รักแรกในเมือง

ฉันจำตอนเช้าที่มีหมอกได้ ถนนที่ไปโรงเรียนเต็มไปด้วยเสื้อเชิ้ตสีขาว สมัยก่อนนักเรียนไปโรงเรียน ไม่มีรถบัสมารับหรือส่งเหมือนสมัยนี้ ไม่มีเสียงไอเสียที่ดัง

Báo Quảng Nam•11/05/2025

เราเดิน
รอคอยกันอยู่ที่สี่แยกตอนเช้า
เราเจอกันแต่ไม่กล้าโทรคุยหรือทักทายกัน
เพียงแค่ดวงตาที่ยิ้มแย้มและเปี่ยมความรักอยู่หลังหมวกทรงกรวย...

ในตอนนั้นความรักของนักเรียนเป็นเรื่องแปลกประหลาดมาก
หลังเลิกเรียนก็เดินเขย่งเท้าตามหลัง
จดหมายรักแอบซ่อนอยู่ในลิ้นชักโต๊ะไม่กล้าเซ็น
ความกลัวโดนเปิดโปงเป็นเรื่องแปลก มีประเทศให้ออกนอกประเทศ...
แล้วไม่มีใครไปอยู่เมืองนอกเลย

เราเติบโตและแก่ไปพร้อมกับเมือง
แม้ว่าจะไม่มีจดหมายรักหลุดออกไป
ฉันแต่งงานที่ห่างจากเมืองไปหลายสิบกิโลเมตร
เขายังคงวนเวียนอยู่รอบๆ บ้าน
เรื่องราวเกี่ยวกับอาหารและเสื้อผ้าทำให้รักครั้งแรกกลายเป็นอดีต…

หลังจากผ่านไปหลายทศวรรษ เราได้พบกันโดยบังเอิญที่ทางแยก
ฉันรู้สึกว่าตาของฉันแสบ
ถนนสายเก่าไม่มีหมอกอีกแล้ว
นักเรียนไม่เดินอีกต่อไป
มีเพียงดวงตะวันอันแผดเผาของเดือนพฤษภาคมเท่านั้นที่แผดเผาหัวใจ
โอ้แสงแดดแห่งเดือนพฤษภาคม…

ในช่วงหลายทศวรรษที่ผ่านมา ฉันยังคงจำได้
สีหมอกเก่าและรอยยิ้มของคุณงดงามดั่งพระจันทร์เต็มดวง…