ภรรยาแต่งตัวไปเที่ยวธุรกิจบ่อยๆ สามีตามเจอฉาก "แสบตา" รีบขอหย่า

การตัดสินใจครั้งนี้เป็นเรื่องยากแต่หลีกเลี่ยงไม่ได้

ฉันชื่อหลี่ มินห์ พนักงานออฟฟิศธรรมดาคนหนึ่ง แต่งงานกับเถียว หวู่ มา 5 ปีแล้ว เราเป็นเพื่อนสมัยเรียนมหาวิทยาลัยกัน ฉันคิดว่าตัวเองเป็นคนที่มีความสุขที่สุด เพราะมีภรรยาที่สุภาพและมีคุณธรรม และครอบครัวที่มีความสุข

แต่ช่วงหลังมานี้ฉันกลับสับสนและทุกข์ใจอย่างที่สุด ทุกอย่างเริ่มต้นจากเสี่ยวหวู่ที่ต้องเดินทางไปทำธุรกิจบ่อยขึ้นเรื่อยๆ

ภรรยาผมทำงานเป็นผู้จัดการฝ่ายการตลาดในบริษัทใหญ่แห่งหนึ่ง งานของเธอค่อนข้างยุ่ง ก่อนหน้านี้เธอมักจะเดินทางไปทำงานเป็นครั้งคราว แต่เธอก็มีแผนและแผนงานที่ชัดเจนอยู่เสมอ แต่ช่วงนี้เธอกลับออกบ่อยขึ้นเรื่อยๆ บางครั้งก็ไม่ได้กลับบ้านเลยทั้งสัปดาห์ ทุกครั้งที่ผมโทรไปถามตารางงาน เธอมักจะบอกว่า "งานมันบังคับ ไม่มีทางอื่นแล้ว"

สัญญาณที่น่าสงสัย

ฉันเข้าใจถึงความขยันขันแข็งของเธอและเคารพในผลงานของเธอ ท้ายที่สุดแล้วเราทุกคนก็อยู่เคียงข้างครอบครัวนี้ แต่เมื่อเวลาผ่านไป ฉันก็เริ่มสังเกตเห็นสิ่งแปลกๆ บางอย่าง ครั้งหนึ่ง ฉันบังเอิญเจอบิลค่าโรงแรมแปลกๆ ในกระเป๋าของเสี่ยวอู่ ฉันถามเธอด้วยความอยากรู้ เธออธิบายว่าเป็นที่พักที่บริษัทจัดหาให้ ถึงแม้ฉันจะรู้สึกสงสัยอยู่บ้าง แต่ฉันก็ไม่ได้ถามอะไรมาก

แต่เรื่องมันไม่ได้ง่ายขนาดนั้น ครั้งหนึ่งผมกลับบ้านจากที่ทำงานเร็ว อยากเซอร์ไพรส์ภรรยา แต่พอเปิดประตูเข้าไปก็พบว่าบ้านว่างเปล่า ผมโทรหาเธอ เธอบอกว่ายังทำงานล่วงเวลาอยู่ที่บริษัทอยู่ แต่พอผมขับรถไปรับเธอที่บริษัท ก็พบว่าไม่มีใครอยู่เลย

ภาพประกอบ: The Paper

ฉันเริ่มสงสัยว่าเสี่ยวหวู่กำลังปิดบังอะไรฉันอยู่หรือเปล่า หลายวันต่อมา ฉันเริ่มอ่อนไหวและระแวงมากขึ้น ฉันเริ่มใส่ใจทุกรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ ของเสี่ยวหวู่ พยายามหาเบาะแส ฉันพบว่าทุกครั้งที่เธอไปทำงาน เธอจะแต่งตัวเรียบร้อยมาก พอกลับมาเธอก็จะดูโทรมและโทรม ที่สำคัญกว่านั้น โทรศัพท์ของเธอดังไม่หยุด และเธอก็มักจะหลบหน้าฉันทุกครั้งที่รับสาย

สัญญาณเหล่านี้ยิ่งทำให้ฉันมั่นใจมากขึ้นว่าเสี่ยวหวู่ต้องมีอะไรปิดบังฉันอยู่แน่ๆ ฉันจึงตัดสินใจแอบสืบตารางงานของเธอ

ภาพที่ไม่มีใครอยากดู

ฉันพบว่าทุกครั้งที่เธอไปทำงาน เธอไม่ได้ไปที่ที่บริษัทจัดให้ แต่ไปที่อื่น ฉันเริ่มสงสัยว่าเถียวหวูมีผู้ชายคนอื่นอยู่ข้างนอกหรือเปล่า

