20 ឆ្នាំនៃការបង្រៀននៅតំបន់ដាច់ស្រយាល។

Học trò và giáo viên tại điểm trường thôn Cát - Ảnh: HOÀNG TÁO — សិស្សានុសិស្ស និងគ្រូបង្រៀននៅសាលាភូមិឆ្មា - រូបថត៖ HOANG TAO

លោក Ho Van Thanh អាយុ 45 ឆ្នាំ ជាប្រធានសាលាភូមិ Cat និងលោក Ho Xuan Sinh អាយុ 44 ឆ្នាំ ជាប្រធានសាលាភូមិ Tria ទាំងពីរនាក់នៅសាលាបឋមសិក្សា Huong Son និងអនុវិទ្យាល័យសម្រាប់ជនជាតិភាគតិច (Huong Hoa, Quang Tri)។

គ្រូទាំងពីរមានបទពិសោធន៍បង្រៀន២០ឆ្នាំនៅតំបន់លំបាក ដោយមានការខ្វះខាតច្រើន ប៉ុន្តែពោរពេញដោយក្តីស្រលាញ់ដ៏មានតម្លៃពីសិស្ស និងឪពុកម្តាយ។

ជាប់ថ្នាក់និងសិស្សដោយសារក្តីស្រឡាញ់របស់ឪពុកម្តាយ

នៅឆ្នាំ ២០០៥ លោក ថាញ់ បានចាប់ផ្តើមបង្រៀននៅសាលាភូមិឆ្មា។ លោកបន្តថា៖ «ពេលនោះអត់មានផ្លូវ ឬភ្លើងទេ ស្រែតិចហើយមនុស្សអត់មានហូបអីទេ ខ្ញុំដឹកអង្ករ ទឹកត្រី អំបិល និងសៀវភៅតាមផ្លូវព្រៃ។

រៀនចប់ ខ្ញុំបានចូលព្រៃដើម្បីរើសឬស្សី (ជាប្រភេទឈើព្រៃ ប្រជាជននៅតំបន់ខ្ពង់រាបតែងតែយកខាងក្នុងមកស្ងោរហូប - NV) បានទៅអូរខេមៀវ ដើម្បីចាប់ខ្យង និងត្រី ដើម្បីសុខភាពខ្ញុំ។ ដោយឃើញការខិតខំប្រឹងប្រែងរបស់គ្រូ មនុស្សម្នាយកចិត្តទុកដាក់នឹងគាត់ ហើយបានឲ្យបន្លែ និងត្រីដល់គាត់។ លោកគ្រូ ថាញ់ បាននិយាយអំពីចិត្តសប្បុរសរបស់អ្នកភូមិថា៖ «ខ្ញុំបានឲ្យអង្ករគ្រូ ១-២ កំប៉ុង រាល់ពេលមានទឹកជំនន់។

ក្នុងឆ្នាំទីមួយនៅភូមិ លោក ថាញ់ មានជំងឺគ្រុនក្ដៅមិនអាចបង្រៀនបាន។ នៅម៉ោង៥ព្រឹក អ្នកភូមិរាប់សិបនាក់បាននាំគ្នាប្រើអង្រឹងដឹកគ្រូចូលព្រៃ។ រហូតដល់ថ្ងៃត្រង់ទើបពួកគេមកដល់ផ្លូវជាតិលេខ៩ដើម្បីព្យាបាល។ វាជាសេចក្តីសប្បុរសដែលធ្វើឱ្យគាត់ត្រឡប់ទៅថ្នាក់វិញបន្ទាប់ពីចូលពេទ្យបានមួយសប្តាហ៍ ព្រោះគាត់អាណិតកុមារដែលខ្វះអក្ខរកម្ម។

មួយឆ្នាំមានភ្លៀងធ្លាក់ខ្លាំង ទឹកជំនន់ផ្លូវដាច់ លោក ថាញ់ ស្នាក់នៅភូមិបាន២ខែ ឃ្លានបាយឆ្អែត អាស្រ័យលើអ្នកភូមិ។

