Loan de Fontbrune: ການປົກປັກຮັກສາມໍລະດົກຫວຽດນາມໃນປະເທດຝຣັ່ງ

TTCT - ການເກັບກໍາຂອງ Loan de Fontbrune ໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນໃນເວລາທີ່ເກືອບບໍ່ມີນັກສະສົມມີຄວາມສົນໃຈທີ່ຈະຊື້ວຽກງານຫວຽດນາມຫຼືວັດຖຸບູຮານຢູ່ຕ່າງປະເທດ.

Báo Tuổi Trẻ•20/02/2025

Collector Loan de Fonbrune ໃນງານເປີດງານວາງສະແດງສິນຄ້າ Le Pho, Mai Trung Thu, Vu Cao Dam, Cernuschi Museum, November 2024. ພາບ: KIM POURNIN

Loan de Fontbrune, ນັກສະສົມສິລະປະອາຊີ, ຝຣັ່ງ - ຫວຽດນາມ, ມືອາຊີບ ແລະ ມີຊື່ສຽງ, ເວົ້າເຖິງການເດີນທາງນັ້ນ, ເມື່ອນາງກັບຄືນຫວຽດນາມ ໃນທ້າຍປີ 2024.

ທ່ານເລີ່ມຕົ້ນການເດີນທາງຂອງການເກັບກໍາແລະການຄົ້ນຄວ້າສິລະປະຂອງທ່ານແນວໃດ?

ນັບແຕ່ຍັງນ້ອຍ, ຂ້າພະເຈົ້າມີຄວາມສົນໃຈດ້ານສິລະປະ, ສິລະປະບູຮານ, ແລະອ່ານປຶ້ມກ່ຽວກັບວັດທະນະທຳຂອງປະເທດຕ່າງໆຄືຈີນ. ຄອບຄົວຂອງຂ້ອຍອາໄສຢູ່ Cho Lon ໃນເວລານັ້ນ, ແລະເປັນຊາວຝຣັ່ງຄົນສຸດທ້າຍທີ່ອອກຈາກຫວຽດນາມ, ແລະເຫຼືອພຽງແຕ່ຍ້ອນວ່າພວກເຂົາຖືກບັງຄັບໃນປີ 1979. ພໍ່ຂອງຂ້ອຍເປັນຫມໍຜ່າຕັດທີ່ມີຊື່ສຽງຫຼາຍໃນເວລານັ້ນ, ແລະແມ່ຂອງຂ້ອຍເປັນຫົວຫນ້າພະຍາບານຜູ້ຊ່ຽວຊານດ້ານການສລົບ.

ເມື່ອອອກຈາກຫວຽດນາມ, ຂ້າພະເຈົ້າມີອາຍຸປະມານ 20 ປີ, ສອນພາສາຝຣັ່ງໃຫ້ແກ່ຜູ້ທີ່ພວມກະກຽມກັບຄືນປະເທດຝຣັ່ງ ແລະ ສາມາດຊື້ຮູບແຕ້ມ 2 ແຜ່ນຂອງຈິດຕະກອນ Tu Duyen ແລະ 5 ຫຼື 6 ແຜ່ນແຕ້ມຮູບນ້ອຍໃສ່ງາຊ້າງໂດຍ Doi Ngoan Quan. ດອຍຫງວຽນກວາງ ເຄີຍສອນຢູ່ໂຮງຮຽນວິຈິດສິນໄຊງ່ອນ, ມີຊື່ສຽງໂດ່ງດັງໃນເຕັກນິກການໃຊ້ຫມຶກຂອງຈີນເພື່ອທາສີໃສ່ງາຊ້າງນ້ອຍ, ໂດຍສະເພາະແມ່ນການແກະສະຫຼັກບົດກະວີເປັນຕົວໜັງສືຈີນດ້ວຍລາຍເຊັນຂອງລາວ ແລະປະທັບຕາໃສ່ເມັດເຂົ້າ.

ຢູ່ປະເທດຝຣັ່ງ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮຽນພາສາຈີນ, ຍີ່ປຸ່ນ, ຫວຽດນາມ, ແລະໄດ້ສຳຜັດກັບວັດທະນະທຳປະຫວັດສາດ. ຍິ່ງຂ້ອຍຮັກມັນຫຼາຍ, ຂ້ອຍກໍ່ຢາກສຶກສາມັນຕື່ມອີກ. ໃນປີ 1991, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ແຕ່ງງານກັບນັກສະສົມ Yves Sicre de Fontbrune, ເຈົ້າຂອງຫໍສິນລະປະໃນພາກກາງປາຣີແລະວາລະສານສິນລະປະ Cahiers d'Art. ລາວເປັນນັກສະແດງທີ່ມີຊື່ສຽງ, ມີຄວາມຊ່ຽວຊານໃນການເຮັດວຽກຂອງນັກສິລະປິນທີ່ມີຊື່ສຽງ, ລວມທັງ Picasso.

ຂ້ອຍໄດ້ຮຽນຮູ້ຫຼາຍຢ່າງຈາກລາວ, ເດີນທາງໄປກັບຜົວທົ່ວ ໂລກ , ໄປຫໍພິພິທະພັນ, ເຮືອນປະມູນ, ຫ້ອງວາງສະແດງ, ຄັງສະສົມສ່ວນຕົວ... ຂ້ອຍໄດ້ສຶກສາຄົ້ນຄວ້າວິຈິດສິນຂອງຫວຽດນາມ ແລະ ສືບຕໍ່ໄດ້ຮັບປະລິນຍາຈາກໂຮງຮຽນເຊັ່ນ: ສະຖາບັນວິຈິດສິນ ແລະໂບຮານຄະດີ (ຢູ່ມະຫາວິທະຍາໄລ Sorbonne), ໂຮງຮຽນ Louvre (ຢູ່ຫໍພິພິທະພັນ Louvre) ແລະ ມະຫາວິຈິດສິນ.

ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ກາຍເປັນສິລະປະແລະປະຫວັດສາດວັດທະນະທໍາອາຊີຕໍ່ມາ.

ພາບແຕ້ມ “ເກັບຜັກ” ຂອງນັກແຕ້ມ ເລເຟືອງ ທີ່ມີຊື່ສຽງ.

ເມື່ອໄດ້ຮັບການເປີດເຜີຍ ແລະ ໄດ້ຮຽນຮູ້ຫຼາຍຂຶ້ນ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເອົາໃຈໃສ່ເຖິງບັນດາຜະລິດຕະພັນຂອງຫວຽດນາມ. ຂ້າພະເຈົ້າເຫັນທຸກຄົນເວົ້າເຖິງສິນຄ້າຈີນ, ຍີ່ປຸ່ນ, ເກົາຫຼີ, ແຕ່ບໍ່ມີໃຜເວົ້າເຖິງສິນຄ້າຫວຽດນາມ. ຂ້າພະເຈົ້າເອງກໍ່ຢາກຮູ້ວິທີຈຳແນກລະຫວ່າງບັນດາຜະລິດຕະພັນຂອງຫວຽດນາມ ກັບວັດຖຸບູຮານ, ວັດຖຸບູຮານຂອງບັນດາປະເທດອາຊີອື່ນໆ.

ທຸກໆຄັ້ງທີ່ໄປຍ່າງຫຼິ້ນ, ໄປວາງສະແດງຮູບ, ທ່ຽວຊົມຕະຫຼາດນັດ... ແລະໄດ້ພົບກັບລາຍການຂອງຫວຽດນາມ, ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ສຶກດີໃຈຫຼາຍ, ຄືກັບໄດ້ພົບເພື່ອນເກົ່າ. ຂ້ອຍຊື້ພວກມັນເພາະວ່າມັນລາຄາຖືກໃນເວລານັ້ນ, ແລະຜູ້ຂາຍບໍ່ຮູ້ຫຼາຍກ່ຽວກັບມູນຄ່າຂອງມັນ. ຈອກຊາ, ກ່ອງຫຼືເຄື່ອງປັ້ນດິນເຜົາ, ຂ້ອຍຖືວ່າເປັນຄວາມຊົງຈໍາຂອງຂ້ອຍ. ຂ້າພະເຈົ້າຄົ້ນຄ້ວາ, ຮຽນຮູ້ເພື່ອເຂົ້າໃຈ, ຈໍາແນກລາຍການຂອງຫວຽດນາມ.

ໂຊກດີ, ຜົວຂອງຂ້ອຍມີສຸຂະພາບດີໃນເວລານັ້ນ, ແລະລາວຮູ້ຄວາມຮັກຂອງຂ້ອຍ, ດັ່ງນັ້ນລາວຈຶ່ງສະຫນັບສະຫນູນຂ້ອຍແລະໄດ້ສຶກສາ. ຄ່ອຍໆ, ລາວກາຍເປັນຄົນເກັ່ງດ້ານສິລະປະຫວຽດນາມ, ໂດຍສະເພາະແມ່ນຮູບແຕ້ມ. ໃນເວລານັ້ນ, ມີວັດຖຸບູຮານຫຼາຍກ່ວາຮູບແຕ້ມ. ຫຼັງຈາກນັ້ນ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຫັນຮູບແຕ້ມຂອງນັກສິລະປິນຫວຽດນາມ ແລະ ໄດ້ຊື້ແຜ່ນທີ່ຂ້າພະເຈົ້າເຫັນວ່າງາມ, ເພາະລາຄາຖືກຫຼາຍ, ເຖິງແມ່ນວ່າຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ຮູ້ຊື່ຂອງນັກສິລະປິນ, ຄືຮູບແຕ້ມຂອງ ດິງມິງ. ວຽກງານສ່ວນໃຫຍ່ທີ່ຂ້ອຍຊື້ແມ່ນຢູ່ໃນປະເທດຝຣັ່ງ.

ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນການເກັບກໍາໃນຊຸມປີ 1990, ໃນເວລາທີ່ສິລະປະຫວຽດນາມເກືອບບໍ່ໄດ້ເກັບກໍາ, ພຽງແຕ່ຂ້າພະເຈົ້າ. ສະນັ້ນ ໃຜມີຫຍັງກໍເອົາມາໃຫ້ຂ້ອຍຂາຍ. ຂ້ອຍຊື້ມັນດ້ວຍຄວາມຮູ້ສຶກຂອງຄວາມຮັກສໍາລັບສິ່ງທີ່ຢູ່ໃກ້ກັບບ້ານເກີດເມືອງນອນຂອງຂ້ອຍ. ຕົວຢ່າງ, ຮູບແຕ້ມນ້ຳມັນຂອງ ເລເຟືອງ ໄດ້ຖືກປະມູນຂາຍໃນທ້າຍອາທິດ, ດ້ວຍລາຄາປະມານ 3,000 ຟຣັງ.

ຂ້ອຍຈື່ຜົວຂອງຂ້ອຍເວົ້າວ່າ, ເປັນຫຍັງບໍ່ຊື້ເຄື່ອງພິມ Picasso ໃນລາຄານີ້? ຂ້າພະເຈົ້າຕອບວ່າຂ້າພະເຈົ້າຢາກຈະຊື້ສິນລະປິນຫວຽດນາມເພາະວ່າບໍ່ມີໃຜຮູ້ກ່ຽວກັບພວກເຂົາເຈົ້າແລະຂ້າພະເຈົ້າມັກການເກັບກໍາມັນ. ໃນເວລານັ້ນ, ມີຮູບແຕ້ມຂອງນັກສິລະປິນຫວຽດນາມທີ່ມີຊື່ສຽງຫຼາຍຮູບຫຼາຍແບບ, ໄດ້ວາງຂາຍເປັນບາງຄັ້ງຄາວແຕ່ບໍ່ມີໃຜເອົາໃຈໃສ່.

