ພາສາແມ່ແມ່ນສາຍເຊືອກທີ່ເຊື່ອມຕໍ່ວັດທະນະທໍາແລະຕົ້ນກໍາເນີດ.
ເລື່ອງລາວເລົ່າວ່າໃນລະຫວ່າງການເດີນທາງໄປປະເທດອົດສະຕາລີ, ນາງ ແລະ ຍາດພີ່ນ້ອງຂອງນາງໄດ້ໃຊ້ Uber (ແອັບເອີ້ນລົດຄ້າຍຄືກັບ Grab) ສຳລັບການຂົນສົ່ງ. ເມື່ອຂຶ້ນລົດ, ພວກເຂົາພົບວ່າຄົນຂັບລົດເປັນຄົນຫວຽດນາມ, ແລະ ຕະຫຼອດທາງ, ຄົນຂັບລົດ ແລະ ຜູ້ໂດຍສານໄດ້ສົນທະນາກັນຢ່າງມີຄວາມສຸກ. ການສົນທະນາບໍ່ໄດ້ເປັນພາສາອັງກິດ, ແຕ່ເປັນພາສາຫວຽດນາມ. ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ເມື່ອເຫັນຄົນຂັບລົດຂັບລົດເປັນວົງມົນ, ນາງ ຮ້າງ ໄດ້ຖາມວ່າລາວບໍ່ຮູ້ທາງບໍ. ໃນຈຸດນີ້, ຄົນຂັບລົດໄດ້ຍອມຮັບຢ່າງຈິງໃຈວ່າ, "ຂ້ອຍດີໃຈຫຼາຍທີ່ເຫັນພວກເຈົ້າທັງສອງເປັນຄົນຫວຽດນາມ 100% ຂ້ອຍຈຶ່ງຕັ້ງໃຈຂັບລົດເປັນວົງມົນເພື່ອໃຫ້ມີເວລາລົມກັບພວກເຈົ້າຫຼາຍຂຶ້ນ."
ນາງ ຮ້າງ, ຜູ້ທີ່ໄດ້ຮັບປະລິນຍາໂທ, ກ່າວວ່າຄົນຂັບລົດໃນເລື່ອງນີ້ໄດ້ບອກນາງກ່ຽວກັບຄວາມໂສກເສົ້າຂອງລາວ - ຜູ້ຊາຍຄົນໜຶ່ງທີ່ໃນຂະນະທີ່ຢູ່ໃນອົດສະຕຣາລີ, ບໍ່ໄດ້ຖືກຖືວ່າເປັນຄົນອົດສະຕຣາລີຢ່າງແທ້ຈິງ, ແລະເມື່ອລາວກັບບ້ານ, ຜູ້ຄົນກໍ່ບໍ່ໄດ້ເຫັນລາວເປັນຄົນຫວຽດນາມທັງໝົດເຊັ່ນກັນ. ຄວາມຮູ້ສຶກນັ້ນມັນສັບສົນຢູ່ຕະຫຼອດເວລາ. ເມື່ອລາວຢູ່ຫວຽດນາມ, ລາວຄິດຮອດອົດສະຕຣາລີ, ແລະເມື່ອລາວຢູ່ອົດສະຕຣາລີ, ລາວຄິດຮອດຫວຽດນາມ. "ຂ້ອຍຮູ້ສຶກຄືກັບວ່າຂ້ອຍບໍ່ມີບ້ານ," ຄົນຂັບລົດເວົ້າ.
ນັກຮຽນປະຖົມໃນນະຄອນໂຮ່ຈິມິນທີ່ງານບຸນ "ຂ້ອຍຮັກພາສາຫວຽດນາມ" 2024.
