KONKURS PISARSKI „SMAK TET”: Ciasta tet z duszą wsi

(NLDO) – Tradycyjne ciastka Tet z mojego rodzinnego miasta są teraz wypiekane w dużych ilościach i sprzedawane turystom. Każdy, kto je je, chwali ich piękno i smak dzięki sercu i miłości twórcy.

Za każdym razem, gdy zbliża się Tet, niezależnie od tego, jak bardzo jestem zajęty, zawsze poświęcam cały dzień na wizytę w starożytnej wiosce Loc Yen. Jest ona Pomnikiem Narodowym w wiosce nr 4, w gminie Tien Canh, w dystrykcie Tien Phuoc, w prowincji Quang Nam . To miejsce, które nie tylko słynie z licznych kamiennych alejek i pięknych, starożytnych domów, ale także z pysznych ciast i dań z kleistego ryżu, przekazywanych z pokolenia na pokolenie z wyszukanymi metodami przyrządzania, niedostępnymi gdzie indziej.

Przyjeżdżając tu, żeby zwiedzać, jeść pierniki, ciasta z manioku, kupować banh to, kleisty ryż, w mojej pamięci powraca wiele znajomych, ciepłych obrazów mojego ukochanego rodzinnego miasta Tien Phuoc, z którym byłam związana przez ponad połowę swojego życia.

Ciasta Tet w starożytnej wiosce Loc Yen

Piernik

Około 24-25 grudnia moja mama powiedziała: „Idź nad strumień i nazbieraj trochę kamyków na pierniczki”. Gdy tylko to usłyszałem, natychmiast wziąłem swój rattanowy i bambusowy koszyk, bo wiedziałem, że mama szykuje się do pieczenia pierniczków. Kiedy dotarłem nad strumień, nazbierałem wiele dużych kamyków o różnych kształtach, a następnie zaniosłem je na płytką wodę, wyszorowałem i dokładnie umyłem. Kiedy przyniosłem kamyki z powrotem, zostawiłem je na słońcu do wyschnięcia.

Aby upiec pierniki, moja mama wybrała pyszny kleisty ryż, umyła go do czysta i moczyła w wodzie przez około 7 godzin, aż zmiękł. Wodę, w której moczono kleisty ryż, zmieszano z rozgniecionym, świeżym sokiem z imbiru i przefiltrowano. Kleisty ryż zmielono na mąkę, którą zawinięto w cienką szmatkę, a na wierzchu mąki położono ciężki kamień, aby wycisnąć całą wodę.

Następnie ciasto wyrabiano, gotując kilka garści ciasta we wrzącej wodzie, aż grudki ciasta się skurczyły; wybierano ciasto, łamano je, dodawano tyle miodu lub cukru, żeby je dosłodzić; mieszano ugotowane ciasto z pozostałą surową mąką ryżową i ubijano w dużym kamiennym moździerzu. Trzymałem drewniany tłuczek, ubijając ciasto obiema rękami, a mama wpychała ciasto do środka moździerza. Kiedy moje plecy były mokre od potu, ciasto zgęstniało, więc mocno podniosłem tłuczek.

Moja mama rozwałkowała ciasto na grube kawałki, posypując je podczas wałkowania mąką, aby się nie przyklejało, a następnie pokroiła na kawałki większe niż palec wskazujący i wysuszyła na słońcu. Gdy kawałki ciasta wyschły, mama zostawiła je na jeden dzień do fermentacji z cienko pokrojonym świeżym imbirem, aby nadać ciastu więcej imbirowego aromatu.

Proces pieczenia był również bardzo skomplikowany. Moja mama postawiła dwa garnki na piecu opalanym drewnem, umiejętnie ułożyła kamyki tak, aby było wiele szczelin, a następnie je podgrzała. Gdy kamyki były gorące, wzięła kawałki ciasta, które właśnie sfermentowały, i umieściła je w szczelinach między kamykami w garnku, przykrywając pokrywkę, aby wyschły na parze. Każdy kawałek ciasta, stykając się z gorącymi kamykami, puchł wzdłuż szczelin między kamykami, niczym kawałki imbiru o różnych kształtach. Zanurzywszy świeżo upieczone pierniczki w roztopionej wodzie z cukrem i sokiem imbirowym, mama natychmiast je wyjęła, a ja usiadłem obok i posypałem wierzch popcornem (prażonym kleistym ryżem) i nałożyłem trochę różowego barwnika na spiczaste końcówki pierniczków, niczym młode pryszcze na świeżym imbirze. Rezultatem były przepiękne pierniczki, jednocześnie puszyste i tłuste, słodkie i pikantne, pachnące.

