การเดินทางกลับบ้าน - การเดินทางอันแสนวิเศษสำหรับหัวใจ

(ดงไน) - เสียงฝนโปรยปรายเบาๆ บนระเบียงบ้านชวนให้นึกถึงความโหยหาอดีต ผู้คนมักเปรียบเทียบเสียงหยาดฝนที่ตกลงมากับหยาดฝนแห่งความเศร้าที่ค่อยๆ จางหายไปในความว่างเปล่าอันไร้ขอบเขต ในภาคเหนือ ช่วงต้นฤดูหนาวนำมาซึ่งอากาศหนาวเย็นยะเยือก สลับกับฝนตกปรอยๆ บันไดหน้าบ้านปกคลุมไปด้วยตะไคร่น้ำเล็กน้อย กลิ่นดินชื้นๆ อบอวลอยู่ในอากาศ และสายลมเบาๆ พัดผ่านเส้นผมของลูกสาวที่นั่งมองสายฝนอยู่ หน้าจอโทรศัพท์สว่างขึ้นด้วยข้อความจากแม่ว่า "อย่าลืมเอาเสื้อกันฝนไปทำงานด้วยนะลูก จะได้ไม่ป่วยเพราะฝนตกปรอยๆ..."

เมื่อก่อน เวลาแม่เตือนให้ฉันเอาโน่นนี่นั่นไปด้วย ฉันก็จะหงุดหงิดและเถียงกลับไปว่า "หนูโตแล้วค่ะแม่ ไม่ต้องห่วงหรอก" แต่ตอนนี้ ทุกครั้งที่ได้ยินแม่เตือน ฉันก็จะยิ้มให้กับตัวเอง หัวใจเปี่ยมล้นด้วยความรักและความสุข เพราะฉันยังมีแม่คอยอยู่เคียงข้าง คอยปลอบโยน คอยรัก และคอยดูแลฉัน สิ่งเหล่านี้ดูเหมือนเล็กน้อย แต่แท้จริงแล้วคือโลกแห่งความรักที่แม่มีให้ลูกๆ

สำหรับหลายคน ความสุขต้องมาจากสิ่งยิ่งใหญ่ แต่สำหรับฉัน ในฐานะผู้หญิงที่กำลังก้าวเข้าสู่วัยสี่สิบหลังจากผ่านเรื่องราวมากมายในชีวิต ฉันเริ่มคิดต่างออกไป ความสุขมาจากสิ่งเรียบง่าย สิ่งเล็กๆ น้อยๆ ในชีวิต จากการได้รับความรักและการมอบความเอาใจใส่ให้กับคนที่ฉันรัก มันคือวันหยุดสุดสัปดาห์ที่ฉันสามารถกลับบ้านไปกับลูกๆ ที่บ้านแม่ของฉัน ที่ซึ่งฉันมีความทรงจำในวัยเด็กที่แสนอบอุ่นกับพ่อแม่ กับพี่สาวที่พร้อมจะช่วยเหลือฉันเสมอ และกับน้องชายที่อยากจะไปโรงเรียนกับพี่สาวเสมอ...

การกลับบ้านหมายถึงการนั่งกับแม่บนบันไดเก่าแก่ที่ทรุดโทรมตามกาลเวลา บันไดเหล่านั้นเต็มไปด้วยรอยเท้าแรกๆ ของพวกเราที่ก้าวเดินอย่างลังเล พร้อมด้วยกำลังใจจากพ่อแม่ ความสุขล้นและเสียงปรบมือดังสนั่นเมื่อน้องสาวคนเล็กเดินได้ด้วยตัวเองเป็นครั้งแรก หลังจากที่เธอพิการเพราะโรคโปลิโอในวัยเด็ก พ่อร้องไห้เหมือนเด็ก ด้วยความสุขในขณะนั้น เพราะความสำเร็จของน้องสาวคนเล็กนั้นเกิดจากความเพียรพยายามและความอดทนของเขา เขาไปกับน้องสาวทุกวัน ให้กำลังใจและสนับสนุนไม่ให้เธอยอมแพ้ เขายังเป็นเสาหลัก เป็นที่พึ่งพิงให้แม่ ให้ความเชื่อมั่นว่าน้องสาวคนเล็กจะประสบความสำเร็จ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อแม่เห็นน้องสาวร้องไห้และล้มลง เท้าของเธอเลือดออก…

