นัดดักนอง - บทกวี โดย เจ๊เดียมแทรม

เมื่อ 41 ปีก่อน เราพบกันในเมืองชายฝั่งทะเลกวีเญิน
กินข้าวตรงเวลา นอนเตียงสองชั้น
วันบรรยาย ไถห้องสมุด
เวรกลางคืนที่ประตูโรงเรียนฟังเสียงคลื่นร้องบนหน้าผาไกลๆ

นักเรียนพบงานพิเศษคือการเก็บผักในช่วงเวลาพัก
การระดมทุนชั้นเรียนการกุศล
ขอแก้ไขกะหล่ำปลีเน่าเสียครับ
อาหารถูกรับประทานกันอย่างแออัด โดยแบ่งกันกินกะหล่ำปลีดองคนละใบ

มีช่วงไข้ขึ้นสูง เพ้อคลั่งบ้าง
เพื่อนรักกันพากันเข้าโรงพยาบาล
ยาแก้หวัดและน้ำมะนาวทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นภายในไม่กี่วัน
กลับเข้าสู่ห้องเรียนพร้อมเพื่อนๆและคุณครู

ปีการศึกษาผ่านไปอย่างรวดเร็วเหมือนสายลมแห่งวัยเยาว์
ครูในอนาคตฝึกฝนแผนการสอน
แปลกใจที่เด็กตัวน้อยถูกเรียกว่า “คุณครู”
ความหลงใหลในอาชีพการปลูกฝังคนรุ่นบรรพบุรุษ

หลังจากเรียนจบพวกเราต่างก็แยกย้ายกันไป
คนโชคดีได้กลับบ้านเกิดและเมืองขึ้น
อาสาสมัครลงพื้นที่สูงพิชิตเยาวชน
ความหลงใหลในการสำรวจอาชีพในช่วงเริ่มต้น

37 ปีผ่านไป เราจะฉลองวันครู ที่ดั๊กนง
ครั้งแรกที่พูดคุยเกี่ยวกับอาชีพไม่ใช่กับเพื่อนร่วมงาน แต่เป็นกับเพื่อนร่วมชั้นเรียน
ระยะทางไกลไม่อาจหยุดวัยเกษียณในฤดูใบไม้ร่วงได้
นั่งด้วยกันรำลึกถึงความทรงจำที่ทั้งสุขและเศร้า บางเรื่องตายไป บางเรื่องยังมีชีวิตอยู่

จังหวะ
เสียงหัวเราะ
อายุน้อยกว่าเมื่อก่อนประมาณสี่ทศวรรษ...

ที่มา: https://thanhnien.vn/dak-nong-diem-hen-tho-cua-che-diem-tram-185241116194622558.htm