การกลับบ้าน - การเดินทางอันแสนวิเศษของหัวใจ

(DN) - เสียงฝนที่ตกลงมาบนระเบียงทำให้ผู้คนรู้สึกคิดถึงอดีต หลายคนมักเปรียบเทียบเสียงฝนที่ตกลงมากับความเศร้าที่เงียบงันและกลมกลืนไปกับความเงียบสงัด ในช่วงต้นฤดูหนาว ทางเหนือต้อนรับอากาศหนาวเย็นที่ทวีความรุนแรงขึ้นจากฝนที่ตกลงมาอย่างกะทันหัน ธรณีประตูบ้านเต็มไปด้วยมอส กลิ่นดินเหม็นอับโชยเข้าจมูก สายลมอ่อนๆ พัดผ่านเส้นผมของเด็กหญิงที่นั่งมองสายฝนอย่างแผ่วเบา หน้าจอโทรศัพท์สว่างขึ้น เป็นข้อความจากแม่: "อย่าลืมนำเสื้อกันฝนมาทำงานนะที่รัก ไม่งั้นฝนจะตกกระทันหันและลูกจะป่วย"...

สมัยก่อน ทุกครั้งที่แม่เตือนให้เอาอะไรไปบ้าง ฉันก็มักจะโมโหและเถียงว่า "แม่โตแล้ว ไม่ต้องห่วง" แต่ตอนนี้ ทุกครั้งที่ได้ยินแม่เตือน ฉันก็ยิ้ม หัวใจเปี่ยมไปด้วยความเมตตาและความสุข เพราะยังมีแม่อยู่เคียงข้าง คอยปลอบใจ คอยรักและเอาใจใส่ แม้สิ่งที่ดูเหมือนเล็กน้อย แต่ความรักที่แม่มีต่อลูกนั้นยิ่งใหญ่มหาศาล

สำหรับหลายๆ คน ความสุขอาจยิ่งใหญ่ สำหรับฉัน เด็กสาววัยสี่สิบกว่าๆ หลังจากผ่านเรื่องราวร้ายๆ มามากมายในชีวิต ฉันเริ่มคิดต่างออกไป ความสุขเกิดจากสิ่งเล็กๆ น้อยๆ ในชีวิต เมื่อฉันได้รับความรักและการดูแลเอาใจใส่คนที่ฉันรัก มันคือวันหยุดสุดสัปดาห์ที่ฉันจะได้กลับบ้านกับลูกๆ ไปหาแม่ สถานที่ที่มอบความทรงจำอันสงบสุขในวัยเด็กให้กับฉัน ได้อยู่กับพ่อแม่ ได้อยู่กับน้องสาวตัวน้อยที่พร้อมจะยอมทำทุกอย่าง และได้อยู่กับน้องชายที่อยากตามแม่ไปโรงเรียนเสมอ...

การกลับบ้านมานั่งกับแม่บนบันไดเก่าๆ ที่เปื้อนไปด้วยอิฐแดงเหลืองและตะไคร่น้ำที่ไหนสักแห่ง บนบันไดเหล่านั้นประทับรอยเท้าอันไม่มั่นคงของพี่น้องสามคนในช่วงวัยเด็ก พร้อมกับกำลังใจจากพ่อแม่ มันคือเสียงปรบมือที่ดังกึกก้องและเปี่ยมไปด้วยความสุข เมื่อลูกสาวคนเล็กได้วางไม้ค้ำยันลงเป็นครั้งแรกเพื่อเดิน ซึ่งผู้คนยังคงคิดว่าเป็นขาพิการจากผลพวงของโรคโปลิโอในวัยเด็ก ตอนนั้นพ่อร้องไห้ด้วยความสุขราวกับเด็ก เพราะลูกสาวคนเล็กประสบความสำเร็จได้เพราะความเพียรพยายามและความอดทนของท่านที่คอยอยู่เคียงข้างแม่ทุกวัน คอยให้กำลังใจแม่ไม่ให้ยอมแพ้ พ่อยังเป็นเสมือนไหล่ที่คอยประคองประคองใจ คอยหนุนหลังให้แม่ คอยเชื่อมั่นว่าลูกคนเล็กของฉันจะต้องทำได้ แม้ทุกครั้งที่เห็นลูกสาวคนเล็กร้องไห้โฮเพราะขาที่แตกเพราะเลือดไหล...

