ສິບສອງສະຕະວັດຂອງວັນນະຄະດີຍີ່ປຸ່ນ [ພາກທີ 2]

[ໂຄສະນາ_1]
ສາມປະເພດຄື ນະວະນິຍາຍ, ລະຄອນ ແລະ ບົດກະວີ ໄດ້ປະກົດຂຶ້ນໃນໄລຍະນີ້, ໂດຍມີຕົວແທນທີ່ໂດດເດັ່ນສາມທ່ານຄື ອີຮາຣາ ໄຊກາກຸ, ຊິກາມັດສະຶ ມອນຊາເອມອນ ແລະ ມັດສະໂອະ ບາໂຊ.

ວັນນະຄະດີໃນຕົວເມືອງ ແລະ ວັນນະຄະດີພື້ນເມືອງ

ການຟື້ນຟູວັນນະຄະດີໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນໃນສະຕະວັດທີ 17, ໃນຕອນເລີ່ມຕົ້ນຂອງການປົກຄອງຂອງ Tokugawa shogunate ໃນ Edo (ປະຈຸບັນແມ່ນໂຕກຽວ). ວັນນະຄະດີການຄ້າ-ພົນລະເມືອງໃນຕົ້ນໆໄດ້ພັດທະນາຕາມຮູບແບບຂອງສະຕະວັດທີ 17 ຈົນຮອດກາງສະຕະວັດທີ 18.

ໃນລະຫວ່າງສອງສະຕະວັດເຄິ່ງຂອງການໂດດດ່ຽວ, ໂດຍບໍ່ມີການຕິດຕໍ່ກັບໂລກພາຍນອກ, ວັນນະກຳນັ້ນຂາດແຮງບັນດານໃຈໃໝ່ ແລະ ຄ່ອຍໆສູນເສຍຊີວິດຊີວາຂອງມັນ, ໂດຍສະເພາະເມື່ອມັນເຂົ້າສູ່ສະຕະວັດທີ 19.

ຕົວລະຄອນຫຼັກຂອງວັນນະກຳບໍ່ແມ່ນເຈົ້າຊາຍ, ເຈົ້າຍິງ, ແລະ ສະຕີຂອງສານເຮອານອີກຕໍ່ໄປ; ແລະ ພວກເຂົາກໍ່ບໍ່ແມ່ນນັກຮົບທີ່ຕໍ່ສູ້ໃນສະໜາມຮົບໃນຊ່ວງຕົ້ນຍຸກກາງ; ແຕ່ແທນທີ່ຈະເປັນພໍ່ຄ້າທີ່ຮັ່ງມີ, ພໍ່ຄ້າຂະໜາດນ້ອຍ, ຊ່າງຝີມື, ໂສເພນີ... ຊົນຊັ້ນໃນຕົວເມືອງ.

ສາມປະເພດຄື ນະວະນິຍາຍ, ລະຄອນ ແລະ ບົດກະວີ ໄດ້ປະກົດຂຶ້ນໃນໄລຍະນີ້, ໂດຍມີຕົວແທນທີ່ໂດດເດັ່ນສາມທ່ານຄື ອີຮາຣາ ໄຊກາກຸ, ຊິກາມັດສະຶ ມອນຊາເອມອນ ແລະ ມັດສະໂອະ ບາໂຊ.

ນັກກະວີ Ihara Saikaku (1642-1693).

ອີຮາຣາ ໄຊກາກຸ (1642-1693) ເປັນນັກກະວີ ແລະ ນັກປະພັນນິຍາຍ, ເປັນໜຶ່ງໃນບຸກຄົນທີ່ໂດດເດັ່ນທີ່ສຸດໃນວັນນະຄະດີຍີ່ປຸ່ນໃນຍຸກເອໂດະ. ລາວເປັນພໍ່ຄ້າທີ່ຮັ່ງມີໃນໂອຊາກາ, ໄດ້ອອກກິນເບ້ຍບຳນານຕອນອາຍຸສີ່ສິບປີເພື່ອອຸທິດຕົວເອງໃຫ້ກັບການຂຽນ. ການເດີນທາງຢ່າງກວ້າງຂວາງ ແລະ ທັກສະການສັງເກດການທີ່ສະຫຼາດຂອງລາວເຮັດໃຫ້ລາວສາມາດຂຽນໃນແບບທີ່ເປັນຈິງ, ຕະຫຼົກ ແລະ ຊັດເຈນ, ຄືກັນກັບບົດກະວີໄຮກຸທີ່ລາວມີຄວາມຊຳນານຫຼາຍ.

