การปฏิบัติตามพระราชกำหนดการบริหารราชการส่วนท้องถิ่น ฉบับที่ 154 ในระหว่างการดำเนินการได้เกิดความยุ่งยากและอุปสรรคในการกำหนดเวลาทำงานเพื่อคำนวณเบี้ยยังชีพสำหรับลูกจ้างชั่วคราวระดับตำบลที่ประสงค์จะเกษียณอายุทันทีเมื่อดำเนินการตามรูปแบบองค์การบริหารส่วนท้องถิ่น 2 ระดับ ตามบทบัญญัติแห่งพระราชบัญญัติองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น
 |
ภาพประกอบภาพถ่าย |
ล่าสุด กรมกิจการภายในประเทศจังหวัดดักลัก รายงานและร้องขอให้ กระทรวงกิจการภายในประเทศ ให้คำแนะนำด้านนโยบายในกรณีเฉพาะ
คดีแรก คือ นางสาวเหงียน ถิ มาย ซึ่งคณะกรรมการพรรคเขตทงเญิ๊ต ได้มีมติให้รับสมัครพนักงานสำนักงานตั้งแต่วันที่ 22 มิถุนายน 2552 ต่อมาในวันที่ 12 กันยายน 2561 นางสาวเหงียน ถิ มาย ได้มีมติปลดออกจากตำแหน่งคณะกรรมการพรรคเขตทงเญิ๊ต รวมระยะเวลาการทำงาน 9 ปี 3 เดือน ต่อมาในวันที่ 8 กันยายน 2563 นางสาวเหงียน ถิ มาย ได้ลงนามในสัญญาจ้างงานเพื่อรับผิดชอบงานปฏิรูปการบริหารในเขตดวนเกต ต่อมาด้วยการบังคับใช้พระราชกฤษฎีกาฉบับที่ 34 ลงวันที่ 24 เมษายน 2562 ของ รัฐบาล เกี่ยวกับการแก้ไขเพิ่มเติมกฎระเบียบจำนวนหนึ่งเกี่ยวกับบุคลากรระดับตำบล ข้าราชการ และผู้ปฏิบัติงานนอกวิชาชีพในระดับตำบล หมู่บ้าน และกลุ่มที่อยู่อาศัย นางสาวไมจึงถูกเลิกจ้างและไม่ได้รับการแต่งตั้งให้ดำรงตำแหน่งสัญญาปฏิรูปการบริหารราชการแผ่นดินตั้งแต่วันที่ 1 มกราคม 2565 จึงได้รับเงินช่วยเหลือชดเชยตามมติที่ 16/2564 โดยมีระยะเวลาช่วยเหลือที่คำนวณไว้ 1 ปี 8 เดือน
เมื่อวันที่ 10 เมษายน 2566 คุณเหงียน ถิ มาย ได้ตัดสินใจรับสมัครพนักงานพาร์ทไทม์ในตำแหน่งฝ่ายโฆษณาชวนเชื่อ - ระดมมวลชน คณะกรรมการพรรค เขตดอนเกตุ ต่อมาในวันที่ 25 มิถุนายน คุณเหงียน ไม ได้ตัดสินใจยุติการดำรงตำแหน่งฝ่ายโฆษณาชวนเชื่อ - ระดมมวลชน คณะกรรมการพรรค เขตดอนเกตุ โดยมีระยะเวลาการทำงาน 2 ปี 2 เดือน
กรมกิจการภายในจังหวัด ดั๊กลัก ได้ขอให้กระทรวงกิจการภายในให้คำแนะนำเกี่ยวกับเรื่องต่อไปนี้: คุณไมเข้าร่วมประกันสังคมภาคบังคับเป็นเวลา 3 ปี 3 เดือน และได้ชำระเงินประกันไปแล้วหนึ่งครั้ง ดังนั้น ในกรณีของคุณไม เวลาทำงานเพื่อคำนวณเบี้ยเลี้ยงสำหรับพนักงานระดับตำบลที่ไม่ใช่วิชาชีพตามบทบัญญัติในมาตรา 9 วรรค 1 แห่งพระราชกฤษฎีกาที่ 154 คำนวณจากระยะเวลาสองช่วงของการดำรงตำแหน่งคณะกรรมการพรรคเขตทงเญิ๊ต (9 ปี 3 เดือน) และระยะเวลาการดำรงตำแหน่งฝ่ายโฆษณาชวนเชื่อ - ระดมมวลชนเขตด๋าวเก๊ต (2 ปี 2 เดือน) หรือนับเฉพาะระยะเวลาการระดมมวลชนที่เขตด๋าวเก๊ตเท่านั้น โดยเฉพาะช่วงที่นางสาวไม ดำรงตำแหน่งรับผิดชอบงานปฏิรูปราชการ แขวงดาวคะนอง (1 ปี 8 เดือน) และได้รับการสนับสนุนให้ลาออกจากงาน นับเป็นระยะเวลาที่เข้าข่ายรับสวัสดิการตามมาตรา 9 วรรค 1 แห่งพระราชกฤษฎีกา 154 หรือไม่