ຫຼັງຈາກນັ້ນ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເກັບກໍາຮູບແຕ້ມ, ວັດຖຸບູຮານ, ປຶ້ມ, ເອກະສານ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຊື້ທຸກສິ່ງທຸກຢ່າງ. ຫຼັງຈາກນັ້ນບໍ່ດົນ, ຂ້ອຍໄດ້ລະມັດລະວັງຫຼາຍຂື້ນໃນການເລືອກຂອງຂ້ອຍ, ພຽງແຕ່ຊື້ສິ່ງທີ່ສວຍງາມແລະຄົບຖ້ວນຫຼາຍ. ຂ້າພະເຈົ້າມີຫໍພິພິທະພັນນ້ອຍຢູ່ເຮືອນຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ວາງສະແດງທຸກສິ່ງຂອງຫວຽດນາມ ເຊັ່ນ: ປື້ມ, ຮູບແຕ້ມ, ວັດຖຸບູຮານ...

ມີຫຼາຍວຽກງານທີ່ໂຊກດີຫຼາຍ, ເພາະວ່າຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ຊອກຫາພວກເຂົາ, ແລະເຖິງແມ່ນວ່າຂ້ອຍຊອກຫາພວກເຂົາ, ຂ້ອຍບໍ່ສາມາດຊອກຫາພວກເຂົາໄດ້, ແຕ່ພວກເຂົາມາຫາຂ້ອຍ. ຕົວຢ່າງຄືຮູບແຕ້ມເລນດົງໂດຍ ຫງວຽນຟານຈ່າງ. ຫມູ່ຂອງຜົວຂອງຂ້ອຍໄດ້ເຊື້ອເຊີນລາວໄປເຮືອນຂອງຜູ້ທີ່ຢາກຂາຍປື້ມເກົ່າ. ເຂົ້າໄປໃນອາພາດເມັນ, ຜົວຂອງຂ້ອຍໄດ້ເຫັນຮູບແຕ້ມ Len Dong. ເຈົ້າຂອງບອກວ່າຜົວຂອງນາງໄດ້ຊື້ຮູບແຕ້ມນີ້ຈາກງານວາງສະແດງອານານິຄົມໃນປີ 1931. ຂ້ອຍຮັກຮູບແຕ້ມນີ້ຫຼາຍເພາະວ່າຮູບນີ້ຄຸ້ນເຄີຍ, ມັນຖືກຕີພິມໃນວາລະສານ L'Illustration ໃນປີ 1932.

ໂອກາດອີກຢ່າງໜຶ່ງແມ່ນຮູບແຕ້ມຂອງຄູ ແລະນັກສຶກສາໂດຍ ຟ້າມຮົວ, ເຮັດດ້ວຍຜ້າໄໝ, ຫາຍາກຫຼາຍ, ໄດ້ຊື້ເມື່ອເພື່ອນຂອງຂ້ອຍເຫັນຮູບແຕ້ມທີ່ແຂວນຢູ່ໃນເຮືອນຂອງແມ່ເຖົ້າ. ຂ້າພະເຈົ້າພຽງແຕ່ຮູ້ຈັກຈິດຕະກອນ Pham Hau ຜ່ານການເຮັດດ້ວຍຂີ້ເຫຍື້ອ, ດັ່ງນັ້ນ, ນີ້ແມ່ນຮູບແຕ້ມທີ່ພິເສດ.

ຂ້າພະເຈົ້າຈື່ໄດ້ວ່າຄັ້ງໜຶ່ງໄດ້ເຫັນຮູບແຕ້ມຜ້າໄໝທີ່ສວຍງາມຫລາຍສອງແຜ່ນຂອງທ່ານ To Ngoc Van ຢູ່ໃນການປະມູນ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ບອກສາມີຂອງຂ້າພະເຈົ້າວ່າ 2 ຮູບແຕ້ມນັ້ນງາມແລະຫາຍາກ, ເພາະວ່າ To Ngoc Van ມັກແຕ້ມດ້ວຍນ້ໍາ. ຜົວຂອງຂ້ອຍໃຫ້ເງິນ 200,000 francs, ເຊິ່ງຫຼາຍໃນເວລານັ້ນ.

ແຕ່ຂ້ອຍບໍ່ສາມາດຊື້ພວກມັນໄດ້ເພາະວ່າລາຄາສູງເກີນໄປ. ຂ້ອຍເສຍໃຈຫຼາຍ ແຕ່ໃນທີ່ສຸດຂ້ອຍໄດ້ຊື້ຮູບແຕ້ມຜ້າໄໝ “ເກັບຜັກ” ຂອງ ເລໂຟ ດ້ວຍລາຄາ 200,000 ຟຣັງ (ຫົວເລາະ). ຂ້າພະເຈົ້າໂສກເສົ້າຫລາຍຍ້ອນບໍ່ສາມາດຊື້ຮູບແຕ້ມຂອງ ໂຕ ງອກວັນ ໄດ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນບັນດາຜູ້ຍິງປັກແສ່ວ. ໂຊກດີ, ສອງສາມປີຕໍ່ມາ, ຫ້ອງວາງສະແດງທີ່ຊື້ຮູບແຕ້ມໄດ້ຕົກລົງທີ່ຈະຂາຍມັນໃຫ້ຜົວຂອງຂ້ອຍເປັນຂອງຂວັນວັນເກີດ. ດັ່ງນັ້ນຮູບແຕ້ມໄດ້ກັບຄືນມາຂ້າພະເຈົ້າຫຼັງຈາກຫຼາຍປີດັ່ງນັ້ນ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ touched ຫຼາຍ.

ຂ້ອຍເປັນຜູ້ເກັບ, ບໍ່ແມ່ນນັກສະແດງ, ເພາະວ່າຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ຊື້ຂາຍ. ທຸກໆຄັ້ງທີ່ຂ້ອຍຂາຍແມ່ນຍ້ອນເລື່ອງຮີບດ່ວນເຊັ່ນ: ພາຍຫຼັງຜົວຂອງຂ້ອຍຕາຍໄປ ຂ້ອຍຕ້ອງການເງິນເພື່ອລ້ຽງຄອບຄົວ. ແຕ່ຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ຂາຍສິ່ງທີ່ຂ້ອຍຮັກແລະມັກ.

