหงียน วัน เตา เป็นครูสอนวิชาฟิสิกส์ที่โรงเรียนมัธยมศึกษาตอนปลายหวอทิเซา (กรมสามัญศึกษาและฝึกอบรมนครโฮจิมินห์) ปัจจุบันท่านเกษียณอายุแล้ว ท่านมีผลงานกวีนิพนธ์ตีพิมพ์มากมาย อาทิ ลีลาวดีขาว (White Plumeria), ความทรงจำฤดูร้อน (Summer Memories), ดอกหญ้ากระซิบ (Whispering Grass Flowers), ของขวัญฤดูหนาว (Winter Gift), น้ำตาพระจันทร์ (Moon Tears), ตำนานคนแจวเรือ (Legend of the Ferryman), เพลงฮัมเพลง (Humming Songs)... ในบทกวีของถั่น ทราก เหงียน วัน ผู้อ่านจะได้พบกับความรักที่มีต่อแผ่นดินเกิด ความรักที่มีต่อคู่รัก ความปรารถนาที่จะมีชีวิตอยู่ และการมีส่วนร่วม... แสดงออกผ่านสำนวนการเขียนที่โรแมนติก เปี่ยมไปด้วยความหวังและหัวใจที่เปี่ยมล้นด้วยชีวิตชีวา

บทนี้จบลงด้วยการละเว้น ทิ้งความเงียบไว้ ความกว้างใหญ่ไพศาลอันไม่มีที่สิ้นสุดของความคิดถึง เหมือนกับแม่น้ำซอนที่ยังคงไหล เหมือนกับเสียงเพลงพื้นบ้านกวางที่ยังคง "ไพเราะเศร้าสร้อย"

นักดนตรี Le Duc Tri กล่าวว่า: เมื่อได้อ่านบทกวี "ลาก่อน Phong Nha" ผมรู้สึกซาบซึ้งใจที่ผู้เขียนมีต่อสถานที่ท่องเที่ยวแห่งนี้ จึงได้ติดต่อให้เขาแต่งบทกวีนี้ขึ้นเป็นเพลงชื่อ "Phong Nha De Nhat Ky Quan" ที่มีทำนองเพลง Ca Tru นับตั้งแต่เผยแพร่ เพลงนี้ได้รับการยอมรับจากสาธารณชนอย่างรวดเร็ว มีนักร้องชื่อดังมากมายขับร้อง และได้รับรางวัล B Prize จากโครงการสร้างสรรค์วรรณกรรมและศิลปะ เนื่องในโอกาสครบรอบ 420 ปี การก่อตั้งจังหวัดกว๋างบิ่ญ (จังหวัดเดิม) เพลงนี้ยังได้รับการแปลเป็นภาษาอังกฤษด้วยความตั้งใจที่จะเผยแพร่ภาพลักษณ์และความงดงามของดินแดนและผู้คนที่นี่ให้เพื่อนต่างชาติได้รู้จัก

น.ว.

ที่มา: https://baoquangtri.vn/van-hoa/202510/noi-nho-phong-nha-7c20e82/