Νγκουγιέν Ντούι, ποιήτρια της συνείδησης και της ανθρώπινης μέριμνας

Η ποιήτρια Νγκουγιέν Ντούι (όνομα γέννησης Νγκουγιέν Ντούι Νχουέ), γεννήθηκε το 1948 στο Ντονγκ Σον, Ταν Χόα. Κατατάχθηκε στον στρατό το 1966, πολέμησε στο νότιο και βόρειο μέτωπο, στη συνέχεια εργάστηκε στην Εφημερίδα Λογοτεχνίας και Τεχνών - Ένωση Συγγραφέων του Βιετνάμ, είναι τώρα συνταξιούχος και ζει στην πόλη Χο Τσι Μινχ.

Η ποιήτρια Nguyen Duy έχει δημοσιεύσει 15 ποιητικές συλλογές, 3 συλλογές απομνημονευμάτων, 1 συλλογή μυθιστορημάτων και έχει βραβευτεί με πολλά βραβεία από την Εφημερίδα Λογοτεχνίας και Τεχνών , την Ένωση Συγγραφέων του Βιετνάμ και το Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας και Τεχνών το 2007.

Το 1973, η ποιητική του συλλογή: Ζεστασιά της αχυρένιας φωλιάς, Βιετναμέζικο μπαμπού, Τετράγωνος ουρανός ... τιμήθηκε με το πρώτο βραβείο στον διαγωνισμό της εφημερίδας Van Nghe της Ένωσης Συγγραφέων του Βιετνάμ, κάνοντας το όνομά του γνωστό στην πολεμική ποίηση.

Ποιήτρια Νγκουγιέν Ντούι

Φωτογραφία: Έγγραφο

Αρχικά, η ποίηση του Nguyen Duy έτεινε προς τον ρομαντικό λυρισμό με μια στοχαστική άποψη για τους ανθρώπους και τη ζωή σε λαϊκά χρώματα, και δημιούργησε το δικό του μοναδικό ποιητικό ύφος, ειδικά στο είδος των έξι οκτώ στίχων.

Με ακούραστη δημιουργικότητα, ο ποιητής Nguyen Duy δεν σταμάτησε στα επιτεύγματα των έξι οκτώ στίχων, αλλά ανανέωσε και αναμόρφωσε αθόρυβα την ποίησή του σε μακροσκελή ποιήματα γραμμένα σε ελεύθερη μορφή, πλούσια σε έκφραση, με διαστάσεις στοχασμού και σπουδαίας σκέψης με αρκετά έντονο περιεχόμενο της ανθρώπινης ζωής. Ανανέωσε το μακροσκελές ποίημα με έναν διαλογικό και αυτοκριτικό τόνο, όχι κενό έπαινο, αλλά αφύπνιση στην πολιτική ευθύνη. Αυτή είναι και η σημαντική συμβολή του όσον αφορά την ποιητική καινοτομία στη διαδικασία ανάπτυξης της σύγχρονης βιετναμέζικης ποίησης τις τελευταίες δεκαετίες του 20ού αιώνα.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα εξερεύνησης και καινοτομίας στην ποίηση, ο Nguyen Duy έχει μια διάσημη συλλογή 3 ελεύθερων ποιημάτων γνωστών στο κοινό, γραμμένων για τις ανησυχίες και τις σκέψεις του για τη χώρα, τους ανθρώπους, τη φύση και το περιβάλλον: Αφυπνιστικό δυναμικό (γραμμένο το 1980 - 1982)· Κοιτάζοντας από μακριά... Πατρίδα (γραμμένο το 1988 - 1989) και Μέταλλο, Ξύλο, Νερό, Φωτιά, Γη (γραμμένο το 1991 - 1992).