ຂ້າພະເຈົ້າຖືວ່ານັ້ນແມ່ນວິທີປົກປັກຮັກສາມໍລະດົກວັດທະນະທຳຫວຽດນາມ. ເມື່ອຂ້າພະເຈົ້າຊອກຫາລາຍການກ່ຽວຂ້ອງກັບຫວຽດນາມຢູ່ຕ່າງປະເທດ, ມັນໝາຍຄວາມວ່າຂ້າພະເຈົ້າມີການເຊື່ອມໂຍງ. ຕົວຢ່າງ, ຢູ່ຝຣັ່ງຂ້ອຍຊື້ຫຼາຍ, ຂ້ອຍຍັງມີໂອກາດໄດ້ໄປຊື້ຮູບແຕ້ມຂອງ Vu Cao Dam ຢູ່ Christie's London, ເຄື່ອງປັ້ນດິນເຜົາບູຮານ Hoi An ຖືກປະມູນຢູ່ອາເມລິກາ, ແລະ ຢູ່ຍີ່ປຸ່ນ ຂ້ອຍໄດ້ພົບເຫັນເຄື່ອງປັ້ນດິນເຜົາ Chu Dau ບູຮານ. ສໍາລັບຂ້າພະເຈົ້າ, ນັ້ນແມ່ນວິທີການຮັກສາມໍລະດົກ.

ເຈົ້າຄິດກ່ຽວກັບການອະນຸລັກມໍລະດົກນັ້ນຕອນໃດ?

ເມື່ອຂ້ອຍເລີ່ມເກັບ, ມັນຄ້າຍຄືກັບການພົບຄົນຮູ້ຈັກຢູ່ຖະຫນົນ. ແຕ່ນັບຕັ້ງແຕ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນການຄົ້ນຄວ້າ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮັບຮູ້ວ່າສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ແມ່ນວັດຖຸບູຮານທີ່ສໍາຄັນຈາກຫຼາຍສັດຕະວັດທີ່ມາຮອດມືຂອງຂ້າພະເຈົ້າ. ຕົວຢ່າງ, ເຄື່ອງປັ້ນດິນເຜົາແມ່ນມີຄວາມອ່ອນເພຍຫຼາຍ, ແຕ່ມີບັນດາລາຍການຈາກລາຊະວົງ ລີ ໄດ້ສືບທອດມາເຖິງສະໄໝຂ້າພະເຈົ້າ, ໜ້າທີ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າແມ່ນຕ້ອງອະນຸລັກຮັກສາ ແລະ ສືບຕໍ່ແບ່ງປັນ, ເພື່ອໃຫ້ລູກຫຼານ ແລະ ລຸ້ນໜຸ່ມໄດ້ສືບຕໍ່ອະນຸລັກຮັກສາ.

ຂ້າພະເຈົ້າພຽງແຕ່ເປັນຜູ້ປົກຄອງຂອງປັດຈຸບັນສໍາລັບຄົນລຸ້ນຕໍ່ໄປ. ເພາະສະນັ້ນ, ຂ້າພະເຈົ້າຫຼາຍກ່ວາເຕັມໃຈທີ່ຈະແບ່ງປັນກັບນັກສະສົມຫນຸ່ມທີ່ຕ້ອງການຮຽນຮູ້.

ຄໍເລັກຊັນຂອງເຈົ້າໃຫຍ່ເທົ່າໃດ?

ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ເຄີຍນັບຈໍານວນວຽກງານ. ຂ້າພະເຈົ້າຍັງບໍ່ໄດ້ນັບວັດຖຸບູຮານ, ແລະການເກັບກໍາໄດ້ຜ່ານການຍ້າຍເຮືອນຈໍານວນຫຼາຍແລະຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ສາມາດບັນທຶກມັນ. ບາງຄັ້ງຂ້ອຍເຂົ້າໄປໃນຫ້ອງເກັບຮັກສາເພື່ອເບິ່ງມັນ, ແຕ່ຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ເຫັນມັນທັງຫມົດ. ຫຼາຍໆຜົນງານກໍ່ມ່ວນຫຼາຍທີ່ເປີດອອກມາ, ຄືກັບແກະສະຫຼັກງາຊ້າງທີ່ຂ້ອຍຊື້ໃນປີ 1979 ແລະເອົາໄປວາງໄວ້, ແຕ່ເມື່ອເປີດຕໍ່ມາກໍ່ຮູ້ສຶກດີໃຈຫຼາຍ.

ມີຫຼາຍລາຍການທີ່ຫາຍາກໃນການເກັບກໍາຂອງຂ້ອຍເພາະວ່າຂ້ອຍຮູ້ວ່າຂ້ອຍຊື້ຫຍັງ. ຂ້າພະເຈົ້າຊ່ຽວຊານໃນເຄື່ອງປັ້ນດິນເຜົາບູຮານ, ຂ້າພະເຈົ້າເປັນສະມາຊິກຂອງກຸ່ມຄົ້ນຄ້ວາເຄື່ອງປັ້ນດິນເຜົາບູຮານຂອງຫໍພິພິທະພັນ. ຈາກນັ້ນຂ້ອຍກໍສົນໃຈຮູບແຕ້ມແລະປຶ້ມຂອງອິນດູຈີນ.

