ชื่อสถานที่ราชการส่วนใหญ่ในเวียดนามมีพื้นฐานมาจากคำภาษาจีน-เวียดนาม ชื่อเหล่านี้อาจสื่อถึงความปรารถนา โดยมีองค์ประกอบ เช่น ฟุก ล็อก โท คัง นิญ เยน บิ่ญ ฮว่า ทวน มาย เล ฯลฯ หรืออาจระบุทิศทางทางภูมิศาสตร์ โดยมีองค์ประกอบ เช่น ด่ง เตย นาม บั๊ก ฯลฯ หรืออาจระบุถึงทิวทัศน์ธรรมชาติ เช่น ซอน ฮา ซาง ฯลฯ
อย่างไรก็ตาม มีชื่อสถานที่ราชการบางแห่งที่ไม่สามารถอธิบายเป็นภาษาจีน-เวียดนามได้ เช่น ดานัง และนาตรัง และยังมีชื่อสถานที่ที่มีการเขียนแตกต่างไปจากภาษาประจำชาติทั่วไป เช่น ดั๊กลัก ตั๊กโป และเอียซุป ซึ่งกรณีเหล่านี้มีที่มาจากการใช้ตัวอักษรจีนหรือตัวอักษรประจำชาติในการเขียนชื่อสถานที่ตามการออกเสียงของคนในท้องถิ่น (ภาษาถิ่น)
ในอดีตเมื่อเจ้าหน้าที่ลงพื้นที่เพื่อบันทึกบันทึกทางภูมิศาสตร์หรือจัดตั้งหมู่บ้าน พวกเขาจะได้ยินมาว่าชื่อที่ชาวบ้านออกเสียงนั้นไม่ฟังดูเหมือนภาษาจีน ดังนั้นจึงไม่สามารถคัดลอกเป็นอักษรจีนได้
สถานการณ์บังคับให้เราต้องบันทึกอักษรจีนที่มีเสียงคล้ายกัน บางครั้งเราอาจพบอักษรจีนที่มีเสียงคล้ายกับชื่อในภาษาถิ่นและมีความหมายที่สมเหตุสมผล แต่บางครั้งเราไม่สามารถพบอักษรจีนที่สมบูรณ์แบบได้ ดังนั้นเราจึงต้องบันทึกตามการออกเสียงในท้องถิ่นให้ดีที่สุด เช่น ใช้อักษร 沱 (อ่านว่า Đà แบบจีน-เวียดนาม) บันทึกเสียง /đà/ หรือ /đak/ ของภาษาถิ่น หรือใช้อักษร 芽 (อ่านว่า 南-เวียดนาม) บันทึกเสียง /ea/ ของภาษาถิ่น เมื่อมีการนำภาษาประจำชาติมาใช้ ชื่อสถานที่เหล่านี้จะถูกบันทึกโดยใช้อักษรประจำชาติ เช่น เสียง /đà/ จะถูกบันทึกเป็น Đà (ในคำว่า Đà Lạt)
แต่เนื่องจากภาษาถิ่นนั้นแตกต่างจากเสียงภาษาเวียดนามทั่วไป บางครั้งเราจำเป็นต้อง "สร้าง" ชุดอักขระใหม่ที่ไม่อยู่ในชุดอักขระภาษาประจำชาติทั่วไป ตัวอย่างเช่น เสียง /đak/ เขียนว่า Đắk (ในคำว่า Đắk Lắk ) หรือเขียนว่า Tắk (ในคำว่า Tak Pỏ) เสียง /ea/ เขียนว่า Êa (ในคำว่า Êa Súp)
ชื่อสถานที่ ดา ดั๊ก ตั๊ก นา ในภาษาท้องถิ่น (สำเนียง) มีความหมายว่าอย่างไร ภาคกลางของเวียดนามเคยเป็นพื้นที่อยู่อาศัยแบบผสมผสานของกลุ่มชาติพันธุ์ที่พูดภาษาที่อยู่ในตระกูลภาษาออสโตรเอเชียติก (ภาษาโกตูและภาษาบานา) และกลุ่มภาษาออสโตรนีเซียน (ภาษาจามิก) กลุ่มชาติพันธุ์เหล่านี้มีวิธีคิดที่เหมือนกันในการตั้งชื่อสถานที่อาศัยตามแหล่งน้ำในบริเวณใกล้เคียง
