แม่ครับ ผมจะไป

รถบัสทางไกลกำลังจะออกเดินทาง ฤดูกาลรวมญาติที่ยาวนานที่สุดของปีกำลังจะผ่านไป

Thưa mẹ, con đi - Ảnh 1. — ถ้าเทศกาลเต๊ดไม่สั้นเท่าบั๋นชุง แต่ยาวกว่าบั๋นเต๊ดก็คงจะดี ถ้ายาวกว่านี้อีกนิดก็คงจะดี จะได้ลบกระบนแขนผอมๆ ของแม่ได้บ้าง - ภาพโดย TRUC NGUYEN

บ่ายคล้อยลงมาบนปีกหมวกของแม่แล้ว หลังที่โค้งงอของเธอดูเหมือนจะทรุดลงต่ำลง ข้างๆ ถุงของขวัญและเค้กที่ผูกอย่างประณีต ฉันไม่กล้ามองรอยย่นบนหน้าผากของเธอนานนัก แม้จะรู้ดีว่าการกลับมาพบกันและการพลัดพรากเป็นกฎธรรมชาติ แต่หัวใจของฉันยังคงรู้สึกหนักอึ้งด้วยความรู้สึกที่ไม่อาจบรรยายออกมาเป็นคำพูด

1. วันก่อนแม่โทรมาถามเรื่องวันหยุด ต้นหอมดองกับบั๋นเต๊ตรอฉันกลับบ้านไปกินด้วยกัน ความตื่นเต้นของเทศกาลรวมญาติถูกซ่อนไว้ในรอยย่นที่หางตา

นับตั้งแต่วันที่พ่อของฉันเดินทางไปยังดินแดนอันไกลโพ้นที่ฉันกับแม่ไม่เคยได้ไปเยือน แม่ของฉันก็ไม่ได้รอคอยฤดูใบไม้ผลิ แต่รอคอยเพียงเทศกาลเต๊ดเท่านั้น เทศกาลเต๊ดหมายถึงการกลับมาพบกัน ความอบอุ่น การแบ่งปัน และการปลอบโยน

แต่ทันใดนั้น เหมือนกับการกระพือปีกของแมลงปอที่ประกาศข่าวฝน เด็กน้อยก็ต้องออกจากบ้านเพื่อหาเลี้ยงชีพในดินแดนแปลกหน้า

คืนก่อนออกเดินทาง ปวดท้องจนไม่อยากเก็บกระเป๋าเลย ถ้าเทศกาลเต๊ดไม่สั้นเท่าบั๋นชุง แต่ยาวกว่าบั๋นเต๊ดก็คงจะดี แค่ยาวกว่านี้อีกหน่อยก็คงจะดี จะได้มีเวลาลบกระบนแขนผอมๆ ของแม่บ้าง

แม่พิงไม้ค้ำยัน จุดธูปบนแท่นบูชาแต่ละแท่น และขอเค้ก 2-3 กล่อง ส้มสุก 2-3 ลูก และแยมขิงทอง 1 กำ จากนั้นใส่ของทั้งหมดลงในกระสอบ มัดให้แน่นด้วยเชือกพลาสติกสีแดง จากนั้นจึงถือปากกาและเขียนชื่อและเบอร์โทรศัพท์ของฉันอย่างสั่นๆ

แม่บอกว่ารถบัสมีของเยอะแยะไปหมด กลัวจะหาย ฉันนั่งล้างชุดน้ำชาอยู่ริมบ่อน้ำ มองไปทางนั้น ทันใดนั้นน้ำตาก็เอ่อคลอขึ้นมา ฉันไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะหยุดทำให้แม่กังวล รอ และคาดหวัง

แม้จะไม่ได้รับเงินเดือนหรือโบนัส ฉันกลับไปหาแม่พร้อมเงินเพียงสองล้านด่ง แต่เมื่อกลับเข้าเมือง สัมภาระของฉันกลับไม่ใช่แค่กระเป๋าเป้จากเมื่อวาน แม่ใส่ทุกอย่างที่ส่งมาได้ลงไปในกระเป๋าเป้ ตั้งแต่พริกจากสวนสักกำมือ ไปจนถึงกระดาษห่อข้าวที่ตากแห้งด้วยน้ำค้าง