Η ποίησή του είναι η φωνή ενός απλού, βαθυστόχαστου και ανθρώπινου ανθρώπου, που πάντα ενδιαφέρεται για το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον της χώρας. Είναι επίσης ένας ποιητής που πάντα επιδιώκει να καινοτομεί στη μορφή, ειδικά στον τρόπο ανανέωσης της παραδοσιακής μορφής των έξι οκτώ στίχων, και το " Κάθομαι λυπημένος, θυμάμαι τη μητέρα μου στο παρελθόν" είναι ένα διαχρονικό ποίημα έξι οκτώ που εξακολουθεί να ζει στις καρδιές εκατομμυρίων βιετναμέζικων λάτρεις της ποίησης σήμερα: " Η μυρωδιά των κρίνων είναι ευωδιαστή τη νύχτα/ο καπνός του θυμιάματος χαράζει το μονοπάτι προς τη νιρβάνα/το θυμιατό είναι καλυμμένο με στάχτη/η εικόνα της μητέρας μου στη γη από το παρελθόν / Η μητέρα μου δεν έχει ροζ μπλούζα/το κωνικό καπέλο αντικαθίσταται από ένα κωνικό καπέλο/τα χέρια της είναι μπερδεμένα/η φούστα της είναι λερωμένη με λάσπη, το πουκάμισό της είναι βαμμένο καφέ και στις τέσσερις εποχές/Ο πελαργός... το σύκο είναι ξινό, το ροδάκινο είναι ξινό.../το τραγούδι που τραγουδάει η μητέρα μου μεταφέρεται από τον άνεμο στον ουρανό/Έχω περάσει όλη μου την ανθρώπινη ζωή/Δεν μπορώ ακόμα να τελειώσω να ακούω τα νανουρίσματα της μητέρας μου/Πότε θα έρθει το φθινόπωρο/ο λωτός και το γκρέιπφρουτ λικνίζονται ανάμεσα στην πανσέληνο/πότε θα έρθει ο Μάιος/η μητέρα απλώνει ένα χαλάκι για να ξαπλώσω και να μετρήσω τα αστέρια/Ο Γαλαξίας ρέει" προς τα πάνω/η βεντάλια από φύλλα φοίνικα χτυπάει τη μελωδία του Μπομ.../πυγολαμπίδες τρεμοπαίζουν στην άκρη της λίμνης/στο τρεμόπαιγμα Μακρινές χαρές και λύπες/Η μητέρα νανουρίζει τον τρόπο ζωής/το γάλα θρέφει το σώμα, τα τραγούδια θρέφουν την ψυχή/η γιαγιά νανουρίζει τη μητέρα για ύπνο... η μητέρα νανουρίζει το παιδί της/θα θυμούνται ακόμα τα παιδιά στο μέλλον/κοιτάζοντας πίσω στη μακρινή πατρίδα/την καρδιά μου - το υγρό μέρος όπου η μητέρα ξάπλωσε χθες το βράδυ/καθισμένη λυπημένη θυμούμενη τη μητέρα μου του παρελθόντος/το στόμα μασάει ρύζι, η γλώσσα τινάζεται σαν ψαροκόκαλο... ".

Η ποίησή του έχει μια ανατολική φιλοσοφική τάση, με πολλά στοιχεία Ζεν, Βουδισμού και ουμανισμού, ενώ παράλληλα εκφράζει μια αίσθηση κριτικής και τολμά να πει την αλήθεια στη νέα εποχή. Τα καλλιτεχνικά χαρακτηριστικά της ύστερης περιόδου του Nguyen Duy εκφράζονται μέσα από την ελεύθερη στίχο με πολλά σιωπηλά διαστήματα και έντονα διαλείμματα με συμβολικές εικόνες με τη μορφή ποιητικής σκέψης που είναι στοχαστική, υπαρξιακή και κοινωνικά αναστοχαστική.

Γ. ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΑ ΣΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΛΟΥΚ ΜΠΑΤ ΤΟσο ΣΕ ΤΟΝΟ Οσο και ΣΕ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ

Η καινοτομία της ποίησης του Luc Bat αποτελεί μια μεγάλη συμβολή του Nguyen Duy. Η ποιητική του συλλογή Sau va Tam είναι ένα έργο καινοτομίας αυτής της παραδοσιακής μορφής ποίησης.

