ฤดูร้อนครั้งสุดท้าย

ครูก็ดูผ่อนคลายมากขึ้น และชั้นเรียนก็ดำเนินไปอย่างสบายๆ ความรู้สึกตื่นเต้นและเศร้าซึมคืบคลานไปทุกซอกทุกมุมของจิตใจเรา พวกเราซึ่งเป็นนักศึกษาชั้นปีสุดท้ายเริ่มรู้สึกถึงการแยกทางกันอย่างชัดเจน แม้ว่าเราจะยังพูดเล่นกันเองว่า “ยังต้องไปอีกไกลก่อนจะสำเร็จการศึกษา”

ฤดูร้อนของปีที่แล้วนั้นไม่เหมือนกับฤดูร้อนปีก่อนๆ อีกแล้ว ไม่มีแผนจะออกไปเที่ยวข้างนอกนานๆ อีกแล้ว ไม่ต้องนอนเล่นบนม้านั่งสนามโรงเรียนท่ามกลางเสียงจั๊กจั่นที่ดังสนั่นอีกต่อไป ฤดูร้อนปีที่แล้วเต็มไปด้วยวันแห่งการอ่านหนังสืออย่างหนักภายใต้ความร้อนระอุ ตอนกลางคืนต้องนอนดึกเพื่ออ่านหนังสือกับพัดลมที่หมุนวน และกอดกันอย่างรีบเร่งเพื่อบอกลาหลังเลิกเรียน ทุกอย่างเร่งด่วนและเร่งรีบราวกับว่าทุกคนกลัวว่าจะสูญเสียบางสิ่งบางอย่างที่นึกไม่ออก

ฉันจำได้ว่าช่วงบ่ายวันสุดท้ายก่อนวันสอบรับปริญญา เราสองคนนั่งด้วยกันใต้ต้นราชพฤกษ์ที่ขึ้นเรียงรายกันเป็นแถวสีแดงสด หนึ่งในพวกเราคิดในใจว่า “บางทีนี่อาจเป็นครั้งสุดท้ายที่เราได้นั่งด้วยกันแบบนี้” ทั้งกลุ่มเงียบงัน ทันใดนั้น เสียงจั๊กจั่นก็ฟังดูเศร้าโศกมากกว่าปกติ ฤดูร้อนแห่งการอำลา ฤดูร้อนแห่งประโยคที่ยังไม่จบสิ้น ฤดูร้อนแห่งการมองหน้ากันโดยไม่สามารถพูดทุกสิ่งที่อยากพูดได้

พวกเราบางคนถึงกับหลั่งน้ำตาออกมา บางทีอาจเป็นเพราะความเสียใจ เพราะเราหวาดกลัวอนาคต เพราะเราไม่กล้าเผชิญกับความจริงที่ว่าพรุ่งนี้เราต่างก็ต้องแยกย้ายกันไป ต่างคนต่างมีชีวิตเป็นของตัวเอง เราไม่ได้ให้สัญญาอะไร เพียงแต่บันทึกภาพของกันและกันอย่างเงียบๆ ด้วยรูปถ่ายที่รีบเร่ง เขียนข้อความอย่างรีบเร่งลงบนเสื้อเชิ้ตสีขาว เสื้อเชิ้ตสีขาวในวันที่ต้องจากกันไม่สะอาดอีกต่อไป แต่กลับเปื้อนไปด้วยรอยปากกาสีน้ำเงิน แดง ดำ… เหมือนกับเวลาเรียนทั้งหมดที่ถูกบันทึกไว้บนผืนผ้าที่บอบบาง

จากนั้นก็ผ่านการสอบและเข้าสู่ปีการศึกษา เพื่อนสนิทก็แยกทางกันไป บางคนไปไซง่อน บางคนไป ฮานอย บางคนไปเรียนอาชีวศึกษา บางคนเลือกที่จะอยู่ต่อ แต่ละคนก็ค่อยๆ มีความสนใจและกิจวัตรส่วนตัวของตัวเอง แม้ว่ากลุ่มเพื่อนเก่าจะยังเล่นโซเชียลมีเดียอยู่ แต่ข้อความก็น้อยลง โทรศัพท์ก็สั้นลง และการพบปะกันที่ไม่ค่อยบ่อยก็ค่อยๆ กลายเป็นเรื่องฟุ่มเฟือยไป

บางครั้งฉันยังคงฝันถึงฤดูร้อนนั้น ฉันฝันถึงเสียงจั๊กจั่น เสียงหัวเราะในสนามโรงเรียน ดวงตาอันอ่อนโยนของครูที่จ้องมองนักเรียนชั้นปีสุดท้าย ฉันฝันถึงเราสองคนที่นั่งเบียดเสียดกันในห้องเรียนที่คับแคบ เหงื่อออกแต่ยังคงพูดคุยไม่หยุดหย่อนเกี่ยวกับอนาคต ฤดูร้อนที่ผ่านมาไม่ใช่ฤดูร้อนที่สวยงามที่สุด แต่เป็นช่วงเวลาที่ฝังใจฉันอย่างลึกซึ้งที่สุด

ทุกวันนี้ ทุกครั้งที่ได้ยินเสียงจั๊กจั่น หัวใจของฉันจะเต้นแรงขึ้นทันที ฉันไม่อยากต้อนรับฤดูร้อนเหมือนเมื่อก่อนอีกต่อไป แต่กลับรู้สึกเสียดายกับสิ่งที่สูญเสียไป ในฤดูร้อนต่อๆ ไป ไม่ว่าจะไปที่ไหนหรือทำอะไร ฉันก็ไม่สามารถหวนกลับไปสู่ความรู้สึกไร้เดียงสาและเก้ๆ กังๆ ของฤดูร้อนที่แล้วได้ ความเยาว์วัยก็เหมือนฝนที่ตกเร็วและตกเร็ว มีเพียงผู้ที่เปียกฝนเท่านั้นที่จะเข้าใจว่ามันมีค่าแค่ไหน

หากย้อนเวลากลับไปในฤดูร้อนนั้นได้ ฉันจะไม่เลือกวันที่ได้รับประกาศนียบัตรหรือพิธีอำลาอย่างยิ่งใหญ่ ฉันจะเลือกช่วงบ่ายธรรมดาๆ ที่เราทุกคนนั่งใต้ต้นราชพฤกษ์ พูดคุยกันแต่เรื่องไร้สาระแต่จริงใจ หัวเราะเสียงดังไปทั่วสนามโรงเรียน และลืมไปว่าเรากำลังจะโตเป็นผู้ใหญ่

ฤดูร้อนที่ผ่านมาเป็นช่วงเวลาที่งดงามซึ่งปิดฉากบทหนึ่งในวัยเยาว์ และในใจของทุกคนคงมีฤดูร้อนแบบนั้นที่ไม่มีวันเกิดขึ้นซ้ำอีก

ที่มา: https://baogialai.com.vn/mua-he-cuoi-cung-post326189.html