คดีที่สอง คือ นางสาวงอน ถิ เถา ได้มีมติให้คณะกรรมการประชาชนตำบลเอีย วาย เข้ารับตำแหน่งบรรณารักษ์ประจำตำบล เมื่อวันที่ 28 สิงหาคม 2550 ต่อมาในวันที่ 11 พฤศจิกายน 2554 นางสาวเถาได้มีมติให้รับสมัครข้าราชการประจำตำบลเอีย วายเป็นการชั่วคราว จึงได้ลาออกจากตำแหน่งบรรณารักษ์ประจำตำบล อย่างไรก็ตาม ในปี 2566 นางสาวเถาได้สอบเข้ารับราชการแต่สอบตก ดังนั้นในวันที่ 2 มีนาคม 2566 นางสาวเถาจึงได้มีมติให้ดำเนินการจัดโครงการโฆษณาชวนเชื่อ - การระดมพลประจำตำบลเอีย วาย นางสาวเถาทำงานรวมในตำบลนี้เป็นเวลา 15 ปี 3 เดือน โดยหยุดงานไป 5 เดือน และไม่ได้รับเงินประกันสังคมภาคบังคับ เมื่อวันที่ 10 เมษายน 2566 คุณเถาได้มีมติแต่งตั้งให้ดำรงตำแหน่งหัวหน้าสำนักงานคณะกรรมการพรรค เขตดอนเกตุ และเมื่อวันที่ 25 มิถุนายน คุณเถาได้มีมติให้พ้นจากตำแหน่งดังกล่าว คุณเถาทำงานรวมทั้งสิ้น 2 ปี 1 เดือน คุณเถาได้เข้าประกันสังคมภาคบังคับมาแล้ว 13 ปี 1 เดือน และไม่เคยจ่ายเงินประกันสังคมเลยแม้แต่ครั้งเดียว
กรมกิจการภายในจังหวัดดั๊กลักจึงถามว่า ในกรณีของนางสาวท้าว เวลาทำงานที่จะนำมาคำนวณเบี้ยยังชีพลูกจ้างทั่วไปนั้น คำนวณรวมกันตั้งแต่ทำงานที่ ต.เอียหวี่ (15 ปี 3 เดือน และ ต.ดอนเกตุ 2 ปี 1 เดือน) เป็นเวลาทำงานรวมทั้งสิ้นหรือไม่ หรือคำนวณเฉพาะเวลาทำงานที่มีประกันสังคมและเวลาทำงานที่สำนักงานคณะกรรมการพรรค ต.ดอนเกตุ เท่านั้น
เกี่ยวกับกรณีข้างต้น กระทรวงมหาดไทยกล่าวว่า จากบทบัญญัติในมาตรา 4 และมาตรา 5 มาตรา 5 แห่งพระราชกฤษฎีกาฉบับที่ 154 เพื่อเป็นแนวทาง เวลาทำงานเพื่อคำนวณเบี้ยเลี้ยงสำหรับพนักงานที่ไม่ใช่มืออาชีพในระดับตำบล คือ เวลาทำงานรวมในตำแหน่งพนักงานที่ไม่ใช่มืออาชีพในระดับตำบล และเวลาทำงานที่มีการส่งเงินสมทบประกันสังคมภาคบังคับในตำแหน่งงานอื่นๆ ในหน่วยงานของพรรค รัฐ แนวร่วมปิตุภูมิเวียดนาม องค์กรทางสังคมการเมืองตั้งแต่ส่วนกลางไปจนถึงระดับตำบล และกองทัพ แต่ยังไม่ได้รับเงินชดเชยการเลิกจ้าง หรือไม่ได้รับประโยชน์ประกันสังคมครั้งเดียว หรือไม่ได้รับประโยชน์จากการปลดประจำการหรือปลดประจำการ
ดังนั้น ในกรณีของนางสาวเหงียน ทิ มาย และนางสาวงอน ทิ เทา หากอยู่ภายใต้บังคับแห่งพระราชกฤษฎีกาฉบับที่ 154 กระทรวงมหาดไทยขอให้กรมมหาดไทยจังหวัดดั๊กลักใช้บังคับแห่งพระราชกฤษฎีกาข้างต้นในการกำหนดระยะเวลาการทำงานเพื่อคำนวณเบี้ยเลี้ยงสำหรับลูกจ้างที่ไม่ใช่วิชาชีพในระดับตำบลตามบังคับแห่งพระราชกฤษฎีกาฉบับที่ 154 มาตรา 9 วรรค 1
ตามที่กระทรวงมหาดไทยได้กำหนดไว้ ผู้ที่ถูกลดขนาดลง หากได้รับการเลือกตั้ง หรือถูกคัดเลือกกลับเข้าทำงานในหน่วยงาน องค์กร หน่วยงานที่ได้รับเงินเดือนจากงบประมาณแผ่นดิน หรือถูกจัดให้ทำงานเป็นพนักงานพาร์ทไทม์ในหมู่บ้านหรือกลุ่มที่อยู่อาศัยภายใน 60 เดือนนับแต่วันที่ถูกลดขนาดลง จะต้องคืนเงินอุดหนุนที่ได้รับคืน (ตามมาตรา 3 วรรค 6 แห่งพระราชกฤษฎีกาฉบับที่ 154)
กรณีรองผู้บังคับบัญชา เมื่อแก้ไขระบอบการปกครองตามพระราชกฤษฎีกาที่ 154 แล้ว ได้รับมอบหมายให้ไปประจำตำแหน่งทหารอาสาสมัครประจำการถาวร ไม่ต้องคืนเงินที่ได้รับตามพระราชกฤษฎีกาที่ 154
ที่มา: https://baobacninhtv.vn/bo-noi-vu-tra-loi-ve-thoi-gian-tinh-che-do-tinh-gian-bien-che-theo-nghi-dinh-154-postid423262.bbg
การแสดงความคิดเห็น (0)