Po upieczeniu wielu ciastek, mama wyłożyła tacę suszonymi liśćmi areki, ułożyła je i przechowywała w pojemniku na ryż przez wiele dni, wciąż chrupiące. Podczas święta Tet, pięknie było podawać pierniczki na talerzu, aby oddać cześć i ugościć gości. Zanim zajadaliśmy się pierniczkami, my, dzieci, często przyglądaliśmy im się przez chwilę przed jedzeniem. Po wielu latach wciąż pamiętam to ciasto z jego słodkim, rustykalnym smakiem kleistego ryżu i miodu; jego znaczenie i czułość „pikantnego imbiru, słonej soli”; jego ciepło ognia, jego rodzinne przywiązanie i miłość sąsiedztwa.

Ciasto z manioku, ciasto "B.52"

Z okazji święta Tet, kiedy wróciłem do Tien Phuoc, aby odwiedzić dawne pole bitwy i ludzi z bazy ruchu oporu, wujkowie i ciotki, którzy walczyli w moim rodzinnym mieście, zapytali mnie: „Czy w twoim rodzinnym mieście nadal robi się placki z manioku i placki „B.52”?”. Odpowiedziałem: „Tak”.

Potem pojawiły się wzruszające historie o świętach Tet w czasie głodu wojny, kiedy pragnęliśmy tylko zobaczyć banh ú, banh tet, mimo że ciastka były zawinięte w „sàn rai” (maniok sadzony sporadycznie, aby wróg nie wykrył bombardowania) i w rzadkie banany z ziem, gdzie toksyczne chemikalia i bomby nieustannie się ocierały. Jeśli chodzi o mnie i wielu moich kolegów z klasy, w Tet, mimo wielu „smakołyków”, wciąż tęskniliśmy za banh ú, banh „B.52”, więc co roku sam je robiłem lub próbowałem znaleźć na sprzedaż.

Dopiero kilka lat po zjednoczeniu kraju mogłem jeść pierniki, banh to i banh tet podczas święta Tet, kiedy moja rodzina oczyściła wiele odłogów, aby zasiać ryż i kleisty ryż. Moja ojczyzna właśnie przeszła przez zaciętą wojnę, więc ryż i kleisty ryż były marzeniem wielu rodzin podczas Tet, dlatego w pierwszych latach banh u i banh tet zawijano w maniok.

Banh to i ciasto „B.52”

Późnym popołudniem grudnia mój ojciec poszedł po maniok i przyniósł go do domu. Mama obierała go, myła, usuwała rdzeń, a następnie mieliła na proszek. Stół do mielenia składał się z kawałka aluminium, który ojciec wyciął z amerykańskiej świetlówki i gwoździem podziurawił wiele małych dziurek; maniok był mielony na szorstkiej stronie stołu. Z mielonego proszku z manioku, zmieszanego z suszonym proszkiem z manioku i gotowaną na parze czarną fasolą jako farszem, mama była w stanie zawinąć kilkadziesiąt banh u.

Cała rodzina nie spała całą noc, ubijając mąkę, żeby upiec placki „B.52”. Placki były robione z gotowanego manioku, ucierane w kamiennym moździerzu z dojrzałymi bananami, zawijane w liście bananowca, ciasno wiązane bambusowymi paskami jak banh tet i ponownie pieczone. Po odklejeniu placki były bardzo miękkie i pyszne.

Ciasto „B.52” to danie, które podczas wojny mieszkańcy mojego rodzinnego miasta przygotowywali, aby zabierać je ze sobą, gdy zapuszczali się w głąb lasu, aby uniknąć koordynatów amerykańskich bombowców B.52. Było zawinięte na tyle długo i duże, że mogło się nim najeść wiele osób, dlatego żartobliwie nazywano je ciastem „B.52”. Podczas święta Tet ludzie pakowali ciasta z manioku i ciasta „B.52”, aby rozdawać je żołnierzom i partyzantom.

Proste ciasta Tet to nie tylko wspomnienie. Ostatniego dnia roku, spacerując po targu w mieście Tien Ky, spotkałem starca niosącego kosz ciast z manioku na sprzedaż, kupiłem paczkę, która była jeszcze gorąca; uśmiechał się bezzębnie, opowiadając historie z przeszłości...

Odwiedzając starożytną wioskę Loc Yen, wracając do mojego rodzinnego miasta w komunie Tien Son, oglądając pierniki; wraz z banh to, banh no, banh in, xoi vang, xoi gac powróciły ciepłe, pełne miłości wspomnienia, nagle poczułem, że wiosna jest niezwykle ciepła.

Źródło: https://nld.com.vn/ban-doc/cuoc-thi-viet-huong-vi-tet-banh-tet-hon-que-20230122141851921.htm