ตรงหน้าประตูบ้านเก่าหลังนั้น ฉันกับพี่สาวนั่งรอพ่อแม่กลับบ้านจากที่ทำงานเพื่อรับของขวัญเล็กๆ น้อยๆ จากกระเป๋าเสื้อเก่าๆ ของพ่อ บางครั้งก็เป็นขนมมะพร้าวเหนียวนุ่มหวาน บางครั้งก็เป็นขนมนมนุ่มหวาน และในกระเป๋าเสื้อนั้น ฉันยังคงได้กลิ่นเหงื่อฉุนหลังจากวันที่พ่อแบกถุงเกลือขาวบริสุทธิ์รสเค็มของทะเลเข้าไปในโกดัง ตรงหน้าประตูบ้านเล็กๆ ของบ้านไม้สามห้องที่ปูกระเบื้องหลังนั้น ฉันมองเห็นความรักอันไร้ขอบเขต การเสียสละอันเงียบงัน ยิ่งใหญ่ และแน่วแน่ของพ่อแม่ทั้งสองที่มีต่อลูกเล็กๆ ของพวกเขา...

กลับบ้านกับแม่ ออกไปเก็บผักรวมที่สวนกับแม่เพื่อต้มซุปถ้วยเล็กๆ ใส่กุ้งแห้ง รู้สึกเหมือนแม่เดินไม่กระฉับกระเฉงเหมือนเคย หลังงอมากขึ้น ก้มตัวลงนั่งที่มุมสวน การได้ทำอาหารปลาหม้อเดียวกับแม่ในหม้อดินเผาเก่าๆ ในเตาฟืนที่อบอวลไปด้วยกลิ่นควันไฟ การได้พัดไฟอุ่นๆ กับแม่ ทำให้ทุกคนในครอบครัวมารวมตัวกันรับประทานอาหารมื้อเล็กๆ แต่อบอุ่น ในมื้ออาหารง่ายๆ วันนั้น แม่ได้เล่าเรื่องราวในอดีตที่ไม่ได้น่าเบื่อหรือเชยอย่างที่คิด เพื่อให้ลูกหลานได้มีโอกาสรำลึกถึงรากเหง้าของตนเอง รำลึกถึงปู่ย่าตายายในยามยากลำบาก สมัยที่พ่อแม่ยังอายุเท่าปัจจุบัน

จริงหรือที่การได้กลับบ้านที่รักเป็นการเดินทางที่เรียบง่ายแต่เปี่ยมไปด้วยความสุขในใจของทุกคนเสมอ ไม่ว่าจะ "กลับบ้าน" ในใจหรือเดินด้วยลำแข้งของตนเอง ล้วนเป็นความสุขเสมอ พายุร้ายในชีวิตจะหยุดลงหลังประตู มันคือความสุขที่รวบรวมมาจากสิ่งเรียบง่ายธรรมดาๆ มันคือความเข้าใจว่าทำไมหลังจากกลับมาหาความรักทุกครั้ง แม่มักจะนึกถึงเรื่องราวเก่าๆ อยู่เสมอ นอกจากนี้ ผมของแม่ก็กลายเป็นเมฆหมอก ริ้วรอยลึกขึ้นทุกวันที่หางตา และแม่ก็ไม่มีเวลามากนักสำหรับเรื่องราวในอนาคต

ฟาม ทิ เยน

ที่มา: https://baodongnai.com.vn/van-hoa/chao-nhe-yeu-thuong/202510/ve-nha-hanh-trinh-tuyet-voi-cua-trai-tim-6961c3a/