วิวแม่น้ำเขื่อนยามบ่าย

บ่ายวันหนึ่งอันเงียบสงบ ฉันมีโอกาสได้นั่งเรือยนต์ลำเล็กกับเพื่อนสนิท ล่องลอยไปอย่างช้าๆ บนสายน้ำอันกว้างใหญ่ของแม่น้ำเขื่อน ซึ่งเรียกกันว่า “หัวใจสีเขียว” ของเมืองทามกี พร้อมกับประสบการณ์ที่ยากจะลืมเลือนมากมาย

นกกระสาบินกลับสู่แม่น้ำเขื่อน ภาพโดย : งัน ทานห์

เสียงเครื่องยนต์ดังสนั่นผสมกับสายลมเย็น ๆ ที่พัดมาปะทะใบหน้าของฉัน พร้อมพากลิ่นดินชื้นและข้าวสุกจากทุ่งนาที่อยู่ไกลออกไป ฉันฟังเรื่องราวของดินแดนนั้นอย่างเงียบๆ ผ่านคำพูดของคนพายเรือ โดยที่ดวงตาหยุดอยู่ที่กกที่หนาแน่น จินตนาการถึงช่วงเวลาที่แม่น้ำได้เห็นไฟและควัน...

ในระยะไกลมีกระถางไม้ไผ่วางซ่อนอยู่ท่ามกลางผักตบชวา ผู้เยี่ยมชมจากระยะไกลสนใจพื้นที่นี้และประสบการณ์การพายเรือและตกปลาเป็นอย่างมาก ในทุกฤดูของดอกบัวและดอกบัวหลวง ผิวน้ำดูเหมือนจะสว่างไสวขึ้น ดอกไม้บานสะพรั่งไปทั่วบริเวณ สร้างความสดใสไปทั่วบริเวณ

ฉันเหลือบมองดอกบัวสีชมพูที่กำลังเบ่งบานอย่างอ่อนโยนท่ามกลางใบไม้สีเขียว ดอกบัวสีม่วงอ่อนที่ไหวเอนอยู่ในน้ำ และจินตนาการถึงฉากนั้น ดวงตาเป็นประกายด้วยความสุขขณะที่กดชัตเตอร์กล้องซ้ำๆ ใบหน้าสดใสขึ้น แก้มแดงระเรื่อทุกครั้งที่กดชัตเตอร์

ในขณะที่เรือแล่นผ่านเขื่อนเล็กๆ ฉันเห็นผู้หญิงคนหนึ่งกำลังตักผักตบชวาสีเขียวที่ลอยไปตามน้ำอย่างช้าๆ ปรากฏว่าเธอเก็บผักตบชวามาทำปุ๋ยหมักจากผักซึ่งทั้งถูกและดีต่อดินด้วย “แม่น้ำสายนี้มอบสิ่งดีๆ ให้กับฉันมากมาย” จู่ๆ ก็ตระหนักได้ว่าสะพานแห่งการให้และรับระหว่างมนุษย์กับธรรมชาตินั้นช่างเรียบง่ายแต่ก็ลึกซึ้งยิ่งนัก

เมื่อดวงอาทิตย์ตกหลังต้นไม้ไกลๆ ความมืดค่อยๆ ปกคลุมแม่น้ำ ทิ้งไว้เพียงแสงสุดท้ายที่สะท้อนบนผิวน้ำอันนิ่งสงบ

ที่ไหนสักแห่ง นกกระสาขาวจำนวนหนึ่งได้บินเป็นครั้งสุดท้าย โดยทิ้งเสียงร้องอันแผ่วเบาไว้เพื่ออำลาพระอาทิตย์ตกดิน คนเรือดับเครื่องยนต์ เรือล่องลอยไปอย่างเงียบๆ มีเพียงเสียงน้ำซัดกระทบฝั่งเบาๆ ราวกับเสียงหายใจลึกๆ ของสวรรค์และโลก

ฉันยืนเงียบๆ อยู่ริมท่าเรือ สูดกลิ่นดอกบัวที่ยังคงลอยอยู่ในสายลมยามบ่ายอย่างเต็มปอด ความรู้สึกอบอุ่นแปลกๆ ผุดขึ้นมาในหัวใจของฉัน ในขณะนั้น ฉันไม่เพียงแค่จำเรื่องราวของคนพายเรือ รูปร่างของผู้หญิงที่กำลังเก็บผักตบชวา หรือดอกไม้หลากสีสันแห่งฤดูกาลเท่านั้น แต่ยังดูเหมือนจะได้ยินเสียงกระซิบของแม่น้ำเขื่อนที่อ่อนโยน ลึกล้ำ และเป็นธรรมชาติอีกด้วย

ฉันหันกลับมามองเป็นครั้งสุดท้าย ขณะที่เรือหันออกจากท่า ดอกบัวกำลังบาน นกก็บินกลับรัง… ทุกสิ่งทุกอย่างก็เหมือนว่าไม่มีการแยกจากกันเกิดขึ้นเลย และผมรู้ว่าผมจะกลับมาไม่ใช่เพียงเพื่อดูเท่านั้น แต่ยังมาฟัง รู้สึก และเก็บความทรงจำที่เรียกว่าเขื่อนแม่น้ำไว้ด้วย

เพียงแค่ก้าวเท้าลงบนผืนแผ่นดินนี้ ทุกคนจะได้ยินเสียงเรียกอันเงียบงันจากผืนแผ่นดิน จากสายน้ำ และจากผู้คนที่คอยเชิญชวนคุณอย่างอ่อนโยนให้มาเขียนเรื่องราวของตัวเองต่อไป

ที่มา: https://baoquangnam.vn/chieu-vong-song-dam-3155852.html