ຂ້າພະເຈົ້າມີຖາດໄມ້ຝັງດ້ວຍໄຂ່ມຸກແມ່ຂອງທີ່ບໍ່ເຄີຍເຫັນມາກ່ອນ, ບາງທີຂ້າພະເຈົ້າແມ່ນຜູ້ດຽວທີ່ມີ, ເຮັດໃນສະໄຫມເຈົ້າຂອງ Trinh, ເພາະວ່າປົກກະຕິແລ້ວພວກເຮົາມີເຄື່ອງຂອງຈາກລາຊະວົງ ຫງວຽນ. ສິ່ງເຫຼົ່ານັ້ນເປັນສິ່ງທີ່ແປກປະຫຼາດແລະມີສະເໜ່ຫຼາຍສຳລັບຂ້ອຍ. ສະນັ້ນ, ຂ້າພະເຈົ້າຢາກສ້າງຫໍພິພິທະພັນເພື່ອໃຫ້ທຸກຄົນຮູ້ເຖິງຄຸນຄ່າຂອງບັນດາລາຍການດັ່ງກ່າວ.

ຂ້ອຍກໍາລັງເກັບລວບລວມທັງຫມົດຂອງຂ້ອຍຢູ່ໃນປະເທດຝຣັ່ງ. ເຫດຜົນໜຶ່ງແມ່ນຍ້ອນດິນຟ້າອາກາດຢູ່ ຫວຽດນາມ ບໍ່ດີຕໍ່ການອະນຸລັກ. ຂ້າພະເຈົ້າມີຄວາມໂສກເສົ້າຫລາຍທີ່ໄດ້ເຫັນວິທີການປົກປັກຮັກສາຢູ່ຫວຽດນາມ. ຂ້ອຍໄດ້ພົບກັບນັກສິລະປິນດີເດັ່ນລຸ້ນຫຼັງທີ່ຢາກຂາຍຊຸດສະສົມຂອງພວກເຂົາໃຫ້ຂ້ອຍ, ແຕ່ເມື່ອຂ້ອຍໄປເບິ່ງພວກເຂົາບໍ່ສາມາດຊື້ພວກມັນໄດ້ເພາະວ່າພວກມັນເສຍຫາຍທັງຫມົດ.

ຫຼາຍຄົນຊື້ຮູບແຕ້ມຈາກຕ່າງປະເທດລາຄາແພງຫຼາຍ ແຕ່ເມື່ອນຳກັບມາຫວຽດນາມ ເຂົາເຈົ້າບໍ່ຮູ້ວິທີອະນຸລັກຮັກສາ. ຫຼືບາງຄົນຊື້ຮູບແຕ້ມເກົ່າແຕ່ຕ້ອງການທາສີຄືນໃຫມ່, ເພີ່ມສີເຂັ້ມກວ່າ. ຕົວຢ່າງ, ມີຄົນຊື້ສີໄໝຂອງ ເລໂຟ ແລະ ບອກຂ້ອຍວ່າ ລາວຈະທາສີຄືນໃໝ່ເພື່ອເຮັດໃຫ້ສີເຂັ້ມກວ່າ. ຂ້ອຍຢ້ານຫຼາຍຈົນຕ້ອງຫ້າມລາວບໍ່ໃຫ້ແຕະຕ້ອງມັນ.

ດ້ວຍການເກັບກໍາຂໍ້ມູນຂອງຂ້ອຍ, ຂ້ອຍຢາກສ້າງຫໍພິພິທະພັນສ່ວນຕົວ, ທັງເພື່ອວາງສະແດງສິ່ງປະດິດແລະຮ້ານປື້ມເພື່ອໃຫ້ນັກຄົ້ນຄວ້າແລະນັກຮຽນເຂົ້າມາປຶກສາຫາລື. ຂ້ອຍຍັງບໍ່ມີບ່ອນເຮັດມັນເທື່ອ.

ພາບແຕ້ມ “ເລນດົ່ງ” ຂອງນັກຈິດຕະກອນທີ່ມີຊື່ສຽງ ຫງວຽນຟານຈ່າງ

ການຄົ້ນຄວ້າຂອງທ່ານມີບົດບາດອັນໃດໃນຂະບວນການເກັບກໍາຂອງທ່ານ?

ການຄົ້ນຄວ້າແມ່ນມີຄວາມສໍາຄັນຫຼາຍ. ພວກເຮົາຕ້ອງຮ່ຳຮຽນ, ບໍ່ພຽງແຕ່ສຸມໃສ່ຮ່ຳຮຽນກ່ຽວກັບຫວຽດນາມເທົ່ານັ້ນ, ຫາກຍັງເປີດກວ້າງຄວາມຮູ້ດ້ານວັດທະນະທຳ, ສິລະປະຂອງພວກເຮົາໄປທົ່ວໂລກ. ເມື່ອນັກສິລະປິນຫວຽດນາມມາປະເທດຝຣັ່ງໃນເມື່ອກ່ອນ, ເຂົາເຈົ້າໄດ້ໄປຫໍພິພິທະພັນຢູ່ທົ່ວທຸກແຫ່ງ. ພວກເຂົາເຈົ້າໄດ້ພົບກັບນັກສິລະປິນເພື່ອໃຫ້ໄດ້ທັດສະນະທີ່ກວ້າງຂວາງ.

ບັນຫາຊາວຫວຽດນາມຮຽນສິລະປະແມ່ນບໍ່ຄ່ອຍເອົາໃຈໃສ່ເຖິງສະພາບການຢູ່ນອກຫວຽດນາມ. ຕ້ອງມີທັດສະນະທີ່ກວ້າງຂວາງ ແລະ ຮູ້ກ່ຽວກັບວັດທະນະທຳ ແລະ ປະຫວັດສາດຂອງປະເທດອື່ນ.

ເມື່ອຢູ່ຕ່າງປະເທດ, ເຂົາເຈົ້າຂະຫຍັນຂັນເຄື່ອນໃນການຄົ້ນຄ້ວາ ແລະ ຮຽນຮູ້ກ່ຽວກັບປະເທດອື່ນ. ງານວາງສະແດງແມ່ນເຕັມໄປດ້ວຍປະຊາຊົນ, ຫຼາຍຄົນຈາກຕົວເມືອງແລະແຂວງຕ່າງໆມາເບິ່ງ. ການແລກປ່ຽນແນວຄວາມຄິດແມ່ນມີຄວາມສໍາຄັນຫຼາຍ.

