ในมุมเล็กๆ ของหมู่บ้าน ชายร่างผอมผิวคล้ำแบกลูกน้อยไว้บนหลัง ลุยน้ำโคลนไปส่งลูกที่โรงเรียน เสื้อเชิ้ตเก่าๆ ของเขาซีดจาง ไหล่เปียกโชก มือทั้งสองข้างจับรองเท้าแตะพลาสติกไว้แน่น เดินช้าๆ แต่มั่นคงท่ามกลางสายน้ำเชี่ยวกรากที่ไหลบ่าข้ามถนน ไม่มีใครพูดอะไร แต่ทุกคนต่างเงียบงันเมื่อเห็นภาพนั้น ผู้เป็นพ่อแบกความฝันไว้เงียบๆ นั่นคือความฝันที่จะส่งลูกไปโรงเรียนท่ามกลางฤดูน้ำหลาก
ในชนบทอันแสนยากจนแห่งนี้ ฤดูน้ำท่วมกลับกลายเป็นประสบการณ์อันน่าสะพรึงกลัว แต่ควบคู่ไปกับน้ำท่วม ก็ยังมีภาพพ่อและแม่ที่ต่อสู้อย่างเงียบๆ กับภัยพิบัติทางธรรมชาติเพื่อรักษาจังหวะชีวิตของครอบครัวไว้เสมอ หลายคนมักพูดถึงแม่ที่ใจกว้าง แต่พ่อที่หลังงอ เท้าลุยโคลน มือแบกภาระไว้บนบ่า ก็เปี่ยมไปด้วยความรักที่ลึกซึ้งจนไม่อาจเอ่ยออกมาได้ ฤดูน้ำท่วมไม่เพียงแต่พัดพาขยะและโคลนไปเท่านั้น แต่ยังกลืนกินความฝันของเด็กๆ ไปได้หากไม่มีพ่อคอยหนุนหลัง ในที่นี้ ไม่ใช่แค่คำพูดให้กำลังใจและปลอบโยนอย่าง "ลูกที่ดี พ่อรักหนูนะ" หรือ "ลูกต้องตั้งใจเรียนนะ" แต่การเดินทางของพ่อที่แบกลูกข้ามลำธารและลุยโคลนไปโรงเรียนกลับกลายเป็นสิ่งที่คุ้นเคย และสำหรับพ่อแล้ว ทุกการกระทำ ทุกการกระทำเพื่อลูก ล้วนสำคัญยิ่งกว่าสิ่งอื่นใด
หลายคนถามผมว่า "พอน้ำท่วม ถนนก็ท่วมหมด ทำไมพ่อไม่ปล่อยให้ลูกๆ หยุดเรียนสักสองสามวัน รอน้ำลดล่ะ" แต่พ่อกลับยิ้มอย่างอ่อนโยน "ถ้าผมหยุดเรียนสักวัน ความรู้ก็จะยังคงอยู่ต่อไปอีกวัน..." เหตุผลง่ายๆ แต่ทำเอาผมน้ำตาซึม ความฝันของพ่อแม่ในชนบทไม่ได้ยิ่งใหญ่อะไรนัก ท่านแค่อยากให้ลูกๆ ได้รับการศึกษาที่ดี มีงานที่มั่นคง และทิ้งวันเวลาที่ยากลำบากและเต็มไปด้วยโคลนตมจากการหาเลี้ยงชีพไว้เบื้องหลัง เพื่อความฝันนั้น พ่อยอมเปียกฝน ลุยน้ำเย็นๆ เพื่อให้ลูกๆ ได้ไปโรงเรียนทุกวัน สำหรับลูกๆ ท่านได้เปลี่ยนสะพานที่มั่นคงให้เชื่อมพื้นที่น้ำท่วมกับความฝันแห่งความรู้ในโรงเรียนเล็กๆ ของพวกเขา
ในเมือง ลูกสาวคนโตของเธอได้ออกไปทำงานแล้ว หลังจากห่างบ้านไปหลายปี เธอยังคงลืมภาพพ่ออุ้มเธอไปโรงเรียนทุกวัน บางครั้งต้องลุยโคลนลื่นๆ บางครั้งก็ลุยลำธารในฤดูโคลนตม หลังผอมแห้ง เท้าแตก และดวงตาของพ่อยังคงประทับอยู่ในความทรงจำของเธอเสมอ