ជាមួយគ្នានោះ លោកគ្រូ Ho Xuan Sinh បានមកភូមិ Tria ក្នុងឆ្នាំ ២០០៤។ "ពេលនោះ សាលាគ្រាន់តែជាខ្ទមតូចមួយ យើងបង្រៀនបានមួយខែ រួចក៏ត្រឡប់ទៅផ្ទះដើម្បីយកអាហារមកផ្ទះ ខ្ញុំសប្បាយចិត្តណាស់ដែលអ្នកភូមិយកចិត្តទុកដាក់។ ពួកគេរងទុក្ខ ប៉ុន្តែពួកគេមិនបានឱ្យគ្រូរងទុក្ខទេ គ្រូត្រូវមានបាយហូប"។

Thầy Sinh tình nguyện dạy học ở vùng khó, bám lớp giúp các thế hệ học trò no cái chữ - Ảnh: HOÀNG TÁO — លោកគ្រូ Sinh ស្ម័គ្រចិត្តទៅបង្រៀននៅតំបន់ដាច់ស្រយាល ស្នាក់នៅក្នុងថ្នាក់ជួយសិស្សជំនាន់ក្រោយទទួលបានចំណេះដឹង - រូបថត៖ HOANG TAO

ក្រោយឆ្នាំ២០១០ ផ្លូវត្រូវបានអ្នកភូមិជួសជុលឡើងវិញ ហើយលោកគ្រូអ្នកគ្រូអាចជិះម៉ូតូបាន ប៉ុន្តែនៅតែពិបាក ព្រោះផ្លូវព្រៃនៅតែរអិល និងរដិបរដុប។ អាហារស្រស់ដែលយកមកគឺល្អសម្រាប់តែមួយពេលប៉ុណ្ណោះត្រូវតែដុតទុក។ ក្រោយឆ្នាំ 2019 មានអគ្គិសនី ទើបគ្រូទិញទូរទឹកកកថ្មី ដើម្បីទុកអាហារស្រស់។

គ្រូទាំងពីរនាក់ត្រូវបានចាត់ឱ្យទៅភូមិខ្លះទៀត ដើម្បីបង្រៀននៅមណ្ឌលឃុំ ប៉ុន្តែនៅទីបញ្ចប់ ពួកគេបានស្ម័គ្រចិត្ដបង្រៀននៅភូមិពិបាកពីរគឺ Cat និង Tria ដែលជាភូមិឆ្ងាយបំផុតនៃឃុំ Huong Son។

នៅទីនេះមានផ្លូវចំនួន២ ដែលផ្លូវមួយជាផ្លូវព្រៃពីឃុំសង្កាត់ ប្រវែងប្រហែល ១៦គីឡូម៉ែត្រ ហើយអាចធ្វើដំណើរបានតែក្នុងរដូវប្រាំងប៉ុណ្ណោះ។ ផ្លូវនេះមានជម្រាលចោតមួយចំហៀង និងមានជម្រៅជ្រៅនៅម្ខាងទៀត។ វារអិលណាស់គ្មានអ្នកណាហ៊ានទៅទីនោះក្នុងរដូវភ្លៀងទេ។

ផ្លូវទីពីរត្រូវបានសាងសង់ដោយក្រុមហ៊ុនឯកជនដើម្បីសាងសង់វារីអគ្គិសនីនៅឆ្នាំ 2020។ ប៉ុន្តែផ្លូវទៅកាន់ឃុំនេះមានប្រវែង 90 គីឡូម៉ែត្រ ហើយក៏ត្រូវបានកាត់ផ្តាច់ និងស្រុតនៅរដូវវស្សាផងដែរ។

ជំនួយខាងវិញ្ញាណសម្រាប់សិស្សនៅតំបន់ភ្នំ

Thầy Hồ Văn Thành tại điểm trường thôn Cát - Ảnh: HOÀNG TÁO — លោកគ្រូ Ho Van Thanh នៅសាលាភូមិ Cat - រូបថត៖ HOANG TAO

