ฉันเรียนรู้ความสุขจากนักเรียนของฉัน

ตอนที่ผมเป็นนักศึกษาปรัชญา ผมใฝ่ฝันอยากเป็นอาจารย์มหาวิทยาลัย ผมชอบการพูดคุยเกี่ยวกับแนวคิดเรื่องความสุข ศีลธรรม และผู้คนในโลกยุคใหม่ ผมเคยคิดว่าการสอนปรัชญาเป็นงานที่ “หรูหรา” พูดถึงเรื่องสูงส่ง ใช้ชีวิตอยู่กับความคิด แต่หลังจากเรียนจบ ผมก็ได้เข้าเรียนในโรงเรียนมัธยมปลาย สอนวิชาการศึกษาพลเมือง ผมรู้สึกสับสน

จริงๆ แล้ว ตอนนั้นผมมองว่าวิชานี้เป็นเพียงปรัชญาแบบง่ายๆ เข้าใจง่าย และค่อนข้างจะชัดเจนเกินไปเกี่ยวกับ "ความถูกต้องและความผิด" ผมเคยคิดว่าเด็กอายุสิบสามหรือสิบสี่ปีจะใส่ใจเรื่องความยุติธรรมหรือความสุขเหมือนที่ผมเคยอ่านเจอในหนังสือได้อย่างไร แต่แล้ว หลายปีที่สอนหนังสือก็เปลี่ยนแปลงผมไป

ฉันตระหนักว่าในสายตาของนักเรียนเงียบงันหลังห้อง มีคำถามมากมายเกี่ยวกับชีวิตที่ตำราเรียนไม่สามารถตอบได้ ฉันตระหนักว่าชั้นเรียน การศึกษา พลเมืองไม่ได้มีไว้เพียงการเรียนรู้กฎหมายหรือมาตรฐานทางจริยธรรมเท่านั้น แต่ยังเปิดโอกาสให้นักเรียนได้เรียนรู้การเข้าใจตนเอง เข้าใจผู้อื่น และเรียนรู้วิธีการค้นหาความสุข

นักเรียนคนหนึ่งถามผมว่า “ท่านครับ การดำรงชีวิตอย่างซื่อสัตย์จะทำให้คุณมีความสุขหรือไม่ หากคนอื่นปฏิบัติต่อคุณไม่ดี” คำถามนี้ทำให้ผมเงียบไปนาน ผมตระหนักว่าวิชาที่ผมสอนอยู่นั้นไม่ได้อยู่แค่ในหลักสูตรเท่านั้น แต่ยังอยู่ในทุกจังหวะการเต้นของหัวใจของเยาวชน ซึ่งความสุขไม่ใช่ทฤษฎี แต่เป็นความรู้สึก

ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา ฉันเริ่มสอนแบบที่ต่างออกไป ฉันเล่าให้พวกเขาฟังถึงความสุขเล็กๆ น้อยๆ ของการลุกให้คนแก่ การเก็บขยะในสนามโรงเรียน ในห้องเรียน หรือการกล้าขอโทษเพื่อนหรือน้อง ฉันบอกพวกเขาว่าความสุขไม่ได้อยู่ที่ปลายถนน แต่สามารถพบได้ในทุกย่างก้าว หากเรารู้จักฟังเสียงหัวใจตัวเอง

และบางครั้งระหว่างเรียน ฉันก็แค่ปล่อยให้นักเรียนนั่งเงียบๆ แล้วเขียนข้อความสักสองสามบรรทัดว่า “วันนี้เธอมีความสุขอะไร” ผลก็คือ บางครั้งหน้ากระดาษเรียบๆ เหล่านั้นก็ทำให้ฉันอยากจะร้องไห้ เพราะมีนักเรียนคนหนึ่งเขียนว่า “ฉันรู้สึกมีความสุข เพราะวันนี้แม่ยิ้มให้ฉันตอนที่เห็นฉันล้างจาน” นักเรียนอีกคนเขียนว่า “ฉันรู้สึกมีความสุข เพราะครูไม่ได้ดุฉันตอนที่ฉันส่งการบ้านสาย”... ปรากฏว่าความสุขนั้นเรียบง่ายมาก มันอยู่ที่การมองด้วยความอดทน การให้อภัย และคำชมเชยอย่างอ่อนโยน...

ฉันยังได้เรียนรู้วิชาของตัวเองอีกครั้ง เรียนรู้การฟัง เรียนรู้การรัก เรียนรู้การมีความสุขกับนักเรียน ฉันเข้าใจว่าการศึกษาพลเมืองไม่ได้เป็นเพียงการสอนกฎหมายและทักษะชีวิตเท่านั้น แต่ยังเป็นการปลูกฝังศรัทธาและความเมตตากรุณาในจิตใจของผู้คนด้วย และบางที ความสุขใดจะยิ่งใหญ่ไปกว่าการได้เห็นเมล็ดพันธุ์เหล่านั้นเบ่งบานท่ามกลางแสงสว่าง

หลายปีผ่านไป ฉันยังคงเดินช้าๆ ผ่านสนามโรงเรียนหลังเลิกเรียนทุกครั้ง เสียงกริ่งโรงเรียน เสียงหัวเราะของนักเรียน กลิ่นชอล์กบนแขนเสื้อ... ทั้งหมดนี้ผสมผสานกันเป็นความสงบสุขที่ยากจะบรรยาย ฉันเข้าใจว่าความสุขไม่ได้มาจากสิ่งที่ฉันสอนทุกวันเท่านั้น แต่ที่สำคัญกว่านั้นคือมาจากสิ่งที่ฉันสร้างร่วมกับนักเรียนทุกวัน และฉันก็ยิ้ม เพราะสุดท้ายแล้ว ฉันรู้ว่า ความสุขคือวิชาที่ฉันยังคงสอนอยู่ ด้วยหัวใจทั้งหมดของฉัน

ซวน ตง

ที่มา: https://baodongnai.com.vn/van-hoa/chao-nhe-yeu-thuong/202510/toi-hoc-hanh-phuc-tu-hoc-tro-minh-64a03af/