ปีนี้ฤดูน้ำหลากมาถึงเร็วกว่าปกติ เด็กสาวก็กระสับกระส่ายอีกครั้ง เธอโทรกลับบ้านบ่อยขึ้น ติดตามสภาพอากาศในบ้านเกิดทุกวัน แค่ได้ยินข่าวฝนตกหนักในภาคกลางก็ทำให้หัวใจเธอเต้นแรง “พ่อกับแม่สบายดีไหม” เป็นคำถามที่เธอถามทุกครั้งก่อนโทร และเช่นเคย พ่อของเธอก็แค่ยิ้มบางๆ “ที่บ้านสบายดี ไม่ต้องห่วง…” แต่เธอก็รู้ว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นที่บ้าน พ่อก็จะปิดบังไว้ เพราะกลัวว่าเธอจะกังวล แม้ว่าฝนจะตกหนัก ลมแรง และทางเดินกลับบ้านก็น้ำท่วม พ่อของเธอก็ยังพูดว่า “ไม่เป็นไร แค่น้ำนิดหน่อย”
เมื่อคืนที่ผ่านมา ลูกสาวบังเอิญเห็นรูปพ่ออุ้มเธอไปโรงเรียนบนถนนโคลนตม น้ำขึ้นท่วมกางเกง น้ำตาเอ่อคลอเบ้าตา ด้วยความที่อยู่ไกลบ้าน ในเมืองที่วุ่นวายและเสียงดัง เธอจึงได้แต่เก็บความคิดถึงไว้ด้วยการโทรศัพท์และส่งข้อความสั้นๆ ว่า "พ่อคะ ดูแลสุขภาพด้วยนะคะ..."
น้ำท่วมจะลดลง ถนนในหมู่บ้านจะแห้งเหือด แต่ภาพความทรงจำที่คงอยู่ชั่วนิรันดร์ อย่างเช่นภาพพ่อดิ้นรนกลางน้ำท่วม ดวงตาของแม่เฝ้ารออย่างเงียบงันอยู่หลังประตูรั้วเล็กๆ และความรักที่มีต่อบ้านเกิดที่ซึมซาบลงสู่ผืนน้ำสีเงิน ลึกล้ำเข้าไปในหัวใจ และไม่ว่าฉันจะก้าวไปไกลแค่ไหน ประสบความสำเร็จหรือยุ่งแค่ไหน แค่ได้ยินข่าวฤดูน้ำหลากก็ทำให้หัวใจฉันเจ็บปวดรวดร้าว คิดถึงพ่อแม่ คิดถึงบ้านเกิด ที่ซึ่งมีฤดูน้ำหลากและไหล่ที่เงียบงันและแข็งแกร่ง
สวัสดีความรัก ซีซั่น 4 ธีม "พ่อ" เปิดตัวอย่างเป็นทางการเมื่อวันที่ 27 ธันวาคม 2567 บนสื่อสิ่งพิมพ์ 4 ประเภทและโครงสร้างพื้นฐานดิจิทัลของหนังสือพิมพ์และวิทยุและโทรทัศน์ ดงนาย พร้อมสัญญาว่าจะนำคุณค่าอันวิเศษของความรักอันศักดิ์สิทธิ์และสูงส่งของพ่อมาสู่สาธารณชน
กรุณาส่งเรื่องราวอันน่าประทับใจเกี่ยวกับคุณพ่อมายังหนังสือพิมพ์วิทยุและโทรทัศน์จังหวัดด่งนาย โดยการเขียนบทความ บันทึกความรู้สึก บทกวี บทความ วิดีโอ คลิป เพลง (พร้อมบันทึกเสียง)... ทางอีเมล baodientudno@gmail.com ฝ่ายหนังสือพิมพ์อิเล็กทรอนิกส์และเนื้อหาดิจิทัล หนังสือพิมพ์วิทยุและโทรทัศน์จังหวัดด่งนาย เลขที่ 81 ตำบลด่งคอย อำเภอตัมเฮียป จังหวัดด่งนาย หมายเลขโทรศัพท์ 0909.132.761 เปิดรับบทความตั้งแต่วันนี้ถึง 30 สิงหาคม 2568
บทความที่มีคุณภาพจะได้รับการตีพิมพ์ พร้อมจ่ายค่าลิขสิทธิ์ และได้รับรางวัลพิเศษ 1 รางวัล และรางวัลยอดเยี่ยม 10 รางวัลเมื่อจบหัวข้อ
มาเขียนเรื่องราวของพ่อต่อในซีซั่น 4 “Hello Love” กันเถอะ เพื่อให้เรื่องราวของพ่อได้แพร่หลายและเข้าถึงหัวใจของทุกๆ คน!
ที่มา: https://baodongnai.com.vn/van-hoa/202507/chao-nhe-yeu-thuong-ba-toi-va-mua-nuoc-lu-63006db/
การแสดงความคิดเห็น (0)