ເຈົ້າເຮັດວຽກຫຼາຍກັບນັກສະສົມຫວຽດນາມບໍ?

ໃນເມື່ອກ່ອນ, ນັກສະສົມສິລະປະຫວຽດນາມແມ່ນຫາຍາກຫຼາຍ. ເມື່ອອາໄສຢູ່ຫວຽດນາມ ແຕ່ປີ 2000 – 2014, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ພົບປະກັບນັກສະສົມເກົ່າຈຳນວນໜຶ່ງ. ຂ້າພະເຈົ້າກັບຄືນມາແຫ່ງນີ້ ແລະ ຊື້ຮູບແຕ້ມຂອງນັກສິລະປິນໂຮງຮຽນວິຈິດສິນ Gia Dinh, ໃນເວລານັ້ນ, ຢູ່ ຫວຽດນາມ, ບໍ່ມີໃຜເອົາໃຈໃສ່ເຖິງເຂົາເຈົ້າ.

ຫໍພິພິທະພັນຫວຽດນາມຍັງບໍ່ມີນັກແຕ້ມຮູບກ່ອນປີ 1975 ຈາກໂຮງຮຽນວິຈິດສິນໄຊງ່ອນ, ສະນັ້ນຂ້າພະເຈົ້າຈຶ່ງໄດ້ຊື້ຮູບແຕ້ມຫຼາຍແຜ່ນ, ຕື່ມເຕັມຫ້ອງ, ເລືອກບັນດາຜົນງານທີ່ສວຍງາມ ແລະ ລາຄາຖືກ.

ຫຼືໃນໂອກາດຄືຊື້ຮູບແຕ້ມເພື່ອໜູນຊ່ວຍບັນດາກິດຈະກຳການກຸສົນໃນຍາມບຸນເຕັດຄືບັນດານັກຈິດຕະກອນ ຫງວຽນຈູງ ແລະ ເລຈີ້ດ້ຽນ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ໄປຊື້ເຄື່ອງກັບຜົວ. ໃນເວລານັ້ນ, ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ຮູ້ວ່າ Le Trieu Dien ຫຼື Nguyen Trung, ແຕ່ຫາກເຫັນສິ່ງທີ່ສວຍງາມ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຊື້ມັນ.

ວິທີການສ້າງການເກັບກໍາທີ່ສໍາຄັນ?

ຂ້ອຍບໍ່ເຊື່ອງສິ່ງທີ່ຂ້ອຍຮູ້, ເພາະວ່າຂ້ອຍມັກແບ່ງປັນ. ເກືອບ 20 ປີກ່ອນ, ຂ້າພະເຈົ້າຈື່ຈໍານັກເກັບເງິນຢູ່ຫວຽດນາມຜູ້ທີ່ໄດ້ພົບກັບຂ້າພະເຈົ້າຢູ່ໃນຍົນ. ລາວຖາມຂ້ອຍກ່ຽວກັບການເກັບກໍາສິລະປະຂອງຂ້ອຍ. ຂ້າພະເຈົ້າເວົ້າວ່າ ຂ້າພະເຈົ້າຊື້ຮູບແຕ້ມຂອງນັກສິລະປິນອິນດູຈີນ ເພາະລາຄາຖືກຫຼາຍ ແລະບໍ່ມີໃຜເອົາໃຈໃສ່. ສະນັ້ນ ລາວຈຶ່ງຄ່ອຍໆສ້າງການເກັບກຳຂອງຕົນ.

ການເກັບແມ່ນຂຶ້ນກັບຄວາມສາມາດດ້ານການເງິນຂອງແຕ່ລະຄົນ, ແຕ່ກ່ອນອື່ນຈະຊື້ໃນສິ່ງທີ່ເຈົ້າເຫັນວ່າງາມ ແລະ ມັກ, ຄຽງຄູ່ກັບການນັ້ນຕ້ອງຮຽນຮູ້ ແລະ ຄົ້ນຄວ້າ, ບໍ່ຄວນຊື້ຕາມຕະຫຼາດ ຫຼື ຕາມຄົນອື່ນ. ເລີ່ມຊ້າໆ. ຖ້າຈະຊື້ຂອງແພງກໍ່ຕ້ອງຄົ້ນຄ້ວາຢ່າງຮອບຄອບເພາະປະຈຸບັນມີຮູບແຕ້ມປອມຫຼາຍ. ຂ້ອຍຄິດວ່າທຸກຢ່າງຕ້ອງສອນຕົນເອງກ່ອນ.

ບໍ່ຄ່ອຍໄດ້ພົບກັບນັກສະສົມຂອງຫວຽດນາມ, ແຕ່ເມື່ອຕະຫຼາດຍັງໃໝ່ຄືຢູ່ຫວຽດນາມ, ເຈົ້າຕ້ອງຮຽນຮູ້ດ້ວຍຕົວເອງ, ເພາະວ່າການເກັບບໍ່ແມ່ນວຽກງ່າຍ. ທໍາອິດ, ຂ້ອຍຍັງຊື້ວັດຖຸບູຮານໂດຍຄວາມຜິດພາດ. ແຕ່ຖ້າຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ຊື້ສິ່ງທີ່ຜິດ, ຂ້ອຍຈະບໍ່ສາມາດປັບປຸງ ຫຼືໄດ້ຮັບປະສົບການ.

ທ່ານສະເຫມີຕ້ອງເລີ່ມຕົ້ນແລະຈ່າຍຄ່າສໍາລັບຄວາມຜິດພາດ. ຂ້າພະເຈົ້າເຫັນວ່ານັກສະສົມຢູ່ຫວຽດນາມເສຍເງິນ, ຊື້ຂອງແພງແຕ່ຂອງປອມ. ອາດຈະເປັນຍ້ອນວ່າບາງຄັ້ງພວກເຂົາບໍ່ເຫັນຮູບແຕ້ມທີ່ແທ້ຈິງ, ພວກເຂົາຄຸ້ນເຄີຍກັບຮູບແຕ້ມປອມ, ດັ່ງນັ້ນບາງຄັ້ງພວກເຂົາເຫັນຮູບແຕ້ມທີ່ແທ້ຈິງແລະເວົ້າວ່າພວກເຂົາປອມ.