Ο Nguyen Duy ήταν ο πρώτος που έσπασε με τόλμη το στυλ έξι-οκτώ, εκσυγχρονίζοντας αυτή την ποιητική παραλλαγή όσον αφορά τον τόνο, τη μορφή, τη σύνταξη και το περιεχόμενο. Έσπασε τον παραδοσιακό ρυθμό 6/8 παρεμβάλλοντας απροσδόκητες αλλαγές γραμμών και αλλαγές γραμμών. Χρησιμοποίησε το lục bát για να γράψει για σύγχρονα συναισθήματα, κοινωνικά ζητήματα, φιλοσοφία ζωής, προσωπικούς στοχασμούς με μια πολύ ταλαντούχα και μοντέρνα χρήση της γλώσσας σε μια σατιρική φωνή γεμάτη λαογραφία στο στυλ του "Μουμουρίζοντας και τραγουδώντας με ψίθυρο / Οι άνθρωποι που γελούν και μιλάνε προσβάλλουν αυτούς που μένουν σιωπηλοί / Η επιμέλεια προσβάλλει τη λαιμαργία / Οι άνθρωποι που τριγυρνούν προσβάλλουν αυτούς που ξαπλώνουν ανάσκελα / Το σαντούρι βγάζει έναν κουδουνιστό ήχο / Το βουβάλι προσβάλλει το σχοινί που δένει το βουβάλι / Το λουλούδι προσβάλλει το σκουλήκι / Το ψάρι προσβάλλει το αγκίστρι στη λίμνη / Ο Βούδας προσβάλλει το φάντασμα / Ο μεθυσμένος γέρος προσβάλλει τη νηφάλια ηλικιωμένη γυναίκα / Ο ευγενής προσβάλλει τους φτωχούς / Ο ευθείς προσβάλλει τον έμφυτα διεστραμμένο / Το σαντούρι βγάζει έναν καθαρό και νηφάλιο ήχο / Το μυαλό προσβάλλει την άκαρδη μορφή / Ο ζωντανός κόσμος προσβάλλει τον κάτω κόσμο / Ο ιερός κόσμος προσβάλλει τον εγκόσμιο κόσμο / Το σαντούρι βγάζει ένα τανγκ τανγκ τανγκ τανγκ / Το όμορφο κορίτσι προσβάλλει τον άσχημο άντρα / Απλώς λαχταρά να τραγουδήσει σε ένα ψεύδεται / Οι εραστές προσβάλλουν ανθρώπους που μισούν ο ένας τον άλλον» (Xâm ý ý).

Πρόκειται για έναν αναμορφωμένο στίχο έξι-οκτώ, που φέρει τις ιδιότητες της αστικής ποίησης, της υπαρξιακής ποίησης, ξεπερνώντας τον κλασικό λυρισμό για να εκφράσει το πνεύμα της εποχής. Τα μαθήματα του Nguyen Duy για την ποιητική και την τέχνη της ποίησης δείχνουν ότι η ποίηση πρέπει πρώτα να πηγάζει από την αλήθεια και την εμπειρία της ζωής. Δεν γράφει «φανταστική» ποίηση, αλλά γράφει με μια καρδιά που έχει αγωνιστεί, έχει αγαπήσει και έχει χάσει. Η ποίησή του δείχνει ότι τίποτα δεν είναι πιο δυνατό από την ειλικρίνεια, τίποτα δεν είναι πιο διαρκές από τον πόνο που έχει φιλτραριστεί μέσα στο χρόνο.

Ο Nguyen Duy όχι μόνο διατηρεί το Luc Bat ως κληρονομιά, αλλά και το αναβιώνει, κάνοντάς το να ζει στη σύγχρονη αστική περιοχή, στο μυαλό των νέων, στις μνήμες ενός ολόκληρου έθνους. (συνέχεια)

Πηγή: https://thanhnien.vn/nguyen-duy-nha-tho-cua-luong-tri-va-su-thao-thuc-nhan-the-185250827230144635.htm