ຮູບພາບ: ທວີຮຽງ
ທ່ານນາງ ຮ້າງ, ຜູ້ກໍ່ຕັ້ງ ແລະ ນັກພັດທະນາໂຄງການ M-English, ເຊິ່ງສອນພາສາອັງກິດຜ່ານການເລົ່າເລື່ອງ ແລະ ດົນຕີ ສ້າງສັນ, ໄດ້ສະຫຼຸບການນຳສະເໜີຂອງນາງ “ການສ້າງສະພາບແວດລ້ອມການເວົ້າພາສາອັງກິດໃນໂຮງຮຽນອະນຸບານ - ວິທີການທີ່ມີປະສິດທິພາບ” ໃນກອງປະຊຸມອາທິດແລ້ວນີ້ດ້ວຍຂໍ້ຄວາມວ່າ: “ພາສາແມ່ແມ່ນເສັ້ນດ້າຍທີ່ເຊື່ອມຕໍ່ວັດທະນະທຳ ແລະ ຮາກເຫງົ້າ. ການຮຽນສອງພາສາ, ໂດຍມີພາສາອັງກິດເປັນພາສາທີສອງໃນໂຮງຮຽນ, ຊ່ວຍໃຫ້ເດັກແຕ່ລະຄົນກາຍເປັນພົນລະເມືອງທົ່ວໂລກ. ເດັກນ້ອຍສາມາດອອກໄປສູ່ໂລກພາຍນອກໄດ້, ແຕ່ການຮັກສາ ແລະ ຮັກສາພາສາຫວຽດນາມແມ່ນຄືກັບການຖືເສັ້ນດ້າຍທີ່ຮັກສາພວກເຂົາໃຫ້ເຊື່ອມຕໍ່ກັບບ້ານເກີດເມືອງນອນຂອງພວກເຂົາ, ດັ່ງນັ້ນພວກເຂົາຈຶ່ງບໍ່ລືມຮາກເຫງົ້າຂອງພວກເຂົາ.”
ການສຸມໃສ່ແຕ່ພາສາອັງກິດຢ່າງດຽວ ແລະ ການບໍ່ສົນໃຈພາສາຫວຽດນາມອາດມີຜົນສະທ້ອນຮ້າຍແຮງ.
ພວກເຮົາໄດ້ຍິນເລື່ອງລາວຫຼາຍເລື່ອງກ່ຽວກັບຄວາມທຸກທໍລະມານຂອງພໍ່ແມ່ທີ່ລູກຂອງເຂົາເຈົ້າມັກໃຊ້ພາສາອັງກິດແທນທີ່ຈະເປັນພາສາຫວຽດນາມ. ເມື່ອໃດກໍຕາມທີ່ເຂົາເຈົ້າໄປຢ້ຽມຢາມພໍ່ເຖົ້າແມ່ເຖົ້າ, ລຸງປ້າຢູ່ຊົນນະບົດ, ເດັກນ້ອຍຈະບໍ່ຄຸ້ນເຄີຍກັບອາຫານ, ຮີດຄອງປະເພນີ ແລະ ປະເພນີຂອງຫວຽດນາມ.
ດ້ວຍປະສົບການຫຼາຍກວ່າ 20 ປີໃນການຝຶກອົບຮົມຄູ, ການພັດທະນາ ແລະ ການຄຸ້ມຄອງໂຄງການ ສຶກສາ ອະນຸບານ ແລະ ປະຖົມສອງພາສາ ແລະ ສາກົນ, ດຣ. ຫງວຽນ ທິ ທູ ຮວຽນ, ປະລິນຍາເອກດ້ານການສຶກສາ, ໄດ້ແບ່ງປັນເລື່ອງລາວທີ່ໂສກເສົ້າຫຼາຍເລື່ອງກ່ຽວກັບນັກຮຽນຫວຽດນາມທີ່ "ລືມ" ພາສາຫວຽດນາມເຖິງແມ່ນວ່າຍັງຢູ່ໃນຫວຽດນາມ. ເດັກນ້ອຍເຫຼົ່ານີ້ເຂົ້າຮຽນຢູ່ໂຮງຮຽນນາໆຊາດ (ພາສາດຽວ, ພາສາອັງກິດເທົ່ານັ້ນ) ຕັ້ງແຕ່ຍັງນ້ອຍ, ແລະ ແມ່ນແຕ່ຢູ່ເຮືອນ, ພວກເຂົາກໍ່ມີຄວາມຫຍຸ້ງຍາກໃນການເວົ້າພາສາຫວຽດນາມຢ່າງຄ່ອງແຄ້ວເມື່ອສື່ສານກັບຍາດພີ່ນ້ອງ, ພໍ່ເຖົ້າແມ່ເຖົ້າ, ແລະ ພໍ່ແມ່.
