บ้านดอกไม้สีม่วง

(PLVN) - ฉันจำครั้งแรกที่ก้าวเข้าไปในบ้านหลังนั้นได้ บ้านหลังเล็กเตี้ยๆ หลงอยู่ในวังวนสีม่วงอันกว้างใหญ่ ฝนโปรยปรายลงมาปกคลุมหลังคาด้วยฝุ่นหนาทึบ หนักอึ้งบนไหล่และเปลือกตา ฉันเดินตามแม่ไปอย่างลังเล แม่เดินตามชายคนนั้นไปอย่างลังเล ชายคนนั้นเดินช้าๆ ไปตามทางเดินเล็กๆ ที่ปกคลุมไปด้วยดอกไม้สีม่วง ก่อนจะผลักประตูเปิดออกและเดินเข้าไป

ประตูส่งเสียงดังเอี๊ยดอ๊าด บ่ายวันอันชื้นแฉะพัดเข้ามาในบ้าน หยดน้ำเล็กๆ พุ่งลงบนพื้นอิฐสีน้ำตาลแดง เวลาราวกับหยุดนิ่งในอวกาศ หนาทึบด้วยสีเข้ม อบอวลไปด้วยกลิ่นยาแผนโบราณ ชายชรานั่งอยู่บนรถเข็น เอียงศีรษะไปด้านหนึ่ง มุมปากเต็มไปด้วยน้ำลายเหนียวๆ ดวงตาไร้ชีวิตชีวาของเขาจ้องมองไปในอากาศ หญิงชรายืนอยู่ที่ขอบประตู ดวงตาที่ขุ่นมัวของเธอเงยขึ้น กะพริบตาใส่พวกเรา รูปร่างของเธอราวกับเครื่องหมายคำถามเศร้าๆ ปะปนกับสีน้ำตาลเข้มของบ้านหลังเก่า เธอยิ้ม แต่ริมฝีปากกลับเบี้ยว ริ้วรอยถูกดันเข้าหากันเป็นคลื่น

เราเดินเข้าไปในบ้าน

ประตูปิดแล้ว

ข้างนอกเป็นเนินดอกโซอานสีม่วงที่บานสะพรั่งท่ามกลางแสงแดดยามบ่ายที่ไม่มีวันสิ้นสุด

-

ในความทรงจำวัยเยาว์ บ้านเก่าหลังหนึ่งที่ตั้งตระหง่านอย่างน่าหวาดหวั่นกลางทางขึ้นเขานั้นมืดมนไม่ต่างกัน เหี่ยวเฉาลงภายใต้แสงอาทิตย์ยามบ่ายอันมืดมิด แสงอาทิตย์สุดท้ายก็พร่าเลือนปนกับควันสีเทา ทันใดนั้น คืนหนึ่ง จู่ๆ ก็มีน้ำป่าไหลหลากเข้ามา บ้านของเราถูกน้ำพัดหายไป เหลือเพียงความโศกเศร้าสีขาวหม่นหมองในความทรงจำ จมดิ่งลงสู่ห้วงน้ำตาและหมอกที่รายล้อม ไหลบ่าสู่ปลายสายธารแห่งสายธาร

แม่พาฉันและกระเป๋าออกเดินทาง บันไดขรุขระ ทิ้งความว่างเปล่าและระยะทางไว้เบื้องหลัง บันไดพาเราเดินเตร็ดเตร่เข้าไปในเมือง สับสนวุ่นวายไปหมด...

นอนอยู่ในบ้านแปลก ๆ ยามค่ำคืน ฉันได้กลิ่นดอกโซอันสีม่วงอบอุ่นราวกับดวงตาที่นอนไม่หลับของแม่และฉัน ราตรีนั้นพลุกพล่านไปด้วยเสียงที่คลุมเครือ เสียงลม เสียงน้ำค้างโปรยปราย หรือเสียงกลีบดอกไม้ที่เพิ่งบาน เสียงนกราตรีละเมอบินกลับไป ฉันฝัน เห็นตัวเองเป็นนกที่บินอยู่เหนือเนินดอกไม้สีม่วงอันกว้างใหญ่ บินไปตลอดกาลมุ่งหน้าสู่ดวงอาทิตย์ยามบ่ายแก่ๆ สลายไปในยามพระอาทิตย์ตกสีเทาหม่น ลูกศรพุ่งมาจากที่ไหนสักแห่งและแทงทะลุอก ฉันล้มลงในความฝันถึงการบาดเจ็บ เลือดหยดลงมาในยามบ่ายสีม่วง จากนั้นฉันก็ล้มลงบนพื้นซีเมนต์ของห้องเช่าเก่าของฉัน