2. ปีที่แล้ว เศรษฐกิจ ถดถอย คนงานต่างจังหวัดอย่างฉันก็ได้รับผลกระทบบ้างเหมือนกัน ฉันไม่ได้เงินเดือนหรือโบนัส กลับไปหาแม่พร้อมเงินเพียงสองล้านด่ง

แต่ในวันที่ฉันกลับเข้าเมือง สัมภาระของฉันไม่ใช่แค่กระเป๋าเป้จากวันก่อน แม่ของฉันได้เตรียมทุกอย่างที่พอจะส่งมาให้ฉัน ตั้งแต่พริกขี้หนูจากสวนกำมือหนึ่ง ไปจนถึงกระดาษห่อข้าวที่แห้งติดน้ำค้าง

แม่บอกว่าเมืองนี้มีทุกอย่าง แต่ลูกๆ ของเธอไม่มีเงิน ฉันขยำธนบัตร 500,000 ดองที่ยังอยู่ในกระเป๋าจนแสบตา คิดว่า "แม่ก็ไม่มีเงินเหมือนกัน!"

หลังจากเก็บของที่ไม่จำเป็นไว้แน่นแล้ว ฉันบอกกับตัวเองว่าปีหน้าจะพยายามซื้อยาบำรุงกลับมาให้แม่เพื่อไม่ให้เท้าของแม่เจ็บในช่วงอากาศหนาวเย็น

เมื่อเห็นแม่ดิ้นรนดิ้นรนเพื่อก้าวต่อไป ทั้งที่ในมือมีเงินเพียงสองล้านดองเป็นค่าตั๋วรถไฟ หัวใจของฉันก็รู้สึกราวกับถูกกรีดด้วยบาดแผลอันเจ็บปวด รีบหน่อยเถอะ ฉันต้องรีบ เพราะเวลาของแม่กำลังผ่านไปอย่างรวดเร็วราวกับเงาที่ลอดผ่านประตูเข้ามา ไม่ให้ฉันได้ลังเลเลย

เสียงไม้ค้ำยันของแม่ดังเอี๊ยดอ๊าดในค่ำคืนอันเงียบสงบ เกือบเที่ยงคืนแล้ว และแม่ยังคงง่วนอยู่กับการตรวจดูกระเป๋าที่จัดไว้ น้ำค้างแข็งเกาะตัวเย็นเยียบอยู่นอกระเบียง ควบแน่นอยู่บนใบตอง ฉันลุกขึ้น เปิดไฟ และเปิดประตูเล็กน้อยเพื่อมองออกไปที่ห้องครัว เงาของแม่ผู้โดดเดี่ยวทอดลงบนพื้น

ฉันไม่กล้าเรียก "แม่" ออกไป ฉันเพียงเดินไปหาเธออย่างเงียบๆ แล้วนั่งลงข้างๆ เธอ อยากจะพูดคำแนะนำอีกสักสองสามคำเพื่อให้เธอหยุดเตรียมของขวัญและเค้ก แต่จู่ๆ ฉันก็รู้สึกหายใจไม่ออก

คืนนี้ยาวนานมาก ดูเหมือนฝนเย็นๆ ของฤดูใบไม้ผลิจะเริ่มตกข้างนอกระเบียงแล้ว แม่นั่งข้างถุงข้าวของที่เปิดโคมไฟไว้ ส่วนฉันนั่งอยู่หลังประตูที่เปิดโคมไฟไว้

ระยะทางระหว่างเราไม่ใช่แค่ก้าวเดินไม่กี่ก้าวอีกต่อไป แต่มันคือระยะทางกว่า 300 วันอันยาวนานที่กำลังจะมาถึง เมื่อหัวใจสองดวง ดวงหนึ่งแก่และดวงหนึ่งเยาว์วัย รอคอยฤดูกาลแห่งการกลับมาพบกันอีกครั้ง

รถบัสยังต้องใช้เวลาอีกหลายชั่วโมง แต่ฉันไม่สามารถพูดอะไรเพื่อบอกแม่ให้ดูแลสุขภาพได้ มีเพียงคำทักทายสั้นๆ ว่า "ลาก่อนแม่ ผมไปแล้ว"