ລາວໄດ້ໃຊ້ເວລາ 12 ປີໃນການຂຽນ ເລື່ອງລາວກ່ຽວກັບລັກສະນະທີ່ຜ່ານໄປຢ່າງໄວວາຂອງຊີວິດ (Ukiyo-zōshi - ປະເພດນະວະນິຍາຍກ່ຽວກັບ ໂລກ ຊົ່ວຄາວ). ລາວໄດ້ກ່າວເຖິງບັນຫາຮ່ວມສະໄໝເທົ່ານັ້ນ: ເລື່ອງຄວາມຮັກທີ່ມີຄວາມກະຕືລືລົ້ນ ຫຼື ເລື່ອງເລົ່າທີ່ກະຕຸ້ນຄວາມຮູ້ສຶກທາງເພດ, ສົງຄາມ, ເລື່ອງລາວຂອງໂລກທຸລະກິດ, ການສ້າງ "ເລື່ອງຕະຫຼົກຂອງຊີວິດ" ໃນຕົວເມືອງ ແລະ ແຂວງຕ່າງໆ. ລາວໄດ້ເລົ່າເລື່ອງທີ່ແປກປະຫຼາດ.

ມີເລື່ອງລາວກ່ຽວກັບພັນລະຍາທີ່ສວຍງາມຂອງເຈົ້າຂອງທີ່ດິນທີ່ຮັ່ງມີຜູ້ທີ່ວາງກັບດັກໃສ່ແມ່ບ້ານຄົນໜຶ່ງທີ່ຕົກຫລຸມຮັກກັບຄົນຮັບໃຊ້ຂອງຜົວຂອງນາງ; ໃນທີ່ສຸດນາງກໍ່ນອນຫຼັບໄປໃນອ້ອມແຂນຂອງລາວ. ຫຼັງຈາກນັ້ນ, ນາງຕ້ອງໄດ້ໄປກັບລາວ; ທັງສອງຖືກຈັບແລະຖືກລົງໂທດ. ອີກເລື່ອງໜຶ່ງເລົ່າເຖິງຜູ້ຄົນໃນບ້ານທີ່ຫ່າງໄກທີ່ນະມັດສະການຄັນຮົ່ມທີ່ປາກົດຂຶ້ນມາຈາກບ່ອນໃດບໍ່ຮູ້; ວິນຍານຄັນຮົ່ມຮຽກຮ້ອງໃຫ້ມີການບູຊາຜູ້ຍິງຄົນໜຶ່ງ; ແມ່ໝ້າຍໜຸ່ມຄົນໜຶ່ງໄດ້ອາສາສະໝັກ; ຫຼັງຈາກລໍຖ້າເປັນເວລາດົນນານໂດຍທີ່ວິນຍານບໍ່ມາຮອດ, ນາງໄດ້ຈີກຄັນຮົ່ມຢ່າງໃຈຮ້າຍເປັນຕ່ອນໆ...

ທ່ານ Ihara Saikaku ໄດ້ແຕ່ງບົດກະວີ ແລະ ບົດວິຈານບົດກະວີປະມານ 12 ເຫຼັ້ມ ໃນຕອນທ້າຍຂອງຊີວິດຂອງທ່ານ, ລວມທັງການລວບລວມບົດກະວີ (ປະມານ 23,500 ບົດ) ທີ່ທ່ານໄດ້ແຕ່ງພາຍໃນມື້ດຽວ. ຫຼັງຈາກການເສຍຊີວິດຂອງພັນລະຍາຂອງທ່ານ (1675), ທ່ານໄດ້ແຕ່ງບົດກະວີ Haikai (ບົດກະວີຍາວໃນແບບ waka ຂອງບົດກະວີພື້ນເມືອງຍີ່ປຸ່ນ) ຫຼາຍພັນບັນທັດພາຍໃນສິບສອງຊົ່ວໂມງ (Haikai Dokugin Ichinichi – ມື້ໜຶ່ງພັນບົດກະວີ), ແລະໃນເວລາດຽວກັນ, ທ່ານໄດ້ຕັດສິນໃຈກາຍເປັນພະສົງ ແລະ ເລີ່ມ ເດີນທາງໄປ ທົ່ວປະເທດຍີ່ປຸ່ນ.

ລາວໄດ້ຂຽນນະວະນິຍາຍທີ່ມີຊື່ສຽງຫຼາຍເລື່ອງເຊັ່ນ: ຊີວິດຂອງຜູ້ຍິງທີ່ມັກຜູ້ຍິງ (Koshoku Ichidai otoko, 1682), ຜູ້ຍິງຫ້າຄົນທີ່ຮັກຄວາມຮັກ (Koshoku Gonin Onna, 1686)...