นั่นคือบ้านหลังที่สองของฉันในชีวิต

แม่กับฉันเดินเตร่ไปตามตรอกซอกซอยเพื่อหาที่พัก ความหิวกระหายทำให้ฉันเป็นลม แล้วเราก็เจอผู้ชายคนนั้น เขาให้ขนมปังเก่าๆ กับน้ำขวดหนึ่งแก่ฉัน เราเดินตามเขาเข้าไปในตรอกเล็กๆ แคบๆ... สุดซอยมีหอพักโทรมๆ อยู่หลังหนึ่ง มีห้องประมาณเจ็ดแปดห้อง เขาพาเราเข้าไปในห้องหนึ่งแล้วบอกให้แม่กับฉันพักอยู่ที่นั่นชั่วคราว ห้องนั้นเล็ก ผนังลอก และวอลเปเปอร์ก็กระจัดกระจาย มดดำเป็นแถวยาวคลานออกมาจากประตูหลัก ลอดผ่านรอยแตกของหน้าต่าง ก่อนจะวนกลับมาที่ประตูหลัก

สถานที่แห่งนี้เคยเป็นบ้านพักสำหรับคนงานก่อสร้างจากทั่วประเทศ ด้วยเหตุนี้ แม่ของฉันจึงสามารถช่วยพวกเขาทำงานและทำอาหารให้พวกเขาได้ เราจึงไม่ต้องขออาหารตามท้องถนนอีกต่อไป

-

คุณบ็อกเป็นผู้รับเหมาก่อสร้าง เขามีภรรยาที่อายุมาก ใบหน้าเหี่ยวย่น และมีลูกสาวอ้วนเตี้ยสามคน ทั้งสี่คนนิสัยใจคอไม่ดีและชอบทะเลาะกับคนงาน บ้านพักหลังนี้เป็นของภรรยาคุณบ็อก ดังนั้นทุกต้นเดือน เมื่อคุณบ็อกเพิ่งจ่ายเงินให้คนงาน เธอจะมาเก็บค่าเช่า ค่าไฟ ค่าน้ำ และค่าสุขาภิบาล นอกจากนี้ยังมีครอบครัวเล็กๆ อีกสองสามครอบครัวที่อาศัยอยู่ในบ้านพักหลังนี้ ส่วนที่เหลือเป็นชายหนุ่มสามคนและชายวัยกลางคนหนึ่งคน ชายวัยกลางคนที่พาเรามาที่นี่คือแลม เขาเป็นคนงานหลัก

แม่ของฉันจะไปที่ไซต์ก่อสร้างทุกวัน ท่านทำงานเป็นคนงานก่อสร้าง แบกปูน ยกอิฐ แล้วก็ทำอาหารให้คนงาน คนงานก่อสร้างทั้งหมดมาจากที่ไกล บางคนถึงกับอาศัยอยู่บนยอดเขา ไม่ได้อยู่กึ่งกลางเหมือนพวกเรา สิ่งเดียวที่พวกเขามีเหมือนกันคือพวกเขายากจน ไร้การศึกษา และต้องออกจากบ้านเกิดเพื่อหาอาหาร

คุณแลมไม่ได้อยู่กับกลุ่มของเราบ่อยนัก เมื่องานก่อสร้างเริ่มคลี่คลาย คุณบ็อกก็จะย้ายเขาไปที่อื่น เป็นครั้งคราวเมื่อเขากลับมาถึงหอพัก เขาก็จะซื้อเนื้อสุนัขมาบอกให้แม่ของฉันทำให้คนทั้งละแวกนั้นกิน กลิ่นหอมของข่าและกะปิลอยอบอวล ทำให้ผู้ชายรู้สึกอบอุ่นและสบายใจเมื่อได้จิบไวน์ที่ปิดด้วยใบตองแห้ง