ໂດຍພື້ນຖານແລ້ວ, ເຈົ້າຕ້ອງຮຽນຮູ້ຕະຫຼອດຊີວິດຂອງເຈົ້າ. ຖ້າໃຜຜູ້ຫນຶ່ງໃຫ້ຄໍາແນະນໍາຂ້ອຍ, ຂ້ອຍຮູ້ສຶກຂອບໃຈຫຼາຍ. ຂ້ອຍເປັນ ນັກວິທະຍາສາດ , ທຸກຢ່າງຕ້ອງມີຫຼັກຖານ, ເບິ່ງເອກະສານຕົ້ນສະບັບ.

ທ່ານຄິດແນວໃດກ່ຽວກັບສະພາບວຽກງານສິລະປະຫວຽດນາມຫຼາຍຮູບແບບຖືກປອມແປງ?

ຂ້ອຍບໍ່ຮູ້ວິທີ. ຂ້າພະເຈົ້າພຽງແຕ່ຄິດວ່າຜູ້ຊື້ຕ້ອງເບິ່ງ. ຈຸດປະສົງຂອງການຊື້ໃດກໍ່ຕາມ, ທ່ານຕ້ອງໄດ້ຄົ້ນຄ້ວາແລະຮຽນຮູ້ສໍາລັບຕົວທ່ານເອງ.

ຜົນງານການປອມແປງບໍ່ດີຕໍ່ຊື່ສຽງຂອງ ວິຈິດສິນຂອງຫວຽດນາມ , ດັ່ງໃນກໍລະນີຂອງຈິດຕະກອນ ບຸ່ຍຊວນຟາຍ, ໂຊກຮ້າຍຫຼາຍ, ເພາະວ່າຜົນງານຂອງລາວຄວນມີລາຄາສູງເທົ່າກັບຍຸກສະໄໝຂອງລາວ, ແຕ່ຍ້ອນມີຂອງປອມຫຼາຍຈົນບໍ່ສາມາດຂາຍໄດ້.

ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ຈັກຄອບຄົວຂອງນັກສິລະປິນຄື ມາຍເຈືອງທູ, ວູກາວດຳ ຫຼື ເລຟຸກ ຢູ່ຝລັ່ງ. ພວກເຂົາເຈົ້າມີກຽດແລະເຄົາລົບນັບຖືຂອງບັນພະບຸລຸດແລະມໍລະດົກຂອງບັນພະບຸລຸດຂອງເຂົາເຈົ້າ. ພວກເຂົາເຈົ້າຈະບໍ່ຢືນຢູ່ໂດຍບໍ່ຢຸດຢັ້ງ ຖ້າຫາກເຂົາເຈົ້າເຫັນຮູບແຕ້ມປອມຂອງບັນພະບຸລຸດຂອງເຂົາເຈົ້າ. ການກະທຳໃດໆທີ່ບໍ່ເຄົາລົບນັບຖືຄົນລຸ້ນກ່ອນຈະສ້າງຄວາມເສຍຫາຍຕໍ່ຊື່ສຽງຂອງນັກສິລະປິນຢ່າງຫຼວງຫຼາຍ.

ການແກ້ໄຂພຽງແຕ່ວ່າຜູ້ຊື້ຕ້ອງລະມັດລະວັງເພື່ອຫຼີກເວັ້ນການຊື້ຮູບແຕ້ມປອມ. ຢາກຮູ້ວ່າປອມ, ຕ້ອງເບິ່ງຂອງແທ້. ມັນເປັນໄປບໍ່ໄດ້ສໍາລັບນັກສິລະປິນທີ່ມີພອນສະຫວັນທີ່ຈະມີລາຍເຊັນຄືກັບເດັກນ້ອຍໃນໂຮງຮຽນ. ຮູບແຕ້ມທີ່ແທ້ຈິງມີຈິດວິນຍານ, ມັນຍ້າຍເຈົ້າ, ຮູບແຕ້ມປອມເບິ່ງຄືວ່າຮາບພຽງ. ຕໍ່ໄປ, ເຈົ້າຕ້ອງສຶກສາສີ, ລາຍເຊັນ, ຕົວອັກສອນເທິງສີ, ກອບ, ດ້ານຫນ້າແລະດ້ານຫລັງ. ນັ້ນແມ່ນ, ຖ້າທ່ານເອົາໃຈໃສ່, ຄວາມເປັນໄປໄດ້ຂອງການຊື້ສິ່ງທີ່ບໍ່ຖືກຕ້ອງແມ່ນນ້ອຍຫຼາຍ.

ສິ່ງໃນທາງບວກກ່ຽວກັບສະພາບແວດລ້ອມການເກັບກໍາໃນປະຈຸບັນແມ່ນວ່າມີນັກສະສົມຫນຸ່ມຫຼາຍຄົນເລີ່ມເຂົ້າຮ່ວມ. ພວກເຂົາເປັນຜູ້ເກັບທີ່ແທ້ຈິງ. ພວກເຂົາມີເງິນຫນ້ອຍແຕ່ພວກເຂົາມັກມັນ, ດັ່ງນັ້ນພວກເຂົາຈຶ່ງເຮັດການຄົ້ນຄວ້າແລະຫຼັງຈາກນັ້ນພວກເຂົາປັບປຸງຕົນເອງ.

ມີທັດສະນະແນວໃດຕໍ່ບົດບາດຂອງສິລະປະໃນສັງຄົມ?