***

ຊິກາມັດສະມັດ ມອນຊາເອມອນ (1653-1725) ເປັນນັກຂຽນບົດລະຄອນ ແລະ ນັກສະແດງຕົວຈິງ, ເຊິ່ງຖືກຖືວ່າເປັນ "ນັກຂຽນບົດລະຄອນທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ທີ່ສຸດຂອງຍີ່ປຸ່ນ" ແລະ ເປັນນັກສະແດງຂອງເຊັກສເປຍຍີ່ປຸ່ນ. ເກີດໃນຄອບຄົວຊາມູໄຣ, ລາວມີຄວາມຊຳນານໃນການສຶກສາວັນນະຄະດີຄລາສສິກຂອງຈີນ ແລະ ໄດ້ໃຊ້ເວລາຢູ່ໃນວັດ.

ບົດລະຄອນຂອງລາວໄດ້ລື່ນກາຍວັນນະຄະດີສະໄໝໃໝ່, ເຖິງແມ່ນວ່າຍ້ອນການເນັ້ນໜັກຫຼາຍເກີນໄປໃສ່ລັກສະນະຂອງລະຄອນຫຸ່ນ, ຄຸນຄ່າທາງວັນນະຄະດີຂອງພວກມັນບາງຄັ້ງກໍ່ຫຼຸດລົງ. ຈົນເຖິງທຸກມື້ນີ້, ບົດລະຄອນຂອງລາວຍັງຄົງຮັກສາອົງປະກອບທີ່ທັນສະໄໝບາງຢ່າງໄວ້; ພວກມັນສະແດງໃຫ້ເຫັນເຖິງຊະຕາກຳຂອງມະນຸດຊາດຜ່ານຕົວລະຄອນຈາກຊົນຊັ້ນຕ່ຳ, ຖືກໂຊກຊະຕາຂົ່ມເຫັງ - ທັງທີ່ເປັນຈິງແລະເປັນເນື້ອຮ້ອງ.

ລາວບໍ່ໄດ້ຍ້ອງຍໍ ຫຼື ຕຳໜິເຈົ້າຂອງເຮືອນ ຫຼື ໂສເພນີທີ່ມີກິລິຍາ, ແຕ່ລາວມີຄວາມເຫັນອົກເຫັນໃຈພວກເຂົາ. ຄຸນງາມຄວາມດີທີ່ລາວເນັ້ນໜັກແມ່ນຄວາມຊອບທຳ (ກິຣິ, ໝາຍເຖິງຄວາມຊອບທຳໃນຕົວອັກສອນຈີນ); ໃນທີ່ນີ້, ຄວາມຊອບທຳໝາຍເຖິງໜ້າທີ່, ໜີ້ສິນທາງວິນຍານທີ່ຕ້ອງຈ່າຍຄືນ. ລະຄອນທີ່ມີຊື່ສຽງຂອງ ຊິກາມັສຶ ລວມມີ *ສອງການຂ້າຕົວຕາຍທີ່ໂຊເນຊາກິ* (ໂຊເນຊາກິ ຊິນຈູ, 1703), *ການຂ້າຕົວຕາຍເພື່ອຄວາມຮັກທີ່ອາມິຈິມາ* (ຊິນຈູ ເທນ ໂນ ອາມິຈິມາ, 1721), ແລະ *ທູດແຫ່ງນະລົກ* (ເມໂດ ໂນ ຮິກິຢາກຸ, 1711)...

***

ທ່ານ ມັດຊູໂອະ ບາໂຊ (1644-1694), ເຊິ່ງເປັນທີ່ຮູ້ຈັກກັນໃນນາມອາຈານສອນສາດສະໜາເຊນໃບກ້ວຍ, ເປັນນັກກະວີ ແລະ ນັກແຕ້ມຮູບທີ່ມີຊື່ສຽງ. ເກີດໃນຄອບຄົວຊາວກະສິກອນທີ່ເຊົ່າເຮືອນ, ລາວມັກວັນນະຄະດີຕັ້ງແຕ່ຍັງນ້ອຍ. ລາວມີຄວາມຮູ້ຫຼາຍໃນບົດກະວີຈີນ. ຫຼັງຈາກເຮັດວຽກເປັນເຈົ້າໜ້າທີ່ໄດ້ໄລຍະໜຶ່ງ, ລາວໄດ້ປະຕິບັດພຸດທະສາສະໜາເຊນ. ລາວໄດ້ສ້າງຕັ້ງໂຮງຮຽນເທົາຕ່າວໂຊຟູ (ໝາຍເຖິງຮູບພາບຂອງຊີວິດຂອງນັກສິລະປິນທີ່ຖືກລົມພັດແຮງໃນຄືນທີ່ມີພະຍຸ), ໂດຍສະໜັບສະໜູນການສະແດງອອກຂອງອາລົມທີ່ແທ້ຈິງ, ໂດຍບໍ່ມີການຈຳກັດໂດຍກົດລະບຽບ ຫຼື ພິທີການ.