สำหรับกลุ่มชาติพันธุ์ที่อยู่ในสาขาภาษากอตูและบานาของตระกูลภาษาออสโตรเอเชียติก แหล่งน้ำ (แม่น้ำ ลำธาร ทะเลสาบ) จะถูกเรียกด้วยคำที่มีเสียงคล้ายกัน /đa/ หรือ /đak/ ในพื้นที่ที่มีการออกเสียง /đa/ ชื่อนี้จะถอดเสียงเป็นภาษาประจำชาติว่า "Đa" ในพื้นที่ที่มีการออกเสียง /đak/ จะถอดเสียงเป็นภาษาประจำชาติว่า "Đắc" หรือ "Đak" อันที่จริง เสียง /đ/ ในคำพูดของกลุ่มชาติพันธุ์บางกลุ่มในสาขาภาษากอตูและบานาไม่เหมือนกับเสียง /đ/ ในภาษาเวียดนามทั่วไป แต่ก็มีความคล้ายคลึงกับเสียง /t/ เช่นกัน
ดังนั้น เมื่อเขียนเป็นภาษาเวียดนามทั่วไป บางครั้งจะเขียนว่า “ตั๊ก” แทนที่จะเป็น “ดั๊ก” เช่น กรณีของเมืองตั๊กโป อำเภอนามจ่ามี จังหวัด กวางนาม นอกจากนี้ ปัจจุบันยังมีชื่อสถานที่และหน่วยการปกครองบางแห่งที่แปลเป็นภาษาประจำชาติโดยตรงว่า “นวกโออา” “นวกวี” (อำเภอบั๊กจ่ามี จังหวัดกวางนาม)
สำหรับกลุ่มชาติพันธุ์ที่อยู่ในกลุ่มภาษาออสโตรนีเซียนกลุ่มจามิก แหล่งน้ำ (แม่น้ำ ลำธาร ทะเลสาบ) จะถูกเรียกด้วยคำที่มีเสียงคล้ายกัน /ê-a/ หรือ /ia/ ในอดีต เมื่อผู้คนใช้ตัวอักษรจีนบันทึกเสียง ผู้คนจะบันทึกเสียงนี้ด้วยตัวอักษร 芽 (ออกเสียงว่า Nha ในภาษาจีน-เวียดนาม) ในกรณีของชื่อสถานที่ Nha Trang ปัจจุบัน พื้นที่หลายแห่งในที่ราบสูงตอนกลางใช้วิธีการเขียนว่า "Êa" ในการบันทึกเสียง เช่น Êa Kar, Êa Sup, Êa H'Leo (จังหวัด Dak Lak)
โดยสรุป แม้ว่าความหมายของชื่อสถานที่ราชการ เช่น ดาลัต ดานัง นาตรัง ดั๊กลัก ตักโป จะอธิบายได้ยากในระบบชื่อสถานที่ทั่วไป แต่ชื่อสถานที่เหล่านี้ถือเป็นรากฐานทางวัฒนธรรมที่ยังคงอยู่จากการกัดเซาะของกระแสประวัติศาสตร์ที่ยาวนาน เมื่อเข้าสู่ยุคใหม่ จะมีการควบรวมจังหวัด เมือง ชุมชน และเขตต่างๆ เข้าด้วยกัน ชื่อของหน่วยงานบริหารหลายแห่งจะเปลี่ยนไป หวังว่าชื่อโบราณเหล่านี้บางส่วนจะคงไว้เพื่อใช้ตั้งชื่อหน่วยงานบริหารใหม่ โดยรักษาประวัติศาสตร์ของดินแดนที่มีต้นกำเนิดทางวัฒนธรรมอันอุดมสมบูรณ์ของกลุ่มชาติพันธุ์ต่างๆ ไว้
ที่มา: https://baodanang.vn/channel/5433/202504/hieu-them-ve-dia-danh-co-yeu-to-da-dak-tak-nha-ea-4003517/
การแสดงความคิดเห็น (0)