ສໍາລັບຂ້ອຍ, ສິລະປະມີບົດບາດສໍາຄັນຫຼາຍ. ເຮົາຕ້ອງມີຄວາມມັກຮັກ, ສິລະປະຊ່ວຍເຮັດໃຫ້ຊີວິດມີຄວາມງາມ ແລະ ນຳເອົາຄົນມາຮ່ວມກັນໃນທາງທີ່ດີຂຶ້ນ. ສິລະປະແມ່ນພາສາທົ່ວໄປຂອງໂລກ. ສິນລະປະແມ່ນບໍ່ມີຂອບເຂດ. ສິນລະປະເຮັດໃຫ້ພວກເຮົາສາມາດບັນລຸຄວາມງາມ, ບໍ່ພຽງແຕ່ເຮັດວຽກຫມົດມື້ແລະສ້າງລາຍໄດ້.

ໃນປີ 1991, Loan de Fontbrune ໄດ້ຖືກແຕ່ງຕັ້ງໂດຍພິພິທະພັນແຫ່ງຊາດ Guimet - ຫນຶ່ງໃນພິພິທະພັນສິລະປະອາຊີທີ່ໃຫຍ່ທີ່ສຸດໃນໂລກ - ຕໍາແຫນ່ງຂອງ curator ຂອງວັດຖຸບູຮານອາຊີຕາເວັນອອກສຽງໃຕ້. ຂະບວນການດັ່ງກ່າວໄດ້ຊ່ວຍສ້າງປະຫວັດສາດບັນດາວັດຖຸພັນອັນລ້ຳຄ່າ ແລະ ສຳຄັນຂອງວິຈິດສິນຫວຽດນາມ ຢູ່ຫໍພິພິທະພັນແຫ່ງນີ້ ເຊັ່ນ: ເຄື່ອງປັ້ນດິນເຜົາ Blues de Hue, ແຜ່ນແພ, ໄມ້, ຫີນ, ວັດຖຸໂລຫະ, ຮູບປັ້ນ ແລະ ເຄື່ອງບູຊາ...

ນາງເປັນທີ່ປຶກສາຂອງຫໍພິພິທະພັນຫຼາຍແຫ່ງຢູ່ ຝະລັ່ງ ແລະ ເອີຣົບ ເຊັ່ນ: ຫໍພິພິທະພັນປະຫວັດສາດທຳມະຊາດ ປາຣີ, ຫໍພິພິທະພັນເຄື່ອງປັ້ນດິນເຜົາແຫ່ງຊາດ Sèvres, ຫໍພິພິທະພັນ Limoges, ຫໍພິພິທະພັນສິລະປະ ແລະ ປະຫວັດສາດ ລາຊະວົງ ແບນຊິກ… ມີບົດບາດສຳຄັນໃນການຊ່ວຍເຫຼືອວິຈິດສິນ ແລະ ວິຈິດສິນຂອງຫວຽດນາມ ກາຍເປັນທີ່ຮັບຮູ້ຢ່າງກວ້າງຂວາງຢູ່ ເອີຣົບ, ແລະ ເປັນນັກປະພັນເອກະສານອັນລ້ຳຄ່າຫຼາຍຢ່າງ ແລະ ວຽກງານຄົ້ນຄວ້າວິຈິດສິນຫວຽດນາມ.

ປີ 2002, ງານວາງສະແດງທີ່ນາງແນະນຳມີຫົວຂໍ້ວ່າ “ຫວຽດນາມ: ສິລະປະວັດທະນະທຳແຕ່ອະດີດຮອດປະຈຸບັນ” (Le Vietnam: Art et Culture, du passé au présent) - ງານວາງສະແດງຄັ້ງທຳອິດຂອງວິຈິດສິນຫວຽດນາມ ຢູ່ແບນຊິກ, ໄດ້ວາງສະແດງສິລະປະສິລະປະ 450 ແຫ່ງຂອງຫວຽດນາມ ແລະ ທົ່ວເອີລົບ. ງານວາງສະແດງຄັ້ງນີ້ໄດ້ປະກອບສ່ວນເຂົ້າໃນການຮັບຮອງເອົາກົດໝາຍວ່າດ້ວຍມໍລະດົກວັດທະນະທຳຫວຽດນາມ ເພາະວ່າງານວາງສະແດງໄດ້ກູ້ຢືມວັດຖຸພັນອັນລ້ຳຄ່າຫຼາຍຮ້ອຍອັນຈາກ 13 ຫໍພິພິດທະພັນຫວຽດນາມ.

+ ປີ 2012, ນາງໄດ້ເປັນແຂກຮັບເຊີນຂອງງານວາງສະແດງ “ຈາກແມ່ນ້ຳແດງເຖິງແມ່ນ້ຳຂອງ - ວິໄສທັດຂອງ ຫວຽດນາມ” ຢູ່ຫໍພິພິທະພັນ Cernuschi, ເຊິ່ງເປັນງານວາງສະແດງຂະໜາດໃຫຍ່ຄັ້ງທຳອິດ ເພື່ອນຳສະເໜີປະຫວັດສາດການພັດທະນາຂອງວິຈິດສິນອິນດູຈີນຢ່າງເລິກເຊິ່ງກວ້າງຂວາງ.

+ ໃນປີ 2014, ນາງໄດ້ຮັບການແຕ່ງຕັ້ງຈາກສະຖາບັນຝຣັ່ງຢູ່ຕ່າງປະເທດເປັນສະມາຊິກນັກຂ່າວໃນຂະແຫນງ ການສຶກສາ , ວັນນະຄະດີ, ໂບຮານຄະດີແລະສິລະປະ. ກ່ອນນັ້ນ, ມີຊື່ອື່ນຄື: ກະສັດ Khai Dinh, ບັນດາຮູບການວັດທະນະທຳ Pham Quynh ແລະ ຫງວຽນຕຽນລານ.

ທີ່ມາ: https://cuoituan.tuoitre.vn/loan-de-fontbrune-nguoi-gin-giu-di-san-viet-nam-o-phap-20250123104010235.htm