ດຣ. ຮວຽນ ເຄີຍແນະນຳຄູ່ຜົວເມຍຄູ່ໜຶ່ງທີ່ລູກກົກຂອງເຂົາເຈົ້າ, ໃນຂະນະທີ່ຮຽນຢູ່ໂຮງຮຽນມັດທະຍົມຕອນປາຍໃນຫວຽດນາມ, ໄດ້ "ລືມ" ພາສາຫວຽດນາມ. ເຂົາເຈົ້າຮັບຮູ້ເຖິງຄວາມຜິດພາດຂອງເຂົາເຈົ້າທີ່ປ່ອຍໃຫ້ລູກຫຼີກລ່ຽງການເວົ້າພາສາຫວຽດນາມຢູ່ເຮືອນ, ເຊິ່ງເຮັດໃຫ້ລາວສາມາດໃຊ້ພາສາອັງກິດໄດ້ເກືອບ 100% ໃນທຸກດ້ານຂອງຊີວິດ ແລະ ການສຶກສາ. ການເປັນຄົນຫວຽດນາມແຕ່ບໍ່ສາມາດເວົ້າພາສາຫວຽດນາມໄດ້ນັ້ນເປັນເລື່ອງທີ່ໜ້າເສົ້າໃຈຫຼາຍ, ເພາະມັນໝາຍເຖິງການສູນເສຍລັກສະນະທີ່ສຳຄັນຂອງການເປັນຄົນຫວຽດນາມ.
ໃນສະພາບການທີ່ ນາຍົກລັດຖະມົນຕີໄດ້ ອະນຸມັດໂຄງການເຮັດໃຫ້ພາສາອັງກິດເປັນພາສາທີສອງໃນໂຮງຮຽນໃນໄລຍະປີ 2025-2035, ດ້ວຍວິໄສທັດເຖິງປີ 2045, ການສ້າງໂຮງຮຽນທີ່ໃຊ້ພາສາອັງກິດເປັນພາສາທີສອງກຳລັງໄດ້ຮັບຄວາມສົນໃຈເພີ່ມຂຶ້ນ. ດຣ. ຫງວຽນ ທິ ທູ ຮວຽນ ໄດ້ເນັ້ນໜັກວ່າ, ເຖິງແມ່ນວ່າຢູ່ໃນໂຮງຮຽນສອງພາສາທີ່ໃຊ້ພາສາອັງກິດເປັນພາສາທີສອງ, ມັນຈຳເປັນຕ້ອງຮັກສາ ແລະ ສົ່ງເສີມພາສາແມ່ຄຽງຄູ່ກັບການພັດທະນາພາສາອັງກິດ. ການໃຊ້ສອງພາສາບໍ່ແມ່ນກ່ຽວກັບ "ການຫັນເປັນແບບຕາເວັນຕົກ"; ການສຶກສາສອງພາສາແມ່ນເລິກເຊິ່ງກວ່າ, ແລະ ໃນສະພາບການຂອງການເຊື່ອມໂຍງ, ເປົ້າໝາຍແມ່ນເພື່ອຊ່ວຍໃຫ້ນັກຮຽນຫວຽດນາມກາຍເປັນພົນລະເມືອງໂລກ ໃນຂະນະທີ່ຍັງຮັກສາພາສາຫວຽດນາມ ແລະ ປົກປ້ອງເອກະລັກຂອງຫວຽດນາມ.
ກິດຈະກຳຝຶກອົບຮົມພາສາຫວຽດນາມໃຫ້ແກ່ນັກຮຽນປະຖົມສຶກສາຢູ່ນະຄອນໂຮ່ຈິມິນ.