ครั้งหนึ่ง คุณแลมถามผมว่าอายุเท่าไหร่แล้ว และอยากไปโรงเรียนไหม ตอนนั้นผมลังเลไม่รู้จะตอบยังไง เพราะผมไม่เคยไปโรงเรียนมาก่อน เลยไม่รู้ว่าอยากไปหรือเปล่า เคยเห็นแต่เด็กๆ ในเมืองใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวล้วนไปโรงเรียนด้วยกัน แต่ผมไม่มีเสื้อเชิ้ตสีขาวสวยขนาดนั้น ผมเลยอยากไปแต่ก็ไม่ได้ไป

-

คืนหนึ่ง ขณะที่แม่กับฉันกำลังเตรียมอาหารเย็น ภรรยาของนายบ็อกกับชายสักคนหนึ่งก็รีบวิ่งเข้ามา ทันทีที่เราไปถึงประตูบ้าน เธอก็กรีดร้องและลากเราออกไปเพื่อด่าทอ ผู้คนต่างกระซิบกระซาบและชี้นิ้ว และเมื่อนางเข้าประตูไป นางก็รีบวิ่งเข้ามาตบและดึงผมแม่ฉันทันที มันไม่คาดคิดเลยที่แม่จะทันได้มีปฏิกิริยาใดๆ และฉันได้แต่ร้องไห้ ตั้งใจจะเข้าไปช่วยแม่ แต่กลับถูกชายคนนั้นผลักออกไป ทันใดนั้น แม่ของฉันก็ถูกผู้หญิงที่ก้าวร้าวทุบตี พอแม่เหนื่อยเกินไปและปล่อยมือ แม่ของฉันก็ล้มลงกับพื้น ฉันวิ่งเข้าไปกอดแม่ด้วยความตื่นตระหนก ฉันงุนงงไปหมดเพราะไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น แม่ก้มหน้าเงียบๆ น้ำตาไหลอาบแก้ม พวกเขาโยนข้าวของและเสื้อผ้าของฉันกับแม่ออกไปนอกประตู ผลักเราออกไป และล็อคประตูห้องเช่า

มันเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว ทันใดนั้น ผู้หญิงคนนั้นกับผู้ชายที่มีรอยสักก็หายตัวไป ไม่มีใครในหอพักถามเราสักคำ พวกเขาทั้งหมดหลบหน้าและมองเราด้วยสายตาสงสัย ฉันถามแม่ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่แม่ก็ก้มหน้าเงียบ สิ่งที่เราทำได้คือร้องไห้ เก็บของ แล้วก็เดินจากไป

ความมืดปกคลุมตรอก หนูกำลังหาอาหาร และเมื่อพวกมันได้ยินเสียงก็วิ่งลงไปในท่อระบายน้ำ แม่กับฉันเดินโซเซไปตามถนนขรุขระ ทุกบ้านเปิดไฟไว้ กลิ่นข้าวและเสียงหัวเราะระหว่างมื้ออาหารอบอวลไปทั่ว เรากลมกลืนไปกับความมืด กลืนกินความเจ็บปวดแต่ละอย่างไว้

ก้าวเดินอันไร้จุดหมายพาเราลอดใต้สะพาน ฉันเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าที่บอบช้ำของแม่เบาๆ จากนั้นก็แกะผมของเธอออก แต่ละลอนพันกันยุ่งเหยิงราวกับปมพืชป่า ฉันไม่กล้าถามอะไรเธออีก แต่จริงๆ แล้วฉันก็ไม่อยากถาม เพราะนั่นคงไม่ช่วยอะไรเราในตอนนี้ แม่ควานหาขนมปังหรืออะไรกินได้บ้าง แต่ก็ไม่มี เสียงท้องร้องดังขึ้นเรื่อยๆ เงียบสงัดไปทั่วทั้งบริเวณ มีเพียงเสียงจิ้งหรีดและหนอนวิ่งพล่าน และเสียงตะกุยตะกายของขอทานชรา ฉันพยายามกลืนน้ำลายเพื่อให้หลับไป ลมหนาวหวีดหวิว แม่กอดฉันแน่นราวกับโอบกอดความเงียบสงัดไร้รูปร่าง

ในอาการมึนงง ฉันได้ยินเสียงผู้ชายคนหนึ่ง ตื่นขึ้นมา ขยี้ตาสองสามครั้ง ฉันจำคุณแลมได้ เขาหักขนมปังครึ่งหนึ่ง แบ่งให้ฉันกับแม่ครึ่งหนึ่ง เฝ้าดูเรากินเสร็จอย่างอดทน ก่อนจะให้น้ำเราดื่ม เมื่อไม่นานมานี้ คุณแลมย้ายไปอยู่ไซต์ก่อสร้างอีกแห่งที่ค่อนข้างไกล เขาจึงไม่เห็นเรา ตอนนี้เขาอยู่ที่สถานีขนส่ง เตรียมกลับบ้าน แต่บังเอิญเขามาเจอฉันกับแม่ที่นี่