บนขั้นบันไดหน้าบ้านเก่าหลังนั้นเอง ที่ฉันและน้องสาวมักจะนั่งรอพ่อแม่กลับจากที่ทำงาน หวังว่าจะได้รับของขวัญเล็กๆ น้อยๆ จากกระเป๋าเสื้อเก่าๆ สีซีดจางของพ่อ บางครั้งก็เป็นลูกอมมะพร้าวเหนียวหนึบหวาน บางครั้งก็เป็นลูกอมนมหวานนุ่ม และจากกระเป๋าเสื้อนั้น ฉันยังคงได้กลิ่นเหงื่อฉุนๆ หลังจากแบกกระสอบเกลือขาวบริสุทธิ์ รสเค็มจากทะเล ไปส่งที่โกดังมาทั้งวัน บนขั้นบันไดเล็กๆ ของบ้านไม้สามห้องหลังคามุงกระเบื้องหลังนั้น ฉันรู้สึกถึงความรักอันไร้ขอบเขต การเสียสละอันเงียบงัน ยิ่งใหญ่ และยั่งยืนของพ่อแม่ที่มีต่อลูกๆ ตัวน้อย…

การกลับบ้านไปหาแม่หมายถึงการไปช่วยแม่ในสวนเก็บผักป่าและทำซุปชามเล็กๆ ใส่กุ้งแห้ง ฉันสังเกตเห็นว่าก้าวเดินของแม่ไม่คล่องแคล่วเหมือนเดิม หลังงอมากขึ้น ก้มตัวลงที่มุมสวน ฉันสนุกกับการทำอาหารปลาด้วยกันกับแม่ในหม้อดินเผาเก่าแก่ในครัวที่ใช้ฟืนเป็นเชื้อเพลิง ซึ่งอบอวลไปด้วยกลิ่นควัน ฉันช่วยแม่ก่อไฟให้ความอบอุ่น ทั้งครอบครัวมารวมตัวกันรอบโต๊ะอาหารเรียบง่าย แต่เปี่ยมไปด้วยความรัก ที่โต๊ะอาหารอันแสนเรียบง่ายนั้น แม่จะเล่าเรื่องราวในอดีต เรื่องราวที่ไม่น่าเบื่อหรือซ้ำซากจำเจอย่างที่ฉันเคยคิด เพื่อให้ลูกๆ และหลานๆ ได้ระลึกถึงรากเหง้า ระลึกถึงปู่ย่าตายายทั้งฝ่ายแม่และฝ่ายพ่อจากช่วงเวลาที่ยากลำบากในสมัยที่พ่อแม่ของพวกเขามีอายุเท่ากับตอนนี้

การกลับบ้านอันเป็นที่รักนั้นไม่ใช่การเดินทางที่เรียบง่ายแต่แสนวิเศษที่สุดในใจของทุกคนหรอกหรือ? ไม่ว่าจะเป็น "การกลับบ้าน" ในความคิดหรือการเดินเท้า มันก็เป็นแหล่งแห่งความสุขเสมอ พายุชีวิตทั้งหลายสงบลงหลังประตูบ้าน มันคือความสุขที่เก็บเกี่ยวมาจากสิ่งเรียบง่ายธรรมดาๆ มันคือความเข้าใจว่าทำไมหลังจากกลับไปสู่อ้อมกอดแห่งความรักทุกครั้ง แม่จึงมักหวนรำลึกถึงวันเก่าๆ ก็เพราะผมของแม่เริ่มหงอก ริ้วรอยรอบดวงตาลึกขึ้นทุกวัน และแม่ก็ไม่มีเวลาเหลือสำหรับอนาคตมากนักแล้ว

ฟาม ถิ เยน

ที่มา: https://baodongnai.com.vn/van-hoa/chao-nhe-yeu-thuong/202510/ve-nha-hanh-trinh-tuyet-voi-cua-trai-tim-6961c3a/