ຮູບພາບ: ທວີຮຽງ
ແລະ ການອະນຸລັກຮັກສາພາສາຫວຽດນາມ ແລະ ການປົກປ້ອງເອກະລັກຂອງຊາວຫວຽດນາມ ແນ່ນອນວ່າບໍ່ແມ່ນພຽງແຕ່ຄວາມຮັບຜິດຊອບຂອງໂຮງຮຽນ ຫຼື ສັງຄົມເທົ່ານັ້ນ. ມັນເປັນເລື່ອງທີ່ເລີ່ມຕົ້ນພາຍໃນແຕ່ລະຄອບຄົວ. ເດັກນ້ອຍຕ້ອງໄດ້ຮັບການສຶກສາອົບຮົມ ແລະ ຊຸກຍູ້ຈາກພໍ່ແມ່ ແລະ ພໍ່ເຖົ້າແມ່ເຖົ້າຂອງເຂົາເຈົ້າໃຫ້ຮັກສາເອກະລັກຂອງຊາວຫວຽດນາມຂອງເຂົາເຈົ້າ ພ້ອມທັງພັດທະນາທັກສະພາສາອັງກິດຂອງເຂົາເຈົ້າ, ແທນທີ່ຈະພູມໃຈໃນລູກຂອງເຂົາເຈົ້າຫຼາຍເກີນໄປທີ່ "ເວົ້າພາສາອັງກິດຄືກັບຄົນພື້ນເມືອງ" ແລະ ຄິດວ່າ "ມັນບໍ່ເປັນຫຍັງທີ່ຈະບໍ່ໃຊ້ພາສາຫວຽດນາມ."
ທ່ານນາງ ຮ່າດັງ ຫຸຍ ກວິງ, ຜູ້ອຳນວຍການຝ່າຍວິຊາການຂອງ DOL English ແລະ ນັກສຶກສາປະລິນຍາເອກຢູ່ມະຫາວິທະຍາໄລ Reading, ສະຫະລາຊະອານາຈັກ, ເຄີຍແບ່ງປັນກັບຜູ້ຂຽນວ່າ, "ພາສາເປັນສິ່ງມີຊີວິດ, ສະນັ້ນການບໍ່ໃຊ້ມັນຈະນຳໄປສູ່ການສູນພັນຂອງມັນ. ແມ່ນແຕ່ຄົນຫວຽດນາມທີ່ເກີດຢູ່ຫວຽດນາມ, ຜູ້ທີ່ສື່ສານເປັນພາສາອັງກິດເທົ່ານັ້ນກໍ່ຈະຄ່ອຍໆສູນເສຍທັກສະພາສາຫວຽດນາມຂອງເຂົາເຈົ້າ."
ອີງຕາມທ່ານນາງ Quynh, ພາສາອັງກິດເປັນພຽງເຄື່ອງມື, ບໍ່ແມ່ນຈຸດໝາຍປາຍທາງ, ເວັ້ນເສຍແຕ່ວ່າທ່ານຕ້ອງການຊ່ຽວຊານໃນການສອນ ແລະ ຄົ້ນຄວ້າພາສາອັງກິດ. ໃນຂະນະທີ່ທັກສະພາສາອັງກິດແນ່ນອນວ່າເປັນປະໂຫຍດໃນບ່ອນເຮັດວຽກ, ການຂາດຄວາມຮູ້ພິເສດຈະປ້ອງກັນຄວາມສໍາເລັດ. ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນ, ການເຮັດວຽກຢູ່ໃນຫວຽດນາມໂດຍບໍ່ມີຄວາມຊໍານານໃນພາສາຫວຽດນາມກໍ່ມີຂໍ້ເສຍຫຼາຍກວ່າຂໍ້ໄດ້ປຽບ. "ແມ່ນແຕ່ຄົນຕ່າງປະເທດທີ່ມາຫວຽດນາມກໍຢາກຮຽນພາສາຫວຽດນາມເພື່ອປະສົມປະສານ, ສະນັ້ນເປັນຫຍັງຄົນຫວຽດນາມຄວນເອົາຄວາມສາມາດໃນການເວົ້າພາສາຫວຽດນາມອອກຈາກລູກຂອງເຂົາເຈົ້າ?"
ແຫຼ່ງຂໍ້ມູນ: https://thanhnien.vn/song-ngu-khong-phai-la-tay-hoa-gioi-tieng-anh-khong-co-nghia-quen-tieng-viet-185251213173803375.htm
(0)