วันหนึ่ง ผมเห็นภรรยาผมอยู่กับชายแปลกหน้าคนหนึ่ง ความโกรธ ความผิดหวัง ความเจ็บปวด และอารมณ์ต่างๆ ปะปนกันแทบจะทำให้ผมแทบสิ้นใจ ผมอยากจะไปถามเธอ แต่เหตุผลของผมกลับบอกว่าการทำเช่นนั้นมีแต่จะทำให้เรื่องแย่ลง ผมจึงเดินจากไปอย่างเงียบๆ

วันรุ่งขึ้น ฉันกลับบ้าน เสี่ยวหวู่ดูประหลาดใจที่เห็นฉัน ฉันสูดหายใจเข้าลึกๆ พยายามสงบสติอารมณ์ มองเธอแล้วถามว่า "ทำไมช่วงนี้เธอเดินทางธุรกิจบ่อยจัง ไปไหนมาบ้างล่ะ"

เทียว หวู่ ตกตะลึง แล้วอธิบายว่า “บริษัทเป็นคนจัดการให้ ฉันไม่มีทางเลือกอื่น” ฉันตอบว่า “อย่าโกหกฉันอีก ฉันรู้ทุกอย่างอยู่แล้ว”

สีหน้าของเสี่ยวหวู่ซีดเผือดลงทันที เธอมองมาที่ฉัน ดวงตาเต็มไปด้วยความตื่นตระหนกและความรู้สึกผิด เธออยากจะอธิบายอะไรบางอย่าง แต่ฉันไม่อยากฟังแล้ว ฉันลุกขึ้นยืน เดินตรงหน้าเธอ มองเข้าไปในดวงตาของเธอ แล้วพูดว่า "เราหย่ากันเถอะ"

ภาพประกอบ: Sina

การสิ้นสุดของการแต่งงาน 5 ปี

เสี่ยวหวู่ตกตะลึง ก่อนจะคุกเข่าลงตรงหน้าฉัน น้ำตาไหลอาบแก้ม อ้อนวอนขอการให้อภัยจากฉัน เธอบอกว่าเธอแค่หุนหันพลันแล่น คนที่เธอรักก็ยังคงเป็นฉัน เธอไม่อยากสูญเสียครอบครัวนี้ไป

ฉันมองเธอ หัวใจเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ซับซ้อน ฉันรู้ว่าชีวิตแต่งงานของเราจบสิ้นแล้ว ไม่ว่าเธอจะอธิบายอย่างไร ฉันก็ไม่อาจเชื่อเธอได้อีกต่อไป ความเจ็บปวดจากการถูกทรยศฝังลึกอยู่ในใจฉันอย่างมิอาจลบเลือน

สุดท้ายแล้วเราก็ยังหย่าร้างกัน ในวันต่อๆ มา ฉันต้องเรียนรู้ที่จะสร้างสมดุลระหว่างชีวิตและอารมณ์ ฉันเริ่มมองย้อนกลับไปในชีวิตและคุณค่าของตัวเอง พยายามค้นหาทิศทางและเป้าหมายใหม่ ฉันตระหนักว่าการแต่งงานไม่ใช่ทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิต เรายังมีอาชีพ เพื่อน และความฝันของเราเองด้วย

เมื่อเวลาผ่านไป ฉันค่อยๆ หลุดพ้นจากเงามืดของชีวิตแต่งงานที่พังทลาย ฉันเริ่มมีเพื่อนใหม่ ลองงานอดิเรกใหม่ๆ และเติมเต็มชีวิตให้สมบูรณ์ยิ่งขึ้น

เมื่อมองย้อนกลับไป ฉันก็อดรู้สึกเศร้าไม่ได้ แม้ว่าความเจ็บปวดในอดีตจะทำให้ฉันทุกข์ทรมานอย่างแสนสาหัส แต่มันก็ยิ่งทำให้ฉันซาบซึ้งกับความสุขในปัจจุบันมากยิ่งขึ้น ฉันเข้าใจอย่างลึกซึ้งว่าการแต่งงานต้องอาศัยความไว้วางใจและความพยายามจากทั้งสองฝ่ายเพื่อให้ยั่งยืน การทรยศหักหลังและการหลอกลวงมีแต่จะทำให้ทั้งสองฝ่ายจมอยู่กับความเจ็บปวดและความสิ้นหวัง

มินห์ อันห์

ที่มา: https://giadinh.suckhoedoisong.vn/vo-thuong-xuyen-mac-dien-khi-di-cong-toc-chong-theo-doi-va-thay-canh-tuong-nhuc-mat-voi-va-doi-ly-hon-172241214122516397.htm