“พวกเธอสองคนกลับมาบ้านเกิดกับฉันเถอะ!” เขาพูดอย่างนุ่มนวลแต่หนักแน่น

เราจึงเดินตามรอยเท้าของชายคนนั้นอีกครั้ง ชายคนเดียวกันที่เคยช่วยชีวิตเราไว้ขณะที่เราเดินเตร่อย่างหิวโหยพร้อมกับขนมปังเก่าๆ ชิ้นหนึ่ง

-

ค่ำคืนนั้นเกือบจะรุ่งสางแล้ว ฉันฝันกลางวันอยู่ท่ามกลางเนินดอกไม้สีม่วง ฉันจึงพักอยู่ในบ้านหลังนี้ มันเป็นบ้านหลังที่สามในชีวิตของฉัน ที่นั่นมีชายชราคนหนึ่งนั่งอยู่บนรถเข็น หญิงชราคนหนึ่งตาเหล่ที่มักเล่าเรื่องผี และที่นั่นมีพ่อเลี้ยงของฉัน คุณแลม

ฉันไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้นกับเราในคืนที่เราถูกไล่ล่า จนกระทั่งปู่ย่าตายายดีใจมากเมื่อพ่อเลี้ยงบอกว่าแม่ป่วยและท้องโต และในบทสนทนาลับๆ ระหว่างแม่กับพ่อแลม ฉันเข้าใจว่าผู้รับเหมาทำให้แม่ท้องเพื่อหาลูกชายมาพึ่งพาอาศัย เมื่อภรรยาของเขารู้เข้า เธอจึงมาขู่เราและไล่เราไป

พ่อแลมอายุมากกว่าแม่ของฉันสิบสองปี ท่านเคยแต่งงานมาก่อน แต่หลังจากแต่งงานกันมาสิบปี พวกเขาก็ยังไม่มีลูก ผู้หญิงคนนั้นจึงจากไป ท่านออกจากหมู่บ้านไปหางานทำในเมืองเพื่อลืมทุกสิ่งทุกอย่าง หลังจากเร่ร่อนไปทั่วเมืองหลายวัน ท่านก็กลับมายังบ้านเกิด กลับไปหาพ่อแม่ที่แก่ชรา กลับไปบ้านเก่าและเนินเขาดอกเสี้ยวสีม่วง และกลับไปหาครอบครัวใหม่ เมื่อท่านยอมรับเด็กในครรภ์ของแม่เป็นลูกของตนเองเพื่อสร้างความมั่นใจให้กับพ่อแม่

-

หลายปีต่อมา

ฉันกลับมาเยี่ยมบ้านดอกโซอันอีกครั้ง

บ้านสีน้ำตาลเก่าๆ หายไปท่ามกลางดอกไม้สีม่วง

ปู่ย่าตายายของฉันกลับคืนสู่ผืนดินไปนานแล้ว หญ้าบนหลุมศพแม่ก็เขียวขจีไปตามกาลเวลา ทุกวันนี้ ดอกโซอันปกคลุมไปทั่วบริเวณราวกับกลีบดอกสีม่วงที่เคยโรยบนไหล่แม่เมื่อครั้งที่เราก้าวเท้าเข้ามาที่นี่ด้วยความตื่นตะลึง

เหลือเพียงคุณพ่อแลมที่นั่งอยู่ใต้ต้นมะฮอกกานีที่โรยรา เมื่อท่านเห็นฉันกลับมา เสียงของท่านก็สั่นเครือด้วยความปิติยินดี ฉันถามอย่างตื่นเต้นว่า ซวนอยู่ที่ไหนครับพ่อ อ้อ ท่านไปร่วมงานศพของปู่โบกนี่เอง ลูกชายก็ต้องตายอย่างสุดหัวใจ เพราะยังไงเลือดก็ต้องไหลเวียน ลำไส้ก็ต้องอ่อนตัวลง

เรื่องสั้นโดยเหงียน ชู

ที่มา: https://baophapluat.vn/ngoi-nha-hoa-tim-post553286.html