به گزارش نیکی آسیا ، مقررات کاهش جنگل‌زدایی اتحادیه اروپا (EUDR) به گونه‌ای طراحی شده است که واردات هفت کالا - گاو، کاکائو، قهوه، روغن پالم، کائوچو، سویا و محصولات چوبی - را در صورتی که از زمین‌های حاصل از جنگل‌زدایی پس از سال ۲۰۲۰ منشأ گرفته باشند، ممنوع کند. واردکنندگان باید «اطلاعات قانع‌کننده و قابل تأیید» در مورد زنجیره‌های تأمین خود، از جمله داده‌های موقعیت جغرافیایی در مورد منشأ محصول، ارائه دهند. رعایت EUDR تا دسامبر ۲۰۲۴ برای شرکت‌های بزرگ و تا ژوئن ۲۰۲۵ برای شرکت‌های کوچک‌تر اجباری خواهد شد.
مزرعه کائوچو در کامبوج
واکنش منطقه‌ای
برخی از کارشناسان می‌گویند نگرانی برای آسیای جنوب شرقی این است که EUDR بدون در نظر گرفتن نقش لاستیک در جنگل‌زدایی، به شدت به کشاورزان خرده‌پا آسیب برساند. ژان کریستوف دیپارت، جغرافیدان ساکن کامبوج، به نیکی آسیا گفت: «خطر این است که خرده‌مالکان اساساً از بازار خارج شوند، زیرا الزامات و تلاش زیادی برای نظارت و ردیابی لاستیکی که تولید می‌کنند وجود دارد.»
نگرانی‌های مشابهی در مالزی نیز در حال افزایش است، کشوری که در مذاکره با اتحادیه اروپا در مورد EUDR به اندونزی پیوسته است، چرا که هر دو نگران تأثیر این موضوع بر صنایع روغن پالم خود هستند. اما صنعت صادرات لاستیک ۲ میلیارد دلاری مالزی نیز در معرض خطر است. طبق گزارش هیئت لاستیک مالزی، این کشور حدود ۱۷ درصد از لاستیک خود را به اتحادیه اروپا صادر می‌کند که بزرگترین بازار آن پس از ایالات متحده است. حدود ۹۳ درصد از مزارع لاستیک این کشور توسط کشاورزان خرده‌پا کنترل می‌شود.
در ماه مارس، کشاورزان کائوچو در مالزی به جمع تولیدکنندگان نخل روغنی پیوستند و با ارائه دادخواستی به اتحادیه اروپا، به الزامات «یکجانبه و غیرواقعی» در EUDR اعتراض کردند و استدلال کردند که این مقررات، خرده مالکان را از بازار اروپا حذف کرده و فقر روستایی را تشدید می‌کند.
در همین حال، تایلند، بزرگترین تولیدکننده و صادرکننده لاستیک در جهان ، به دنبال رعایت EUDR است. نهادهای نظارتی در تایلند یک پلتفرم ملی ایجاد کرده‌اند تا به بیش از ۵ میلیون کشاورز این کشور در برآورده کردن الزامات قابلیت ردیابی کمک کنند.
ماموریت غیرممکن؟
طبق تحقیقات Forest Trends (که دفتر مرکزی آن در ایالات متحده است)، رعایت EUDR یک چالش بزرگ برای کشورهای جنوب شرقی آسیا، از جمله ویتنام، است. به گفته این سازمان، هنگام ورود به ویتنام، لاستیک از کامبوج و لائوس با لاستیک محلی مخلوط می‌شود و قابلیت ردیابی را "تقریباً غیرممکن" می‌کند.
دیپارت نیز نکته مشابهی را مطرح کرد و گفت که در کامبوج، حتی اطلاعات اولیه مانند میزان کاشت لاستیک نیز دقیق نیست و ردیابی کل زنجیره تأمین را تقریباً غیرممکن می‌کند.
برخی معتقدند که آسیب‌های زیست‌محیطی ناشی از رونق لاستیک خیلی دیر شده است، زیرا این آسیب‌ها یک دهه پیش با سقوط شدید قیمت پایان یافت. به عنوان مثال، در کامبوج، تا حدود سال‌های ۲۰۱۲ یا ۲۰۱۳ تصور می‌شد که لاستیک عامل اصلی جنگل‌زدایی است، در حالی که اکنون، به گفته دیپارت، عامل اصلی گسترش مزارع بادام هندی است.
مسئله دیگر برای تولیدکنندگان منطقه‌ای، چه بزرگ و چه کوچک، این است که چه کسی هزینه‌های اضافی انطباق با EUDR را پرداخت خواهد کرد. وراتپ وونگساسوتیکول، رئیس گروه لاستیک تایلند، گفت که ایجاد سیستمی که به مشتریان امکان ردیابی منشأ محصولات خود را می‌دهد، 10 درصد به هزینه‌های تولید اضافه خواهد کرد.
تحقیقات جدید در مورد جنگل‌زدایی برای کاشت کائوچو
بر اساس تحقیقاتی که در اواسط اکتبر در مجله Nature منتشر شد، میزان جنگل‌های از دست رفته برای تولید لاستیک در جنوب شرقی آسیا می‌تواند دو تا سه برابر بیشتر از تخمین‌های قبلی باشد. محققان با استفاده از تصاویر ماهواره‌ای با وضوح بالا به این نتیجه رسیدند که از سال ۱۹۹۳ بیش از ۴ میلیون هکتار جنگل برای کاشت لاستیک از بین رفته است که دو سوم آن در اندونزی، تایلند و مالزی قرار دارد. با نگاهی به منطقه وسیع‌تر، که شامل استان‌های اصلی تولیدکننده لاستیک چین، یون‌نان و هاینان، می‌شود، مساحت کاشت لاستیک از ۱۰ میلیون هکتار در سال ۲۰۲۰ به ۱۴ میلیون هکتار در سال ۲۰۲۳ افزایش یافته است.
لینک منبع
نظر (0)