សាលាភូមិឆ្មាមានសិស្សចំនួន 65 នាក់ រួមទាំងថ្នាក់រួមបញ្ចូលគ្នា 4 និង 5 ។ សាលាភូមិទ្រាមាន 2 ថ្នាក់រួមបញ្ចូលគ្នា 1-2 និង 3-4-5 ។

បន្ទាប់ពី 2 ទសវត្សរ៍មក Cat - Tria ការអប់រំរបស់កុមារមានភាពប្រសើរឡើង ចំណេះដឹងបានអភិវឌ្ឍកាន់តែច្រើន។ ក្រោយពីបញ្ចប់ថ្នាក់បឋមសិក្សា សិស្សទៅរៀននៅសាលាកណ្តាល។

100% នៃប្រជាជននៅទីនេះគឺជាជនជាតិ Van Kieu ។ ពួកគេមានចំណង់ខ្លាំងនឹងការអប់រំ ដោយគ្រាន់តែរៀនអាន និងសរសេរទើបអាចរួចផុតពីភាពក្រីក្រ។ ប៉ុន្តែវដ្តដ៏អាក្រក់នៃភាពក្រីក្រ និងកង្វះលក្ខខណ្ឌសម្រាប់ការអប់រំបន្តនៅតែបន្តកើតមាន។ សិស្សរាប់រយនាក់ត្រូវបានមើលថែដោយគ្រូទាំងពីរ ប៉ុន្តែរហូតមកដល់ពេលនេះមានតែ Tran Thi Dung ប៉ុណ្ណោះដែលបានបន្តការសិក្សានៅមហាវិទ្យាល័យ។ នេះគឺជាសមិទ្ធិផលដ៏អស្ចារ្យបំផុត និងជាប្រភពនៃការលើកទឹកចិត្តសម្រាប់គ្រូបង្រៀនបន្តការបង្រៀននៅក្នុងតំបន់នេះ។

“ខ្ញុំគ្រាន់តែសង្ឃឹមថា ក្មួយៗនឹងខិតខំសិក្សារៀនសូត្រ មានអនាគតភ្លឺស្វាង និងរួមចំណែកអភិវឌ្ឍន៍ភូមិ។ តាំងពីថ្ងៃដំបូងដែលខ្ញុំចូលភូមិមក ខ្ញុំបានកំណត់ថា ការអប់រំគឺជាអាទិភាពចម្បង គឺលះបង់គ្រប់យ៉ាងដើម្បីកូនអ្នកខ្ពង់រាប”។

លោក Nguyen Dinh Sam នាយកសាលាបឋមសិក្សា និងអនុវិទ្យាល័យ Huong Son បានអធិប្បាយថា៖ “ស្មារតីស្ម័គ្រចិត្ត និងបេះដូងរបស់លោកគ្រូអ្នកគ្រូទាំងពីរបានជួយសិស្សជាច្រើនជំនាន់នៅក្នុងភូមិឲ្យទៅសាលារៀនប្រកបដោយទំនុកចិត្ត”។

ប្រាក់រង្វាន់ Tet សម្រាប់គ្រូបង្រៀននៅតំបន់ដាច់ស្រយាល។

TTO - ប្រទេសរបស់យើងនៅតែក្រីក្រ។ ប៉ុន្តែក្រឡេកទៅមើលករណីដែលបាត់បង់ប្រាក់រាប់ម៉ឺនពាន់លានដុង មនុស្សម្នាក់មិនអាចនឹកឃើញដល់ទឹកមុខព្រួយបារម្ភរបស់គ្រូបង្រៀននៅតាមតំបន់ដាច់ស្រយាលដែលរៀបចំត្រឡប់ទៅតំបន់ទំនាបសម្រាប់តេតជារៀងរាល់ឆ្នាំ។

ប្រភព