ລາວໄດ້ເດີນທາງຢ່າງກວ້າງຂວາງກ່ອນທີ່ຈະໄປຕັ້ງຖິ່ນຖານຢູ່ໃກ້ໆກັບເມືອງເຢໂດ ໃນເຮືອນທຳມະດາແຄມແມ່ນໍ້າ. ມີສວນກ້ວຍຢູ່ທາງໜ້າເຮືອນ, ດັ່ງນັ້ນຈຶ່ງມີຊື່ວ່າ ບາໂຊ-ອຳ. ຫຼັງຈາກເຮືອນຂອງລາວຖືກໄຟໄໝ້, ລາວໄດ້ກັບຄືນໄປທ່ອງທ່ຽວສະຖານທີ່ທີ່ມີທິວທັດສວຍງາມ, ຂຽນບົດກະວີ ແລະ ແຕ້ມຮູບແຕ້ມດ້ວຍນໍ້າມຶກ, ຝຶກຝົນຈິດໃຈ ແລະ ທັກສະການແຕ່ງກະວີຂອງລາວ.

ລາວໄດ້ປະກອບສ່ວນຢ່າງຫຼວງຫຼາຍຕໍ່ການປັບປຸງບົດກະວີໄຮກຸໃຫ້ທັນສະໄໝ, ເຊິ່ງກ່ອນໜ້ານີ້ມັນເປັນພຽງຮູບແບບບົດກະວີທີ່ຕະຫຼົກ ແລະ ເປັນເລື່ອງທຳມະດາທີ່ມີກົດລະບຽບທີ່ເຂັ້ມງວດ ແລະ ອີງໃສ່ການຫຼິ້ນຄຳສັບຢ່າງຫຼວງຫຼາຍ. ບົດກະວີໄຮກຸແຕ່ລະບົດປະກອບດ້ວຍພຽງສາມບັນທັດ, 5 + 7 + 5 ພະຍາງ.

ລາວໄດ້ຂະຫຍາຍຫົວຂໍ້ຂອງບົດກະວີໄຮກຸ, ໂດຍລວມເອົາພາສາເວົ້າ ແລະ ເນື້ອໃນທາງປັດຊະຍາ, ເນື້ອຮ້ອງທີ່ມີຄວາມອ່ອນໄຫວ ແລະ ໄຫຼລ່ຽນ. ບົດກະວີໄຮກຸບົດສຸດທ້າຍຂອງລາວເລົ່າເຖິງຄືນໜຶ່ງທີ່ນັກກະວີ ແລະ ເພື່ອນຮ່ວມງານຂອງລາວໄດ້ນອນຢູ່ໃນໂຮງແຮມກັບໂສເພນີສອງຄົນ. ຜູ້ຍິງສອງຄົນໄດ້ຂໍເຂົ້າຮ່ວມກຸ່ມ, ແຕ່ພະສົງບໍ່ກ້າຮັບພວກເຂົາເພາະວ່າລາວຍັງມີສະຖານທີ່ອື່ນໆອີກຫຼາຍແຫ່ງທີ່ຕ້ອງໄປຢ້ຽມຢາມ.

ລາວຮູ້ສຶກເຫັນອົກເຫັນໃຈສໍາລັບພວກເຂົາແລະຂຽນບົດກະວີກ່ຽວກັບມັນ. ຜົນງານທີ່ສໍາຄັນຂອງລາວປະກອບມີ: Nozarashi Kikō (1685), Haru ni Hi (1686), Kashima Kikō (1687), Oku no Hoshomichi (1689), Saga Nikki ( 1691) ...

ເພື່ອທີ່ຈະຮູ້ຄຸນຄ່າຂອງບົດກະວີໄຮກຸຢ່າງແທ້ຈິງ, ຄົນເຮົາຈຳເປັນຕ້ອງເຂົ້າໃຈສະພາບການທີ່ມັນຖືກຂຽນ ແລະ ການອ້າງອີງທາງປະຫວັດສາດທີ່ສະໜັບສະໜູນມັນ.

[ໂຄສະນາ_2]
ແຫຼ່ງຂໍ້ມູນ